Vandaag wordt een speciale dag. Het gerucht gaat dat het vanmiddag droog wordt en stopt met regenen. Alhoewel ik normaliter positief ingesteld ben, geloof ik er nu geen snars van. Als engelen bestaan, zijn ze nog lang niet uitgejankt over wat wij hier beneden aan het doen zijn.

In onze overvolle agenda stond vrijdag een golftoernooi, zaterdag een tuinwerkdag en vanmiddag een golfrondje in Brabant met vriendinnetje Sandra gepland. We waren gewoon zu Hause in die Heimat, tegenwoordig bijna een zeldzaamheid. En dat betekent ook dat we met frisse tegenzin ons huis moeten schoonmaken om het verkoopfähig te houden en de tuin voorjaarsklaar te maken.

Behalve veel bezichtigingen hebben we tot nu toe alleen een bod van onze buurman, het Kranenburgse Gemeentehuis ontvangen. Zij kunnen de grond goed gebruiken en hebben ruim onder de vraagprijs geboden. Geizig (gierig) is een mooi Duits woord voor deze doorzichtige tactiek. Gelukkig hebben we geen haast en houden we er rekening mee dat het misschien lang gaat duren. Maar eerlijk is eerlijk, we moeten ons echt opladen om nog veel tijd in huis en tuin te steken.

Na een zonovergoten afscheidsweekend in Malaga was het dus regen, regen en regen deze week. Vorig jaar een droogterecord in maart, dit jaar bijna een regenwater-record met tweemaal de gemiddelde hoeveelheid pleur die naar beneden kwam. Maar erger nog is het gebrek aan zonnestralen. Slechts 115 uur in de hele maand, pak ‘m beet 4 per dag. Dat was vorig jaar nog ruim het dubbele. Godzijdank was ik maar 13 dagen hier, want ik merk dat ik er steeds slechter tegen kan. Spanje daarentegen gaat na bijna 12 maanden van droogte gebukt onder de ergste watertekorten in decennia en smeekte om regen. En toch zijn er klimaat-sceptici.

Het bruggetje is makkelijk gemaakt en brengt me bij een delicaat mannen-op-leeftijd-probleem; druppelen. Als je nu afhaakt omdat je geen details wil, snap ik dat volledig. Maar over ‘ons’ probleem wil ik toch wat openhartiger praten vandaag. Het is er gewoon en soms pijnlijk zichtbaar. Ik draag boxershorts met een dubbele gewatteerde voorkant, ik plas al mijn hele leven zittend, ik blijf wat langer nazitten op de pot om die huichelachtige nakomers nog toe te staan, ik doe fitness-oefeningen voor een stabiele bekkenhouding en toch; ik druppel na. Zo, dat is eruit.

Het is lang niet meer zo’n stevige bransdslangstraal als vroeger. Ik kon toen bijna naar de overkant van de Waal pissen na een avondje bier hijsen. Zwalkte soms gewoon boven een urinoir en stond dan alweer op de dansvloer voordat Willie weer achter de rits zat. Zei vaak tegen mein Schwanz dat ie maar een uurtje geduld moest hebben. Daarom drink ik ook bijna geen bier meer. Ik moet namelijk letterlijk eerst de de blonde pater die net achter de huig zit via mijn schobbejak eruit persen, voordat ik een nieuw  biertje kan bestellen. Ik ga tegenwoordig ongemerkt dichter bij de plee dan bij de bar staan.

Ik snap niet waarom er in de evolutie geen rekening mee is gehouden. Minder spierkracht in de loop der jaren? Vooruit. Stijver in de rug? Okay. Minder zicht? Geeft niet. Namen van oud-collega’s vergeten? Acceptabel. Maar waarom kan die yoghurtbuks niet gewoon blijven doen waar hij voor gemaakt is? Gewoon vocht afvoeren zonder lekkages. En met het kopje omhoog als het moment daar is? Dat is toch niet teveel gevraagd?

Elke man heeft zijn eigen manier om met zijn tampeloeres om te gaan. Het jammere is dat hij niet altijd luistert en eigenzinnig is. En ineens wakker kan worden en om zich heen gaat kijken, terwijl hij dan beter nog even kan uitslapen. En als je ouder wordt, is hij helemaal onberekenbaar en eigenwijs. En dus ook een beetje laat reageert op het signaal “we zijn klaar met plassen en gaan op slot.” Maar één ding is zeker: als hij helemaal nergens meer op reageert en zelfs in een Tena Lady moet worden gepropt, hoeft het van mij niet meer. Dan is nadruppelen langzaam overgegaan in een doorlopend Hollands miezerbuitje, zoals de afgelopen weken.

Alsjeblieft Zon, kom tevoorschijn!

Zomertijd, stapavond in Torremolinos en GinTonics zijn geen goede ingrediënten om op zondagmorgen op tijd een column te schrijven. Daarnaast heb ik enkele weken geleden een ATV-dag genomen, dus ik ben door mijn excuses en uitstelmethodes heen.

Begin van deze week wist ik het onderwerp al. De Week van de Lentekriebels was net begonnen en heel populistisch Nederland ging zich ermee bemoeien. Voor diegenen die niets hebben meegekregen: op de lagere scholen werd afgelopen week aandacht besteed aan weerbaarheid, relaties en seksualiteit. Per leeftijdsgroep wordt dit in projectweken en thema’s behandeld. De Rutgers Stichting heeft dit in 40 jaar doorlopend verbeterd en vanaf 2021 is het een verplicht leerdoel. Er is een aparte versie voor scholen met een christelijke visie en voor Speciaal Onderwijs.

In mijn jeugd was er niet iets als een Week van de Lentekriebels. Ik heb er in ieder geval geen actieve herinnering aan. Er werden af en toe vieze woorden geroepen en dingen gezegd door oudere kinderen die je niet snapte. Wij waren thuis niet preuts, maar ik heb mijn vader nooit gevraagd waarom we op zondagmorgen niet in de slaapkamer mochten komen. En mijn moeder gaf ons veel vrijheid, maar zat niet met een kopje thee en Bastognekoeken over bloemetjes en bijtjes te praten.

