Back to the future

Geplaatst op door
Antwoorden

Hij heeft me toch aan het denken gezet, die Ratelband. Aanvankelijk lachte ik zijn rechterlijk verzoek om twintig jaar jonger te worden verklaard hooghartig weg. Weer zo’n domme actie van een sneue BN-er. Maar in de loop van de week sloeg de twijfel toch toe. Stel nou dat..?

Het is niet zo dat ik het erg vind om ouder te worden. Niet voor niets is mijn columnisten-hobby ontstaan uit de slogan: YOGO: You Only Get Older. Als nuchtere tegenhanger van YOLO. Het is namelijk één van de weinige zekerheden in het leven, ouder worden. Hoe dat gaat gebeuren is vooraf niet in te schatten, maar de klok zal onverstoord doortikken. Het is net een zorgpremie: je weet nog niet hoeveel hij volgend jaar omhoog gaat, maar stijgen zal die.

Ratelband, de opper-narcist van Nederland, wil afdwingen dat hij 20 jaar jonger wordt verklaard. Als je je geslacht en naam wettelijk kan veranderen, waarom dan niet je leeftijd? Best origineel bedacht, toch? Nu hij voor de 8e keer vader wordt op 69-jarige leeftijd, wil hij liever de klok terugdraaien. Back to the future. Ook bij DWDD mocht koekenbakker Emile deze week zijn podium opeisen, vergezeld door de slimme advocaat Jan-Hein Kuijpers, bekend als strafpleiter van Holleeder en dus wel gewend aan mafketels.

Als ik er 20 jaar van af mag halen, kom ik net voor de zwaarste periode van mijn leven uit. Faillissement, jong vaderschap, scheiding, dubbele baan; ik heb daarvoor en daarna nooit meer zoveel afgezien. Achteraf gezien heeft het me gelouterd en veel levenservaring gebracht, maar het nog een keertje over doen trekt me niet echt. En om de afgelopen 20 jaar in zijn geheel over te doen, hoeft ook niet. Been there, done that. Ik ben nogal van de nieuwe uitdagingen en de onontdekte kanten van het leven.

Hoe serieus kom ik over als er nu ineens 35 in mijn paspoort staat? Welk gedrag hoort daar dan bij? Moet ik weer naar Hök-avonden van bands als Normaal? Bovenop de Apenrots als de Opper-baviaan op mijn borst rammen? Alleen maar uit zijn op succes en het winnen van deals? Moet ik Marion weer het hof gaan maken? En die 20 kilo er weer aan vreten en zuipen? Godallemachtig, wat een hels karwei. Bob Hope zei het ooit treffend: “Middle age is when your age starts to show around your middle.”

Er is eigenlijk maar één reden waarom ik liever geen blanke, corpulente man van 55 wil zijn: we hebben zo’n slecht imago. We zijn boos op iedereen, onbeschoft en bedreigend op Social Media, behoorlijk denigrerend naar minderheden, grijpen ze vaak bij hun poessie, luisteren nooit naar een andere mening, hebben overal commentaar op, zijn egoïstisch en heb NUL zelfreflectie. NUL? Eerder min twintig!

Vorige week waagde Saskia Noort het in haar column om een ironische link te leggen tussen de nieuwe talkshow van de simpele rechtse provocateur Robert Jensen en zijn doelgroep: de boze witte man. Wat er daarna gebeurt, is de realiteit van vandaag de dag. “Laat jij je maar lekker door een neger nemen, linkse grachtenkut”. “Jouw dochter loopt straks in een boerka.” Het was voor Saskia het moment om Twitter vaarwel te zeggen, want dat is dankzij Trump steeds meer de spreekplaats van de Angry White Man geworden. 71% van het extremistische geweld in the US komt door rechts extremisme. Bijna allemaal blanke mannen met rassenhaat als drijfveer.

Ratelband’s wens lost niets op. Hij lijkt nu wel een beetje op leadsinger James Hetfield van Metallica, maar hij zal niet ineens op Tinder de hottie van de maand worden. Je voelt je als vrouw toch een beetje bescheten als je op je eerste date erachter komt dat die leeftijd gekocht is bij een rechter, toch? Je geboortejaar blijft 1949 of wordt dat dan aangepast naar 1969? Economisch gezien is het wel interessant. Dan werkt iedereen namelijk 20 jaar langer en geniet nauwelijks van AOW en pensioen. Op je 87e mag je dan stoppen met werken en twee jaar later val je naast je rollator dood neer.

Kortom, laat mij er maar gewoon 55 zijn. Mijn geest doet af en toe nog een onvoorspelbaar puberaal dingetje dat de omgeving scherp houdt. Zolang het duurt…

PS: superdank voor alle snelle bijdragen voor “Ibi-Hadja 2019”. Heel erg blij mee!

Feestje in Gambia

Geplaatst op door
Antwoorden

Er zullen weinig mensen zijn die Ibrahim niet kennen. Zeker als je al een keer op Can Rosamar bent geweest, is het een zekerheidje dat je hem hebt gezien. Onze Gambiaanse vriend is sinds 2005 een onbetwist onderdeel van ons Spaanse leven geworden. En daar gaan we nog een dimensie aan toevoegen!

Drie weken geleden is Ibrahim weer voor een maandje of vijf naar huis vertrokken. Sinds zijn papieren in orde zijn, na een jarenlange bureaucratische strijd met de Spaanse IND, kan en mag hij het land uit, zolang hij maar binnen zes maanden terugkomt. Hij heeft nu ook voor de eerste keer zijn dochter Marion Dos gezien, het resultaat van zijn vorige bezoek twee jaar geleden. Voor Ibrahim zijn vierde kind, voor zijn tweede vrouw Hadja het eerste. Ik denk niet dat het daarbij zal blijven…

Ik heb altijd diepe bewondering gehad hoe Ibrahim omging met de afstand tot familie en kinderen. Zeker de eerste 8 illegale jaren waren in Westerse ogen onmenselijk. Toen zijn moeder overleed, kon hij er niet heen, toen zijn eerste kinderen Aisatou en Frank Dos geboren werden ook niet. Hij accepteerde zonder problemen zijn lot om als ‘geslaagde vluchteling’ in Europa genoeg geld te verdienen voor de hele familie.

