Grappig. Onverwacht denderde mijn column vorige week de meest gelezen top 10 binnen. Terwijl ik zwoegend, te midden van lallende vrienden, er uren op heb zitten te kauwen. Meestal ben ik met een stief uurtje wel klaar, zoals waarschijnlijk vandaag. Sterker nog, ik denk dat de meeste van jullie snel gaan afhaken en ik sluit zelfs doodsbedreigingen niet uit.

De titel verraadt het al, we gaan het over de Formule 1 hebben. En om maar met de deur in huis te vallen; ik heb helemaal niks met dit opgefokte gedoe van geldverspilling, milieuschade en testeron-gebeuk. Half Nederland werd hysterisch toen de Britse modeclown Hamiltoen onze Jumbo-jongen Mad Max een schouderduwtje gaf. Gebeurt in elke sport, zeker als er PK’s bij komen kijken. Vakanties naar Engeland werden geannuleerd, Mercedes-leaseauto’s werden ingeleverd, the Beatles werden geboycot. Wat waren we boos!

Één van mijn beste vrienden (ik noem geen namen, maar hij is kaal, woont op een golfbaan in Spanje, drinkt graag Gin en krijgt morgen een nieuwe heup omdat hij de oude dansend op ons terras vorige week heeft versleten…) is zojuist wakker geworden in zijn Red Bull shirt en ijsbeert nu, 8 uur voor de race, al zenuwachtig rond voor zijn 199-inch TV-scherm. Jaren geleden nodigde hij me uit om mee te gaan naar de F-1 van Catalunya, waar hij twee mooie Paddock-kaarten voor had gescoord. Ik vond lunchen met Marion ’s middags net een tikkie leuker en ging niet mee. Max won toen zijn eerste race…

Ik vind het aandoenlijk en lief hoe mannen er volledig in op kunnen gaan. Zij weten nog beter de exacte maat van de rechteruitlaat van een F1-bolide dan bij benadering de cupmaat van hun partner. Rondetijden, bandenwissels, driver-statistieken, tussenstanden in het puntenklassement, de onnavolgbare wartaal van Olav Mol, de analyses van al die Nederlandse loosers van vroeger; alles is belangrijk. Terwijl het alleen maar gaat over wie het meeste poen erin steekt. Ik ben misschien een tikkie te zwaar voor zo’n  kuipje, maar ik zou met mijn roekeloze rijstijl én de sponsoring van De Groene Artisanen zo voorin mee tuffen.

Vorig weekend miezerde het een beetje in België. Het was niets vergeleken bij het noodweer en de overstromingen van juli. Maar na twee rondjes achter de trekker van de wedstrijdleiding zwaaide een hotemoot met een vlaggetje en kon de Miss-poes onder de paraplu vandaan om champagne te spuiten. Punten verdelen, premies opstrijken en de 20 vrachtwagens en 1000 man personeel konden door naar de volgende raceplaats. Als er in Australië geracet wordt, zijn er 7 Boeings en  40 zeecontainers nodig om de reservespiegels en gevarendriehoeken die kant op te krijgen. Hoe dan in 2021????

Er wordt al heel lang beweerd dat de Formule 1 veel innovaties oplevert voor de gewone burgerauto’s. Een grotere fabel is haast niet voor te stellen, tenzij je Mark Rutte heet. De meeste verbeteringen komen juist van onderaf en vaak door autofabrikanten die niet meedoen aan deze poppenkast. Volvo had al kooiconstructies ontwikkeld toen Nikki Lauda nog met zijn oren kon klapperen. Saab hadden al kreukelzones toen Jam Lammers, de spreekpop van dit circus, nog op een BMX-fietsje door Zandvoort sjeesde.

En dan die Brillo-prins Bernard jr. Ik snap alle ophef en agressiviteit naar hem toe niet. Deze rijke knul heeft veel geleerd van zijn Opa en weet dat je als lid van het Koningshuis overal mee wegkomt. Dat is toch niks nieuws? Wij houden dat marionetten-legertje toch al veel te lang in het zadel? Het is net zo’n Russische Matroesjka-poppenset; je kunt de buitenste (de grootste) wel weggooien, maar daarna is de volgende de grootste. Maar Bernard heeft wel stalen ballen en lef. Against all odds doorgegaan en het voor elkaar gekregen. Petje af. Dus nu lekker plezier maken in Zandvoort, maar dan ook gewoon weer naar festivals. Of is dat teveel gevraagd voor de laatste drie ministers die nog over zijn: Eerlijk zijn?

Ik hoop voor iedereen dat Max vandaag wint. En wereldkampioen wordt. En dan, als een true Champion, op zijn hoogtepunt stopt. Dan kunnen wij als sportland alle aandacht gaan geven aan Sifan Hassan, onze olympische kampioene. Gewoon met de benen 2x goud en 1x brons gelopen. En mag Max, als belastingontduiker, vanuit Monaco er commentaar bij geven. Run Sifan, Run!

Vandaag heb ik zin om te zeuren, om te klagen. Op zun Nimweegs: nuilen! Het onderwerp is redelijk voor de hand liggend en al vaker hier ter sprake gekomen: het rijgedrag van Medelanders.

Voorop gesteld, ik ben geen gemiddelde autorijder. Ik rijd +/- 5.000 km per maand in een oversized PC Hoofttrekker met Duitse nummerplaten. Ik houd me tegenwoordig meestal prima aan de maximum-snelheid en vind de 100 km per uur best te doen. Cruisecontrol op 105 en relaxed rechts blijven. Tot een paar maanden geleden reed alles lekker door en waren er weinig files.

Maar de drukte is weer fors toegenomen en daarmee ook het aantal files. Wat echt zorgwekkend is, is dat er een nieuwe categorie kneuzen bij is gekomen. Het is de groep die vroeger met de trein naar hun saaie kantoorbaantje in Zoetermeer gingen. Uit angst voor besmettingen mijden ze nu het Openbaar Vervoer, maar hun Ford Fiasco 1.1 Eco heeft alleen tijdens vakanties de snelweg gezien.