Vroeg op de Middelbare School ben ik zelf maar op ontdekkingsreis gegaan. Het motto van Pippi Langkous ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’ was mij op het lijf geschreven en al snel ook op het lijf van een paar vriendinnetjes. Het hielp dat ik met name geïnteresseerd was in oudere meiden. Heel af en toe zat je in de piepzak omdat je niet voorzichtig genoeg was geweest en ging je samen naar…. een Rutgershuis! Dat waren de veilige plekken om zonder ouders erbij te halen een testje voor geslachtziekte te doen of om anticonceptie te regelen. In Nijmegen zat het Rutgers Huis op de Bijleveldsingel en had een handig achterom. Heb ik van horen zeggen…

Terug naar de actualiteit. Deze week werd de Week van de Lentekriebels als politiek wapen ingezet. Het programma werd uit zijn verband gehaald en delen van het programma voor groep 8 (11-12 jaar) werden geciteerd als lesmateriaal voor groep 1 en 2 (4-5 jaar). Vooral Thierry Bidet maakte het bont, door met foto’s en video’s te wapperen en te spreken over aanzet tot pedofolie, geslachtsverandering en sexuele handelingen. Ook de altijd vrolijke Fleur Agema van de PVV haalde vol uit en beschuldigde het onderwijs van pervers denken en twitterde zich net als Thierry helemaal suf.

Het kwaad was al geschied. Hitsige complotdenkers maakte een YouTube filmpje van het kantoor van de Rutgers Stichting, namenlijsten met adres van medewerkers werden online geplaatst en op Social Media werden walgelijke bedreigingen geuit. Het kantoor moest uit veiligheidsoverwegingen dicht en sommige medewerkers kregen het advies om even een paar dagen bij familie te gaan slapen. Het lijkt fictie, maar het is echt waar. Hier in Nederland. Anno 2023. We zijn een preuts en zuur volk aan het worden.

Wat zit erachter? Waarom pakken vooral partijen als FvD, PVV en JA’21 zou hard uit? Komt het door de felle strijd aan de rechtse kant van de politiek om stemmen te winnen na de monsterzege van BBB? Waarom niet eerst goed de feiten achterhalen in plaats van klinkklare leugens en aantoonbare onwaarheid te verspreiden? Er komt een heel oncontroleerbaar trollenleger op gang, die vindt dat ze voor eigen rechter mogen spelen, mensen mogen beschuldigen en framen en op pedojacht gaan. Het is levensgevaarlijk en onacceptabel. En nog in gang gezet door onze leiders in de politiek.

Daarna gaan ook de BN-ers er zich mee bemoeien. Die morgen hun zegje doen bij RTL Boulevard, Shownieuws of in talkshows zoals HFL 8. Zoals Dave Roelvink, zoon van de gele Speedo Dries. Dit walgelijke ventje geeft zijn hele leven al het verkeerde voorbeeld aan zijn volgers. Jat spullen uit het huis van een vriendinnetje, laat zich pijpen in de jacuzzi en zet de beelden online, vijlt al zijn gezonde tanden weg om er een Turkse hagelwitte tegelvloer in te leggen, rijdt een peperdure Lamborghini van een vriend in de prak. Kortom het beste voorbeeld van: geen aandacht geven, niet op TV verschijnen, doodzwijgen. Maar helaas, Dave was in tranen over de Week van de Lentekriebels!

Om toch met een lach af te sluiten: de foto bij de column zag ik donderdag in een klein Duits plaatsje. Een advertentie van Vodafone. Kan zomaar verkeerd gebruikt worden. Pas op!

Dit weekend ben ik in Edinburgh beland. En de aanleiding is hier al vaker voorbij gekomen de afgelopen jaren: het is Michiel-weekend. Het tweejaarlijkse uitje met mijn vriendje Joost om de herinnering aan Michiel levend te houden.

Deze traditie heeft ons al door heel Europa gebracht en Edinburgh stond al een tijdje in de kijker. In eerste instantie om naar de lokale voetbalderby Hearts of Midlothian tegen Hibernian te gaan. Maar er kwam een onverwachte en unieke kans voorbij, die te mooi was om te laten lopen. Schotland speelt tegen Italie voor de Six Nation’s Championship, het grote rugbytoernooi. En daar hadden we twee tickets voor bemachtigd. A chance of a lifetime!

Vanaf Eindhoven is het een ruim uurtje vliegen naar Edinburgh met de luchtbus van Ryanair. Er was voor het hele weekend druilerig weer voorspeld, maar het regende geen cats and dogs. Met de shuttlebus waren we binnen een half uur bij het Old Waverley Hotel, een ietswat sleets hotel hartje centrum met een fantastisch uitzicht op de oude stad. Het duurde niet lang voordat we de eerste pints tegen de huig klapten om daarna het hoofdexcuus van het tripje te gaan bezoeken: restaurant Michael’s. Na een heerlijk diner met veel wijn sloten we de avond af met een paar vazen Guinness, genoeg om in een diepe slaap te vallen.

Het vette English Breakfast zoog de laatste restanten Guiness uit de maagwand en het was tijd om de stad te bezoeken. Tijdens een familie-kampeervakantie in 1977 ben ik al eens in Edinburgh geweest, maar van die reis kan ik alleen maar de stress van het open klappen van de vouwwagen herinneren. We zijn echt verrast door de authentieke stad, die stijl en historie uitademt. De beroemde Royal Mile in Victoriastreet, het indrukwekkende Edinburgh Castle, de historische gebouwen rond Parliament House, de kleine zijstraatjes met Middeleeuwse architectuur, met daaromheen leuke winkels en ontzettend veel gevarieerde horeca; wat een big surprise! Ik kan iedereen aanraden een citytrip naar Edinburgh te maken, het was voor mij onbekend, maar het verdient echt een bezoek.

