Grote delen van een werkweek breng ik ‘s avonds alleen door. Ik draai rond een uur of 8 de oprit op, meestal na een uitgebreide Whatsapp-videocall met mijn verspaanste wederhelft.

Mijn trouwe blauwe Touareg mag dan uithijgen. We hebben nu precies 12 maanden en 63.000 km een relatie. Stroef en  wispelturig gestart, maar ondertussen robuust en betrouwbaar. Één keer per week mag ie in Duitsland even laten zien dat 200 een mooi getal is. Want die suffe 100 km/u in Nederland vindt ie kneuzerig. Hij voelt zich vaak gekooid als een rollade in een netje.

Als ik nog puf heb, wok ik een maaltijd in elkaar. Vaker gaat er een eerder bereid prutje in de magnetron op standje 3, 15 minuten, 850Kw. Ook die grote gele M kan 1 x per 2 weken op mij rekenen voor een Drive-in bezoek. Dan ben ik nog te moe om de knop van de magnetron in te drukken. Soms heb ik op één van onze locaties ’s middags al warm gegeten en is een noodle-soepje al genoeg. Alhoewel ik best een leuk potje kan koken, vind ik er in mijn eentje geen bal aan.

Ik vind het heerlijk als ik ’s avonds niet meer te hoeven praten. Mijn bakje “leuk” is dan op, volgens Marion. Ik probeer nog een glimp van het NOS-journaal op te vangen en kijk ondertussen op mijn Ipad in de TV gids of er nog iets leuks komt. Dat is eigenlijk volslagen zinloos, want de diarree die wij in Nederland over 10 zenders verdelen, kun je nog niet met 100.000 volwassen luiers opvangen.

Die hysterische Martin Kwijland is altijd ergens te zien. Ik vind die dochter eigenlijk nog erger. Van dat zangerige, aanstellerige, verveelde einde van elke zin gaat toch je libido naar de kloten? Ik weet dat iedere uitzending een gerepeteerd toneelstukje is, maar dan is één of twee seizoenen toch genoeg? Net zoals ooit de real life soaps van de Tokkies, Barbie, Tiny&Lau, Andy&Melissa. Even is het leuk en dan denken ze ineens dat ze onmisbaar zijn en echt wat kunnen. Vreselijk toch?  

Er zijn wel meer programma’s waar ik chronische jeuk in de schaamstreek van krijg. Zoals ‘Help, mijn man is een klusser’. Stel, je hebt zo’n vent die niks afmaakt. Dat je moet douchen in een omgekeerde glascontainer met kippengaas als afvoerputje. Dat je het eten moet koken in de afgedankte betonmolen met een soldeerbout als warmtebron. Dat je je tangaslip moet wassen in de lekkende regenton. Dan heb je twee keuzes: je blijft (want je vindt het niet erg) of je gaat weg (want de maat is vol). Maar je gaat niet in het openbaar op TV lopen janken en je man af fakkelen. Dan kom je in aanmerking voor de Patty Brard-award.

En nu komt Linda de Mol, het vrouwelijke testbeeld van Nederland, weer met een nieuw programma. Waarin je voor een paar euri op TV letterlijk een blind date krijgt. Je krijgt de ander pas te zien als je eigenlijk al verloren hebt. En dan heb je 30 seconden de tijd om te bepalen of het de liefde van je leven wordt. Welke mafklapper verzint zo’n format? Linda staat je zoetsappig en zweef-tevend de afgrond in te kletsen. En dan zeg je, overdonderd door de entourage in de studio, ja. Om 5 jaar later gebeld te worden voor dat andere programma van Linda’s broer: Help, mijn man is een klusser.

Is het dan alleen maar kommer en kwel op TV? Nee, er zijn pareltjes die mij kunnen bekoren. Zoals de afgelopen weken Chansons, waarin Rob Kemps van de Snollebollekes en Matthijs van Nieuwkerk, slenterend door Parijs, een ode brengen aan de Franse chansons en haar beroemde zangers. De onuitputtelijke detail kennis van Rob Kemps en de subtiele liefde van Matthijs voor o.a. Charles Aznavour leverde ontroerend mooie beelden op. Ook het programma boederij van Dorst levert mooie TV op. Wat een authentiek mens (m/v/o) is die Raven toch.