Ze halen met 93 een vrachtwagen in en doen daar gemiddeld 5 minuten over. Want op hun dashboard staat de teller op 98 en ze bouwen altijd een veiligheidsmarge in. Kunnen we deze groep angsthazen/controleneuroten niet verplichten om weer in de tuf-tuf te stappen als ze gevaccineerd zijn? Gewoon een boete van € 93,= als ze toch nog de boel lopen te saboteren? Dan zijn ze snel weg van de snelweg.

Het is al jaren met stip op nr. 1 mijn grootste irritatie: onnodig links rijden. Het veroorzaakt veel files en bij mij ook lekkende hartkleppen, te hoge bloeddruk en zenuwaanvallen. Dan gaat zo’n Toyota Starslet al 3 km van te voren naar links omdat er met een verrekijker een vrachtwagen valt te bespeuren aan de horizon. En als ze er dan eindelijk voorbij zijn, blijven ze lekker plakken. Want over 2 km komt er nog één. Ze kijken ook nooit in hun achteruitkijkspiegel. Dat kan ook niet want ze zitten zo onder het stuur geklemd met hun bokkenpoten, dat ze bijna met hun kin sturen en de spiegel achter hun kruin hangt. Loosers.

Op een verlaten drie-baans weg blijven deze minkukels consequent op de middelste baan rijden. Heel soms ben ik het zat en ga ik er rechts naast rijden, in de hoop oogcontact te maken. Vroeger toeterde ik dan en ging er een bepaalde vinger de lucht in, maar ik heb van Marion begrepen dat dat lichtelijk overdreven en intimiderend is. Hun ingebouwde oogkleppen blokkeren echter de mogelijkheid om opzij of achteruit te kijken. Het is alleen met een gedurfde operatie te verhelpen, waarbij alle niet gebruikte hersencellen worden verwijderd. Meestal kunnen deze schijtlijsters na zo’n ingreep niet eens meer zelfstandig ademhalen…

Afgelopen weken is ook de categorie vakantiegangers weer actief geworden. Dat zie je een afgeladen Skoda Fabiola Station met een caravan erachter op vrijdagmiddag een file veroorzaken, omdat de iele bandjes van het sleurhutje angstig doorbuigen van alle kilo’s aardappelen, potten mayonaise en Aldi-bier. Veel caravans zijn van het merk Kip, maar ik zou voor geen goud meer in een vreemde kip wakker willen worden.

Ook DLB’s (Dikke Lippen Busjes) met Frans Bauer-huizen erachter zijn altijd op vrijdagmiddag onderweg, omdat ze ’s avonds halverwege een plaats hebben gereserveerd op doorreis-camping Am Graue Autobahn in Koblenz. Ik blijf dat fascinerend vinden. Je kunt elke dag weg, maar besluit massaal aan te sluiten bij de rest van de droeftoeters met uitklaptent. Het doet me denken aan die bejaarden die altijd op zaterdagmiddag de stampvolle AH bezoeken. Zeven dagen in de week de tijd, maar niet loskomen van de oude gewoonte. Of zijn dan de vleeswaren extra in de aanbieding????

Aankomende woensdag vertrekken wij met Marion’s auto naar Spanje. Na alle eerdere perikelen met mijn tractor is dat een betere optie. Voor Marion is dat tot nader order een enkele reis, want haar sabbatical heeft geen geplande einddatum. Hopelijk zijn er weinig sleurhut-combi’s op de weg en kunnen we een beetje snel door Frankrijk heen. Als het aan Macron(i) ligt, mag je alleen met 16 vacccinspuiten, 5 testresults en een elektrische halsband door zijn mooie land rijden. Hoezo één Europa?

Zo, ik heb mijn hart gelucht. Voel je niet aangesproken als je een Kip hebt. Ik moest alleen mijn ei kwijt.

Ik heb een bekentenis te doen. Met een laagje schuld eromheen geplamuurd. Omdat ik een puberale actie heb uitgehaald, die niet past bij een gezette 50+er. Ik heb zelfs getwijfeld om het via dit platform te melden. Je wordt namelijk voor minder aan de schandpaal genageld tegenwoordig.

Laat ik de casus voorzichtig opbouwen, want het is complexe materie. Na jaren van rekken en uitstellen heb ik anderhalf jaar geleden een jongere Zafira gekocht voor Spanje. Onze ouwe trouwe Zaffi gaat, na 10 jaar dienst als de Hoer van het Parcours, vutten in Gambia en wordt de familietaxi van Ibrahim. Eerst heeft Marion nog een jaartje in de nieuwe Zaffi met Duitse kenteken getuft, maar eind maart zou hij verhuizen en de Spaanse nationaliteit aannemen. Een zonnig vooruitzicht, totdat Corona uitbrak..

Met 4 maanden vertraging sjeesden we begin juli in één streep naar Spanje met onze 7 persoons “iedereen mag hem gebruiken”-Zaf. We parkeerden haar op de uitgestrekte toendra achter het huis van onze vrienden Gerard & Lenny en stopten de nummerplaten KLE-FZ4 stiekem in onze handbagage mee terug naar die Heimat. De volgende dag regelde ik de afmelding bij het Strasse Verkehrsamt in Kleve, leverde de platen in en kreeg een uitvoerverklaring voor de Spaanse verkeersdienst Tránsito. Tot dan toe ‘todo perfecto.’

Een paar weken later reed ik naar het regionale Spaanse keuringsstation om de eerste afspraak te maken in een kettingreeks van bureaucratische formaliteiten. Mijn vraag wanneer de afspraak kon plaatsvinden, leverde een scheef opgetrokken wenkbrauw bij de baliejuf, die verdacht veel leek op Mrs. Slocombe van ‘Are you being served?’. Haar antwoord was ontluisterend, ik was begin 2021 aan de beurt, omdat er door Corona zo veel achterstand bij de normale Spaanse keuringen was opgelopen dat los Extranjeros (de buitenlanders) maar moesten wachten. Wat ik ook probeerde: het bleef ‘NO!’