En nu wordt het voor Marion en mij tijd om eens naar zijn familie, zijn leven en zijn land te gaan. Begin januari gaan wij met Cor-en-Don 10 dagen winterzon combineren met het trouwfeest van Ibrahim en Hadja. Hoe bijzonder is het om hier getuige van te mogen zijn.. Dit feest gaat 300 km landinwaarts, in zijn geboortedorp Dampha Kunda, plaatsvinden. Drie dagen lang. Dit dorp, 15 km van de plek waar Kunta Kinthe uit de serie Roots als slaaf werd meegenomen, heeft geen stroom, geen vast water en ook geen AirBnB. Toch denk ik dat we niets tekort gaan komen!

Het meest speciale is wel dat wij, samen met vier familieleden, de getuigen zullen zijn en dus drie dagen in lokale klederdracht moeten opdraven. Elke dag een ander setje in een andere kleur. Ben best benieuwd of mijn confectie-maat een beetje gangbaar is, zo tegen de grens van Senegal aan. Geen idee welke gerechten de lokale partycateraar in gedachten heeft, maar de eerste dag wordt er ritueel een schaap geslacht. Foie gras, coquilles en oesters maken weinig kans, gok ik.

Natuurlijk zijn er heel veel dingen die van pas komen in de binnenlanden van Gambia, maar van Cor-en-Don morgen we maar 20 kilo per persoon meenemen en daarom gaan we selectief te werk. Waar vooral belangstelling voor is, zijn smartphones. Apple is niet zo populair, maar de rest is heel welkom. Heel Afrika heeft vaste telefonie overgeslagen en is volop aan het whatsappen, snapchatten en internetten. Dus als je een oude telefoon met oplader over hebt, dan halen we hem graag vóór 31 december op. Zorg wel dat hij helemaal gereset is naar fabrieksinstellingen, want je krijgt er anders heel veel vrienden bij!

Daarnaast ga ik, voor de eerste keer ooit, ongegeneerd een financieel beroep doen aan mijn vrienden en volgers. Om een prachtige bruidsschat aan het bruidspaar te kunnen aanbieden, ga ik een Fundraising starten. Onder de naam: Ibi – Hadja 2019. Het is geen enkele verplichting, maar als je erover nadenkt kunnen we samen een enorme impact maken voor de toekomst van dit kersverse echtpaar en hun kinderen. Want hoe ik hem ook zou missen, natuurlijk hoop ik dat Ibrahim oud kan worden in Gambia, met Hadja en kids om zich heen. Hij heeft al een stukje grond gekocht in een ‘villawijk’ nabij de hoofdstad Banjul, waar zelfs water, stroom en riolering beschikbaar is. Nu nog een huis bouwen.

Dus hier komt ie: NL48 SNSB 0875679501 t.n.v. M.F.M.S. van Beckhoven: o.v.v. Ibi – Hadja 2019. Elke bijdrage is welkom! Wij zullen jullie vooraf en tijdens ons verblijf uitgebreid op de hoogte houden over deze Once in a Lifetime Experience.

Burn of Bore?

Geplaatst op door
Antwoorden

Lastig kiezen deze week. Twee actuele onderwerpen die schreeuwen om een reactie van een simpele amateur-psycholoog, die zijn zondagse column gebruikt om het koppie leeg te maken.

Geen idee of jullie gevolgd hebben welke gedoodverfde winnaar er vandaag in Brazilië als president wordt gekozen. Bolsonaro is de naam en Trump is een laffe pussy vergeleken bij deze potentiele dictator. Een paar citaten? ‘Ik verkracht je niet omdat je te lelijk bent.’( tegen een vrouwelijk congreslid). ‘ze hebben teveel gemarteld en te weinig vermoord’ (over de militaire dictatuur in de jaren ’60 tot ’80). Het 6e land van de wereld kiest een man als Orbán van Hongarije of Sultan Erdogan als hoogste baas. Ik denk dat we gaan schrikken wat er daar staat te gebeuren in Brazilië.

Ik werd meer getriggerd door een artikel met de kop: ‘Burn out? Tja, het heerst’ . En terwijl ik vanuit mijn werk weet dat deze beroepsziekte nr. 1 echt bestaat, appelleerde het ook aan een onderbuikgevoel. Dat het wel heel vaak voorkomt de laatste tijd en misbruikt wordt om je baas onder druk te zitten. Of dat andere omstandigheden, vaak in de privésfeer, de echte oorzaak zijn en deze privé-stress het werken moeilijker maakt. Dan is ziekteverzuim haast onvermijdelijk, maar voor een werkgever ongrijpbaar. En onbetaalbaar, want een gemiddelde burn-out duurt 240 dagen. 8 maanden. En voor kleinere bedrijven is een schadepost van +/- €30.000,= een potentiele ramp. Kun je als werkgever ook een burn-out van krijgen.

Bij mijn interim-klussen ben ik vooral gefocust om teams beter te maken. Vaak zit er een diepere oorzaak achter waarom iets niet functioneert en slechte onderlinge samenwerking is regelmatig de boosdoener. Ik begin bijna altijd met deze tekening, bedoeld voor het management:

Het is geen rocket-science, maar je schrikt in hoeveel bedrijven de waan van de dag overheerst en er dus geen aandacht is voor de basale dingen om gelukkig te zijn op je werk; cruciaal om succesvol te zijn. Onderschat het fenomeen Bore Out (de tegenhanger van Burn Out) ook niet: als je doorlopend onder je potentie werkt of oersaaie repeterende dingen moet doen, is het afbreukrisico bij ‘onderdruk’ net zo groot als bij ‘overdruk’. Collega’s vechten elkaar openlijk de hut uit of maken iemand de pispaal, net zoals vroeger op school. Ik ben door de jaren zeer oplettend geworden in signalen opvangen om te kunnen bijsturen of te benoemen, voordat het te laat is. Want dan valt iemand voor langere tijd uit.

