Raar woord, als je er naar kijkt. Het is Spaans voor verjaardag, maar de letterlijke vertaling doet iets meer zeer als je ouder wordt: cumple=voldoet aan, años=jaren. Je krijgt eigenlijk een psychologische tik op de kin dat er weer een jaar bij is gekomen, in plaats van luchtig en naïef blij te zijn met een fris nieuw jaar.

Een weekje geleden heb ik met Marion, dochters, vriendje Robert en ons vriendclubje uit Torremolinos luidruchtig en vrolijk mijn laatste stuiptrekking in de Roaring Fifties gevierd. Op zijn Spaans, met veel drank en lekkere tapas. Ik heb de wedstrijdjes Tequila shots glansrijk gewonnen, hoewel dochter Marloes zich al manifesteert als een waardige opvolger en binnenkort mijn hegemonie gaat doorbreken. Trots op haar. Wel jammer dat de aluminium deur van de buitentoilet bij mijn 4^e toiletbezoek nog steeds naar buiten opende en nauwelijks bestand bleek tegen mijn Toro-aanval; met het hoofd vooruit vol in de aanval…

Ondanks een weer mislukte terugvlucht op dinsdag (in plaats van Eindhoven landden we in Köln-Bonn…) en een extreem drukke cater-week was er genoeg tijd om te mijmeren. Ook omdat ik geen behoefte had mee te gaan in de massahysterie rondom The Voice. Ik ben namelijk niet echt verbaasd. Want het is een giftige cocktail, al die talentenjachtpartijen. Hysterische ouders die hun prinsjes/prinsesjes extreem pushen, ook al hebben ze keeltjes van ribbelkarton i.p.v. goud. Aanstellerige coaches die hun tanende carrière nieuw leven willen inblazen. Een TV-format dat helemaal niet bedoeld is om talent te scouten, maar om geld te verdienen. En een producer die al jaren over lijken gaat om zijn familie-imperium als een moderne Raspoetin te runnen.

Dus heb ik in de vrije momentjes gemijmerd over al mijn verjaardagen. In ieder geval vanaf een jaar of 15, want van daarvoor heb ik nauwelijks actieve herinneringen. In mijn late tienerjaren was het recept meestal hetzelfde: kadootjes met de familie ’s morgens, ’s avonds met de vrienden naar café duCommerce, daarna naar nachtbar l’Ambassadeur, shoarmaatje bij Fean Grill en een blowtje bij Buggy. Zwalkend met de fiets naar huis en een briefje op de slaapkamerdeur: MET RUST LATEN!

Mijn twenties-verjaardagen waren zeer wisselend. Mijn 21^e verjaardag is één groot zwart gat, verder Hotelschoolavonden met drank-bacchanalen, twee verjaardagen in de zomerse hitte van Australië en horeca-avonden in Nijmegen. Mijn 30^e verjaardag was weer een legendarische. In een stampvol café de Blonde Pater van mijn veel te vroeg overleden vriend Louis Claus vroeg ik onverwacht Angelique ten huwelijk, die in alle consternatie vergat ja te zeggen. Twee jaar later kwam op 6 januari Anne-Roos ter wereld. Het bleek een strategische meesterzet; haar verjaardag werd leading en ik mocht er voortaan op meeliften.

Zo hebben we tot dik in de 21^e eeuw onze verjaardagen gecombineerd in het tussenliggende weekend met een druk bezochte zondag-matinee in Duitsland. Die dan meestal werd afgesloten met een makkelijk buffetje of een Vette Bekken Hap met een paar grote zakken Pommes van onze overbuur Peters Schnellrestaurant. Maar in de tweede helft van mijn Forties zaten we vaker in Spanje om de verjaardag van peettante Ria te vieren en dan aansluitend een paar daagjes te skiën.

Mijn 50^e verjaardag viel samen met Anne-Roos 18^e en dus gaven we een groot gezamenlijk feestje voor 150 man. Een memorabele avond, met een hilarisch optreden van Schele Daan (het alter ego van mijn ex-compagnon Erik Langedijk) en Berend als rising star DJ. De jaren daarna stonden vooral in het teken van wegduik-gedrag; niet thuis-niet bereikbaar. En nu blijft er een prangende vraag als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen: wat ga ik doen op mijn 60^e? Wordt het groot of klein? Wordt het hier of in het buitenland? Wordt het een feestje of een mooie trip met M-AR-M?

Misschien combineren we het tegen die tijd wel met een Auf Wienerschnitzel Fest als afscheid van ons Duitse periode. Na deze twee moeizame Corona-jaren durf ik nauwelijks nog voorspellingen te doen die verder gaan dan het volgende kwartaal. Dat kan ook wel een blessing in disguise zijn: niet meer zo ver vooruit kijken. Meer leven op de korte termijn; Praede Diem. Ik ben met die denkmethodiek nog lang geen 60, maar nog ruim in de 50. Loopt het toch goed af, deze week.

Even een weekend bijkomen van de Artisanen-hectiek. Geen betere plaats om dat te doen in ons huis in Spanje, met onze goede vrienden Robert, Angelique en Karin.

Het dagritme is simpel; relaxed wakker worden door een duikje in het zwembad, koffie en langzaam een ontbijtje, voorbereiden op de lunch met een aperitiefje, in de auto naar een strandplaatsje voor een uitgebreide lunch en daarna uitbuiken/siësta op het strand. Aansluitend nog even chillen bij een hippe strandtent en thuis afsluiten met een gin-tonic. En vooral heel veel lol.

Het voordeel van 50+ is dat je je niet meer constant bezig hoeft te zijn met je kids. De perikelen zijn er soms nog wel (kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen), maar ze leven hun eigen leven en je inbreng blijft nu beperkt tot advies en moral support.