Met alle papieren meldde ik me weer in Duitsland om dan maar opnieuw een Duits kenteken te gaan halen, tot na de Spaanse vertraging. Maar de (Duitse) tweelingzus van Mrs. Slocombe had ook slecht nieuws: de Duitse keuring was ondertussen verlopen en dus kreeg ik geen kenteken: “nur mit ein Tüv-geprüfte Aussage herr van Zomeren”! Dat Zaffi in Spanje stond, dat de keuring daar ook niet kon, dat ik dus niet naar de Tüv kon, het was Frau Miesepeter scheiss egal.. Dan moest ik hem maar met een trailer ophalen. Alsof ik niets beters te doen heb. Zaffi was statenloos…

En toen ontstond het wilde plan waar ik me een beetje voor schaam. Marion wilde er niets van weten, maar ik wilde een gewaagde truc uit halen: met een nep Duits kenteken in één streep van de Spaanse toendra via Frankrijk, Luxemburg en België naar huis kachelen. Die nummerplaten had ik toevallig nog in huis, maar daarover wens ik geen uitleg te geven. Is ondertussen ook verjaard denk ik. Één vriend bood zich spontaan aan mee te gaan, zodat mij een gênant belrondje bespaard bleef. Vrijdag morgen samen erheen gevlogen, zondagmorgen om 06.00 uur teruggereden.

Er was maar één billenknijp-momentje. De grenscontroles tussen Spanje en Frankrijk zijn wel weg, maar la Police staat nu meestal vlak na de Péage en deze keer ook. Omdat aanvallen soms de beste verdediging is, besloot ik zelf naar ze toe te rijden en in vloeiend Frans te vragen of ik moest wachten of door mocht rijden. “Continuez-vous!” was best een fijn antwoord. Ik heb daarna onderweg nog serieus overwogen om keihard voorbij alle flitspalen te racen, omdat de bonnen ivm het nep-kenteken niet zullen aankomen. Toch maar niet gedaan..

12,5 uur later waren we in Eindhoven.. En een uurtje later stond Zaffi al (zonder de illegale platen) voor de poorten van het TüV-keuringsstation in Kleve. Want de volgende ochtend had ik om 8.00 uur de keuringsafspraak gemaakt. 27 uur nadat we uit Spanje waren vertrokken had ik de keuring achter de rug én mijn oude kenteken KLE-FZ4 terug. Dat laatste vond Duitse mrs Slocombe wel een brutale eis, maar we blijven Hollanders hè? Volgende week gaat Zaffi in de verkoop, snel gevolgd door mijn oververmoeide ouwe Touareg, die de keuring ternauwernood heeft overleefd en met 350.000 km op de teller waarschijnlijk naar het Oostblok verhuisd.

Dus als iemand nog een auto zoekt, ze zijn allebei officieel gekeurd en volkomen legaal. Van een oud mannetje geweest.. Ik help je wel de invoer te regelen, wees niet bezorgd. Vaak ben je te bang.

Het kon niet langer. Marion stapte steeds vaker met tegenzin in. Al jaren stelde ik het onvermijdelijke moment uit, telkens met een andere smoesje of met schrale hoop. Maar het werd dealen en wheelen op de 2^e hands automarkt.

Het verhaal begint bij onze oude trouwe Grijze Bus in Spanje. In 2010 gekocht, slechts zeven lentes jong en een enorme stap vooruit na het droeve afscheid van onze Rode Tank, de Renault Mégane. Ineens konden er zeven man tegelijkertijd mee naar het strand, naar FC Barcelona of stappen in Lloret. De Opel  Zafira werd al snel de geliefde allermans vriend, onze Hoer van het Parcours. In de Pyreneeën wilde ze weleens wegslippen in de sneeuw, maar meestal stuurde ze als een echte Duitser ‘so scharf wie ein Rasierklingel’.

Maar vorig jaar werd het duidelijk:  vaker kreunend wakker, kreupel in beweging, trager als een slak, blauwe pluimen uithoestend en zelden nog koude lucht. De Spaanse APK was dan wel weer een makkie, het lijstje ongemakken werd steeds groter. In het najaar viel er een cilinder af, ging de airco kapot en deed de centrale vergrendeling het niet meer.  En als klap op de vuurpijl vielen vorige maand de dashboard-klokjes uit. Dus met 0 km per uur en 0 toeren per minuut tuffen we nog rond, hopend dat het benzinelampje niet zou verzaken. Marion wordt met de dag chagrijniger.

Eerst ging Marion’s Hollandse bolide in de verkoop. Op Markplaats had ik een wervende campagne voor deze witte topper, met een stevige prijs voor een 10 jaar oude Qasqai met veel km. Behalve  banale reacties van buitenlandse koopjesjagers die denken dat ze op de Zwarte Markt in Beverwijk zijn, gebeurde er weinig. Maar twee weken geleden stond er op zondagmorgen ineens een vreemd appje op mijn telefoon. Een paar uur later was ik Marion’s sweetheart al kwijt. Een Koerdische Irakees, Jamal uit Sittard, was dolgelukkig en reed als een blij ei de straat uit. Hij stuurt me nu nog regelmatig appjes: “hello , goed Mogen, auto is ech goed. Dank je wel vriend”

Met één auto minder was carpoolen de afgelopen twee weken pure noodzaak. Af en toe werd de Toyota Starslet van haar moeder ingezet om de nood te ledigen, maar het bleef gerommel in de marge. En daarom hakte ik de knoop door om dit weekend niet mee naar Spanje te gaan, maar een vervangende auto te vinden. Al maanden had ik op Autoscout Deutschland de juiste types in de gaten gehouden. Drie  favorieten stonden allemaal diep in Duitsland te koop, in plaats van lekker dichtbij in het Ruhrgebiet. Dat werd kilometers vreten.

Om een vliegende start te maken, sliepen we vrijdagavond, na een avondje bij vriendinnetje Sandra, in het Van der Valk in Eindhoven. Door Booking.com superscherp geprijsd en door mijn meisje met allerlei trucs nog verlaagd naar €43,=. De kamer van 35m2 was super de luxe en compleet. En na een heerlijke nacht zette ik Marion af bij het vliegveld om snel door te rijden naar Erlenbach am Main, ver voorbij Frankfurt. De chagrijnige autohandelaar van de eerste auto was iets te pushy. In Duitsland wordt 80% van de 2^e hands automarkt door met name Turken gerund en dat heeft mij al vijf keer een prima auto opgeleverd. Maar deze Sultan deed er alles aan om onbetrouwbaar over te komen, wat ook bleek uit de incomplete autogeschiedenis. Toen er ook niets te onderhandelen viel over de prijs, zat ik 15 minuten later alweer in de auto, op weg naar de volgende.