Eergisteren won de documentaire Kinderen van Ruinerswold de Gouden Televizier-Ring 2021. Dat is een mooie beloning voor een stel veerkrachtige kinderen die jarenlang geterroriseerd door een godsdienstwaanzinnige vader. Ik zag de emotionele speech van de kinderen en maakte een diepe buiging. Vorige jaren won Martin Kwijlant. Een groter contrast is niet denkbaar.

Al jaren verkondig ik in deze column dat onze trouwe Spaanse hoerensloep bedankt wordt voor haar trouwe diensten. Maar elke keer rechtte deze oude Iron Lady haar rug en legde zich niet neer bij haar eenzijdig aangekondigde pensioen. Ik ken politici die sneller van het podium verdwijnen…

In 2010 kochten we Zaffie bij een lokale Gironese garage. We waren gevallen voor haar ruimte met 7 stoelen, een hele vooruitgang na de Rode Tank Renault Megane met omlaag zakkende elektrische ramen.. Zaffie kreeg als bijnaam De Grijze Bus en er is geen equivalent in de autowereld dat een auto meer recht doet. Ze verzaakte nooit (al pufte ze af en toe een beetje blauwe rook), accepteerde elke passant als volwaardig chauffeur, lag niet wakker van een deukje meer of minder en kon ook prima leven dat er soms 400 kilo cement van achteren werd binnen gedrongen om dan, half door haar hoeven zakkend, naar Rosamar te moeten kreunen.

Een paar jaar geleden, in de nadagen van haar Spaanse leven, kreeg ze nog een fikse aanvaring met een Barcelonese stadsbus. Haar baas dacht, een tikkie overmoedig met 600 kilo aan Nederlandse relaties aan boord, dat die rode bus wel zou uitwijken. Maar vanaf haar rechter-voorlamp tot aan haar achterklep werd Zaffie stevig gepenetreerd door de bruut. Om geen onnodige discussie uit te lokken, haasje repte haar baas zich weg om de volgende dag met een schuursponsje haar flanken te ontdoen van de rode busverf. De buitenste verflaag verdween en halfnaakt stond ze op de oprit in haar ondergoed…

Een paar jaar eerder had ik haar ook onbewust toegetakeld met een onbezonnen actie. Als herinnering aan mijn moeder kocht ik een Spaanse rozenstruik die ternauwernood in haar derriere paste. Bij het uitladen trok ik de struik in één vloeiende beweging naar buiten, maar de vinnige uitsteeksels hadden zich vastgeklampt in het plafond. Droevig hingen de repen stof als wapperende jaloezieën in de auto. De garage schatte de schade een dikke € 400,= om een nieuwe hemel in Zaffie te hangen. Ik koos er echter voor om van binnenuit alles met klinknagels weer vast te zetten en creëerde onbewust een kèk Chesterfield patroontje in het dak. Het was wel jammer dat sommige klinknagels aan de buitenkant van het dak een omgekeerde deuk vormden..

Maar nu, na 11 jaar trouwe dienst en op 18-jarige leeftijd gaat ze naar Gambia. Een longterm promise aan Ibrahim wordt werkelijkheid. Vrijdagmorgen had ik een rendez-vous met Alage Jula. Bij een afgelegen benzinestation in Blanes kwam een markante oude Gambiaan aanrijden in een oude Polo. Alage is al 40 jaar in Spanje, heeft hier 8 kinderen (en 4 in Gambia) en rochelt al 30 jaar voor alle Gambianen het transport. Auto’s, koelkasten, kleding, apparatuur; alles wat wij niet meer willen, gaat in een giga-container, waar elke centimeter wordt benut.