Gisteravond hadden we buitendisco op ons eigen terras. Dansen als pubers op muziek uit de jaren ’80. Met dank aan Spotify voor hun onuitputtelijke bron van inspiratie. George Michael, Commodores, André Hazes, Verdammt ich liebe dich, Bee Gees, Papa was a Rolling Stone, Frankie goes to Hollywood, Gloria Gaynor, Tavares, ABBA. De ruim geschonken Gin Tonics maakte ons los in de heupen. We waanden ons weer in Club Blouche, Juicy Lucy, Lord Nelson, E-3 in Geldern, Blue Note. God wat hebben we tot in de kleine uurtjes ongeremd gelachen en keihard genoten..

The morning after is op onze leeftijd wel een dingetje. Mijn ochtendpotje tennis begint dadelijk om 07.30 uur met vriendje Gerard. Sommige tennisballen lijken dan nog doordrenkt met Tanqueray Sevilla, maar dan zonder tonic. Mijn linker ooglid probeert via mijn wang terug te klimmen naar zijn thuisbasis, de binnenkant van mijn mond voelt aan als de Atacama woestijn in Chili en mijn fragiele rechter achillespees heeft het zwaar na het gespring op de beat van the Business van Tiësto.

Maar het was het allemaal waard. Het is een groot goed om zoveel lol te hebben met mensen waar je van houdt. Sommige vriendschappen lopen al vanaf de jeugd. Anderen zijn pas later op de trein gesprongen. Want dat is wel een toepasselijke metafoor; vriendschappen zijn treinreizen. Jeugdvrienden zaten er al in vanaf het eerste perron. Vaak stappen ze uit na de schooltijd, omdat levens niet meer parallel lopen. Dan zijn er ook anderen weer ingestapt, die een stukje rails meepakken.

En elk stukje gezamenlijk reis is een verrijking van je leven, hoe kort het soms ook duurt. We hebben de neiging om te treuren om een afgebroken vriendschap. Terwijl je eigenlijk elkaar moet bedanken voor de mooie tijd en de herinneringen daarna moet koesteren. Ook moet je niet bang zijn om de knoop door te hakken om met een vriendschap te stoppen als het niets meer brengt. Natuurlijk hoeft het niet altijd in balans te zijn. Maar als je het met tegenzin in leven houdt en er negatieve energie van krijgt; sluit het af en herinner de mooie momenten. Dan heeft het toch je leven verrijkt, zonder dat de reis uit de rails is gevlogen.

Het is niet raar om op Linkedin 1000 contacts te hebben of op Facebook 200+ vrienden. We zijn er erg druk mee om dat in de lucht te houden. Terwijl het bijna onmogelijk is om meer dan 25 vriendschappen goed te onderhouden.

Dus koester je vriendschappen. Soms zitten ze verscholen in de achterkamer van je prioriteiten. Het kan gebeuren dat vrienden een tijdje geen contact hebben. Maar een goede vriendschap gaat om kwaliteit en echtheid. En niet om kwantiteit en oppervlakkigheid. Als het moment daar is, pakken echte vrienden de draad op waar ze waren gebleven. In de ratrace van het dagelijks leven maak ik soms te weinig tijd vrij om dicht bij mijn vrienden te blijven. Als ik dat in de gaten krijg, ga ik schuiven in prioriteiten. Gelukkig zijn de meeste van mijn vriendschappen tegen onregelmatigheid bestand.   

Het zou mooi zijn als jullie vandaag even nadenken wie je van je vrienden al een tijdje niet gezien of gesproken hebt. Bel ze op of spreek af. Goede vriendschappen zijn onbaatzuchtig en maken een beter mens van jezelf. Geniet ervan. Zoals wij dat gisteren hebben gedaan!

In deze contactarme tijden moet je zoeken naar kleine lichtpuntjes om de moed erin te houden. En dan heb ik het niet over de nationale massa-hysterie “We willen naar het terras!”.  Ik heb nooit in de gaten gehad dat ‘GVD Terras Open!’ voor Nederlanders de primaire levensbehoefte nr. 1 was. Maar blijkbaar is ‘GVD Terras Open!’ dé metafoor voor het terugkrijgen van onze vrijheid en ons normale leven.

Mijn geluksmomentje deze week was dat ik gisteren al mijn zussen weer tegelijkertijd gezien heb. Met zijn vieren hebben we een groepsapp Brussen (Broer en Zussen) en zaten we al meer dan een jaar te azen op een geschikt moment om bij elkaar te komen. BBQ in Duitsland? Mag niet. Borrelen op terras bij Maaike? Kan niet. Tripje met zijn allen naar Rosamar in oktober? Gecancelled. En zo waren we gisteren dus burgerlijk ongehoorzaam, strafbaar en in overtreding. Met partners erbij heerlijk geluncht bij Kaat. Ik had ze best wel gemist, allemaal.

Het was voor mij ook een ideaal moment om 8 volle dozen uit mijn Gartenhaus te halen. Die stonden daar al 4 jaar te wachten op een reünie-momentje. Want alle, nog niet verdeelde persoonlijke dingen van mijn vader en moeder moesten nog een keer door 4 paar handen om het definitieve lot te bepalen. Dat soort momenten zijn ook vaak een reis door je eigen jeugd en leven. De jeugdfoto’s van je ouders met hun ouders (jouw opa en oma), je eigen jeugdfoto’s, oude diploma’s, echtscheidings-papieren, bankafschriften, oude paspoorten; persoonlijke prullaria; het maakt alles weer levendig.

Het is ook grappig om te zien hoe de onderlinge rolverdeling tussen broers en zussen ooit is ontstaan en eigenlijk daarna nog nauwelijks verandert. De één wil zo snel mogelijk de vuilnisbak vullen, de ander wil alles vasthouden, bekijken en beoordelen, de 3^e kiest selectief haar targets. Zelf heb ik nooit de behoefte om oude dingen te bewaren, ook niet van mijn ouders. Ik heb wat relikwieën, maar weet uit ervaring dat de rest vaak in een doos op zolder belandt en na vijf keer in 10 jaar verplaatsen toch in de kliko verdwijnt. En je eigen kinderen er mee opschepen is eigenlijk uitgestelde opruimdrift.