Het was liefde op het eerste gezicht. Een tikkie verscholen op het garageterrein stond een jonge lookalike van onze terminale Spaanse Zafira naar mij te lonken. Haar kokette koplampen straalden naar mij:  “Neem me mee, ik doe alles wat je van me vraagt.” Uit haar zicht onderhandelde ik met de keurige Duitse Opel-garagehouder de laatste 500€ eraf. Dinsdag mag ik haar ophalen, na nog een vers slokje olie en ietswat make-up op haar grijze flanken. Het was een zwaar dagje van 1000 km rijden, maar het resultaat is top!

Deze zomer mogen Oud en Jong nog samen doorbrengen in Spanje. Zoals je een oude hond in de laatste fase vast laat vergezellen door een puppie. Daarna gaat Oudje waarschijnlijk een negende leven leiden (of lijden) in Gambia. Wat zijn we haar dankbaar!

Ik werd er gewoon chagrijnig van. Overal gaat het fout op de weg en het enige wat minister Melanie (leuke naam, dat wel) Schultz doet is een paar weggetjes toevoegen aan het 130km-lijstje. Gadverdammesse symboolpolitiek. Het is tijd voor nieuwe regels.

Schultz lijkt het meest op Laa Laa van de Teletubbies. Beetje zonnige, onnozele uitstraling met volstrekt inhoudsloos gekwetter. MeLaaLaa is een Rutten-adept pur sang. Er is geen stuk asfalt meer in NL waar de logica van de borden nog te snappen valt. Bijvoorbeeld de A-2 tussen Utrecht en Amsterdam, vorig jaar goed voor 1 miljoen bonnen. Elke 33 seconden €40,= . Persoonlijk was 2015 een gunstig boetejaar, met maar 6 prenten. Er zijn jaren geweest, dat ik er 6 per maand had om overal op tijd te komen. Maar dat was wel in het Apenrots-tijdperk, met 70.000 km per jaar. Dus nu tijd genoeg om 10 nieuwe regels te introduceren.

1. Overal 120!
Ophouden met die 130km flauwekul. Het heeft zelden zin. En 120 levert nog geld op, is veiliger en duidelijker. Is maar 5 minuten langer onderweg van 020 naar Nijmegen.

2. Altijd alle spitsstroken open!
Benutten die stroken, ook overdag. Soms rijd je in de spits beter door met alle stroken open dan later overdag. Waarom dan dicht? Ze liggen er toch? En ze hebben goud geld gekost.

3. Inhaal-verbod voor vrachtwagens van 05.00 tot 03.00 uur!
Eigen schuld, dikke bult. 5 minuut voor einde verbod rijden ze al links en ze doen er dan 5 km over om in te halen. Strontkarren! Vooral die Oost-Europese Henkoz Wijngaardinskiz!

4. Weg-Verbod voor caravans tijdens werkuren!
Sleurhutten, campeerbakken en andere slettenfletten nooit meer in de spits en helemaal niet op vrijdagmiddag! En als je gepensioneerd bent en het toch doet, word je VUT-hut in de fik gestoken. Ter plekke, op de vluchtstrook.

5. Elke auto een Dash-Cam!
De ergste overtredingen meteen digitaal verzenden naar CJIB-Leeuwarden. Gouwe handel! De asociaalste overtreders ’s avonds 1 minuut bij RTL Boulevard. Met zichtbaar kenteken en woonplaats vermelding.

6. Inbouw van een Stress-meter!
Alle twijfelaars krijgen een hightech sensor ingebouwd. Bij teveel gemeten stress-hormoon Cortisol automatisch stuur overnemen en begeleiden naar dichtstbijzijnde P+R-station. Gratis treinkaartje naar bestemming.

7. Alle lease-auto’s uitrusten met QR-code!
In combinatie met de dash-cam. Automatisch berichtje naar de baas (van het bedrijf) om het weggedrag van hun medewerker te melden. Verplicht onderdeel in het Functionerings-gesprek. Mag dan ook exit-gesprek worden.

8.Verbod op onnodig links rijden!
Één van de grootste ergernissen. Op de linkerstrook blijven plakken, zonder echte reden. Bv. bij Elst al links gaan rijden om bij de Gelredroom linksaf te slaan richting Oosterbeek. Meteen rijbewijs innemen. Zoals de Duitsers onze NL-stickers uitleggen: Nur Links – Nur Langsam.

9.Snelheidsbegrenzer voor knulletjes met petje.
Levensgevaarlijke doelgroep. Ze rijden in Seat Léon, VW Polo type 1999, Honda Civic 2002. Kamikaze-gedrag, auto-tochtone testeron-bommen. Hangen scheef naar rechts in hun roestbak met spoilers.

10. Buitenlanders vrijgesteld van nieuwe Verkeerregels.
Ter bevordering van de economie en als bewijs van onze geroemde gastvrijheid. Vooral grensbewoners met buitenlands kenteken krijgen een jaar aanpastijd. Lijkt me redelijk.

Laten we niet te lang wachten met de invoering. Het levert minder files op, er hoeft minder asfalt bijgelegd te worden en vooral de asocialen spekken de staatskas. Als overgangsmaatregel de eerste 6 maanden geen straffen of boetes, maar verplicht de auto 2 weken uitlenen aan een Syrisch vluchtelingen-gezin. Die kunnen dan een dagje uit naar Heesch voor hun integratie-training. Om te leren begrijpen dat een varken in de boom hangen, leidt tot annulering van een AZC.

Geen Alaaf voor de ruggengraat van deze bestuurders. Ze rijden meestal op de linkse strook. Nogal angstig voor rechts. Typisch gevalletje voor de Cortisol-meter. Wie neemt het stuur over?

Sorry, ik ben een beetje laat. Lag nog zo lekker, na een week van vroeg opstaan en weer in het gareel lopen. Ik krijg vaker als voorheen last van overgangsverschijnselen. En dan niet de vrouwelijke variant, maar het contrast tussen het Spaanse Dolce Vita en Noord-Europese zakelijkheid.