Vroeger was ik zelf een redelijk simpele ‘niet lullen, maar poetsen’ leider. Ik hield niet van zeiken en mijn eigen norm was bepalend. Ik klaagde niet als er iets (privé) tegenzat en stond dus ook niet in de ‘luisterstand’ als medewerkers ergens mee zaten. Het heeft even geduurd voordat bij mij het licht ging branden. In onze Westerse maatschappij en zeker in Nederland is een autoritaire leiderschapsstijl een garantie voor Burn Out of Bore Out. Het kan misschien een tijdje goed gaan en soms zelf nodig, bijvoorbeeld in crisissituaties. Maar als je niet op tijd schakelt en gemeende interesse toont in je medewerkers, worden ze ziek of gaan ze weg. En vooral de besten doen dat als eerste.

In het artikel over Burn Out stonden ook een paar opvallende feiten die hier wel passen. Nederland heeft de minste Burn Out klachten van Europa (Oost-Europa het hoogst>Bore Out?) met gemiddeld 14%. Die klachten hoeven bij goed management overigens niet tot een Burn Out te leiden. Het is maar 2% meer dan tien jaar geleden (valt best mee). En wij hebben in Nederland de minste arbeidsuren per week, maar zijn ontzettend productief.

Waarom lijkt het dan erger geworden? Drie opvallende redenen volgens een hoogleraar psychologie: 1-overprikkeling (constant bereikbaar en online), 2-Er zijn bedrijven die er goed geld mee verdienen. Maar de 3e lijkt me misschien wel de grootste veroorzaker: het Beestje moet een naam hebben, we moeten ergens een label op kunnen plakken. Dus shit op het werk, herrie thuis, zeikcollega’s, klotenbaas? Dan is Burn Out is snel geroepen, terwijl het vaak aan jezelf ligt. En dat is lullig voor de echte gevallen, want die worden ook in twijfel getrokken.

En nu ga ik eens even boven kijken of ik bij Marion een Bore Out kan voorkomen. Tot volgende week!

VIEZE PLANTJES

Geplaatst op door
Antwoorden

Ik heb al vaker geklaagd over de gammele infrastructuur in onze wijk. We hebben een haperende, ultra-trage ADSL-verbinding, die er maandelijks een paar dagen uit ligt. Ons leidingwater is het slechtst beoordeeld van heel Spanje en ongeschikt voor consumptie. Ik wacht alweer drie jaar op de beloofde aansluiting op het gasnet, maar ben al gewaarschuwd dat er niet genoeg ‘tweeën’ in het jaar zitten. Een subtiele manier om te zeggen dat ik pas vanaf 2020 meer kans maak. En zeer regelmatig valt de stroom uit, ook als het niet onweert.

Maar dat stroomprobleem is waarschijnlijk wel opgelost. Woensdagmorgen vroeg vielen met groot machtsvertoon 300 agenten en 22 ondersteunende wagens onze wijk binnen, begeleid door een helikopter. Op zoek naar plantjes. Die mooie grote met weelderige toppen, twee/drie keer per jaar te oogsten. Heb ik van horen zeggen.. De landelijke pers dook er snel bovenop en meteen kwam de tam-tam via Whatssapp en Facebook op gang. Ik was in Nederland, mijn zusje Piet was er nog niet, Rosamar lag er vredig bij.

Hun komst was wel te verwachten, want afgezien van alle illegale aftappingen van stroom lag er twee weken geleden ook ineens een dode Roemeen in een verlaten huis vol met hennepplantjes. In onze wijk Residencial Park staan veel lege huizen, als gevolg van de huizencrisis. Een ideale plek om ongemerkt in souterrains, kelders en garages mooie groene plantjes in rijen van tien op te stellen.. Een draadje spannen naar de stroompaal aan de overkant van de straat en klaar is kees. Met de inval is een grote criminele bende opgerold, veel geld en plantjes in beslag genomen en een stuk of 20 man aangehouden. Opgeruimd staat netjes.

Op precies dezelfde dag werd marihuana gelegaliseerd in Canada. Het was een vrolijke bende met lange rijen oude hippies en jonge millennials die snel een paar grammetjes Skunk, Royal Black of Blue Cheese gingen scoren. Keurig gereguleerd gekweekt, in een mooi winkeltje verkocht. Het leek in de verste verte niet op de Nijmeegse Buggy, Kronkel of Lucky Luke. Zou dat de oplossing zijn voor de uit de hand gelopen criminaliteit rondom softdrugs? In alle leegstaande panden van V&D een mooie winkel met perfect gedraaide joints en keurige zakjes White Widow?

Ik was vroeger niet vies van een kruidensigaretje. Het THC gehalte was toen wel een stuk lager dan tegenwoordig. Ik kreeg er geen bad trips van, kon oncontroleerbaar in een lachstuip schieten en kreeg meer fantasieën dan Peter-Jan Rens, de gebroeders Grimm en Kim Holland bij elkaar. Maar op een gegeven moment was de kick weg, kwam er zwaardere cannabis en een langere hersteltijd. Nu ik al een lange tijd niet meer rook, hoort ook een joint tot de categorie ‘been there, done that.’

Ik sluit wel in mineur af, want afgelopen vrijdag overleed Herman Detters, beter bekend als Vieze Herman. Hij was eigenaar van het legendarische Franse Keldertje, de vette bekkenschuur van Nijmegen in de jaren ’70 en ’80. Het was dé plek om na een avondje stappen een stevige laag frituurmeuk in de alcoholvijver te laten dompelen. Zompige paardenbiefstuk, glazige gehaktballen in jus, friet die naar oliebollen smaakt in april. En natuurlijk heerlijke frikandel speciaal, door Herman kunstig opengesneden met zijn lange pinknagel. Een delicatesse!