In de vroege middag bracht een dubbeldekker ons naar Murray Field, het beroemde rubgystadion. Alles ademde een relaxte sfeer uit, met doedelzakkers als straatmuzikanten, eindeloze biertenten, hot chips met vinegar, aangevuld met 70.000 uitgelaten Schotten. Het volkslied werd haarzuiver door iedereen uit volle borst meegezongen, het feest kon beginnen.

Het verschil met voetbal kan niet groter zijn: er wordt niet geklaagd of gescholden op de scheidsrechter, die keurig met een microfoon uitlegt wat hij beslist. Zonder morren accepteren de spelers elke beslissing, de hardheid van de tackles zou elke voetballer jankend naar de kleedkamer doen rennen, de fysieke strijd is ongekend. Alhoewel Italië nog even dichtbij kwam, was de eindstand 26-14 en voor het eerst in jaren eindigt Schotland boven Engeland op de 3e plek. Een trots volk dook, samen met ons, de pub in om dit te vieren. Wat een belevenis om mee te maken.

Na een noodzakelijke powernap om wat alcohol te verdampen zijn we gisteravond weer op pad gegaan om de lokale horeca te supporten. De whiskey-proeverij was ietwat overbodig, maar kan wel van het lijstje af. We hebben er ook maar elke keer eentje voor Michiel besteld, anders kreeg hij een droge keel. Hij was erbij en het was goed. Ook hebben we hem alvast verteld waar we de volgende keer, 30 jaar na dato, naar toe gaan. De kleinste kerk van de wereld staat er, gebouwd door bisschop Michael in de 13e eeuw. Zoek maar op.

Dus als je het een keer niet meer weet en je wilt iets verrassend doen: ga naar Edinburgh. Met een beetje mazzel regent het niet en de stad geeft je veel terug voor jouw moeite. Pas wel op met oversteken, vooral na een whiskeyproeverij en een kroegentocht. Ze komen van rechts…

Ons winterseizoen in Malaga zit er (bijna) op. Eind maart gaan we er nog een weekend heen om intensief afscheid te nemen van onze Andalusische vrienden. Zeven maanden tot het volgende winterblok is best lang voor ons allemaal. Moet je toch even een plekje geven.

Maar het betekent voor ons ook dat we ons Spaanse leven weer naar het Noorden gaan verhuizen. Rosamar heeft 5 maanden hermetisch op slot gezeten, onder strenge bewaking van camera’s en bewegingsmelders. Ik ben zelfs in staat om op mijn telefoon te zien hoe koud en/of vochtig het is en kan dan vanaf een app mijn verwarming of mijn ontvochtigings-apparaat aanzetten.

In Spanje zijn we al anderhalf jaar autoloos, sinds onze ouwe trouwe Zafira naar Gambia is verscheept om te herrijzen als een Phoenix uit zijn as. Het is de mobiele levensader van Dampfa Kunda, het dorp van Ibrahim, geworden. Hij wordt gebruikt als ambulance om mensen naar het streekziekenhuis te brengen, als taxi-pendeldienst naar de hoofdstad, om de pubers naar de regioschool te brengen en om de dorpsoudste maandelijks in stijl te laten verschijnen op het provinciehuis. God, wat zal Zaffie blij zijn met zijn nieuwe status. Eindelijk erkenning in plaats van de hoer van het parcours.

Ondertussen heeft Ibrahim alle hard verdiende Spaanse centen gebruikt om te investeren in Gambia. Het laatste pronkstuk, vorige week opgeleverd, is een diepe waterput met op 3 meter hoogte een watertoren, waardoor hij als enige in het dorp continu beschikt over water. Het werd volgens hem tijd dat we weer eens kwamen naar Dampfa Kunda, want de badkamer heeft nu ook water.

Zaffie’s vervanger wordt Marion’s mooie witte parel. Die hebben we afgelopen dagen naar Spanje gereden om straks te worden ingevoerd en op Spaanse kenteken te zetten. De vorige poging, midden in Corona-tijd, was niet succesvol. Maar er zijn nieuwe “routes” die met een beetje gerits en geregel wel een Spaanse kenteken op gaan leveren. Hopelijk…

Eerlijk is eerlijk, we kwamen vrijdag van een koude kermis thuis in Rosamar na vijf maanden absentie. Er borrelde water uit de stoep voor ons huis, een paar knoeperharde dennenappels hadden 3 dakpannen aan gruzelementen getikt, de gasinstallatie deed het niet en daardoor geen warm water, de waterleiding bij het zwembad lekt gestaag en het was ondanks mijn verwarmings-app slechts 9,5 graden binnen. Niet echt een warm welkom.

Chagrijnig probeerden Marion en ik stap voor stap dingen op te lossen. Mijn eerste doel was het binnenshuis behaaglijker te maken en dus bouwde ik een imposante houtstapel in de open haard. Meteen sloegen de vlammen en de rook de huiskamer in. In een flits realiseerde ik me dat we eind oktober, voor het eerst in 17 jaar, hadden besloten om de schoorsteen op het dak af te dichten met een vuilniszak. Omdat we al een paar keer vogels, vleermuizen en regenwater via de haard binnen hadden gekregen.

Vloekend en tierend trok ik de brandende houtblokken uit de haard om naar buiten te gooien, terwijl het loeiende brandalarm de hele buurt attendeerde op onze home-coming. Het hele huis stond blauw, de rook trok overal doorheen, onze humeur kreeg dezelfde gevoelstemperatuur als wat de thermometer aangaf. Na 10 minuten kreeg ik het alarm uit, maar in mijn hoofd was er nog steeds kortsluiting.  