Met Marion in ons kielzog reden we naar Palamos om op een verlaten bedrijventerrein Zaffie achter te laten. De dag ervoor had ik haar in Macanet met Ibrahim’s vrienden volgestouwd met matrassen, TV’s, kisten, gereedschap, apparatuur, dozen en zelfs een TÜV geprüft kinderstoeltje. Daarna tuften we gedrieën terug naar Pineda de Mar om de auto af te melden bij de Spaanse RDW. En zoals altijd in Spanje ontbrak er weer een papiertje. Dat is niet iets om je heel druk over te maken, zeker niet als je Alage als ritselaar bij je hebt. Morgen is het bewijs van inschrijving in de Gemeente Macanet via Ibrahim in het bezit van hustler Alage en is Zaffie officieel statenloos.

Ibrahim heeft al een complete make-over ingepland als Zaffie in de haven van Banjul aankomt. Ze krijgt nieuwe stoelbekleding (is overal gescheurd), een nieuw binnen-plafond, een werkende stereo, de elektronica wordt gefixd, zodat je weer zien kunt hoe hard je rijdt en hoeveel Diesel je nog hebt. De deuken van de stadsbus worden eruit gehaald en ze krijgt een hele nieuwe verflaag. Geen idee welke kleur, maar zou niet verbaasd zijn als K3-paars de hoofdkleur wordt…

En dan gaat Zaffie haar 3^e leven in, dat zeker nog 30 jaar gaat duren. Ze wordt de mooiste meid van Ibrahim’s dorp Dampha Kunda. Ik hoop haar snel weer daar te zien!

Zo, na alle ‘grote’ verhalen van de afgelopen weken, wordt het vandaag tijd voor de normale, kleine dingen. Leuke en grappige voorvallen, Monatoetjes die ontslagen worden, het neusschotje van Dreetje Hazes en zijn barbiepop, dat werk. Klein bier heet dat.

We beginnen met een vreemd bericht. Op woensdag 15 september jl. is op tragische wijze de 7-jarige Elena overleden in Emmen. Wie? Elena, een vrouwtjes neushoorn in het Noorder Dierenpark Emmen, dat tegenwoordig met een fancy woord Wildlands Emmen heet. Ze woonde er al een tijdje samen met haar zus, relaxed tussen de impala’s en giraffen. Maar zonder mannetjes geen nageslacht, dus werd macho Limpopo (what’s in a name..) gehaald om de meisjes zwanger te maken. Geen idee hoe dat werkt in de dierenwereld, maar ik ken weinig succesvolle, gedeelde relaties tussen twee zussen en één man in onze wereld…. Ik moet meteen aan vuurspuwende vulkanen denken.

Na een paar weekjes gesnuffel achter tralies mocht het triootje dan eindelijk naar buiten. Limpopo stond al jaren droog, dus had snode plannen om ze allebei te nemen. Strak van de testeron rende hij eerst achter Elena aan, maar na een vermoeiend achtervolgingskwartiertje had ie nog niks te pakken. Elena was total loss, gleed uit en kwam op haar zij in een ondiepe poel terecht waar een muis nog uit klautert. Terwijl Limpopo op de rand stond te kijken of dit het nu was, verdronk Elena. De met een shovel toegesnelde Wildlands-verzorgers kwamen te laat om de 2000 kilo uit het plasje water te halen..

Waarom zijn hier over geen kamervragen gesteld? Wat heeft demissionair minister Schouten van Landbouw gedaan om dit te voorkomen? Is Limpopo wel vooraf onderzocht in het Pieter Baan Centrum? En wat is de rol van die staatssecretaris van Economische Zaken die nu ontslagen is: Mona Keizer, bijnaam de Giraffe uit Volendam? Die van de blunders met de energierekening, de enge uitvoering van de Corona noodhulp, het wegduiken rondom het akkefietje met Omzigt. Het kan toch niet zo zijn dat ze nu ontslagen is omdat ze als enige in het kneuzenclubje van Rutte durft te zeggen wat een puinhoop alle maatregelen zijn? Heeft zij als moeder van 5 kinderen Limpopo iets beloofd wat ze (weer) niet waar kan maken? Ik zeg: parlementaire enquête!

