De leukste dingen in het leven zijn de onverwachtste. Zeker in combinatie met nieuwe gezichten op een onbekende plek. Nadat ik vorige week op zondag in alle vroegte Barcelona verliet om naar Napels te vliegen, had ik nog een paar uur tijd voor mezelf. Aan de zwembadrand van een prachtig hotel op een heuvel boven het centrum keek ik uit over de stad en de baai. Ik was er klaar voor.

Compagnon Marcel en ik waren uitgenodigd door onze foodsupplier Hocras, samen met 10 andere horeca-tijgers en het kernteam van Hocras onder aanvoering van Capitano Hans van der Eijk. Dat klonk vooraf niet bepaald als een straf. We werden begeleid door lokale gids Iris, die de lastige taak had om al die eigenzinnige karakters op de juiste tijd in beweging te krijgen. Na een dagje kende ze haar pappenheimers goed genoeg en volgde wij gedwee haar logische aanwijzingen op. Laat los……

De eerste avond brachten we door in het oude gedeelte van Napels, de Spaanse wijk. De rauwheid en puurheid is daar voelbaar, terwijl je door de smalle steegjes banjert en overal in de keuken kijkt. Napels is ook de stad van voetballer Maradona, omdat hij bijna in zijn eentje deze sleeping giant in 1987 kampioen maakte van Italië. Alle opgekropte woede naar het rijke Noorden (Turijn, Milaan) explodeerde en een volksheld was geboren. Op hét Maradona-plein van de Spaanse wijk dronken we blauwe Maradona-Aperol, dat het tandvlees deed terug kruipen naar de keelholte. De gefrituurde pizza en vissnacks, de wijnproeverij met talloze antipasta, het Late Night Dinner; we kwamen niets tekort!

Vooraf had ik me enorm verheugd op het bezoek aan Pompeï. Het overtrof alle verwachtingen. Tuurlijk was het druk en toeristisch, maar we spreken over een stad uit de oudheid die binnen 18 uur bedolven werd onder een 8 meter dikke laag stof, steen en lava. Het is onvoorstelbaar groot en weer tot ‘leven’ gebracht, want er woonden destijds wel 20.000 mensen. Nog zo’n eyeopener: die vuurspuwende heks Vesuvius staat 10 kilometer verderop. Het is niet eens zo raar dat iedereen zich in Pompeï veilig voelde, ook al rommelde het kreng vaker.

Volgende stop was Capri, waar we per boot heen sjeesde, wederom onder het genot van een hapje en een drankje. Capri is een prachtig betoverend eiland, maar ook verworden tot een Tourist Trap voor de rijkere reiziger. Alles is erop gericht om je veel geld uit te laten geven, met maffe taxi’s en superdure boutiques. Het hotel was prachtig, de hilarische pizza-maakavond met live muziek zorgde voor kramp in de lachspieren, de boottocht rond het eiland was superrelaxed.

Maar het absolute hoogtepunt van deze trip was de lunch bij een Agriturismo bovenop de heuvel. We werden erheen gebracht met een mini dikke lippenbusje die knap manoeuvreerde tussen leistenen muurtjes, citroen- en olijfbomen. De drie chefs Sidney, Mick en Tony (samen goed voor meerdere Michelin-sterren) hadden van de aangeleverde ingrediënten een weergaloze lunch gemaakt. De anti-pasta ging over in primi en secondi en we eindigden met zoete toet en veel lokale likeuren. Het voelde aan als La Grande Abbufatta, de beroemde schranspartij in de film van Marco Ferreri uit 1973. Maar wij hebben het wel overleefd, na 4-5 uur tafelen.  

Ondertussen was het liedje “ik kan zwemmen in Bacardi lemon” het lijflied van ons reisgezelschap geworden. Geen idee waar en hoe het is ontstaan, maar zelfs na thuiskomst deze week toetert het nog onophoudelijk in onze oren. Ik heb het zelf maar verbasterd tot Capri Lemon om de smaak van lokale limoncello vast te houden.

Op de terugweg naar het vliegveld reden we lange tijd in en om de stad Napels. En dan zie je toch wat armoede, werkeloosheid (>50%!) en de permanente aanwezigheid van de maffia doet met een stad. Veel bouwwerken zijn spuuglelijk, de infrastructuur is hopeloos verouderd, het geld is er gewoon niet. Het deed me in veel opzichten aan Palermo denken. Wel in een groter jasje, want al met al heeft Napels 3 miljoen inwoners, buitenwijken meegeteld. Een fascinerende stad!

Dus als je nog een keer het echte Napels wilt ontdekken: contact Iris (https://www.localinnaples.com/). En als je nog twijfelt wie je groothandel moet worden, bel Hocras. Misschien zien we elkaar dan wel over 2 jaar in Bangkok. Toch, Hans?

En aan alle reisgenoten: MILLI GRAZIE!!! A PRESTO!!