Ik ben verdwaald. Wel bewust, maar toch. Vrijdag vertrokken met Ryanair en geland in Pisa. Het is San Miguel weekend en dit keer is Pisa aan de beurt. Om de hoek ligt in Lucca de Basilico San Miguele. Dat is het hoofddoel van het tripje met fratello Joost, ter nagedachtenis aan zijn broer en mijn beste vriend.

Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met Italie. Zoals de meeste Spanjaarden vind ik de Italianen overdreven aanstellers. Die met hun gigolo-gedrag ook al decennia lang de Spaanse kusten onveilig maken en de ‘markt’ verpesten… Ik wilde er vroeger nog wel eens eentje op zijn babyface toefen in Lloret de Mar, als hij in mijn wijk rommelde. Ik werd dan altijd volledig gesteund door de opgetrommelde Guardia Civil, die net zo’n hekel had aan die Casanovas van de overkant. Testeron, lastig spul.Maar eerlijk is eerlijk, Italianen weten wel te leven. La Dolce Vita. En qua keuken kunnen de Spanjaarden ook veel leren van de Italianen. Het is net allemaal wat verfijnder, smaakvoller en puurder.

Pisa is natuurlijk beroemd om zijn scheve toren. Ik had het ding nog nooit live gezien en was aangenaam verrast, ondanks de Ipaddende Aziaten. Tijdens de bouw in de 10e (!) eeuw ging het al fout en helde het ding over. Grappig om te zien dat ze het bovenste deel een beetje gecorrigeerd hebben, waardoor er een rare knik in zit. Maar wel van het beroemde, prachtig witte Carrara-marmer uit de streek. Op het Campo di Miraculi staan ook nog de zeer fraaie Duomo en het Batisterio. Alles ademt historie uit, zoals de meeste Italiaanse steden. Ze leven gewoon in een museum. Wij meestal in een Vinex-wijk.

Gister zijn we met de trein naar Porto Venere gegaan, het minder drukke zusje van Cinqueterre. Je stapt in een ansichtkaart en loopt door een schilderij van Bellini. Port Venere betekent de Haven van Venus. Zou dat die zilte zeegeur verklaren?.. Het kerkje uit de 9e eeuw torent hoog boven het stadje uit en het uitzicht daar is adembenemend. De zee heeft overal flinke happen uit de grillige Ligure-kustlijn gebeten. Op een imposante heuvel lag een prachtige kerkhofje te baden in de zon. Het was er druk. Alle locals waren bezig met plantjes, bloemen, gieters en schepjes om de rustplaats van hun geliefden bella te maken. Ik heb geen mooiere plek op aarde gezien om begraven te liggen. Het vredige geruis van de zee maakte het haast aantrekkelijk om een plekje te claimen. Maar toch nog wrong time, wrong place.

Maandag is het Allerzielen en dat verklaarde de drukte op het kerkhofje. Dan worden de doden herdacht en dat is ook voor ons het moment om naar de Basilico San Miguele te gaan. Het is voor mij persoonlijk waardevol om aan de afwezigen te denken. Wat ze voor je betekend hebben. Hoe je ze nog mist. En ook te mijmeren hoe het zou zijn als ze er nog zouden zijn. Dat levert vaak verrassend grappige projecties op. En helpt mij om het verdriet, het gemis of de leegte te kunnen accepteren. Want hoezeer de dood ook bij het leven hoort, de willekeur waarmee hij neemt, is te vaak oneerlijk. Ik kan soms jaloers zijn op mensen die in meer geloven dan het hier en nu.

Maar eerst is vandaag Genua aan de beurt, waar we de lokale club gaan ondersteunen in de altijd lastige thuiswedstrijd tegen de maffiosi van Napoli. Het wordt vast een oersaaie 0-0 wedstrijd met in de laatste minuut een doelpunt van pigmee Dries Mertens van Napoli. Zoals Cruyff altijd zegt over Italianen: Ze kennen niet van je winnen, je ken van ze verliezen.