Herman was zijn tijd ver vooruit. Hij werkte altijd de-escalerend, want ook al sloeg je elkaar voor zijn balie vol op de bek, hij hield het laconiek bij: ‘jongens, niet doen.’ En voordat de knoflook saus door de shoarma-generatie werd geïntroduceerd, dreven de tenen bij hem al weken in de gehaktballenjus. Ook de gehanteerde all-in prijs van 5 vijf gulden, wat je ook at, was vooruitstrevend. Dank Herman, voor al die warme happen, momenten en herinneringen. Die kwallebal Rob Geus van SBS de Smaakpolitie had bij jou nooit een okay-sticker op de kelderdeur geplakt. Maar je was ongewild een icoon.

Een icoon uit een ander tijdperk. Inzuipen bij DuCommerce, doorhalen bij Blue Note, even langs Buggy, door naar de Ambassadeur en afsluiten bij Herman. Het lijkt wel 100 jaar geleden.. Dass war einmal.

Opvliegers

Geplaatst op door
Antwoorden

Ik raak steeds verder ontregeld door dat mooie weer. Ik kan dat Spaanse hutje beter verpatsen als het zo mooi blijft. En Ryanair werkt ook al niet meer mee.

Het Ierse bedrijf is al een jaar of 30 actief in de luchtvaart, maar de laatste 10 jaar gaat het echt hard: van 42,5 miljoen passagiers in 2007 naar 120 miljoen in 2017. Daarmee zijn ze grootste maatschappij van Europa. De baas is Michael O’Leary, een klein onderkruipseltje die schijt heeft aan iedereen, als de resultaten maar goed zijn. Hij is grof gebekt, bot naar zijn personeel, hekelt vakbonden en is niet vies van een relletje. Toen Alitalia voor de zoveelste keer bijna failliet ging, plakte Ryanair op zijn Italiaanse vliegtuigen de tekst: Bye Bye Alitalia.

Ryanair wil in marketingtermen alleen maar Costleader zijn. Daarvoor moet alles wijken, zelfs klant-tevredenheid (Customer Intimacy) of perfecte service (Operational Excellence). Gewoon goedkoop vliegen en niet zeiken. Eigenlijk werken ze volgens een oude salestechniek uit Amerika; Triple-F. Dit staat voor: Find them, Fuck them and Forget them. Op zijn Hollands: zoek nieuwe klanten, laat ze erin trappen en vergeet ze (draai je om, loop weg). Er zijn zelfs Nederlandse bedrijven die dit lang hebben volgehouden, maar ze zijn allemaal failliet of weggevaagd; DSB-bank is een mooi voorbeeld.

Tot zover de masterclass Saaie Weetjes. Het wordt tijd voor de reizigers-insights. We zijn grootgebruikers met meer dan 500 vluchten in de afgelopen 10-12 jaar en hebben alle trucs al een keer mee gemaakt. En toch werden wij vorige week ouderwets verrast door een rits van 10 annuleringen. Allemaal in de periode november tot en met maart vanaf Eindhoven, terwijl Weeze ’s winters ook al niet vliegt naar Girona. Vervelend? Ja. Erg? Nee. Dan vliegen we maar een keertje minder. Ik vind het altijd intens zielig voor mensen die eindelijk een weekendje weg gaan of een jong gezin met krijsende kinderen die dringend toe zijn aan Hotel Marisol in Malgrat de Mar.

Ook al zijn we nog zulke loyale klanten, ik weet zeker dat de Chef Algo-Ritmen bij Ryanair een pesthekel aan ons heeft. En helemaal aan Marion, die uitgekookte boekingsbitch. Elke truc die ze uithalen, elke ontmoedigingspoging om geld terug te krijgen, elke debiele verandering van regels; volkomen kansloos. Omdat Marion alles omzeilt (geen koffers, geen priority, geen stoeltoewijzing etc. etc.) waren we dit jaar gemiddeld minder dan € 65 retour kwijt. Ze verdient zelfs nog aan de annuleringen. En die twee uur niet naast elkaar kunnen zitten, vind ik wel fijn. Soms vragen vliegburen of ik misschien naast Marion wil zitten. Na mijn antwoord (“liever niet”) heb ik meestal twee uur lang geen last meer van ze.

En nu valt Ryanair zwaar in zijn eigen mes. Te veel lak hebben aan je eigen medewerkers breekt je vroeg of laat op. In economisch mindere tijden, als iedereen blij is met werk, kom je er misschien nog mee weg. En ontevreden klanten kiezen soms toch voor de goedkope deals. Maar ontevreden medewerkers kunnen je bedrijf kapot maken. Zeker als ze gaan staken en daarmee een kettingreactie aan annuleringen in gang zetten. Nu al een paar keer in korte tijd. Want bij Ryanair werkt het personeel volgens het Triple-D principe: Dumb, Dirty and Demeaningfull: dom, vies en zinloos werk. Dus niet zeiken. Geen eisen stellen. Bek houden.

Als Ryanair niet begrijpt dat je daar anno 2018 niet meer mee wegkomt, zijn ze op lange termijn ten dode opgeschreven. Zelfs Aldi en Lidl zijn van horkenbedrijven overgegaan in moderne bedrijven met een doordacht HR-beleid. Anders houd je geen hond meer binnen. En met toenemende schaarste en vergrijzing op de arbeidsmarkt heb je ook geen keus. Meedoen(maar wel gemeend) of afhaken. Zeventien Nederlandse piloten kregen vorige week te horen dat hun basis in Eindhoven per 5 november dicht gaat. En dat ze dus vanuit een ander land moeten gaan vliegen. Compensatie? Alleen de vlucht naar de nieuwe basis. Verder niks, geen verhuiskosten of buitenlandtoeslag.

Elk nadeel hep zijn voordeel, is een mooie Cruyffiaanse uitdrukking. Begin december gaan we nu als alternatief een weekendje naar Talinn. Talwie? Talinn, de hoofdstad van Estland, aan de Finse Golf. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Met wie we vliegen..? Met Ryanair voor € 24,99. Was het goedkoopst. Als het doorgaat..

Gestintel

Geplaatst op door
Antwoorden

Een week vol verbazing. Je denkt op een bepaalde leeftijd niet snel meer verrast te kunnen worden, maar niets is minder waar. Het gebeurt soms recht voor je snufferd, in the face.