Het lastigste waren toch de ‘grotere’ dingen. Zo bleken er 3 grote, totaal verschillende klokken te zijn, die moeizaam onder de hamer kwamen. Uiteindelijk hangt straks de ronde antieke klok van mijn vader zeer passend in de Amsterdamse buurtkroeg van Maaike. De iets te opzichtige staartklok van mijn oma en peetoom heeft al een paar jaar in Rosamar ons ochtendhumeur verziekt door onregelmatig en keihard te klingelen en is daarna langdurig weggemoffeld in onze Spaanse garage. Die mag nu gaan shinen bij een neef die per app toehapte. Het is een opknappertje, zullen we maar zeggen.

Zeer tegen mijn gewoonte in heb ik toch klok 3 mee terug naar huis genomen. Een klok met een familieverhaal. Mijn overgrootvader was meubelschilder en vooral met Hindelopen-motieven werden kasten, tafeltjes, klokken en kookkacheltjes verfraaid. Maar alle familieleden, tot in de 3^e graad, zelfs in Spanje en Australië, hebben al een erfstuk toebedeeld gekregen. Ik heb al een prachtig beschilderd antiek kookkacheltje en vind deze klok eigenlijk foeilelijk. En Marion’s ogen spraken duidelijke taal: die komt nergens in het zicht te hangen! En nu staat ie dus in een doos. Zurück zum Gartenhaus..

Ik heb daarna een rondje door ons eigen huis geschuifeld. Om een beetje gevoel te krijgen wat mijn dochters te wachten staat, ooit. Wij hebben geen vol huis met spullen, want Marion hanteert het d’rin-d’ruit principe: iets nieuws erin, iets ouds eruit. En we hebben zeker geen klokken-fetisj, omdat ik er een hekel aan heb om te weten hoe laat het precies is. Ik draag ook al 45 jaar geen horloge. Soms gaat er een piepje af op mijn telefoon om me ergens aan te herinneren. Maar meestal staat ie op stil. En kom ik een kwartiertje te laat. Zomer(en)tijd.

Gisteren hebben we een stukje verleden opgeruimd, maar ook mooie herinneringen weer opgehaald. Met zelfs een krakerige video van het laatste interview met mijn peetoom Rob als toetje. In een tijd dat Aids de wereld deed sidderen. Er is veel en toch ook weinig veranderd in 40 jaar. The circle of life.

(repost uit 2016)

2015 zit er bijna op. We hebben ons weer met familie gelaafd tijdens de Kerstdagen en rutschen nu richting 2016. Met mijn smoking aan gisteren naar Girona gevlogen. Hij paste niet in de handbagage en rook naar een muffe Duitse zolder. Oudjaarsnacht maar even met Champagne en danszweet parfumeren.

Het was een memorabel jaar, met als hoogtepunt onze trip naar Afrika. Samen met de Spaanse verbouwing en een nieuwe koets ook een zware aanslag op de spaarcenten. Eerst maar even de reserves aanvullen. Anders wordt mijn pensioengat groter dan de krater in de ozonlaag. Dat is ook wel inherent aan mijn levensmotto Praede Diem. Maar als ik op mijn 60e fulltime in de Spaanse zon wil zitten, moet ik toch weer iets slimmer gaan plannen en minder lanterfanten. Best lastig, want ik ben behoorlijk verwend met weinig werken en veel vrije tijd.

Het is ook grappig om terug te kijken welke fouten ik allemaal gemaakt heb. Want zonder fouten is het leven saai, voorspelbaar en kleurloos. De beste bedrijven en leidinggevenden stimuleren hun medewerkers vooral door geen sancties op fouten te leggen. Zo heb ik ook alijd leiding gegeven: Probeer het maar. Doe het. Toon lef. Durf. En als het niet lukt of verkeerd gaat; leer ervan en daarna heb je de goede weg zo te pakken. Ik houd wel van tegendraadse denkers en doeners. Als je maar niet je fouten verdoezelt of op anderen afwendt. En zeker geen arrogant gedrag vertonen als het toch gelukt is. Daarom word ik zo moe van Leipe Loetje. Zeg dan gewoon na de zoveelste nederlaag dat je het even niet weet. Dat je trucje een keer niet werkt. Maar ga niet een ander (de pers) de schuld geven. Stumperd, ga golfen!

Mijn domste fout? Een forse Zambiaanse grenscontrole dame betichten van diefstal en corruptie. Bijna achter de tralies gezeten.. Minder dom, maar wel klunzig: de boodschappentas op de achterbank zetten ipv in de kofferbak. Pure luiheid. En dan hard moeten remmen met yoghurt en eieren onderin de tas…. Ook onhandige fout: je zwembroek in de wasmachine doen, met je Iphone er nog in. En dan tegen je vrouw klagen over het gebonk van het takke-apparaat….Nog een naief foutje: je oude barrel te goedkoop op Markplaats zetten en de hele automaffia op je dak krijgen… Of denken dat je goed Spaans spreekt en aan het eind vd verbouwing merken dat er helemaal geen douchewand gepland staat…

Welke fouten ik in 2016 ga maken? Geen idee, maar vast weer veel! Ik zit weer te broeien op nieuwe zakelijke kansen. Raar eigenlijk, want ik werk de laatste maanden met meer plezier en uitdaging en word er ook prima voor betaald. Hopelijk kan ik dingen combineren en the best of both worlds pakken. Ben benieuwd..
Mijn goede voornemen voor 2016? Lachen! In alle varianten: glimlachen, schaterlachen, toelachen, uitlachen. Want humor is het beste wapen, ook tegen domheid. Zo’n zure vader in Ede die een dagje gratis zwemmen voor asielzoekers en armen verpest omdat hij ooit voor zwemles moest betalen? Zielepoot hahaha! 2Vandaag die Wilders uitroept tot beste Politicus? Maar 200.000 kijkers hahaha! Grote domme vrouw voor een dikke vette BMW? Prachtige filmpjes haha! Humor haalt de scherpe kantjes uit een verharde situatie en brengt relativering. En als iemand er niet om kan lachen, weet je meteen wat voor een kortzichtig vlees je in de kuip hebt.