Een passend voorbeeld daarvan is Heinrich, onze Duitse weegschaal. Zonder vooraankondiging of nuance toonde hij woensdagmorgen zijn gevoelloze kant. Ik heb meteen een corrigerend gesprekje met hem gevoerd, maar het was te laat. Emotioneel was ik diep geraakt door zijn onomfloerste methodiek om 10 dagen genieten te reduceren tot wangedrag. Ik heb Heinrich uitgelegd dat zijn Spaanse collega Juan dat een stuk subtieler aanpakt. Die gaat soepeltjes, aan de onderkant van de bandbreedte, tussen twee streepjes staan. Terwijl Heinrich genau und punktlich tot achter de komma digitaal rapporteert. Een letterlijke vorm van gewichtig doen. Der Arschloch. Toen Marion wakker werd en vroeg of het nodig was om 06.15 uur al te lopen vloeken op de eerste werkdag, heb ik Heinrich in zijn zij getrapt en onder de kast verstopt. Daar moet hij maar eens een maandje over zijn sociale vaardigheden nadenken.

Heinrich maakt ook 1 opmerking die mij aan het denken heeft gezet. Hij had het over : ‘mit Blick auf Realität’ en refereerde natuurlijk aan de positie van die Keulse Hauptcommisar. Vervroegd met pensioen gestuurd, omdat hij de harde feiten onder het Duitse tapijt wilde vegen. Dat is niet alleen een kapitale inschattingsfout, je maakt het er alleen maar erger mee. Ik ben enorm geschrokken, want het past precies in het straatje van de asielzoeker-haters. “Zie je wel? We hebben het toch altijd gezegd?” En dat is wel waar. Losgeslagen, opgefokte, gefrustreerde Noord-Afrikanen hebben een keiharde aanval gedaan op onze tolerantie en begrip. Onacceptabel. En nu wordt elke mannelijke asielzoeker over één kam geschoren. Wedden dat andere gemeentes binnenkort vrijwillige fietsbegeleiders gaat inzetten? Net nu Loon op Zand er al weer mee gestopt is. N.a.v. de Nieuwjaars rellen in Keulen pleit ik, voor de eerste keer, voor een harde aanpak. Om herhaling te voorkomen en dit soort gespuis aan te pakken. Maar let op: het gebeurt op kleine schaal, in Nederland, elke dag. En ja, het zijn meestal Marokkaanse jochies, zonder opvoeding.

Eén zo’n jochie, net in het bezit van zijn rijbewijs, sneed mij donderdagmorgen asociaal af. Op de A-2 bij Culemborg. Op zijn bestelbusje stond met grote letters KTW (Karel Theo Willie?), een kabelbedrijf uit Waalre. Meteen maar even met zijn baas gebeld of hij wist wat voor een randdebiel hij de weg op stuurt. Dat doe ik vaker, even een bedrijf bellen om een debiele chauffeur te naaien. Wel jammer dat je vaak ziet, dat ze gewoon in hetzelfde busje de mobiele telefoon opnemen. Ik ga er dan toch iets achter rijden, hoor dan meestal een idioot die er gewoon schijt aan heeft. Sorry voor al mijn Brabantse volgers, maar ze komen bijna altijd uit jullie provincie. En ze rijden in colonnes, iedere ochtend naar het Noorden om te stucadoren, plinten te leggen, vloeren te egaliseren of systeemplafonds te plaatsen. Dat staat nl. altijd met grote letters op hun busje met teveel PK’s. En ’s middags gaan ze in omgekeerde richting terug, drie van de vier slapend tegen de ramen, de kroketten en berenklauwen net vermorzeld bij de benzinestations op de route.

Het zijn familiebedrijven met illustere namen, zoals Stukadoorsbedrijf A. van der Lee uit Drunen of SRA afbouwers uit Goirle. Dat SRA staat dan voor Sjaak Ronnie Andre; 3 neven die al generaties lang afbouwen. Elke dag over de A-2 naar boven en ’s middags terug naar Maaskantje. Vaak staat onder de naam van hun (familie)bedrijf nog een tenenkrommende slogan. ‘van Lier Zwembaden: wij maken uw natte droom waar’. ‘Hummel schildersbedrijf: één blik is voldoende.’ Je vraagt je af waar zij hun bestaansrecht aan ontleden. Één ding is zeker; niet aan hun rijkwaliteiten. Deze werkbusjes zijn in Nederland het grootste gevaar op de weg. Ze hebben werkelijk over lak aan (mooie slogan voor een schilder uit Roosendaal), rijden bizar hard op de linkerbaan om constant vol in de ankers te klappen. En zo veroorzaken ze 7 van de 10 files.

Maar ik laat ze altijd voor. Ik heb in mijn Duitse auto namelijk hetzelfde gebrek aan humor als Heinrich. De kwal.

Ineens was het voorbij. Zo snel dat ik niet eens lief afscheid heb kunnen nemen. Opgepoetst door mijn dochter, iets te mooie foto op Marktplaats. En daarna platgebeld door de hele Nederlandse automaffia. Binnen 3 uur geld in de zak, vrijwaringsbewijs binnen en autoloos.

In 2010 heb ik mijn laatste lease-auto ingeleverd. Vond het altijd zonde om in zo’n nieuwe auto te rijden. Vaak de achter- en overblijvertjes van ex-collega’s opgereden. Met het vertrek van de apenrots kwam een einde aan het zorgeloos rijden. En kon ik ook het jarenlang liegen over 0% bijtelling handig omzeilen. Als ik ooit een privé-kilometeroverzicht had moeten overhandigen, was ik zwaar de klos geweest. Maar ook dit onderdeel van mijn doorlopende strijd met de BBB (Blauwe Brieven Brigade) gewonnen. Genoeg geld uitgespaard om een leuk rijtuigje uit te zoeken.