Ik luid hier vaak de loftrompet over ons Spaanse leven en stulpje. Maar de realiteit is ook dat we vooral in het voorjaar druk bezig zijn om de boel prettig te maken. Dan is het zwembad groen, de olijfbomen dringend aan een kappersbeurt toe, de dakgoten verstopt met blad en dennennaalden, de oprit een onkruidtapijt en hebben die tering-katten onze tuinmeubels weer misbruikt voor krols gedrag. Maar de lunch gisteren met Gerard en Lenny in een relaxed Lloret maakte alles weer goed!

Vandaag zijn we naar Andorra vertrokken voor een weekje skiën. Heel Nederland heeft het erop zitten, dus wij rekenen nu op lege pistes, een stralend voorjaarszonnetje, uitgebreid lunchen op een sneeuwterras en ’s avonds een shoprondje door het rovershol Andorra stad. Ik kom voor het eerst in aanmerking voor senioren-korting bij de aanschaf van de peperdure skipassen. Daar krijgen ze spijt van, want ik ben al jaren niet zo fit geweest en ga iedereen die zwarte pistes afjakkeren! Es geht los!

Geen idee waar het hier vandaag naar toe gaat. Ik heb wat ondefinieerbare hersenspinsels die chaotisch alle kanten op springen. Misschien komt het wel omdat ik een weekend zonder verplichtingen heb. Gewoon op de bank in een opgeruimd verkoop-fähig Haus.

Het ontbreken van een deadline of heavy to-do-lijstje maak ik niet vaak mee, maar ik zou er best aan kunnen wennen. Gisteren voor het eerst in jaren weer eens naar de sauna geweest met Marion. Aan een recreatieplas bij Nijmegen is een protserig nep Ali Baba-paleis neergezet, waar je alle varianten van sauna, stoombad, kruidenbad of Ayurvedische tenenkluiverij kunt uitproberen. Het was niet druk, ook al heeft deze zweet-gigant twee lokale saunabedrijven uit de markt gedrukt. Misschien was het rustig omdat het voorjaarsvakantie was, misschien omdat € 40,= entree best aan de prijs is?

In een sauna zie je mensen in alle soorten en maten. En misschien omdat alle decorum (kleding/omgeving) wegvalt als je in je nakie tussen de rest loopt, heb je ook veel minder last van (voor)oordelen. Dat komt mijzelf wel goed uit, want ik oog natuurlijk ook niet als Leonardo diCaprio. Die zes kilo die ik ondertussen kwijt ben, hebben nog niet alle airbags van mijn oldtimers-casco doen verdwijnen. Ik drijf in het kruidnagelbad nog steeds aardig zonder spartelen zullen we maar zeggen.

Het bruggetje is snel gemaakt naar imperfectie. Want zijn het juist niet de imperfecties die ons leven karakter geeft? Toch kan onze sociale habitat maar moeilijk met imperfecties omgaan. Veel Nederlanders oordelen vaak snel, hard en zonder scrupules. Over elkaar, over de buren, over BN-ers. Elk foutje wordt genadeloos afgestraft en komt onder een vergrootglas te liggen. Het is geen wonder dat een serpent  als Yvonne Coldeweijer of die twee ratten Roos en Schouten van Borrelpraat de kost verdienen met het inbreken op privacy van BN-ers. We smullen er blijkbaar van en zij verdienen er bizar goed de kost mee.

Een voorbeeld; deze week werd Linda de Mol gespot met haar (ex) Jeroen, die beschuldigd wordt van fout gedrag rondom de Voice (nog steeds niet aangeklaagd of voor de rechter). Coldetemeijer was er als de kippen bij om snoeihard uit te halen naar Linda: ‘einde carrière, terug bij die viespeuk, wat vinden haar kinderen ervan?’. Je zou denken dat iedereen zo’n laffe aanval veroordeelt zoals de fakkels vorige week voor de neus van Kaag en zegt dat het om een privé-keuze gaat.

Maar alle media hakten er ook op los en durfde zelfs aan Linda’s dochter Noa een oordeel te vragen. Die vond het niet meer dan logisch dat haar moeder dingen wil uitzoeken en benadrukte dat Jeroen ook een goed mens is en 15 jaar lang goede dingen voor haar, haar moeder en broer heeft gedaan. ’Dat is nou net wat we niet willen horen, natuurlijk..’. De spijker op zijn kop. We willen bloed zien. Ruzie. Uitwissen die Jeroen. Waar haalt iedereen het recht vandaan om in het openbaar zo te oordelen over anderen?

Ik ken niemand zonder fouten. Zelfs die bebaarde waterloper zei 2000 jaar geleden: ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.’ Mijn imperfectie kent geen grenzen. Ik ben vaak zo overtuigd van mijn gelijk (ik wil het woord narcisme even bewaren voor later), dat ik dan ook weer heel vaak erop terug moet komen. Mijn uitstelgedrag levert bij iedereen, inclusief mijzelf, irritatie op. Ik rommel graag een beetje in de marge, maar heb liever niet dat naasten dat doen. Ik kan er heel slecht tegen als medewerkers het bedrijfsbelang uit het oog verliezen en word dan vilein. En ik heb een grote bek.

Waar we ook goed in zijn, is ergens een stempeltje op plakken: borderline, ppd-nos, bipolair, ADHD, narcisme. Daar horen een aantal kenmerken bij en daar zit je dan aan vast. Ik twijfel niet aan de juistheid van een diagnose of de ernst van de stoornis. Maar we vergeten daarna zo vaak te kijken naar het individu en wat hij juist wel goed kan. We kijken naar de beperkingen en niet naar de mogelijkheden. En zo missen heel veel mensen een kans die ze verdienen. Hetzelfde geldt voor iemand die vast heeft gezeten, mensen die een grote fout hebben begaan of een tijdje uit de roulatie zijn geweest.

Geef ze een kans. Juist verschillen maken ons soort uniek. Leven en laten leven!