Maar ik ga vooral veel mezelf uitlachen of gewoon schaterlachen om leuke grappige dingen. Lachend door 2016. Beloven jullie dan dat jullie me uitlachen als ik weer ergens onnodig boos over wordt? Dan ga ik nu eerst een potje tennissen met vriendje Gerard. Die mij altijd keihard uitlacht als ik weer op mezelf loop te foeteren na een mislukte bal. HAHAHA! Maak er een humorvol jaar van!

Nu het grote geheel steeds meer een onzeker toekomstbeeld weergeeft, vind ik het prettiger om kleiner te denken. Niet meer met grote sprongen ver vooruit blikken, maar met kleine, behapbare stapjes denken aan vandaag en morgen.

Zoals zoveel Medelanders zijn wij ook druk met het leefbaarder maken van ons woonomgeving. Geklus in de tuin, geschilder aan de muren, geknutsel in de werkkelder. Gelukkig was het afgelopen woensdag grofvuil in ons dorpje Kranenburg, dus konden er ook wat lompe grote sta-in-de-wegs naar de straat. Dat kun je al 2 dagen eerder dan de ophaaldag klaarzetten, want er komt een onafgebroken bestelbusjes-stoet met Nederlandse en Poolse sjacheraars op gang die alles besnuffelen, omdraaien, verplaatsen en soms meenemen.

Ons pronkstuk was een intact ligbad met jetstreams. Ooit geruild voor een lang weekend Rosamar. Ik weet nog steeds niet waarom, want we hebben al heel lang een riant tweepersoons bubbelbad. Al snel moest ik een oude Pool wegsturen die alleen het motortje stond los te sleutelen. Vrij snel daarna was het raak en verdween de bubbelende nietsnut in een aanhangwagentje. De volgende ochtend waren ook de terracota-tuinpotten, de TL-armaturen, de zaagtafel en alle andere meuk foetsie voordat de vuilniswagen de straat indraaide. Duurzamer kan het haast niet.

5 mei is in Duitsland een doodgewone werkdag, er valt hier dan weinig te vieren. Omdat onze favoriete sporten golf en tennis nog steeds niet mogen, gebruiken we vrije dagen voor wandelingen rondom ons dorp. Het is best raar om te ontdekken dat er werkelijk ongelooflijk mooie natuur op loopafstand van je huis ligt die we na 20 jaar nog steeds niet ontdekt hadden. Tuurlijk lopen we regelmatig door het Reichswald, maar instinctief nemen we dan bijna altijd dezelfde route. Nu komen we ineens langs wetlands, uilenbroedplaatsen, stiltepolders en watervogelparadijzen. Om de hoek. Ons reisvirus is dankzij dat andere virus teruggedrongen naar een comateuze slaapstand. Wir bleiben rundum Hause.

Daarbij geholpen door die Blauwe Zwaan. Wij kregen onderstaand bericht via onze reisagent, die er alles aan doet om onze door KLM gecancelde reis naar Cambodja en Maleisië terugbetaald te krijgen : Om terug te komen op jullie KLM vluchten, dat werkt iets anders als RyanAir. De vluchten van KLM zijn geannuleerd en we hebben een refund ingediend, dit refund is door KLM akkoord bevonden, echter hebben zij wereldwijd aangegeven pas een jaar na dato uit te gaan keren. Dat wil zeggen dat ze de ticketbedragen zullen terugstorten een jaar na 24 April 2020 en dat dan pas alles wordt uitgekeerd.

Dat is toch van de ratten besnuffeld? Ze hebben al zes maanden ons geld, cancelden zelf al in maart onze reis van september en gaan dan pas een jaar later geld terug betalen? Dus 18 maanden je poen vasthouden? Waarom hebben ze dan al die f.cking miljarden ontvangen? En welke zekerheid heb ik dat ik in april 2021 de refund wel krijg, als je zulke desastreuze jaarcijfers presenteert? En is al die staatsteun aan nationale luchtvaartmaatschappijen niet gewoon oneerlijke concurrentie t.o.v. bv. Easyjet en Ryanair? Ik denk dat ik die tickets maar vast afschrijf. Valse hoop op een kansloze missie.

Maar alles valt deze week in het niet bij de mokerslag van donderdag. Een goed maatje, een vrolijke vriend, een mooie kerel is ineens weg. Zomaar. Pats boem. Ruim twintig jaar mooie herinneringen, grappige momenten, serieuze gesprekken en warme levensechtheid krijgen geen vervolg. Worden nooit meer aangevuld met vers materiaal. Pas 48 jaar, geen virus, maar een hart dat abrupt stilvalt. Alles wat ik er meer over kwijt wil, doet afbreuk aan de totale verbijstering en het ongeloof. Ik sluit daarom af met een tekst uit een oude column over vriendschap:

Ik wil een lans breken voor vriendschap. Échte vriendschap. Die soms even verscholen zit in het achterkamertje van je dagelijkse beslommeringen. Die soms beklemd raakt in de periferie van verplichtingen. Die soms het onderspit delft tijdens het verkeerd stellen van prioriteiten. Maar die altijd aanwezig blijft. Wachtend op reanimatie. En dan de draad weer oppakt, alsof er geen pauze is geweest. Die vriendschap die geen excuses nodig heeft om weer warmte te geven. Die je weer vast pakt, omhelst en met je meeloopt zoals al die vorige keren. Echte vriendschap is de meest onbaatzuchtige ervaring die je kunt ontvangen. Én geven.

