De afgelopen jaren vluchtten we meestal rond het weekend van Snikkelkaas het land uit. De meiden doen hun eigen ding, de discussies rond zwarte Piet hebben net zo’n voorspelbare baard gekregen als die van de Sint zelf en voor surprises ontbreekt fut en tijd.

De laatste jaren gebruikten we dit weekend voor mooie citytrips. Vorig jaar het verrassend relaxte Rabat, het jaar daarvoor sprookjesachtig Talinn. Voor dit jaar hadden we Petra (Jordanië) of Napels in gedachten, maar door alle Corona-complicaties hadden we uiteindelijk een tripje geboekt naar Krakau in Polen. Dat was in oktober nog geel gebied en bereisbaar. Om de hoek ligt Auschwitz, een plek die ik al jaren wil bezoeken. Omdat we nooit mogen vergeten hoe diep we als menselijk ras kunnen zinken.

Maar ook Krakau viel af. Teveel besmettingen, vluchten geannuleerd. Omdat Marion nooit opgeeft, zijn we uiteindelijk in Vaals beland. Een prachtige aanbieding bij kasteel Bloemendal, een imposant kloosterhotel. En dus zijn we uit in ‘eigen’ land in plaats van in een exotisch of onbekend oord.

En dat levert altijd onverwachte verbazing op. Want Vaals ligt op het Drielandenpunt, waar Duitsland, België en Nederland elkaar raken. En is meteen ook de hoogste plek van Nederland, met een duizelingwekkende hoogte van 322,4 meter. We worden er terecht om uitgelachen in het buitenland, want de Eiffeltoren is zelfs nog 1,8 meter hoger….

Ik had vrijdag al 500 kilometer weg gesjeesd in Nederland toen ik redelijk gaar rond 18.00 uur aankwam in Vaals met Marion. Met alle horeca gesloten is toeristisch Vaals een uitgestorven treurige bende. Omdat het hotelrestaurant volgeboekt was, bestelde Marion een lekkere sushi-box via www.thuisbezorgd.nl. Eerlijk is eerlijk, dat hebben wij nog nooit gedaan. Heeft in Kranenburg of Macanet ook niet heel veel zin. We mochten wel tot 20.00 uur in de hotelbar borrelen (ik snap horecaondernemers die hier niet de logica van inzien) en wilden daarna de sushi oppeuzelen op de hotelkamer met onze eigen huiswijn.

Maar Asian Pleasure uit Aachen kwam niet opdagen. De bestelling was bevestigd, maar de betaling niet afgeschreven en Asian was telefonisch onbereikbaar. Met een mokkende Marion naast me reed ik door een uitgestorven Vaals, op zoek naar iets warms en liefst eetbaar. Het werd een pizza van Claudio en eerlijk is eerlijk: Claudio kan pizza’s bakken. We aten bijna de doos erbij op en moesten ’s nachts drie keer water drinken om de droge knoflookschuur nat te houden.

Na een vorstelijk ontbijt begonnen we aan de toeristische wandelroute langs het Drielandenpunt, de smokkelpaden en het hoogste heuveltopje van Nederland. Het was gewoon grappig, niet persé bijzonder en had een zeer hoog ANWB-setjes gehalte. Het is goed voor te stellen dat het buiten Corona-tijd een trekpleister is voor dagjesmensen. De vlaggenmasten op het Drielandenpunt gaven de stemming het beste weer: De gerafelde Nederlandse vlag in het midden wapperde lafjes en hing aan een met mos bedekte smoezelige vlaggenmast. België (rechts) en Duitsland (links) hingen om onduidelijke reden halfstok en weigerden in de frisse winterwind mee te bewegen. Het is misschien wel typerend voor de Europese Unie; geen samenhang of solidariteit.

’s Middags brachten we een bezoek aan Aachen, vijf kilometer en één rechte weg vanaf Vaals. De Aachener Dom was mooi en voorzien van bijna protserige pracht en praal, maar de rest van de vale stad had weinig te bieden. De kerstmarkt, normaliter in elke Duitse stad rondom deze dagen een gezellig zekerheidje, was geannuleerd, de betoging van de anti-vaxxers daarentegen niet. Zelfs de Glühwein kon bij het kraampje niet worden besteld, omdat het knulletje de kassaknop ‘Glühwein’ niet kon vinden. Best knap, want het was het enige wat hij te bieden had. Benieuwd wat er dan wel op de kassa stond…

En gisteravond hebben we dan ons diner-arrangement met mooie wijnen genuttigd in het hotelrestaurant. Iedereen schoof aan tussen 17.00 en 18.00 uur, want vanaf 20.00 uur moet de wijn van je tafel worden gehaald. Daarna was het ook snel leeg in de statige dinerzaal. Ik schat dat de helft van alle gasten, net als wij, deze boeking hebben gemaakt om buitenshuis te kunnen eten en drinken.

Want wat smachten we allemaal naar de krenten in de pap. Naar de leuke dingen die ons blij maken. Naar momenten die ons laten genieten. Naar vroeger. Of naar 2021. Ook goed.