Laat ik met een mooi voorbeeld beginnen. Over doorgedraaide ouders. Het voorbeeld werd me door Tirza gister op ons Spaanse bankje verteld. Er zijn ouders die de schoolfotograaf bellen om op de klassenfoto hun Kindgodje te laten retoucheren. Pukkels weg, wenkbrauwen smaller, flaporen strak langs de dakpan, dat werk. Dit is geen grap. Het gebeurt. Er zijn dus mensen met een opvoedkundige taak die hun kroost willen beschermen voor de normale dingen van het leven. Hun Floris heeft de grote neus van zijn Opa, maar moet beschermd worden voor de traumatische ervaring om als speurhond te worden gezien. “Kun je daaronder schuilen?” “Heb je wel een bouwvergunning voor dat afdak?”

Nog een voorbeeld. Pepijn is een vrolijke stuntel op het voetbalveld. Hij is pas acht jaar, maar heeft dit seizoen toch al 4 keer een schitterend eigen doelpunt gemaakt. Pepijntje heeft het naar zijn zin in de F-3, maar Papa Gérard en Mama Dieudonnée niet. Die vinden dat hun Messi niet goed wordt ingeschat door die goedlachse elftalleider Erik. Deze Erik bezorgt de jongens van de F-3 drie keer per week een prachtig teammoment, met ruimte voor plezier én fouten. Maar Papa en Mama doen hun Pepijntje op individuele voetbalbijles, zodat hij volgend seizoen meer kans maakt op de F-1. Want daar hoort hun Fresh Prince of Belair eigenlijk thuis. Dat zeggen ze ook elke week tegen hun eigen Dala Lama; “jij bent beter dan die klungels in jouw team. Jij hoort daar niet.”

Er groeit een generatie op die het lastig gaat krijgen buiten hun ‘gemaakte’ wereld zonder tegenslag. Want buiten is het anders. Je bent beter af als je erop voorbereid bent. Maar we kweken weekdieren, die supersnel van slag zijn. Onzeker worden buiten hun beschermde cocoon. Kijk in de supermarkt hoe sommige ouders met hun kids omgaan. “Erik, niet met de zakken chips gooien.” “Nee, Mireille, niet met je vingers in alle appels prikken. Dat vindt de supermarktmeneer niet leuk..”. “Brian, als je nu stopt met krijsen, mag je dadelijk een snoepje.”

Ik heb niet het recht om een corrigerende opmerking richting de ouders te maken. Het is hun opvoeding. Maar Roderick komt op zijn 28e met een burn-out thuis te zitten omdat zijn leidinggevende een aantal verbeterpunten in het functioneringsgesprek heeft benoemd. En ook heeft aangegeven dat hij wel aan de top van zijn kwaliteiten zit als ICT-specialist. Moeten zijn ouders eigenlijk niet voor de ziektekosten opdraaien? Wat je zaait, zul je oogsten. Meestal.

Het is een lastig bruggetje, maar het brengt me bij de Stint. Drie weken geleden had ik nog nooit van het karretje gehoord, maar intussen beheerst het elke dag de voorpagina’s. Het afschuwelijke ongeval in Oss krijgt een sinistere wending. We zoeken een zondebok, iemand moet schuldig zijn. Zelfbenoemde experts en slappe politici buitelen over elkaar heen om de elektrische bolderkar af te fakkelen. Waar waren die experts de afgelopen vier jaar toen er 3.500 van die dingen met gejuich werden ontvangen? Als de ultieme oplossing, in plaats van in groepen lopend naar school?

Elke week werden er 25.000 ritjes met die schoenendoos gemaakt. 4 miljoen keer in vier jaar. En nu is het vreselijk fout gegaan. En nog 14 keer net goed afgelopen. Is er iemand schuldig? Zijn er niet alleen maar slachtoffers? Zal de fabrikant van de Stint, hard vechtend voor zijn bedrijf, niet ’s nachts badend in het zweet wakker worden? Dat het dus in 0,000025% van alle ritten gruwelijk fout kan gaan?

Waarom accepteren we niet dat niet alles maakbaar is? Dat Floris moet leven met een grote neus. Dat Pietertje een sfeermaker is maar geen spelmaker. Dat Roderick niet hoger op de promotieladder zal komen, omdat hij ‘slechts’ een goedwerkende afdelingsmedewerker is. Ik stel voor dat we voortaan het nieuwe woord ‘gestintel’ gaan gebruiken voor dit soort gedrag. Het zit in de dezelfde hoek als gestuntel, dus past mooi bij elkaar.

Zelfs de dividendbelasting is niet maakbaar en werd dus gestintel. Wat een godsgeschenk dat die chagrijnige aandeelhouders van Unilever chauvinisten zijn. Blijf lekker daar.

Kathedraal van de zee

Geplaatst op door
Antwoorden

We zitten op Netflix! Ja, die zagen jullie niet aankomen, hè? Al jaren proberen mijn dochters de voordelen uit te leggen, maar ik was er schijnbaar nog niet aan toe. Ik ben nogal verslavingsgevoelig en kan sommige prikkels beter uit de weg gaan.

Tuurlijk hadden ze alles al uitgelegd en de meest fantastische series de hemel in geprezen. Narcos, Breaking Bad, House of Cards, Peaky Blinders, La Casa de Papel, The Crown en God weet wat nog meer. Maar wij kochten nog gewoon een DVD-box met 4 blinkende schijfjes die we dan 1 voor 1 in de kerstvakantie op een Spaanse bank verorberden. Penoza 3 als seizoen 5 net is afgelopen, Homeland 4 tijdens jaar 6 en alles van House en Broadchurch. Lekker ouderwets, maar we hadden niet het gevoel iets te missen.