Maar hoe moet het nu verder in het wilde land? Vindt het zusje van Elena dat Limpopo toch een lekkere hunk is en een 2^e kans verdient? Laten ze dan eerst al het water weglopen van die nep-savanne? Is Limpopo’s libido niet blijvend beschadigd? Is het niet beter dat hij eerst gaat droog oefenen op een opgezette koe? Hoe groot is eigenlijk de pielemuis van een 2000 kilo wegende neushoorn? Kunnen we niet beter kunstmatig Elena’s zusje insemineren om risico’s te beperken? Kan Mona daar misschien bij helpen als ze toch even niets om/in handen heeft?

Van een falende mannetjes neushoorn naar Dreetje Hazes jr. is natuurlijk maar een ieniemienie bruggetje. Als iemand nog dacht dat zijn gedrag de afgelopen jaren niet werd veroorzaakt door extreem gesnuif, dan raad ik ook diegene een intake sessie bij het Pieter Baan Centrum aan. Er is geen knul in Nederland die zo onnatuurlijk is opgegroeid als deze kwibus. Je moeder is op haar 15^e door je vader ontmaagd, toen ze aan het ‘oppassen’ was. Je vader, een weergaloze volkszanger, is in je hele jeugd nooit één dag nuchter geweest. Gemiddeld 30 blikjes Hinniken per dag weggetikt.

Je meest traumatische levenservaring, de dood van je vader, is toen (en alle jaren daarna) uitgemolken als een credit card zonder limiet. Ik heb vooral medelijden. Want de zoon van Dreetje jr. komt misschien wel in dezelfde neerwaartse spiraal terecht, omdat hij geen normaal vaderbeeld krijgt. What comes around, goes around. Wat doet het met je als kind als je vader elke paar maanden met een nieuwe vlam komt aanzetten, waar hij ook volop mee in de social media verschijnt. Ik ken die Sarah van Zoellippen niet, maar het lijkt me ook geen blijvertje. Misschien heeft ze nog een zus…

Dit weekend krijgen we weer een beetje vrijheid terug. Laten we weer gaan genieten van de dingen die kunnen en mogen. Make love, not war. Wees geen Limpopo.

Op het moment dat de meesten van jullie het vroege ochtendtoiletbezoek gebruiken om mijn stukkie te lezen, hang ik weer in de lucht. Dit keer onderweg van Barcelona naar Napels, maar daarover later meer. Napels wordt luchthaven nr. 5 in anderhalve week. Je kunt maar ergens druk mee zijn…

Langzaamaan beginnen we de zomer in Rosamar los te laten. Ik ben drukker met het in orde maken van de camera’s en het alarm dan met het vertroetelen van mijn zwembad. Vrijdag hebben we nog uitbundig en groots de verjaardag van Lenny gevierd, als slotakkoord van het bezoek-seizoen. Gistermorgen togen we naar Barcelona om onze rol als mantelzorgers serieus te nemen.

Vriend Robert was voorzien van een nieuwe heup in het Dynastie ziekenhuis Teknon en wilde graag door zuster Klivia van Beckhoven thuis privé-zorg ontvangen. Ruimhartig stond ik Marion af voor dit nobele doel, om de rest van de dag gebombardeerd te worden met kiekjes vanaf het strand, het lunchrestaurant, de loungebar en de pizzeria. Er staat telkens wel ergens een kruk in beeld, maar ik heb toch sterk het idee dat de “nieuwe” heup er al een maand of 6 geleden in is gebeiteld. Dat verklaart misschien ook de golftas in Marion’s auto in plaats van een stethoscoop.