Ineens gebeurde het weer. Een vlaag van woede en onbegrip over iets kleins. Zoals struikelen op kaarsrecht vers asfalt over een vloeipapiertje. Eigenlijk niet eens de moeite waard om je druk over te maken, maar wel een kloppende nek-ader die bloed naar boven stuwt. Je bent gewaarschuwd, dit wordt een one-issue column.

Ergens op de A-2 van Utrecht en Amsterdam, tussen talloze telefoontjes door, ving ik deze week een vaag nieuwsitem van Radio 1 op. Het ging niet over de aardbeving in Turkije die al 10 dagen het nieuws beheerst. Ik merk dat ik verzadigd ben geraakt door alle trieste verhalen en verdrietige mensen. Gelukkig toont Nederland zijn goede kant de afgelopen dagen en zijn we erg betrokken. Schijnbaar komt Turkije en Oekraïne dicht bij ons gevoel. Kunnen o.a. de Palestijnen van dromen..

De nieuwsflash waar ik op ‘aansloeg’ kwam van de RVD, de Rijks VoorlichtingsDienst. De afkorting  Rare Vage Dunpoepers past beter bij ze, want ze zijn de praatpop van ons koningshuis. Zij kondigde aan dat Lex en Mia in juni dit jaar op staatsbezoek zouden gaan naar.. België! Naar die cockerspaniel Flip en zijn ultra-saaie gade Mathilda. Zelfs Philippe Goebbels, toch de leukste Belg, lukt het niet om ook maar één grap te maken over dit Kneuzerige Konings Koppel. De RVD meldde dat ‘het staatsbezoek bedoeld is om de goede onderlinge band te bevestigen en verstevigen’. Ook is het de bedoeling om te kijken naar ‘grensoverschrijdende en gedeelde uitdagingen’. Wat een bullshit!

Laat ik er niet omheen draaien: elke Euro die wij aan deze poppenkast uitgeven, is weggegooid geld. We bezuinigen het hele land naar de gallemiezen en houden deze farçe nog wel in stand. Een paar weken geleden kon ik niet op een normale manier naar het journaal kijken of ik zag ons sprookjespaar met hun dochter Lia gênante dingen doen in de Cariben. Als we ons ergens zouden moeten schamen voor ons verleden in is het wel daar en in Suriname. Maar nee hoor, we gaan met een horde aan journalisten, beveiligers, koks, hofdames en hielenlikkers daar paraderen als bij de eerste de beste foute carnavalsoptocht. Ook uit naam van jou en mij! Shame on us!

Ik heb geen hekel aan Lex, Mia, Lia en al die anderen. Eerder medelijden. Het gaat mij om het instituut. Niks democratisch, maar gewoon geboren met een gouden paplepel en dus aan de beurt. Generaties lang maakten ze de dienst uit. En als slecht voorbeeldgedrag een kenmerk heeft, is het een kroontje op de knar. Bernard die zijn zakken vult met steekpenningen en op onze kosten rondneukt. Wilhelmina die na WO-2 (veilig in Canada) het liefst het parlement opheft om alleen te heersen. Lex die lekker naar Griekenland vliegt in Corona-tijd. Juliana die onder de plak zat bij een zweefteef.

Ik schat dat deze burenborrel in juni ons een paar ton gaat kosten. Wat krijgen we ervoor? Nul. Nada. Niente. Niks. Saaie TV-beelden. Afgesloten straten. Jeuk. Belgische folkore. Friet happen in Antwerpen. Manneke Pis strelen in Brussel. Mosselen met zand kauwen in Knokke. Ik kan werkelijk helemaal niets bedenken wat dit theekransje de moeite waard maakt. Gaan Lex en Flip samen het probleem van moslim-extremisme in de verpauperde wijken van Brussel en Den Haag oplossen? Als we dan toch over gedeelde uitdagingen hebben. Kan dat verbeteren van die onderlinge band niet gewoon tijdens een survival-weekend in een blokhut in de Ardennen? Lekker met zijn vieren, kids thuis laten. Ik denk dat Mia gillend door het bos de tango gaat dansen van de doodse saaiheid.

Maar even serieus: heeft iemand ooit het lef gehad om uit te rekenen wat de kosten-baten van dit soort staatsbezoeken zijn? Ik geloof er namelijk helemaal niks van dat het iets oplevert. Behalve een foto-album met zotte foto’s. Waarover mijn kleinkinderen ooit aan mij gaan vragen: ‘Wat was dit?’, ‘Wie waren dat?’, ‘Wat deden ze daar?’, ‘Wie betaalde dat?’, ‘Hoezo is dat pas 30 jaar geleden?’.

Zo, ik ben het kwijt, mijn boomer-boosheid van mij afgeschreven. Lucht heerlijk op, ook al weet ik dat er niets gaat veranderen. Zelfs de nieuwe rising star van de politiek, Caroline van der Plas van de BBB, is nog voor het Koningshuis. Het sprookjesboek is nog niet uit.

Onze nimmer verzadigde reishonger heeft ons dit weekend gebracht in Zuid-Portugal, aan de Algarve. Best grappig, want dat stukje Portugal hadden we allebei nog nooit bezocht. Het geeft een tintelend gevoel van nieuwigheid en verrassing.

We zijn te gast bij Gosse en Chantal in de bergen van Monchique, 20 km van de kust. Zij overwinteren daar in een prachtig buitenhuis van Engelse adel, vol met Portugese decoratie en Engelse sfeer. De open haarden knisperen, want het is fris en bewolkt. De weelderig aangelegde tuin lijkt haast een botanisch park en de fruitbomen hangen vol met sinaasappelen, grapefruits en citroenen. De vredige rust en serene stilte maken het een onthaastend kuuroord.