Jullie zullen al wel een vermoeden hebben gehad,  maar het was een trieste week. Vorige week zaterdag is José, mijn Spaanse ‘vader’, overleden. Halsoverkop zijn we naar Barcelona vertrokken, om zijn afscheid te organiseren en mijn peettante Ria te ondersteunen. Na schoonvader Joop, mijn ouders en mijn Aussie-uncle Nick heeft nu ook 2019 toegeslagen in de uitgedunde generatie boven mij. Het hakt er stevig in. En zeker als het toch nog onverwacht komt.

José is 85 jaar geleden geboren in een pover Barcelona, vlak voor de burgeroorlog. Zijn Catalaanse ouders deden er alles aan om hun enige zoon te laten studeren en kans te geven op een goed leven. Ondanks de armoede en de repressie tijdens het Franco-regime kon José vol trots en plezier over zijn jeugd vertellen. Terwijl Europa in de jaren 50 en 60 grote sprongen vooruit maakte, bleef Spanje achter. Het was nog geen vakantieland en voor de meeste Europeanen begon Afrika bij de Frans-Spaanse grens.

Begin jaren ’60 werd José voor zijn werk door Philips Spanje gestuurd naar Nederland. Door toeval (of niet?) werd hij tijdens een diner door mijn peettante Ria bediend. Het was liefde op het eerste gezicht. Alle hobbels werden genomen en in 1961, na de Hollandse bruiloft, vestigden ze zich definitief in Barcelona. Nog geen jaar later klopten mijn ouders op de Catalaanse deur. Als een moderne Jozef en Maria hadden ze Europa doorgereisd, op zoek naar een herberg voor de aanstaande baby. Die baby was ik.

Toen de krampen niet van de zuurkool bleken te komen maar van de weeën, regelde José een taxi die, met witte zakdoekjes uit het raam zwaaiend, mijn moeder zo snel mogelijk naar de bevallingskliniek Cliníc Maternitat bracht. Één van de eerste ogen die mij aanstaarden op 15 januari 1963 waren de grote waakzame donkerbruine ogen van José. Die blik is 56 jaar dicht bij me gebleven. Als een vader. In mijn jeugd vaak bezorgd om mijn roekeloze avonturen, later adviserend en fronsend bij weer een onbezonnen zakelijke keuze. José was mijn conseller privat, mijn Catalaanse raadgever.

In mijn jeugd heb ik heel veel tijd doorgebracht bij Ria en José en vooral op de boerderij Can Berenguer. Het was daar altijd een zoete inval van familie en vrienden, en vrienden van vrienden en ook daar weer de vrienden van. Ondanks hun drukke werkleven stond de eeuwenoude houten voordeur altijd wagenwijd open. Er waren feesten, verkleedpartijen, wandeltochten, reünies etc. En José was altijd druk met klusjes om de boel draaiende te houden. Best lastig zonder stroom en waterleiding, maar met vernuftige technische oplossingen kreeg hij het voor elkaar.

Samen met Marion en mijn meiden hebben we de afgelopen 20 jaar heel veel samen met José en Ria gedaan. Toen de meiden klein waren natuurlijk vakanties op de boerderij en later de bezoekjes aan Barcelona en ons huis. Anne-Roos was voor José zijn kleine Ria en Marloes zijn ‘Kiekertje’ (in zijn ogen praatte Marloes toen ze klein was kikker-taal). Zijn grapjes en woordspelingen waren ongeëvenaard en humoristisch. Hij werd door alle drie de dames op handen gedragen.

Het is nog nauwelijks te bevatten dat we straks naar Barcelona rijden zonder dat José er is. Dan vliegen er geen broodproppen meer over tafel. Dan horen we niet meer de zin “de kwestie is” als hij zijn mening verduidelijkte. En als overtuigd democraat moest hij niets hebben van het drammerige onafhankelijk streven van zijn mede-Catalanen. Want sommige zaken veranderen toch nooit in Spanje, zei hij dan. Of je nou wilt of niet.

Het kan geen toeval zijn dat de afscheidsdienst voor José afgelopen dinsdag plaats vond in uitvaartcentrum Tanatori Els Corts. Vanuit de rouwkamer kijk je rechts bijna Camp Nou in, waar op een steenworp afstand de beste club van de wereld voetbalt. En als je naar links draait, kijk je zo de eerste verdieping van de Cliníc Maternitat binnen, bijna precies in de kamer waar ik geboren ben.

Door José en Ria zal ik mijn hele leven verbonden zijn én blijven aan Barcelona, de stad van José. Ooit zal ook ik daar mijn eigen levenscirkel sluiten. Hopelijk net zoals José, na een compleet en prachtig leven.

İ Fins a sempre José y moltes gràcies per tot!

Gisteren was het zover. Op het prachtige dakterras van Anne-Roos en Philippe hebben we het 21-dinner voor Marloes en haar 20 BFF’s verzorgd. En zoals het hoort in stijl. Maar ook voor mij dé kans om een lekker scherpe speech te geven. Hier komt ie:

Marloes, ik hoop dat je een beetje bent voorbereid. Ik hoorde al van Tom’s ABC-tje en daarna het vertrek van Nicole naar Peru. En ik kijk heel graag naar de Roast, dus dit is het moment.

Toen jij geboren werd, dacht iedereen dat ik graag een jongetje wilde hebben. Dat klopt en die heb ik ook gekregen. Weliswaar in meisjeskleding, maar qua gedrag absoluut mijn zoon. We kennen allemaal de foto’s van de eerste jaren. Niet voor niets was haar bijnaam: BADJE. Je hing in de modder, trok poten uit sprinkhanen en elke zomer moest ik je een paar keer aan je bandjes uit zee trekken, omdat je alweer bijna naar Mallorca was afgedreven.