In de Heimat had ik snel een privé-koets gevonden. Beetje uit de kluiten gewassen, dat wel. De eerste weken moeten wennen aan de opties. Zo ramde ik al snel de aanhangerwagen van de overbuurman op de stoep, omdat ik bij het achteruit rijden van de oprit geen piepje kreeg dat er iets stond. Zat er bij de laatste leasebak wel op… En bij de eerste echte zomerdagen lopen vloeken op de leren bekleding. Had ik nog nooit gehad. Voelde alsof iemand een volle waterkoker had leeggegooid over mijn rug. Ik zat te soppen in mijn pantalon. Totdat iemand mij vroeg op welke stand de stoelverwarming stond. … Zat er bij de laatste leasebak niet op….

5 jaren met een grote tractor rondrijden is een duur grapje als je alle kosten optelt. Ik klaag er niet over, want heb er zelf voor gekozen. Maar 55.000 km per jaar is lastig in een Suzuki Alto. No offence voor dit koekblik, maar ben bang dat ik elke dag naar de chiropractor had gemoeten i.p.v. 1 keer per maand. En de BBB heeft een goede klant aan mij gehad. €2700 wegenbelasting, €1200 bonnen en € 5500,= accijns per jaar. Ik heb een betere bijdrage aan het milieu geleverd dan zo’n suffe Prius-rijder. Die 5 windmolens langs de A-15 ter hoogte van Echteld? Mijn duurzame en fiscale bijdrage!
En nu verdwijnen mijn blauwe oliepluimen uit het Nederlandse straatbeeld. Vanaf volgende week rijdt mijn boerenbak in Polen of Oekraïne rond. Met een teruggedraaide kilometerstand nog een heel leven voor zich. Uitgekotst in het Westen, hartelijk welkom in het Oostblok. Het kan verkeren. Moet ineens denken aan het Klein Orkest; Over de Muur. Nostalgie.

Met hulp zusje Piet en vriendje Bob zijn we voorlopig even uit de brand. Met één auto krijgen wij het niet spits. Binnenkort moet ik toch een keuze maken voor een andere 2e hands koets. Dat valt niet mee, want ik kijk al een jaar lang regelmatig op Autoscout en het schiet alle kanten op. Ik ben er nog niet uit en twijfel continu tussen lomp of slim. Ik lees wel wat uitgebreider de opties na; ontbrekende sensoren bij parkeren is met mijn rijstijl niet verstandig.
Om o.a. de torenhoge wegenbelasting en BPM in NL te ontlopen, ga ik weer formeel emigreren naar Duitsland. Kan ik lekker weer met Duits kenteken alle Nederlandse agressie op de weg ervaren. Ooit kreeg ik in Marion’s cabrio met Duits kenteken een halve liter Coca Cola van McD naar binnen gekieperd. Zonder aanleiding, zonder schelden of bumperkleven mijnerzijds. Het was wel in het Waterkwartier in Nijmegen. Dat staat niet bekend om zijn fijnbesnaarde bewoners. Wel om zijn tattoos.

Maar het vertrek levert wel bureaucratische kettingreacties op. Op dit moment heb ik dezelfde status als de gemiddelde Syriër, Irakees of Gambiaan. Stateloos. Donderdag had ik me binnen een vloek en een zucht uitgeschreven uit Groesbeek en daarmee uit Nederland. Mooi officieel documentje. Maar net niet genoeg details om me weer in te schrijven in Duitsland, bleek vrijdag. Ik kan vanuit mijn tuin Frau Bongers achter haar bureau zien, maar ben volstrekt kansloos voor een voorkeursbehandeling. ‘Regel sind Regel. Auch für Sie, Herr van Zomeren. Es ist hier kein Spanien!’

De terugweg naar Groesbeek is ondertussen ook afgesloten. Weg is weg. Ik ga maar een aanvraag doen bij onze Regering voor Brood, Bad en Bed. Blank, 52, goed doorvoed, weinig diploma’s. Moet lukken, toch?

Flabbergasted! Struinend naar een onderwerp voor mijn column, botste ik op een artikel in de Gelderlander. Letterlijk en figuurlijk botsen. De kop: Ouderen langer achter het stuur. Ik verwachtte een stuk over gevaren en toenemende ongelukken. Maar het tegendeel was waar.

Het is juist de bedoeling ze langer achter het stuur te houden. Met nieuwe hulpmiddelen. Zoals een speciale loep die op de bril gemonteerd kan worden. Zodat je toch nog een beetje kan zien. En dus gewoon de weg op kan. Waarom stond er ook bij: mobiliteit van ouderen is wenselijk. Als middel tegen eenzaamheid en afhankelijkheid. Zelden zulke bullshit gehoord. Zeker in een land dat altijd alle risico’s wil uitbannen. 1 slaapdronken Poolse vrachtwagenchauffeur die een rood kruis negeert. En dan een wegwerker doodrijdt. Afschuwelijk. Maar we gaan ook meteen nieuwe regels maken. Ik word daar zo moe van. Daarom ben ik juist over het langer oud-rijden zo verbijsterd.

Statistisch gezien zorgen de bejaarden voor een stevig aandeel in weg-overtredingen. Wel totaal andere dan de rest van NL (Niki Lauda’s). Meer dronken achter het stuur, geen gordel en te langzaam. En qua ongelukken : boven de 80 is de kans 4x zo groot dat er een dodelijk ongeval wordt veroorzaakt. Lees nog eens goed. 4x. Daar heeft Henkie Krol het niet over. Komt hem niet uit, qua populistisch gedrag. En nu willen we meer technische oplossingen gaan inzetten. Om de rij-leeftijd op te kunnen rekken. Sinds 1 januari 2014 is de verplichte medische keuring al opgeschoven naar 75. En daarna om de 5 jaar. Bizar. Als je op je 76e een Tia krijgt of heupproblemen, kun je nog bijna 4 jaar doorrijden.

Mijn oma reed tot dik in de 80 nog auto. Volstrekt onverantwoord, want haar zicht was links 15% en rechts 20%. Ze telde het maar bij elkaar op en vond 35% best OK. Haar dochters baalden, maar Oma kende alle artsen en werd steeds weer gematst bij de keuring. Toen er plots in het dorp rotondes werden aangelegd, ging het mis. Oma eindigde bovenop de rotonde tussen de begonia’s. Net geplant in een lief cirkeltje. Oma was boos, want waarom moest daar nu ineens een rotonde komen? Toen grepen de dochters in en werd Huissen weer veilig. Maar we zien het zelf elke dag om ons heen. Kinderen op de fiets die over het hoofd worden gezien. Invoegen op de snelweg met 40 km p/u. Plotseling afslaan zonder richting aan te geven. Gebeurt elke dag overal.