Ook als doorwrochte Spanjefiel heb ik altijd een zwak gehad voor Portugal en kom ik er graag. Het is haast niet voor te stellen dat het Iberische buren zijn, want groter kunnen verschillen in landsaard  niet zijn. Spanjaarden zijn luidruchtig, altijd overtuigd van hun gelijk, soms opschepperig en extreem extravert. Portugezen zijn zachter, vriendelijker en een tikkie te bescheiden. Het Portugese woord Saudade vat hun karakter het beste samen: het is een mengeling van heimwee, melancholie, gemis en ook soms verlies. Ze voelen zich ook vaak tekort gedaan, maar hebben niet de grote Spaanse mond om dat op te eisen.

In mijn jonge jaren heb ik als reisleider veel van Portugal gezien. Ik heb de route Évora-Lissabon-Coimbra-Porto-Braga-Chaves meerdere keren afgelegd met een gammele Spaanse bus en 48 bijdehandse Nederlanders, maar was dan vooral bezig om de kikkers in de kruiwagen te houden en het moordende reisschema te kunnen uitvoeren. Later heb ik nog mooie stedentrips naar Lissabon en Porto gemaakt en genoten van de gastvrijheid en vriendelijkheid. Als mijn wiegje niet in Barcelona had gestaan, was ik er misschien nog vaker geweest.

21 jaar geleden kwam ik na de verkoop van onderwijscatering Modus als operationele druktemaker onder de vleugels van Avenance terecht en werd Gosse mijn leidinggevende, mentor en coach. Het werden gouden jaren met groei, hard werken, lol en wederzijds respect. Als ik een keer met mijn onbesuisde gedrag uit de bocht vloog, accepteerde ik alleen van Gosse een correctie. Na zijn vertrek was ook voor mij de lol eraf en trok ik zelf een paar maanden later de deur achter mij dicht. Later bracht onze vriendschap ons weer samen bij het illustere familiebedrijf Cormet. In een duobaan als directeur trokken we 4 jaar op en stapten we ook weer met een paar maanden verschil samen op.

Vandaag hebben we een toer gemaakt langs de ruige kust. Het onstuimige weer zorgt voor prachtige taferelen, met beukende golven op de kust en gierende windstoten. De uiterste zuid-west punt van de Algarve is minder toeristisch dan de andere kant, waar Albufeira en Faro in deze tijd vooral vol zitten met bejaarde overwinteraars. Veel uit Nederland, maar ook ontzaglijk veel Engelsen. Kaap Vincent, vlakbij Sagres, is zo’n woeste indrukwekkende plek waar de vuurtoren voor veel schepen het laatste stukje Europa was op hun reis rondom Afrika. Als het Portugese schippers waren, keken ze vast met waterige ogen en veel saudade naar de kust.

Om te genieten van al het heerlijke eten in ons kuuroord en in de kustrestaurants heb ik toch een extra SAS-dag moeten inplannen. Gelukkig heb ik wat speling want ik ben in 4 weken tijd 5 kilo kwijt. De skippybal is al een rugbybal en de rookworst om mijn nek is nu toch eindelijk in de boerenkool terecht gekomen. Ik ben dus goed op weg, met lekker veel sporten en meer discipline dan de laatste 5 jaar bij elkaar opgeteld. De exorbitante winstcijfers van Shell en Texaco zijn binnenkort verleden tijd, want ik ben al een maand niet meer in hun tankshops geweest. Ze verdienen het ook niet.

Steeds meer mensen, en vooral ook jongeren, trekken naar Portugal. Mooi weer, minder drukte, minder stress, veilig. Een betere plek om te kunnen thuiswerken is haast niet denkbaar. En als je surffanaat bent, is er geen betere plek in Europa te bedenken. Het is waarschijnlijk iets te laat voor mij om op zo’n plankje te kunnen blijven staan, maar je hoofd waait wel lekker door. Misschien dat ik een poging waag als ook de skippybal verdwenen is. Dromen is altijd goed.

Massaal hebben jullie vorige week geholpen om ons Duitse stulpje te promoten. Ik kijk er zelden naar, maar zag dat mijn column meer dan 500 keer is bezocht. En onze losse posts op Facebook werden zelfs gedeeld in Spanje. Dat is toch de fijne van kant van Social Media. Dank allemaal, het wordt nu al een groot Auf Wieder Schnitzel Fest.

We hebben al drie bezichtigingen gehad deze week en aankomende week nog twee. Dat zegt natuurlijk nog niks, maar het begin is er. Ik kwam er zelf pas na twee dagen achter dat er een verkoopbord in de voortuin stond, omdat een auto bijna op een tegenligger botste. Hij was al voorbij rijdend druk bezig het huis te bekijken en moest vol in de ankers. De makelaar doet de bezichtigingen en we zijn dan gelukkig niet thuis. Nadeel is wel dat ik elke ochtend het huis spik en span achter moet laten, klaar voor de volgende gluurders. Marion’s droom komt na jaren uit. Ik maak het bed op, doe elk kopje in de vaatwasser, stop gebruikte kleren in de wasmand, laat geen rommel slingeren. Erg vermoeiend……

Er is ons veel de vraag gesteld hoe en waar we gaan wonen als de verkoop gelukt is. Eerlijk gezegd hebben we daar nog geen vast plan voor. Het wordt waarschijnlijk de huur van een tijdelijke flat of appartement in of rondom Nijmegen. Als we maar de deur dicht kunnen trekken en nergens aan hoeven te denken (en het bed niet strak opmaken..). En van daaruit zien we wel verder. Als de ballast maar minder wordt, is het doel al bereikt.

Omdat ikzelf mid januari de knop heb omgezet om gezonder te gaan leven, komt ook vaker ter sprake hoe de volgende fase van ons leven eruit gaat zien. Ik ben daar (zoals altijd) optimistisch over, want de voordelen lijken me groter dan de nadelen. Meer rust, minder stress, meer leuke dingen, minder verplichtingen, meer reizen, minder auto rijden. De kans dat we vooral veel in zonnige streken zullen zitten is natuurlijk zeer groot. Ik heb een pesthekel aan kaasstolp-weer; grijs, bewolkt, winderig, regenachtig, weinig zonlicht. Ik word daar lichtelijk depressief van.