Het was voor mij weer eens tijd om tante Ria te verblijden met een dagje quality-time. Eerst de gebruikelijke klusjes afgewerkt en bij gekletst, daarna een uitgebreid aperitief met amuses. Om de dag een beetje te breken, maakten we een tochtje langs voor mij onbekende plekken. Dichtbij de Sagrada Familia ligt Hospital Sant Pau, een schitterend staaltje architectuur uit de typische Catalaanse Modernisme tijd van begin 1900. De tijd van Gaudí, Domenech en ook wel Picasso. Het oude gedeelte is nu een museum en absoluut een bezoek waard, zeker als je alle andere highlights al een keer gezien hebt in De Stad der Wonderen.

Daarna togen we naar het huis waar ik mijn eerste levensmaanden heb doorgebracht. In het labyrint van de Guinardó, een oude wijk aan de bovenkant van de stad tegen de rondweg Ronda de Dalt aan, was het door alle kronkelende éénrichtings-straten een ware zoektocht. Maar ineens stonden we voor Calle Julio nr. 8. Alle herinneringen kwamen bij Ria weer naar boven en elk raam vertelde en ander verhaal. Mijn eerste portretfoto is daar op het dakterras gemaakt, met de Sagrada Familia als décor. Het was een mooi tripje langs Memory Lane.

Op de terugweg stuitten we op de jaarlijkse Diada, de dag waarop de Catalanen groots vieren dat ze op 11 september 1714 vernietigd zijn door het leger van de Spaanse koning, natuurlijk met de hulp van die gluiperige Fransen. Ik ken maar één volk die de pijnlijkste nederlaag uit haar historie viert als een nationale feestdag. Ik vrees dat de vurige wens van de betogers “Lluitem y Guanyarem (we strijden en zullen winnen) op hetzelfde uit gaat lopen. Want de 600.000  (!)fanatieke betogers vandaag weten ook dat 300 jaar dialoog met Madrid nog weinig heeft opgeleverd.

Eind oktober verhuizen we ons Spaanse huishouden naar Malaga/Torremolinos voor de wintermaanden. We komen er al vaak en graag, hebben er een leuke schare Andalusische vrienden en hebben nu voor een maandje of drie/vier een leuk appartementje gehuurd. Ik ga mijn vlieggedrag aanpassen naar Malaga Airport. En voor diegene die nu denken: “leuk logeeradresje, wanneer kunnen we langs komen?” hebben we ontluisterend nieuws; we hebben juist gekozen voor 1 slaapkamer. Op de slaapbank in de huiskamer passen alleen onze dochters. Maar laat je niet ontmoedigen;  Malaga is een top 3 weekendtrip plaats in Spanje, die het verdient om te bezoeken. We spreken graag af voor een middag borrelen met tapa’s.  

Maar nu eerst naar Napoli en Capri, ook geen straf. Samen met compagnon Marcel ben ik uitgenodigd om een culinaire verwentrip van 4 dagen te maken met onze groothandel Hocras. Wie goed doet, goed ontmoet zullen we maar zeggen. It’s a dirty job, but somebody has to do it. De hotels zijn oogverblindend, het tourprogramma gaaf en ik mag toch verwachten dat we met zo’n vakgenoot als gastheer niet op een sprietje bleekselderij gaan knagen. Volgende week zal ik voor een deugdelijke feedback zorgen hahaha!

In de laatste stuiptrekkingen van mijn vakantie wil ik nog een keer mijn hart luchten. Over iets wat me ook hier weer mateloos heeft geïrriteerd. En ondanks al mijn verwoede en soms zelfs agressieve methodes word ik telkens ongenadig en hooghartig in mijn hemd gezet. Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik word helemaal gestoord van het asociale en egocentrische gedrag van katten!

Het speelt al langer, maar deze week loop ik weer rond met moordneigingen. Na het vertrek van mijn Franse bovenburen 1,5 jaar geleden, met in hun kielzog alle 22 katten, hoopte ik op een katloos tijdperk. Geen poep meer in de perken, geen haren meer op de loungeset, geen minimuisjes meer op de deurmat, geen miauwerige aandachttrekkerij buiten waterpistoolbereik. De naaste buren komen alleen in het weekend, de katten van de overburen zoeken al jaren een andere route dan via The Rosamar Death Trail. We kregen leuke jonge nieuwe Spaanse bovenburen met 1 keffertje en twee suffe huiskatten.