Ben ik er dan helemaal op tegen dat bejaarden auto rijden? Helemaal niet! Als je het nog goed kan. Ik snap ook de wil om zelfstandig te kunnen reizen. Naar de kaartclub rijden. Naar de kerk tuffen. Naar de Spar voor de boodschappen. Niet afhankelijk willen zijn of hulp moeten vragen. Maar een rijtest elke 5 jaar heeft meer zin dan een medische keuring. Omdat het meer zegt over de RIJvaardigheden. Je ogen kunnen nog goed zijn, maar je knie schiet telkens op slot. Toch lastig als je van het gas naar de rem moet. Als er een puberjochie van 13 plots oversteekt.

Stiekem zit ik toch na te denken over de technische hulpmiddeltjes. Zit misschien handel in, zoals bij de Nailhoover (prototype is nog te koop…). Bv een loopstok met een ingebouwd gaspedaal. Een stuursensor die trillende handen compenseert. Of Google-Glass met een plattegrond van je dorp voor je ogen. Met een straal van 10 km. Daarbuiten alles zwart. Laatste stop bij de bushalte naar het station. Moeten we wel van dat bizarre NS-betaalsysteem af, anders krijg je niemand in de trein. Ook veel techniek in de auto is niet de oplossing voor een generatie die moeite heeft met de TV-afstandbediening. Marion en ik zijn 2 jaar geleden in Spanje bijna vermorzeld onder een vrachtwagen. De ruziemakende bestuurders van de splinternieuwe auto snapten niks van alle opties. De high-tech auto stopte uiteindelijk 1 km vóór de afslag van de Autopista. Ik noem geen namen, maar bij deze lieve mensen stappen wij niet meer achter in de bolide. Ik ben niet suïcidaal.

Ik weet wel een oplossing. Gewoon wat meer oprechte aandacht voor deze generatie. En hulp als ze dat nodig hebben. Ophalen en wegbrengen. Dus Mam, ik beter mijn leven, je kunt op mij rekenen. Ik duw wel!

Ik heb gister mijn auto gewassen. Zo, dat is eruit. Heb ik ooit geleerd, met het ergste nieuws beginnen. Het is ook geen kattenpis, zo’n bekentenis. Maar de druk van Social Media is gewoon te hoog. Je komt er niet meer ongezien mee weg. Dan maar met de billen bloot.

Het is de eerste keer dit jaar dat ik mijn tank poetste. Hij is gewend aan het medelijden van de VW garage tijdens zijn jaarlijkse beurt. Staat hij besmeurd tussen glimmende leasebakken te schooien om een beetje verse olie. Krijgt hij ook altijd een schone snoet. Service noemen ze dat bij VW. Ik noem het sigaar uit eigen doos, als ik de rekening zie. En hij verheugt zich ook elke zomer dat hij met mijn zus en haar gezin mee mag. Daar krijgt hij veel waardering voor zijn trouwe inzet. En aan het eind vd vakantie wordt hij dan lekker schoongemaakt. Ook van binnen. Is hij eindelijk van de verschrompelde klokhuizen, geklonterde dropjes en kromme paperclips af. En komt hij zwaar chagrijnig thuis. Wetend dat het vieze seizoen weer gaat beginnen.

Ik was het zeker niet van plan, maar ik had Marion beloofd het mos van haar achterruit af te bikken. Krijg je als zo’n auto maanden ongebruikt onder Duitse dennenbomen staat. Mijn Duitse buren (de ‘Goeden’, niet Hermannnn) schrokken zich het apelazarus toen ik met een sopje aan kwam. ELKE zaterdag om klokslag 15.00 uur nemen zij alle 5 auto’s gründlich onder handen. Overigens ook elke woensdagmiddag. Heb ze weleens gevraagd of de lak dan niet eraf slijt. Snapten ze niet, Duitsers en humor ist keine gute Ehe. Jaren geleden trof Marion na een weekendje Spanje haar auto blinkend op de oprit aan. Had de buurman uit puur afgrijzen zaterdags ook haar blikkie onder handen genomen. Als echtgenoot zou je zo’n actie moeten wantrouwen. Misschien wel Quid Pro Quo?? Gelukkig houdt Marion niet van Mercedes, snorretjes en hobby loos routinegedrag op zaterdag.

Ik heb altijd al mijn auto’s gezien en gebruikt als een gebruiksmiddel. Vond het vaak doodzonde om een nieuwe leasewagen uit te zoeken. Liever een 2e handje van een collega oprijden tot einde contract. Ben ook best slordig qua rijstijl, maar toch al 600.000 km schadevrij. Meer geluk dan wijsheid. Ik gebruik de auto als kantoor, met telefoon en laptop om me heen. De nuttige campagne ‘Appen doe je op een P” aan mij niet besteed, terwijl het levensgevaarlijk is. Na een zwaar auto-ongeluk in 2003 ging ik met mijn dochters, toen 8 en 5, mijn spiksplinternieuwe Saab ophalen. Het overhandigen van het cliché-bosje bloemen en de sleutels werd vergezeld met de “Veel Plezier Met Uw Auto”-wensen. Op weg naar de nieuwe bolide zei Anne-Roos luid en duidelijk door de garage: “ik ben benieuwd hoe lang dit goed gaat.”

Als ik in de file sta, en da’s best vaak, probeer ik automerken te matchen met type man dat erin rijdt. In een Seat Leon rijdt meestal een opgefokte ICT-knul die zijn eerste lease-auto heeft. In een BMW vaak een gladde sales-manager van dure kantoorartikelen. De Toyota Prius is voor de beleidsmedewerker Duurzaamheid van Provinciale Staten. En de quasi hippe gele Toyota Aygo heeft niet voor niets reclame voor beauty-salon Mirella erop staan. Ben ook heel nieuwsgierig wat de medeweggebruiker van mijn combinatie vindt. Forse gebruinde man in PC Hoofttractor? Zou ik worden gezien als louche paardenhandelaar? Of als eigenaar van hoveniersbedrijf De Lamme Lei-Linde? Denken ze me te herkennen als die Frank Z te N. die door zeurtrut Antoinette Hetsenberg van RADAR op de korrel wordt genomen? Voor dat flut uurtje TV per week krijgt ze trouwens € 363.000,= salaris. Wil ik ook wel voor zeuren.