Maar de grootste uitdaging is om fysiek gezond te zijn en blijven. Want dat is denk ik alles bepalend. Het lastige is dat je er misschien veel aan kan doen om gezond te blijven, maar niet kan voorkomen dat het anders uitpakt. Super frustrerend, maar wel de circle of life. Ondanks de verwoede pogingen sinds een paar weken om fitter te worden, zal ik over 20 jaar niet meer van de skipistes af sjezen. En tennissen met Gaico of Gerard zal tegen die tijd ook vooral op bejaardengym lijken.

Steve Jobbs, de oude topman van Apple, zei in de laatste fase van zijn leven, na een slopend ziektebed,  het volgende :“Wat is het duurste bed ter wereld? Een ziekte bed. Je kan iemand aannemen om je rond te rijden, geld voor je te maken maar je kan niet iemand huren die jouw ziekte voor je draagt”. En hoe hard dat ook klinkt, het heeft ook een gelijkheidsprincipe. Met geld is niet alles te koop. Maar de harde werkelijkheid is ook dat je met geld langer en gezonder kunt leven.

Mijn keuze zou zijn om persoonlijke zorg in te kopen, in mijn eigen woonomgeving. In Barcelona heeft mijn peettante dagelijks zorg aan huis. Twee dames uit Zuid-Amerika wisselen elkaar af en geven alle aandacht en ondersteuning die de achteruitgang en eenzaamheid draaglijker maakt. Misschien is eenzaamheid wel de zwaarste van allemaal, ook al is het soms niet te voorkomen. Het inhuren van persoonlijke thuiszorg is zo’n ‘rijke’ keuze die ik tegen die tijd hoop te kunnen maken. En misschien zijn we met de verkoop van ons huis in Duitsland onbewust aan het voorsorteren.

Als je ouder wordt, leef je steeds vaker vanuit de gedachte dat je levenservaring je helpt om keuzes te maken. Je wordt minder vaak verrast door iets (‘been there, done that’), maakt sneller een aanname wat er gaat gebeuren en ziet om je heen de contouren van een voorspelbare volgende fase. De kunst wordt om levensvreugde te behouden. Nu, over 10 jaar, 20 jaar of over 30 jaar.

Eergisteren is ons Duitse huis in de verkoop gegaan. En daarmee is het spel op de wagen. In de kerstvakantie hebben we de knoop doorgehakt en de weken erna waren we druk bezig om het huis toonbaar en opgeruimd te krijgen. En nu gaan we kijken wat er gebeurt.

We hebben nooit bewust ervoor gekozen om in Duitsland te gaan wonen. Het was een toevalstreffer, dankzij de ouders van Marion. Die gingen in 1999 fietsend boodschappen doen aan de andere kant van de grens en zagen een grappig leegstaand huis met een vaag bord in de tuin. Het was oud (uit 1937) en vol met gebreken. Maar het voelde goed en paste binnen het budget.

Daarna heb ik vier jaar lang elke vrijdagmiddag en de hele zaterdag geklust. Daar had ik 0 ervaring in, maar het Pippi Langkous-motto (“nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”) past me als een jas. Ik kreeg opdrachten en instructies van onze beun Nol en begon dan gewoon. Funderingen leggen voor de aanbouw, keuken en badkamer slopen en herbouwen, nachtstroomkachels eruit halen en verkopen aan krakers in Kleve, tuin-metamorfose enz. Ook een maand bezig geweest met een pneumatische drilboor en slijptollen om het pantserbeton van het garage dak af te pellen. Dat was best link.

Het waren de jaren voordat we Rosamar in Spanje kochten en we genoten optimaal van de heerlijke binnenruimte, de grote tuin en de vrije ligging. Ik had weleens bonje met mijn Duitse buurman Hermann, maar die koos Eier für sein Geld en verhuisde na 10 jaar naar een dorp verderop. Holland-Deutschland 1-0. Het voordeel van Duitse buren is dat er altijd afstand blijft. Je spreekt elkaar buiten, let een beetje op elkaars huis, maar je hoeft niet bang te zijn voor een straatBBQ. Ik denk dat er niet eens een Duits woord voor te vinden is.

Bijna elk weekend als de meiden er waren, kwamen vooral neefjes en nichtjes logeren en was het een doorlopend kinderfeest. Ons Duitse tuinhuis was voor volwassen verboden gebied en regelmatig kwamen de schuimbellen van de trap af als ons bubbelbad overstroomde door de jeugdbende. Legendarisch was ook de jaarlijkse Carnavals-optocht. Traditioneel kwam de hele familie dan bij ons frühstücken om daarna met vuilniszakken en omgekeerde paraplus het snoep op te vangen. De stoet kwam drie keer voorbij en dat leverde genoeg zoete meuk op tot aan het volgende jaar.

In 2009 hebben we het huis al een keer te koop gezet. We wilden terug naar Nijmegen, zodat de meiden makkelijker zelf konden komen en gaan wanneer ze wilden. We tekenden voor een nieuwbouw-appartement, hoopten het Duitse huis makkelijk te verkopen en nog vaker naar Spanje te gaan. Maar gaandeweg kwamen we erachter dat het te vroeg was. We konden onder de aankoop van het appartement uit, haalden de Duitse stulp uit de verkoop en gingen verder waar we gebleven waren.

De afgelopen jaren werd het leven in twee huizen steeds lastiger te combineren, zeker in de maanden dat Marion in Spanje is. En nu we ook in de winters vooral veel naar Malaga/Torremolinos verkassen, willen we eigenlijk van een stuk ballast af. Minder werk aan huizen en tuinen, meer tijd voor ontspannen en relaxen. Deur dicht trekken en geen zorgen hoe je je woonplek aantreft als je terug komt. En dan is Duitsland de logische afvaller, want ons doel zal toch zijn om definitief in Spanje te gaan wonen als de tijd rijp is.