De lagere school vond je leuk, behalve dat stomme lezen. Wat Angelique en ik ook probeerden, je maakte er altijd een drama van en las heel andere dingen dan er in de leesboekjes stond. Wij dachten aan veel fantasie (klopt ook), maar pas op de Middelbare school kwamen we erachter dat je lysdectisch was (of dyslectisch??). Het is zeker niet je enige handicap, maar wel de lastigste.

Door hard te buffelen en nooit naar je zus te luisteren heb je de HAVO gehaald. Dat is en blijft knap. En het vriendinnetjes-clubje werd steeds hechter en groter. En ze zijn bijna allemaal hier, die voetbalbabes van RKHVV. Ondanks alle fitties, bitchfights en blessuregezeik blijft de Bende van Ellende trouw zondags, meestal brak, een potje ballen.

Na de HAVO nam je een tussenjaar en iedereen vraagt zich nu nog af waarom eigenlijk? Een paar weken vakantie, een cursus Engels en beetje beunen bij Appie Happie waren de hoogtepunten van dat jaar. Ook de studiekeus duurde bijna twee jaar en het werd geschiedenis. Oma Boot en Papa vonden dat keistoer, maar wat heb je eraan? Voor de klas staan voor hetzelfde zooitje ongeregeld wat hier zit? Brrrrr.

Maar hoe hard je ook ervoor werkte: was die eikel van Willem van Oranje nou in 1639 of  1519 aan het matten met die kloten Spanjaarden? Is de 1^e kamer nou een Escape Room of een Darkroom? Na twee jaar moest je het opgeven en je vond het verschrikkelijk. Ik vond het jammer maar vooral kloten voor jou. Die twee jaar zegt me niet zoveel. Zeker niet als je 56 bent….

En nu doe je dus Coaching & Developping. Of is het Learning & Coaching? Anyways, je vindt het leuk, ook omdat je maar 3 tentamens per jaar hebt of zo. Beetje pizza bakken erbij, voetballen, dat werk. En heel veel stappen. Je kunt zuipen als een matroos. Zal je wel van je moeder hebben… Dan zie ik weer een snapchat voorbij komen dat je na de carnaval in de hal ligt te knarren. Dan weer met een emmer naast je bed. Belachelijk. Zo heb ik je niet opgevoed. Ik herken het niet….

En dan ben je ineens 21 en woon je op kamers. Klinkt volwassen, maar dat is niet echt zo. Om de dag naar Huissen, voor trainen, eten met Mama of die kutkat knuffelen. Poenie, wat een naam. En nu Anne-Roos weer terug is, kunnen de bitchfights zich ook naar Ernem verplaatsen. Lekker klagen, maar ondertussen wel hier het 21-dinner doen. Ondankbaar kind.

Voordat ik afsluit wil ik nog wel wat kwijt. Hoe kan het toch dat jij zo vaak ziek of geblesseerd bent? Eet je wel gezond? Sport je wel veilig? Als er in China iemand hoest, heb jij keelontsteking. Als een vette troelie van de Bataven in Gendt struikelt over de bal, heb jij in Huissen gescheurde enkelbanden. HOE DAN??

Maar eigenlijk weet jij ook dat ik supertrots op je ben. Je doet je eigen ding, staat altijd voor een ander klaar, je bent een sfeermaker (vooral met een slok op) en je hebt een sterke eigen mening. Er zijn dingen niet gelukt in mijn leven. Jij bent samen met je zus gelukkig het bewijs dat het dan toch goed kan komen. En samen met Marion hoop ik dat dat nog jaren doorgaat.

IK HOUD VAN JOU!

Hèhè, Kersemus kan beginnen. We hebben allebei de eindejaars-stress op het werk overleefd en zijn voordat de treurige kerstborrels begonnen al het land uit gevlucht. Even Spaanse zon tanken, beetje kokerellen voor familie en vrienden, bijkletsen met de Catalaanse notabelen van het dorp en de herfst-rommel rondom het huis beetje opruimen. Wat een straf.

Ik heb het wel weer druk met Gambiamigos Tours, mijn kleine clandestiene reisbureautje. Uit alle hoeken en gaten komen de aanvragen weer binnen, want het informele netwerk rondom Ibrahim weet de weg naar Rosamar te vinden. Logisch ook, want zonder creditcard en laptop is internetboeken best lastig. Vueling, de Spaanse lowcostcarrier (en dé favoriet van Francesco!) vliegt elke zaterdag op Banjul, de hoofdstad van Gambia. Ze zijn alleenheerser op die route, dus vooral in vakantietijden zijn de prijzen onbeschoft hoog. Retourtjes in augustus voor 800 euro. Maar de Gambiaanse jongens hebben vaak geen keus. Je wilt toch 1 keer per jaar naar je familie en Spaanse werkgevers zijn heel soepel qua vakantieregeling: je gaat in augustus of je gaat niet. BASTA!

Voor ons is het aftellen begonnen. Zaterdag 5 januari vliegen wij zelf naar Gambia, met Cor en Don vanaf Maastricht. Vijf uur vliegen, maar wel zelf je brood voor onderweg meenemen. De koffers puilen nu al uit, met cadeau’s, give aways, 2^e handsbrillen, elektronica en oude telefoons. Gisteren kwam daar in Macanet nog een pittige tas met laptop en camera bij. Meestal gaan er ook grote hoeveelheden cash mee op de Gambia-vluchten, omdat de jongens lokale banken niet vertrouwen en daarom een informeel onderling netwerkje gebruiken. Ik heb Ibrahim al eens met 10.000 euro door de douane geloodst op El Prat, het vliegveld van Barcelona.