Vorig week zondag heerlijk genoten van mijn verplichte ATV-dag. Toch goed zo’n CVA ( Columnisten Vakbond voor Amateurs), dagje Barcelona gedaan met lunch op strand. Wandeling door ElBorn met bezoek aan Santa Maria del Mar (de fameuze kerk uit de magistrale roman Kathedraal vd Zee). ’s Avonds naar wedstrijd van FCB tegen Almería geweest, ook wel leuk om eens mee te maken. 4-1!

Op maandag in de auto gestapt en naar Andorra afgereisd. Voor de geo-anabeten onder ons, dat ligt in de Pyreneën tussen Frankrijk en Spanje ingeklemd. Een staatje type Liechtenstein of Monaco. Veel rijke Catalanen wonen op papier in Andorra, is fiscaal nl. zeer aantrekkelijk. Elke 4e auto is een Porsche Cayenne. Dat werk. Maar ondanks alle rijkdom kunnen ze niet verbergen dat het omhooggevallen berggeiten zijn. En dan het type gems met constante hersenbeschadiging i.v.m. gebrek aan zuurstof door de ijle lucht. Arrogantie gekoppeld aan domheid en lompheid, met totale desinteresse. Voorbeeldje? De skiliftbediende die weigert een afgevallen ski mee te geven aan de volgende, omdat het “no es meu problem” , Catalaans voor “niet mijn probleem” is. Dus stond er iemand boven te wachten op zijn ski, die tegen het houten hutje van de liftboy beneden bleef staan. Ik kreeg meteen vlekken in mijn nek en dacht aan een stevig correctie-gesprek, maar werd door mijn 3 dames snel mee de lift ingetrokken…..

Op de 2e skidag hebben we wellicht de oorzaak van deze hufterige houding achterhaald: de Russen hebben Andorra ontdekt en overgenomen. Ik ben ervan overtuigd dat het een tweede Krim gaat worden. 50% van de skiers in het gebied Gran Valira ( 220 km pistes op 1800-2700 meter hoogte!) heten Vladimir en Anouska. Vladimir heeft een dikke rode kop en dito portemonnee, Anoushka heeft bij de Extreme MakeOver al haar (6) lippen bijgewerkt en kan niet meer lachen van de Botox-injecties. Nu waren we al wat gewend, want de halve Costa Brava is ook al overgenomen door de Bolsjewisten. Brava betekent wild en ongerept. Is geen toeval, zo skieën de lomperikken ook . Maar het asociale voorkruipen bij de lift, het duwen in de rij voor de kaartverkoop, het zwaaien met skistokken alsof je een Samoerai-gevecht nabootst, het kamikaze omlaag storten vd rode piste zonder techniek, het omver skieën van de wachtrij bij de lift, het leegscheppen van het salade-buffet. Om helemaal Djnper van te worden!

Binnen een uur of twee kwam bij vriendje Joost al het stoom uit zijn oren. Door de harde wind werd de gondel even buiten gebruik gesteld, maar Lenin cs. dachten gewoon door te moeten drukken op de roltrap. Een klein Heizel-drama tekende zich af, kindjes werden bijna geplet. En ons Andorriaans liftpersoneel? Die stond erbij en keek ernaar. Het interesseerde zich geen ene mallemoer. Misschien al murw gebeukt door de Sovjet-beer. Als je berggeit bent, pas je wel op voor een bruine beer, zoiets. Omdat de woorden ‘Russen’ ,’Krim’, ‘Poetin’, ‘Stalingrad’ etc. etc. te herkenbaar waren en boze blikken opleverden, hebben we ze de rest van de week maar ‘kakluizen’ genoemd. Dekt de lading wel. Ze doen alsof ze kak zijn, maar gedragen zich als ongedierte. Het lastige is natuurlijk dat we niet meer van ze afkomen. Ze hebben nu de Krim en Andorra, volgende week Wallonië en dan begint de opmars naar Omaha Beach in Normandië. Precies 70 jaar na D-day gaan ze vanaf deze beruchte stranden in omgekeerde richting Engeland en daarna Amerika veroveren. Wij in NL hoeven niet bang te zijn, want Poetin is in Griekenland de vakantie-buurman van Lex en Max. Delen samen de au-pair en de beveiliging en nog wat dingetjes….