Er is één voordeel; we hebben geen haast en ook geen druk omdat we iets anders hebben gekocht of willen gaan kopen. Het kan zomaar lang duren. Maar als er zich volgende week een koper meldt die er per 1 april in wil, zijn we weg. Moeten we nog wel aan de bak om 22 jaar verzamelwoede terug te brengen naar het hoognodige. Dus als het zover is, meld ik me hier voor verhuishulp, leegstaande vakantiehuisjes en marktplaatstips. Geen probleem toch? (-3). We zijn toe aan de volgende fase van ons leven en daar past minder bezit bij. Met een beetje mazzel kunnen we dit jaar een Auf Wieder Schnitzel Fest geven. Vind je het leuk om erbij te zijn? Deel dan deze link : Huis te Koop

Es geht los!

Laat je niet misleiden door de titel of de foto. Ik ga geen wappies afzeiken of het Ons-Kent-Ons-feestje in Davos belachelijk maken.

Afgelopen weekend heb ik in Spanje uitgebreid mijn verjaardag gevierd. Misschien wel een tikkeltje overdone, want de hersteltijd was langer dan normaal op mijn leeftijd. Dus toen we maandag met zijn allen terugvlogen, had ik in mijn agenda al ruimte vrij gemaakt. Om mezelf gemotiveerd te gaan onderwerpen aan een gedisciplineerd programma om fitter, gezonder en slanker te worden.

Velen zullen denken: leuk, hij gaat weer naar Pleun. Deze jongedame heeft mij 10 jaar geleden als meedogenloze diëtiste 8 maanden onder streng regiem 12 kilo laten afvallen. Maar ze zijn alle 12 stiekem terug gekomen en hebben er nog 2 meegenomen. Het zijn net sluipmoordenaars, want vermomd als calorieën gaan ze in al mijn favoriete etenswaren zitten. Om zich daarna razendsnel vast te klinknagelen aan de binnenkant van borsten (85C) en buik (skippybal).

Er wordt besmuikt beweerd dat ik toch echt zelf verantwoordelijk ben voor deze interne burgeroorlog. Ik beroep me dan meestal op mijn jeugd (grenzeloos snoepen en snaaien was de norm), mijn bouw (zware botten) en mijn werkstress (geen tijd om gestructureerd te leven). Dat elk pondje door het mondje gaat is de irritante tekst van jaloersmakende magere breinaalden, die zelfs van een zak Croky Chips (in 2min 13sec) of een zakje Venco katjesdrop (35 snelwegkilometers) geen grammetje aankomen. Met zulke genen kan ik het ook!

Dinsdagmorgen om 8.30 uur had ik de intake bij Sanafit. Hun programma is er op gericht vooral je lichamelijke fitheid, lenigheid en spierkracht te verbeteren. Het wordt ondersteund door een slim digitaal systeem, waardoor elk van de 8 apparaten in het circuit je meteen herkent en zich instelt. De 0-meting viel niet eens tegen. Wellicht is het regelmatig tennissen en golfen ergens goed geweest. Er was wel wat onbalans, gemiddeld bleef ik qua bio-leeftijd rond de 55 hangen… Voor de duidelijkheid, het gaat daar niet om gewicht hè?

Om af te vallen ga ik niet crashen of vegeteren. Been there, done that. Er zijn een paar knoppen waar ik aan ga draaien. De belangrijkste: Intermittent Fasting. Dat deed ik al een beetje, maar nu zijn de kaders spijkerhard: 8 uur eten -16 uur alleen drinken. Dus mijn ontbijttijd (meestal rond 11.00 uur) betekent laatste hap naar binnen voor 19.00 uur. Het is goed te doen en zorgt er vooral voor dat ik ’s avonds niet meer in de snaailaai duik om gulzig iets zouts naar binnen te frotten. In Spanje is Intermittent Fasting helemaal goed te doen omdat ‘s middags warm wordt gegeten en ik dan makkelijker de dag doorkom.

De 2^e eetmaatregel is lastiger: koolhydraat-arm eten. Ik eet vaak zonder handrem, maar vooral veel koolhydraten. De eerste dagen van deze week veroorzaakte de vermindering van koolhydraten een licht duizelig en slaperig gevoel, want het zijn voornamelijk suikers (glucose) die dan ontbreken en waar mijn lichaam erg aan gewend is. Qua boodschappen is het ook een financiële uitdaging, want de alternatieven zijn fiks duurder. Maar basta pasta.

Ook alcohol is een potentiële boosdoener. Gelukkig drink ik zelden doordeweeks en steeds minder in het weekend, goede feestjes uitgezonderd. De keuze is dus om nu maximaal één dag in de week alcohol te drinken. Dat is dan meteen mijn SAS-dag (Schijt Aan Sonja) en mag ik ook eet technisch minder streng zijn. Ik mag ze niet opsparen, die SAS-dagen om dan een week los te gaan. Beter van niet..

Het eerste gewin is natuurlijk kattengespin, maar ik viel deze week meteen 2,5 kilo af. Het kunnen ook de 2,5 liter Gin-Tonic van zaterdag zijn, maar weg is weg. Ik heb 3x het fitness-circuitje gedaan, 1x getennist en 2x lang gewandeld. De kop is eraf, de wil is er en ik heb natuurlijk een thuisfront dat dolgelukkig is. De grote angst van Marion en dochters is dat mijn ongezonde levensstijl ineens schade aanricht. En hoewel ik het motto “Liever te dik in de kist, dan een goed feestje gemist” best omhels, ligt er nog een mooie fase voor de boeg.

De aankomende tijd zullen er verborgen tekens (bv. -1 of +0,5) in mijn column te vinden zijn. Zo houd ik jullie op de hoogte. The Great Reset has started.