Dankzij velen van jullie gaan wij met een fantastisch bruidscadeau naar de bruiloft van Ibrahim en Hadja. Mocht je gewacht hebben tot het laatste moment, dan hierbij nog een keer het bankrekeningnummer (van Marion) NL48SNSB0875679501 : ovv Ibrahim en Hadja. Als dank zal ik uitgebreid verslag doen met veel foto’s van de bruiloft en ons korte verblijf in Gambia. We hebben er veel zin in en weten nu al van onze Gambiaanse jongens in Macanet dat het hele dorp uitloopt om ons te ontmoeten. Ibrahim appt elke dag de laatste wensen door, maar er is geen ruimte meer voor pakken met luiers voor zijn jongste dochter Marion2.

Het is een bruuske overgang, maar ik wil het nog even hebben over The Roast.  In deze TV-show wordt een BN-er door collega’s en vrienden helemaal te kakken gezet. Deze week was Johnnie de Mol aan de beurt, nadat eerder mijn ‘vrienden’ Gordon en Giel Beelen op het spit zijn gegaan. Je moet wel goed tegen kritiek kunnen, want de meeste grappen zijn snoeihard en zwaar onder de gordel. Lijkt me niet iets voor Peter R. de Vries, Patricia Paay of Louis van Gaal. Johnnie kreeg het zwaar te verduren, van bv. zijn ex Tatum Nogwat, Najib Amali en vooral Peter Pannekoek. Zijn vroeger wilde sexleven kwam als een repeterend geweer terug. Marion keek steels opzij en had vooral medelijden met de vrouw van Johnnie… Ik geloof dat alleen Patty Brard niet op zijn schijnbaar ondermaatse pielemuis heeft gezeten, tot zijn grote geluk. Maar eerlijk is eerlijk, Patty heeft mij voor de eerste keer positief verrast. Zij deelde geweldig uit richting Johnnie en incasseerde zelf met hysterisch gehinnik. Chapeau!

Aan het eind was Johnnie zelf aan de beurt. Hij schakelde snel over naar zijn TV-werk, waarin hij vooral de kwetsbaren van onze samenleving een kans geeft om te shinen of om heel even uit de misère te stappen. Maar hij eindigde groots en dat zag ik totaal niet aankomen. Hij heeft zich als één van de weinige BN-ers de afgelopen jaren actief  ingezet om acute hulp te verlenen bij het Syrische vluchtelingendrama. Zijn Movement On The Ground heeft fantastisch werk verricht voor dankbare én wanhopige vluchtelingen op Lesbos.  Ik maak voor Johnnie (en ook zijn kompaan Adil) een diepe buiging, want zij hebben niet vanuit een luie stoel geld overgemaakt.

Als laatste deed Johnnie een pleidooi om de hardheid en grofheid uit de maatschappelijke discussies in Nederland te halen. Letterlijk: “gewoon een toontje lager.” Ik vind het briljant. Als we allemaal nou een beetje langer nadenken, minder star reageren, meer begrip hebben voor de ander en een minder harde toon naar elkaar aanslaan, wordt het vanzelf weer plezierig.

Daar hoop ik op in 2019: een toontje lager!

Er zullen weinig mensen zijn die Ibrahim niet kennen. Zeker als je al een keer op Can Rosamar bent geweest, is het een zekerheidje dat je hem hebt gezien. Onze Gambiaanse vriend is sinds 2005 een onbetwist onderdeel van ons Spaanse leven geworden. En daar gaan we nog een dimensie aan toevoegen!

Drie weken geleden is Ibrahim weer voor een maandje of vijf naar huis vertrokken. Sinds zijn papieren in orde zijn, na een jarenlange bureaucratische strijd met de Spaanse IND, kan en mag hij het land uit, zolang hij maar binnen zes maanden terugkomt. Hij heeft nu ook voor de eerste keer zijn dochter Marion Dos gezien, het resultaat van zijn vorige bezoek twee jaar geleden. Voor Ibrahim zijn vierde kind, voor zijn tweede vrouw Hadja het eerste. Ik denk niet dat het daarbij zal blijven…

Ik heb altijd diepe bewondering gehad hoe Ibrahim omging met de afstand tot familie en kinderen. Zeker de eerste 8 illegale jaren waren in Westerse ogen onmenselijk. Toen zijn moeder overleed, kon hij er niet heen, toen zijn eerste kinderen Aisatou en Frank Dos geboren werden ook niet. Hij accepteerde zonder problemen zijn lot om als ‘geslaagde vluchteling’ in Europa genoeg geld te verdienen voor de hele familie.

En nu wordt het voor Marion en mij tijd om eens naar zijn familie, zijn leven en zijn land te gaan. Begin januari gaan wij met Cor-en-Don 10 dagen winterzon combineren met het trouwfeest van Ibrahim en Hadja. Hoe bijzonder is het om hier getuige van te mogen zijn.. Dit feest gaat 300 km landinwaarts, in zijn geboortedorp Dampha Kunda, plaatsvinden. Drie dagen lang. Dit dorp, 15 km van de plek waar Kunta Kinthe uit de serie Roots als slaaf werd meegenomen, heeft geen stroom, geen vast water en ook geen AirBnB. Toch denk ik dat we niets tekort gaan komen!

Het meest speciale is wel dat wij, samen met vier familieleden, de getuigen zullen zijn en dus drie dagen in lokale klederdracht moeten opdraven. Elke dag een ander setje in een andere kleur. Ben best benieuwd of mijn confectie-maat een beetje gangbaar is, zo tegen de grens van Senegal aan. Geen idee welke gerechten de lokale partycateraar in gedachten heeft, maar de eerste dag wordt er ritueel een schaap geslacht. Foie gras, coquilles en oesters maken weinig kans, gok ik.

Natuurlijk zijn er heel veel dingen die van pas komen in de binnenlanden van Gambia, maar van Cor-en-Don morgen we maar 20 kilo per persoon meenemen en daarom gaan we selectief te werk. Waar vooral belangstelling voor is, zijn smartphones. Apple is niet zo populair, maar de rest is heel welkom. Heel Afrika heeft vaste telefonie overgeslagen en is volop aan het whatsappen, snapchatten en internetten. Dus als je een oude telefoon met oplader over hebt, dan halen we hem graag vóór 31 december op. Zorg wel dat hij helemaal gereset is naar fabrieksinstellingen, want je krijgt er anders heel veel vrienden bij!