Was het dan alleen maar kommer en kwel? Integendeel! Door een bizar toeval bleken twee gedeeltes van het enorme skigebied, Soldeu en El Tarter, buiten het Russsiche radar te zijn gebleven. Werkelijk waanzinnige pistes, heerlijke rustig (in de krokusvakantie!) en vol in de zon. Zelden zulke mooie afdalingen gemaakt. 1e graads verbrandingen op de koop toegenomen. Wel bij de laatste afdeling samen met Marloes vlak voor ons een gruwelijk ski-ongeluk meegemaakt. Type Schumacher. En dan weet je het weer: ongeluk/pech zit in een heel klein gevaarlijk hoekje. Geluk in de rest van de kamer. Tot volgende week.

20 oktober 2013 ·  

PARIS!
Dit weekend ben ik in Parijs beland met dochter Marloes. Had ze nog tegoed en ook verdiend want ben trots op haar. Samen gaan we fietsend door de stad en genieten we van deze metropool. 

Er zijn jaren geweest dat ik met de pest in mijn lijf bijna maandelijks naar Parijs ging. Dan moest ik op het hoofdkantoor van Elior weer namens Nederland in 80 Franse sheets uitleggen waarom catering moeilijk ging in de Pays Bas, tegenover een breed gezelschap ingenomen Franse hotemoten. Het waren de weinige momenten dat ik last had van mijn talenknobbeltje, want tijdens de lunch moest ik dan als een soort van simultaan vertaler in het Engels, Spaans, Frans en Italiaans proberen iedereen aan elkaar te koppelen.

We hadden wel leuke bijnamen voor iedereen: Ted Gilette voor Josette Quinou omdat ze meer haar op haar armen had dan Bob Marley op zijn hoofd (scheren die handel! ) en Marie Bidon ipv Marie Biton omdat ze meer leek op een petfles dan op een Grand Dame. Flauwe mannenhumor dus. 

Ook in mijn shaketijd zat ik eindeloos met arrogante Fransen om de tafel die de Hollandse cowboys maar vervelend en lastig vonden. In het Danone-Centre Executif heb ik samen met Harrie en Maarten de architectonische binnentuin wel eens veranderd in een Russische toendra door er 80 liter vloeibare stikstof van -200 graden leeg te gieten. Er groeit nu, na 6 jaar, nog steeds geen grassprietje. De gaswolken die vrijkwamen deden denken aan een Syrische gifaanval en hebben Parijs 2 dagen in de mist gezet. Zoete wraak, na een weer staaltje van Frans pedant gedrag.

Het is doodzonde dat zo’n mooi en culinair land zulke misplaatste arrogantie herbergt. Economisch gezien is het land type Griekenland aan het worden met een onhoudbaar pensioenstelsel en een dramatische arbeidsproductiviteit. En toch nog steeds een 35-urige werkweek, waarvan er 10 in het bedrijfsrestaurant worden doorgebracht. Encroyable! 

Hier in Parijs ook nog nagedacht over de uit de hand gelopen Pieten-discussie. Eigenlijk toont de hele heisa aan hoe intolerant en hard Nederland is geworden. De essentie van democratie is namelijk dat er ruimte is voor minderheden. En hoe belachelijk je de wens op verbod van Bruine Piet ook vindt, iemand mag dat vinden!

Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar om gelijk zo agressief te reageren zoals half Nederland doet, is een teken aan de wand. Zo wordt er in Rusland op minderheden als homo’s gereageerd, het liefst komen ze je in je eigen flat in elkaar slaan. Op zijn minst kun je stellen dat er een zwart randje aan het Pietenverhaal zit. Zullen we anders die bisschop van Myrta een roze jurk aan laten trekken als oplossing? De VN heeft in ieder geval aangegeven dat het niet op de Unesco-werelderfgoedlijst voor cultuur kan, ons Pietenfeestje. Moet je ook niet willen, tussen de Pol Pot Polonaise, het Kosovo Combo of Syrië-Symphonie. 

Ik ga maar eens met Marloes ergens wat oesters en krab peuzelen. Wat zou de wereld zijn zonder fruits de mer of Franse keuken? Toch blij dat ik hier ben, want Parijs gaat in je porien zitten. En gelukkig voeren de mooie herinneringen zoals de bruiloft van Sandra en Piet de boventoon. Vive la France!