Maar nu we mogen meeliften op het abonnement van Anne-Roos, zijn we los. Getriggerd door de serie Kathedraal van de Zee, de verfilming van het magistrale boek van Ildefonso Falcones. Samen met de Stad der Wonderen (Eduardo Mendoza) en Ik geef je de Aarde (Chufo Llorens) al jaren onbetwist in mijn Top 3 van mooiste boeken. En niet toevallig alle drie boeken over de geschiedenis van Barcelona. Gisteravond meteen 2 delen bekeken, vanavond weer twee. Ik voel meteen de dwangmatige neurose opkomen om nachten over te slaan en door te kijken. Binge watching in optima forma. Gelukkig dwingt Marion mij tot samen kijken en wordt het geen nachtwerk.

De Kathedraal van de Zee wordt in Barcelona Santa Maria del Mar genoemd. Het ligt in het hippe wijkje El Born en wordt na jaren van verwaarlozing weer langzaamaan een mooi kerkje. We gaan er best vaak naar toe, om aan vrienden te laten zien of een kaarsje op te steken voor onze dierbaren die al zijn gaan hemelen. Daarna gaan we meestal voor een glaasje cava en tapas bij El Xampanyet of een lekker lunch bij Senyor Parellada, allebei om de hoek. Tuurlijk kan La Santa Maria niet tippen aan de magische Sagrada Familia, maar je wordt er in ieder geval niet door 20.000 Japanners en Koreanen omver gelopen.

Tot zover de gratis toeristische tips. Waar het vandaag echt om gaat, is een zorgelijke persoonlijke ontwikkeling. En ik ben ook bang dat het leeftijd gerelateerde starheid is. Netflix is er een voorbeeld van. Je maakt jezelf en anderen met een beetje dédain wijs dat het niets toevoegt. Een modegrilletje wat wel zal overwaaien. Een tijdelijke hype, net zoals Snapchat en Instagram. In de marketingwereld is er een term voor: Laggards. Als 85% van de mensen allang zijn begonnen met de nieuwste trends, komen deze dinosaurussen pas in beweging.

Maar het gaat veel verder dan dat. Ik zat 10 jaar tegen een foeilelijk, bruin, aftands tuinhuis aan te kijken. En heb hem nu in drie weken omgetoverd tot een strakke trendy antracietgrijze parel. Als we er nu naar kijken, vragen we ons echt af waarom we dit niet eerder hebben gedaan. Nog een voorbeeld: we hebben 17 jaar geen lamp boven de eettafel in de huiskamer gehad. Uiteindelijk vorig jaar een Leen Bakkertje van 87,= erboven gehangen. Een verademing, we kunnen gewoon lezen aan tafel. Ook hebben we sinds vorige eeuw een kapotte zonnebank op de logeerkamer gehad. Voor spinnen en stof een heerlijk onderkomen, totdat hij bij het grofvuil belandde. Waarom zo lang gewacht? Waar zit de blind spot in mijn hoofd?

Mijn grote gasfornuis heeft nog maar 3 van de 5 pitten die werken. Ik ben er handig in geworden en kook er makkelijk voor 15 man op, maar kan ook voor een prikkie het flutding vervangen. Laat ik maar ophouden, want ik begin serieus aan mijn verstandelijk vermogen te twijfelen als ik nog meer opschrijf. Is het misschien een ‘late life’ opleving dat ik me er ineens van bewust ben? Word ik van een extreem zelfverzekerde narcist misschien een ultrasofte twijfelkont die alles op een weegschaal legt? Voor elk overtuigend Ja ook een peinzend Nee? Hoort het bij ouder worden? HELP!

Gelukkig heb ik een relativerende, back-to-earth partner, die zorgt voor een niet aflatende stroom van verbeterpuntjes. Hoef ik het zelf niet te verzinnen. Beter. Denk ik…

Home Alone

Geplaatst op door
2

Rare gewaarwording, ik ben alleen thuis. In Duitsland. Marion met vriendinnetjes in Spanje, Anne-Roos haar nieuwe appartement in Zaragoza aan het inrichten. En Marloes druk met haar weekend, maar dat maken we maandag goed met hapje eten en filmpje. Komt beter uit.

Ik vind het wel lekker, want behalve het schilderen van mijn Deutsches Gartenhaus heb ik geen plan. Er is zelfs geen achtergebleven lijstje op de keukenkast met To-Do’s. Dat had ook niet veel zin, want ik heb vandaag 10 uur geschilderd aan dat strafbunkertje en morgen idem dito vrees ik. Het tuinhuisje heeft jaren dienst gedaan als kinderspeelkamer, maar was verlaten en in verval geraakt. Nu alles weer gestut is, recht staat met en van een lik verse verf is voorzien, kan hij nog net lang genoeg mee tot de verkoop van ons Duitse stulpje over een paar jaar. Dan zit onze Duitse Traumzeit erop.

Alles wordt deze week natuurlijk overschaduwd door het trieste ongeluk in Oss. Het beheerst al dagenlang het nieuws. Ik heb weleens de neiging om dan te willen relativeren of iets vergelijkbaars in een groter geheel te plaatsen, maar dat is nu ongepast. Ouders, familie, klasgenootjes, hulpverleners, een machinist. Allemaal op de een of andere manier getekend door deze gebeurtenis. Dat de burgemeester van Oss in de media vraagt geen vriendschap-verzoeken meer te sturen aan de getroffen families heeft me volkomen verbijsterd. Er zijn dus wildvreemde mensen die dat doen. Misschien moeten we het oude Pieter Baan Centrum heropenen om gedragsobservatie doen bij deze droeftoeters. Want ziek ben je zeker.

Dinsdag, na het lekker lange Spaanse weekend met mijn hele harem, kon ik na de landing meteen door naar mijn nieuwe interim-klus, om de hoek bij Eindhoven Airport. Ik ben deze keer in de koffiebranche beland, bij één van de drie grote spelers in Nederland. De bedoeling is om het twee dagen per week te doen, zodat ik genoeg tijd over houd voor mijn eigen cateringwinkeltje De Groene Artisanen en andere leuke dingen. Maar het was deze week meteen drie dagen volle bak erin, zodat ik ’s avonds weer als een stoned nijlpaard op de bank in slaap viel. Ik word er goed voor betaald, dus heb geen recht om te klagen. Maar god, wat kost het elke keer energie om z.s.m. een bedrijf te doorgronden om de verbeterkansen te zoeken.