Daarnaast ga ik, voor de eerste keer ooit, ongegeneerd een financieel beroep doen aan mijn vrienden en volgers. Om een prachtige bruidsschat aan het bruidspaar te kunnen aanbieden, ga ik een Fundraising starten. Onder de naam: Ibi – Hadja 2019. Het is geen enkele verplichting, maar als je erover nadenkt kunnen we samen een enorme impact maken voor de toekomst van dit kersverse echtpaar en hun kinderen. Want hoe ik hem ook zou missen, natuurlijk hoop ik dat Ibrahim oud kan worden in Gambia, met Hadja en kids om zich heen. Hij heeft al een stukje grond gekocht in een ‘villawijk’ nabij de hoofdstad Banjul, waar zelfs water, stroom en riolering beschikbaar is. Nu nog een huis bouwen.

Dus hier komt ie: NL48 SNSB 0875679501 t.n.v. M.F.M.S. van Beckhoven: o.v.v. Ibi – Hadja 2019. Elke bijdrage is welkom! Wij zullen jullie vooraf en tijdens ons verblijf uitgebreid op de hoogte houden over deze Once in a Lifetime Experience.

Zes uur ’s ochtends, Rosamar. Langzaam probeert het daglicht terrein te winnen op de dark side of the moon. De schorre haan van de overburen doet een eerste poging om de hennetjes wakker te krijgen. Het is geen Ed Sheeran zullen we maar zeggen.

Ik ben net terug uit Lloret. Broodnuchter. Ik mag op mijn leeftijd alleen nog als taxichauffeur ’s nachts in Lloret komen. De THT m.b.t. uitgaan is al een tijdje voorbij. Zes uur geleden heb ik Marloes en haar vriendinnetje Amber uitgedost afgezet in Sin City. Om ze zojuist, laverend tussen ME-busjes en schoonmaakwagens weer op te halen. Ik vind dat altijd grappig om te zien en ga daarom ietsjes eerder. Op het muurtje van de boulevard aanschouw ik het fascinerende spel van elkaar imponerende jongens met uitdagende jonge meiden. Er is niets veranderd sinds the good old days.

Dat ophalen en wegbrengen is puur uit eigen belang. De weg van en naar Lloret eist maandelijks slachtoffers door te hard en roekeloos rijden. Ook de taxichauffeurs doen er vrolijk aan mee, in de wedren naar zo veel mogelijk ritten in één nacht. Drie weken geleden nog een frontale botsing, waarbij 5 jonge mensen het leven verlieten. Het zal je kind maar wezen, als er om 05.30 uur wordt aangebeld door een trieste man met een pet op. Het is altijd mijn worst case scenario geweest. Geen idee of ik dan nog wel zin zou hebben om de volgende dag wakker te worden.

Wellicht dat het ook komt, omdat ik zelf vroeger veel te veel risico heb genomen. Niet zozeer stoer Verstappen-gedrag. Maar ik zat wel zeer regelmatig met een stevige snuf op achter het stuur. Het is iets waar ik me nu behoorlijk voor kan schamen, terwijl ik destijds niet bepaald de enige was. Overigens is dat nooit een geldig excuus voor iets waar je heel veel schade mee kan aanrichten. Ik heb drie auto’s aan gort gereden en behalve een fikse hersenschudding is er nooit iets ergers gebeurd. Godzijdank, want dan had door mijn toedoen zo’n pet ergens aangebeld. Ik krijg rillingen als ik er aan denk.

Misschien dat ik daarom van de week zo heftig reageerde op een artikel in de Gelderland over die debiele automobilisten die ongegeneerd bij een ernstig ongeval op de A-58 alles filmden. En meteen online publiceerden. Ze krijgen allemaal een bon thuis. Één mevrouw van mijn leeftijd vond dat overdreven en belachelijk. In de krant liet ze weten dat ze nooit de gezichten van de slachtoffers filmt. En dat ze het een kick vindt om alles als eerste online te zetten. Omdat sommige media dan haar foto’s als eerste gebruikte. Ze was verpleegkundige en vond ook dat we niet zo krampachtig over de dood moesten doen. Dat filmen en online posten was gewoon van deze tijd. Ik had er een hele column aan kunnen wijden, maar Youp was me gisteren voor met een briljante insteek. (klik hier voor column Youp )

Eigenlijk moet ik me niet zo druk maken over deze dame of zo’n mevrouw Willie Dille. Ik ben aan het genieten van een relaxte vakantie in mijn Spanje, met een hut vol familie en vrienden. Het belangrijkste moment van de dag is toch de juiste restaurantkeuze te maken voor de lunch. Elke dag weer. Soms een beetje schuiven met de tijd omdat het bootje varen wat langer duurt, maar kleine dingen houd je toch. Het is best prettig dat we nog steeds zoveel genieten van deze plek, hoe vaak we er ook zijn. En gelukkig is Spanje tegenwoordig qua temperatuur behaaglijker dan Nederland.

In deze totale ontspanning ben ik eindelijk ook weer fanatiek boeken aan het lezen. Gedurende mijn Apenrots tijd de afgelopen anderhalf jaar kwam dat er helemaal niet meer van. Ik zat vastgeplakt aan de Ipad om al swipend het nieuws op te slurpen, mails te scannen en gunde mijzelf niet de tijd om aan één van de tientallen ongelezen boeken te beginnen. Maar de knop is om, met twee prachtige boeken van Eduardo Mendoza, ook schrijver van het schitterende Stad der Wonderen over Barcelona rond 1900.

Dus verwacht van mij de aankomende weken geen actuele updates. Ik schakel even digitaal een tandje terug. Net als in de the good old days. Heerlijk.