Maar die laatste twee zijn steeds meer gaan genieten van het buitenleven en hebben in Corona-tijd alle vrijheid gebruikt om ons perceel volledig te herinrichten met looproutes, flaneerboulevards, buitentoilet en naturistencamping. Bij aanvang van mijn vakantie twee weken geleden heb ik meteen een tegenaanval ingezet, waarbij Operation Dessert Storm tot een padvindersuitje verbleekte. Prikkeldraad, hoge tonensensoren, waterpistolen, klopjachten, buks in gereedheid.

Er is deze week een nieuwe dimensie bijgekomen. Één van de minkukels maakt de godganselijke dag hysterisch jankende babygeluiden. Met mijn gebrekkige kattenkennis ging ik er altijd vanuit dat dit soort neurotische aandachttrekkerij van vrouwenpoezen was. Bedoeld om een argeloos mannetje in de val te lokken. Ik begrijp sinds vandaag dat het katers zijn die dit doen. Hoe zielig ben je dan? Als je dit soort nichterige aanstelleritis nodig hebt om de blits te maken? Je stamt toch van de leeuw af? Ga dan g.v.d. diepbrommend en grommend alle moppies angst aanjagen. Maar krols zijn betekent dus dat je Gordon na doet die klem zit met zijn pielenmuis in een puntenslijper. Get a life!

 In Duitsland hebben wij ook al jaren last van deze smiechterige tuinsluipers. We hebben ze niet uitgenodigd, maar dat kan ze geen snars schelen. Met de arrogantie van Nina Brink (kennen jullie haar nog?) paraderen ze door onze perken, hengelen ze naar onze goudvissen, draaien ze drollen in de kruidentuin. Als het een hond zou zijn, kwam er een baas achteraan die zich diep buigend zou verontschuldigen voor het wangedrag van zijn huisdier. Hebben jullie wel eens een kattenbaas (m/v/o) dat zien doen? I rest my case.

Ik wil een nieuwe dierenwet en ga dat aan de Partij voor de Dieren voorleggen: Gelijkstelling voor honden en katten. M.a.w. elke baas loopt continu overal achter zijn kat aan met een plastic zakje, een plastic handschoen en ruimt meteen zonder morren de bruine vinger op die zijn prins of prinses heeft uitgekakt. En neemt dat gevulde plastic zakje mee naar zijn eigen tuin om het daar naast de muntplant en bieslook te draperen. En dat krolse gejank wordt, net als het blaffen van honden, na 22.00 uur strafbaar gesteld. Opsporen, vangen en op Rottumerplaat dumpen als straf.

Heel soms tref je een leuke kat. Zoals Jimmy, de ( R.I.P.) kat van onze vriendjes Gaico en Petra. Gezellige dikke lobbes, altijd lief voor de baas, 15 uur per dag vanaf de poef de wereld bekijkend zonder aandachttrekkerij. Maar ik weet zeker dat Jimmy een gereïncarneerde Cocker Spaniel was met een BMI van 32. Het was helemaal geen kat, maar gewoon een hond in een verkeerd lichaam.

Misschien is mijn aversie tegen katten ook wel een voortvloeisel uit de bijnaam van de inwoners van Madrid; los Gatos! Omdat het nachtleven daar nooit stopt. Geen idee of dat nog klopt, want de laatste keer dat ik in Madrid ben geweest was in 1982. En dat houden we voorlopig nog maar even zo. Want ik blijf een hekel houden aan dat lokale clubje, met dat foeilelijke witte Wibra-ondergoed als clubtenu.

Mijn vorige Franse bovenbuurman is na mijn kort deurbezoekje binnen 6 maanden terugverhuisd naar Frankrijk. Misschien los ik het deze keer ook eerst ‘pratend’ op. Moet ik wel even de buks thuis laten…..