Ik schrijf niet gauw over mijn werk of de bedrijven waar ik word ingehuurd. Het motto is ‘don’t hit the hand that feeds you!’ Vorig jaar heb ik een column gewijd aan mijn Apenrots-verblijf, maar de Opper-baviaan kon het niet waarderen, dus heb ik het stukje meteen verwijderd. Ik bewaar al die sappige anekdotes wel voor later, zonder er een villein boekje a la Gordon van te maken. Over Toonen Catering, dat fantastische party-catering bedrijf waarmee ik knetterend failliet ben gegaan. Achteraf het beste wat me kon overkomen. Over de onderwijscateringjaren, eerst met Erik en daarna onder de vlag van Avenance. Het bizarre milkshake-avontuur met Marcel Boekhoorn en Danone, de intense jaren met de Noordhollandse boeren van Cormet en de laatste vier jaar bij ISS, de mastodont in Facility Services.

En niet te vergeten mijn talloze, mislukte investeringsprojecten. De wereldberoemde Nailhoover, bedoeld om elke nagelstudio te verzekeren van een stofvrije omgeving. Welgeteld 1 exemplaar staat nog te werken in de studio van mijn Duitse buuf, het tweede prototype staat in mijn tuinhuisje. Ik had van het geld een dikke Porsche kunnen kopen. Het gedroogde fruit No Candy, waarmee ik tankstations, cateringlocaties, en pretparken vanuit de achterbak bevoorraadde. De muizen in mijn kelder waren er dolblij mee. Vegastowels, de unieke handenwasdoekjes, hebben ook jaren in mijn tuinhuisje staan weg te stinken. Laat ik maar ophouden, want ik had al met pensioen kunnen gaan als er in ieder geval één project succesvol was geworden….

Maar spijt heb ik niet van die achteraf kansloze plannen. Als je nooit een risico neemt of met lef ergens aan begint, heb je ook geen kans op succes. Dat kan prima bij iemand passen, maar ik heb andere schoenen, meestal een maatje te groot. Ik houd me vast aan het eigenwijze zelfvertrouwen van Pippi Langkous: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan.” Nog een schep Praede Diem bovenop en voilà!

Wie niet horen wil…

Geplaatst op door
Antwoorden

Het is zaterdagmorgen 6.25 uur en ik zit buiten op mijn terras in Spanje. Langzaam neemt het daglicht de regie in handen en mag de nacht gaan bijkomen van tien uur donkerheid. Het is heerlijk stil. Oorverdovend rustig.

Over 3 minuten klimt in de verte het eerste Ryanair vliegtuig van de dag omhoog . 200 mensen onderweg naar Pisa, 5 minuten later gevolgd door 200 mensen naar Eindhoven. Het is een dagelijks ritme en mijn automatische wekker. Het diepe gebrom, dat klinkt als onweer in de bergen, zijn de oudere vliegtuigen. De nieuwste types hebben een raar hoog deuntje. De haan van de achterburen is allang gestopt met zijn schorre gestuntel, waar geen kip meer aandacht aan besteedt. Zwaluwen halen met scherpe haakse bochten nog wat muggen uit de lucht en kwetteren naar elkaar dat het tijd wordt om even bij te komen van dat nachtelijk gejaag.

Ik heb me nooit gerealiseerd hoe groot de impact van geluid is op je leven. Tuurlijk, je hoeft maar naar de Rijdende Rechter te kijken en je weet dat het geluid van een theelepeltje tegen een verwarmingsbuis al leidt tot moord- en doodslag. Een hard pratende vrouw in de trein die al haar lichamelijke ongemakken deelt met een telefonische vriendin en de rest van de coupé is ook één brok ergernis. En van mijn eigen eega begrijp ik dat mijn gesnurk soms door merg en been gaat. Vooral na een stevig portie alcoholische versnaperingen. Maar het heeft iets dagelijks en onvermijdbaars.

Dochter Anne-Roos heeft de afgelopen twee weken in Zaragoza ervaren hoe het is om boven een uitgaansplein te wonen. Elke ochtend tot 5.30 uur geschreeuw, gebroken glas en groepsgelal. Daarnaast wordt in Spanje ’s nachts het afval opgehaald. Om het uur het piepende geluid van een achteruit rijdende vrachtwagen gevolgd door het optillen van een container, die met razend geweld de inhoud dumpt. Tegenwoordig zijn er vier soorten afval, die apart worden opgehaald. Tel uit je winst. Gelukkig heeft ze een ander appartement gevonden en gaat ze volgende week alweer verhuizen. Maar nu eerst kan ze drie dagen bijslapen in Rosamar. Ik hoop dat het galmende gesputter van het Nespresso-apparaat niet door haar oordoppen is gekomen.

Ik ben getriggerd door het zintuig horen door een lang achtergrondartikel deze week. Er werden mensen geïnterviewd die allemaal vrij jong doof zijn geworden. Eerst 25 jaar gehoord en dan, door een ziekte of een ongeluk, ineens doof. De wanhoop en triestheid droop van het digitale papier af. Sommige waren bereid om alles, maar dan ook werkelijk alles, op te geven om weer te kunnen horen. Ruilen tegen zien of lopen, zo erg. Het totale isolement, de absolute stilte was gekmakend en beangstigend. Straatvrees en paranoia meer regel dan uitzondering. Ik had weleens eerder ‘gehoord’ dat niets meer kunnen horen erger is dan is dan niet meer kunnen zien, maar kon me er niets bij voorstellen. Tot dit artikel.

Ik probeer me nu al dagen voor te stellen hoe het zou zijn om niet te kunnen horen. De stemmen van je partner en kinderen moeten missen. De quasi-spottende ondertoon van Gerard of de galmende lach van vriendje Robert. Of de zure intonatie van een tegenwerkende collega. Het piepje van de Whatsapp (ondertussen gedeactiveerd). De vermakelijke manier waarop Rob van Someren op radio 10 elke dag om 16.15 uur de moppen vertelt. De turbo-kick down van mijn oude Touareg als ik weer een Golfje met brede bandjes eruit trek bij een stoplicht. Het klokkende geluid van een ijskoude San Miguel die in je keel verdwijnt. Probeer het je maar eens voor te stellen.