De man en zijn auto is een wonderlijk duo. In het dagelijkse leven laten we ons het kaas van het brood eten door onze baas, de overheid of onze partner. Maar eenmaal in de gordel van onze bolide zijn we Kadhaffi, de Rijdende Rechter en Wilders tegelijkertijd. Veranderen we in meedogenloze bumperklevers, afsnijders en rechtsinhalers. Elke vorm van normaal intermenselijk gedrag verdwijnt, om op de invoegstrook maar niemand er tussen hoeven te laten. Ik ga deze week het goede voorbeeld geven. Dat verwacht niemand van zo’n hoerensloep. Wedden dat ik (im)materiele schade oploop? Of een file van 12 km op de A-12 richting Utrecht veroorzaak? Let maar op morgenvroeg.

Het was niet nodig om woensdag een oproep voor inspiratie te plaatsen. Het zat al in mijn hoofd en moest eruit. Op papier weliswaar, maar toch. Je hoort wat op de radio en denkt WTF! De NS heeft problemen met de Traxx-treinen, de opvolger van de Fyra. Er mankeert wat aan de locomotieven…

Je gelooft het niet, maar het debacle van de Fyra-treinen heeft ons NL-ers een kleine €465 miljoen gekost. Iedere NL-er 30 euri. Alleen Bert Meerstadt, oud topman van NS, moest het veld ruimen. Zeer tegen zijn zin, kreeg Bertje maar 6 maanden vergoeding mee. Hij vond dat hij een fatsoenlijkere regeling verdiende. Want zijn salaris was ook ‘maar’ € 469.000 p.j. geweest, excl. bonussen. Arme Bertje. Moet het nu doen met slechts een paar commissariaten bij vriendjes. De Italiaanse bouwer vd Fyra ligt ondertussen in een deuk. Voor € 300 milj. verkocht aan de NS, voor 125 milj. teruggekocht. Krijgen nu een likje verf, beetje plaatwerk en 3 nieuwe boutjes. En gaan dan lekker door naar Turkije of zo. Gouden handel. Voor de Italianen staat FYRA dan ook voor Fuck You Rich Assholes.

En nu dus probleempje met de vervanger TRAXX. Klinkt ook niet als een trein, maar als een opgevoerde Puch Maxi. Komt uit Canada, van vliegtuigbouwer Bombardier. Die verkochten geen vleugels meer en zijn toen maar met modeltreintjes begonnen en daarna grootser gaan denken. Wisten toen al dat ze er wel een paar aan Meeltje Schultz, onze minister van Verkeer, kwijt konden. Leuk blond bol kopje, gelooft alles en wil graag scoren. Ideaal slachtoffer voor de treinenmaffia. Ook voor de snelwegbordjes-maffia. Ik snap er echt geen hout meer van, die borden langs bv. de A-2. Maar ik heb wel te laat geld gestoken in bewegwijzering-bedrijven. Top rendement, easy money.

Het is trouwens met al ons Openbaar Vervoer treurig gesteld. Gister moest dochter Marloes met de bus naar Nijmegen. Papa deed er met dochter Anne-Roos 2 auto-uren over om van Utreg naar 024 te komen. Vanaf Huissen met de bus 13 km. Prijskaartje van dit busritje lijn 300? Enkele reis € 4,50! Per km. 35 cent. Gaat toch nergens meer over? Komt akelig in de buurt van de Franse Péage-boeven, maar daar mag je tenminste constant 130 kachelen. Kom je geen rare Schultz-bordjes tegen. Nog een OV-voorbeeldje? Retourtje Maastricht-Groningen kost € 70,=. Zit je lekker 3 uur tussen zeurende Limbo’s, meurende Drenten en naar gas geurende Grunningers. Voor dat geld vlieg je ook naar de Barcelona. Stinkt ook wel zo’n vliegbusreis, maar wel lekker naar het strand i.p.v. naar de gasvelden. En liever aan de tapas in La Boqueria dan 4,5 op de schaal van Richter.

En dan kom ik toch bij mijn grootste ergernis in NL, het autoverkeer. Boerinnetjes uit Andelst op de A-15 naar Tiel, 3,5 km op de linker weghelft. Omdat er ergens in de verte een vrachtauto rijdt. De A-1 tussen Apeldoorn en Hengelo, één en al frustratie. Zes km achter een trucker uit Litouwen die met de traagheid van een Spaanse bouwvakker allerlei gammele strontkarren uit het Oostblok inhaalt. Die LT-sticker staat zeker voor Lamzatte Trucker. De A-2 tussen Utreg en 020. Vijf brede stroken waar Malaysian Airlines op kan landen, als ie toch niet op de bodem van de Stille Oceaan blijkt te liggen. En daar mogen we sinds kort eindelijk 120, omdat het toch niet zo schadelijk is als ooit gedacht. Maar nog wel even snel 3 maandjes traject-controle invoeren en 300.000 boetes uitdelen. Walgelijk. Heeft niets te maken met verkeersveiligheid, maar er zat nog een gaatje in de begroting van Verkeer & Waterstaat. Waardoor? Je raadt het al. De FYRA viel een beetje duurder uit. Snel even compenseren.

Binnenkort neem ik afscheid van mijn Touareg. Hij is moe en mag van mij in de VUT. Mag ook wel na 300.000 km. In de vier jaar dat ik erin heb gereden, ben ik een goudmijn voor de staat geweest. € 10.752,= wegenbelasting betaald. € 10.080,= aan diesel-accijns afgetikt. En € 3360,= aan verkeersboetes met tegenzin overgemaakt. Dat laatste natuurlijk helemaal eigen schuld-dikke bult. Maar soms moet ik toch net even gas geven. Om die Litouwse strontkar-mongool voor te blijven op de A-1.