Als ons hele lichaam tot rust komt, blijft er altijd één zintuig alert. Het waarschuwt ons al eeuwen voor dreigend gevaar. Vroeger voor een sabeltijger of mammoet, tegenwoordig voor een neersuizende bom in Syrië. Onze oren zijn ook beeldbepalend, vooral als ze afwijken. Je beoordeelt zelden iemand op zijn oren. Pas als ze gebruikt kunnen worden om een zeilwedstrijd te winnen, kijken we er met medelijden naar. Zelf weet ik later niet eens welke kleur ogen iemand had, als er flaporen op zaten. Foute vrienden, die ogen.

Kortom, ik ben mijn oren meer gaan waarderen. En jullie kunnen lekker op twee oren slapen, want volgende week ben ik er weer.

Natte scheet

Geplaatst op door
Antwoorden

Ik had het me zo voorgenomen. Niet deelnemen aan het asielzoekers-debat. Ik ben van het ruimhartige soort en dus van de spreuk: “als je het beter hebt dan een ander, bouw je een langere tafel in plaats van een hoger hek.” Maar als ergens een duidelijke scheidslijn zichtbaar is in de samenleving, dan is het om het wel of niet toelaten van vreemdelingen.

Die twee Armeense pubers zijn natuurlijk de aanleiding. Ondergedoken, weer opgedoken, klaar voor uitzetting, meewerkende moeder, dan weer niet tegenwerkende moeder, laatste nachtje bij opvanggezin “ineens verdwenen” en voordat ze weer terecht waren, ging Staatssecretaris Mark Harbers alsnog door zijn weke knieën. “Er hadden zich in de laatste uren actuele ontwikkelingen voorgedaan in Armenië die het welzijn van de kinderen in Armenië niet meer konden waarborgen.” Ineens, zomaar, vanuit het niets. Mark is hetzelfde als zijn baas en partijgenoot Mark Rutte: een schijthaas, een draaikont, een natte scheet. Hij komt absoluut in aanmerking voor de Karremans-trofee.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een goede beslissing. Maar die hadden we vorige week, vorige maand of vorig jaar ook kunnen nemen. Terwijl het hele land zich ermee bemoeide, hield Mark 2 zijn poot stijf. Standvastig, zo was het beleid. Geen ruimte voor afwijkingen of coulance. Regels zijn regels, zo heeft ook dit kabinet afgesproken. Zelfs de Christelijke partijen wringen zich in onmogelijke bochten om in zo’n situatie het beleid te verdedigen. Onder het motto: heb je naasten lief, maar nu even niet. Terwijl alle procedures dood liepen en alle rechters tot aan de Raad van State uitzetting toestonden, ging om twee over twaalf Mark 2 om. Kwezel. Hak dan ook meteen de knoop door voor die andere minderjarige asielzoekers die hier al langer dan 4 jaar zijn. Het zijn er ongeveer 1500. Gewoon een generaal pardon, zijn we van het gezeik af.

Maar ik wil eigenlijk nog wel een stapje verder gaan. Afgezien van de Syrische piek in 2015 en 2016 zitten we gemiddeld met een aantal asielaanvragen van rond de 15.000. Veel? Weinig? Het zijn er dus elk jaar maar 1 op de 1000 Nederlanders. Er zitten ook veel foute aanvragers tussen uit met name Marokko, Algerije en Tunisië. Bijna allemaal erop uit om flink misbruik te maken van ons systeem. Misschien kunnen we die meteen op een leeg en stilstaand Ryanair-vliegtuig zetten en terug dumpen in Casablanca, Algiers of Tunis. Er blijven er genoeg over met een verblijfsvergunning of dubbele Nederlandse Nationaliteit die de misdaadcijfers hoog kunnen houden. Moccro-maffia, scootertuig, dat werk.

Maar weet je waar ik helemaal niets van snap? Dat we zo weinig doen met de aanwezige menskracht. Er lopen duizenden Syriërs die zich dood vervelen. Die mogen niet werken, hoe graag ze ook willen . Maar de procedure om een A-status te krijgen kan zomaar drie jaar duren. Die gasten worden gek, hun vingers jeuken. Hoeveel vacatures hebben we wel niet? Vooral in die sectoren waar geen Nederlander meer voor te vinden is. Magazijn-medewerker, heftruckbediende, automonteur, klusjesman in het bejaardentehuis. We krijgen een gigantisch probleem om de alledaagse dingen geregeld te krijgen, maar laten 100.000 man onbenut thuis zitten. Wat zijn wij toch een dom bureaucratisch land. Procedure-neukers.

Ik ben heel lang geleden lid geweest van de JOVD. Jeugdzonde, ik geef het toe. Ik sloeg in drie maanden om van een blowende en oorbel-dragende relschopper naar een enge korpsbal met Lacoste spencertje, flanel broek en mocassins met kwastjes erop. Ik deed volop mee in de Nijmeegse studenten-scene van Carolus Magnus, ondanks mijn MBO-opleiding. “He lullo, heb je nog geneukt?” En daarna nog jaren VVD gestemd, met weinig ruimte voor andermans mening.

Ik kan het me nu niet meer voorstellen. De VVD is een clubje van liegers en bedriegers geworden. Edje Nijpels, die loopt te kwijlen over Linda de Mol. Jos van Rey, de corrupte Limbo-dealmaker. Kwalbert Zijlstra, die zogenaamd Poetin heeft gesproken. En die uitvaart Keizer, met een naheffing van 12 miljoen aan zijn broek. Zou Markje 1 gewoon ook geld van Unilever en Shell krijgen? Anders is die debiele afschaffing van de dividendbelasting toch niet uit te leggen?

Maar gelukkig mogen Howick en Lili blijven. Misschien kunnen we die moeder wel in Armenië laten. Want zij is net zo schuldig als Mark 2 aan deze soap. Het gaat om mensen, niet om cijfers.