Nederland geniet van het mooie Paasweer. Onze Oosterburen hebben op KarFreitag massaal der Bayerische Motor Werke gepakt om onze kusten te overspoelen, Chinezen en Japanners lopen de Keukenhof plat en een paar Fransen beklimmen weemoedig de Utrechtse Dom, in gedachten bij hun geruïneerde Nôtre Dame. Zelf zijn wij donderdag met de nieuwe Spaanse auto naar Spanje gesjeesd.

Het is voor ons geen plezierritje, maar we maken er het beste van. Onze oude, kreunende Zafira wordt deze zomer vervangen door een jonger zusje, die we in Duitsland hebben gevonden. En met die nieuwe troelewapper zijn we tot onder Lyon gereden om in het pittoreske Tain l’Hermitage te overnachten. Via Booking.com vonden we een grappig hotelletje en via Tripadvisor een heerlijk lokaal restaurant. Goed beneveld door prachtige Rhône-wijnen en lekker afgevuld door de heerlijke Bavette de Boeuf vielen we als een blok in slaap.

Door toeval zijn we een weekje met zijn tweeën in eigen huis, zonder gasten. En dus kan de klussenlijst op tafel om Rosamar klaar te stomen voor het seizoen. En godzijdank is Ibrahim terug, na vijf maanden huisbezoek in Gambia. Hij heeft als een koning geleefd, daar in zijn dorp Dampha Kunda. Zijn bruiloft met Hadja was dé happening van het jaar, waar wij getuige van mochten zijn. Onze aanwezigheid heeft hen status gegeven en Ibrahim is toegetreden tot de Dorpsraad, waar alle belangrijke zaken worden besproken en beslist.

Daarnaast heeft het halve dorp meegeprofiteerd van onze inzamelingsactie. In amper drie maanden heeft Ibrahim van onze gezamenlijke bruidsschat een nieuw woonblok op zijn erf gebouwd. Klaar voor de toekomst en zelfs voorbereid om ooit een badkamer en toilet te voorzien van stromend water. Want dat is voor Ibrahim een must, als wij de volgende keer in zijn huis blijven slapen in plaats van in een hotel 10 kilometer verderop. Alle vakmannen uit het dorp hebben geleverd; de zandman (voor het cement), de ijzerman (voor de golfplaten op het dak), de houtman (voor de balken), de stroman (voor de riet-isolatie van het dak), de steenman (voor de kleistenen blokken) enz. enz. Namens Ibrahim nogmaals ontzettend bedankt.

Het blijft voor ons altijd een wonder. Ibrahim schakelt na vijf maanden bij vrouw, kinderen en familie in zijn thuisomgeving ogenschijnlijk makkelijk om naar het totaal andere Spaanse leven. Waar je moet struggelen om de kost te verdienen en niet de succesvolle Gambiaan bent die het gemaakt heeft in Spanje. Het moet een raar, triviaal gevoel zijn: dé Fons in Gambia en de (haast) genegeerde asielzoeker in Spanje. Maar wij zijn trots om deel van zijn leven uit te maken en samen met velen van jullie hem én zijn gezin te kunnen helpen.

Het weekje Spanje is voor ons twee ook de afronding van een hectische en lastige periode. Marion heeft haar werk bij het Radboud umc afgerond en dat is qua timing precies op tijd. Zelf heb ik mijn handen vol aan die Groene Artisanen. We maken grote stappen en komen steeds vaker in de positie die we voor ogen hebben: de uitdager (challenger) van de grote cateringjongens. Dat gaat gepaard met twee soorten stress; de korte termijn/operationele problemen en de lange termijn/strategische druk. Iedereen die met mij heeft gewerkt de afgelopen 10 jaar weet dat ik slecht kan omgaan met die dagelijkse shit en dan niet bepaald subtiel communiceer…..  Er sneuvelt ook wel eens wat…

Het is ook een feit dat deze fase van ondernemen op mijn leeftijd teveel energie kost. Te klein voor het tafellaken en te groot voor het servet. Je ontkomt er niet aan om je bezig te houden met de alledaagse details, terwijl je in je hoofd bezig bent met het grotere geheel. Je bent de onverwachte, late ziekmelding van een één-mens locatie nog aan het oplossen, als de mail binnenkomt die vraagt om aanvullende informatie om een langdurig contract af te sluiten met een grote klant.

Maar deze week knap ik vogelhuisjes op. Leg ik nieuwe dorpels op de oprit. Wordt de lekkende houtopslag aangepakt. Worden de garagedeuren opnieuw afgesteld. Stort ik beton om het terras te verhogen. Geen stress, wel fysieke inspanning. Kop leeg en handen vuil maken. Lekker landen.

Samen met mijn meisje en mattie Ibrahim. Fijn dat hij er weer is. Hij kent gelukkig mijn nukken..

Soms kijk ik verwonderd terug op een week, in de aanloop naar een nieuwe column. Dan vraag ik me op zondagmorgen serieus af hoeveel er in een week past of hoeveel een hersenpan verdragen kan. Mijn oren hebben het deze week opgegeven. Het werd teveel voor ze.

Nadat we op zondagavond onze Andalusische vrienden weer in Barcelona op de vlucht terug naar het Zuiden hadden gezet, reden Marion en ik zwijgend terug naar huis. In die anderhalf uur was de enige tekst: “mag ik even het pasje voor de tol?” Het was een prachtig, gezellig, hilarisch en ook oorverdovend weekend. Niet geheel toevallig meldde ik me maandagmorgen bij de CAP, de Catalaanse Eerste Hulp Post, voor een pijnlijke oorontsteking. Met een anti-biotica kuur om een paard plat op zijn rug te leggen, reed ik naar terug naar Rosamar. Daar sijpelden de eerste Utrechtse berichten binnen..

Weer is een eenzame, mislukte, agressieve looser in staat gebleken een heel land figuurlijk te gijzelen. Vorige week waren in Nieuw-Zeeland meer dan 50 mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Nederland was tot nu toe de dans ontsprongen, maar een doodgewone tram op een alledaags moment werd een horror-scene. Je zult je vader, dochter of echtgenoot maar op die manier voor eeuwig verliezen. Ik heb ooit een brief geschreven aan die egoïstische Duitse piloot die een heel vliegtuig tegen een Franse berg aan knalde. De vraag is hetzelfde: Waarom? In godsnaam waarom?

Ons land reageerde eigenlijk on-Nederlands ingetogen, maar na een dag konden sommige politieke partijen het niet laten om er nog snel politieke munt uit te slaan voor de Provinciale verkiezingen op woensdag. En ze werden voor dat schandalige gedrag nog beloond ook met extra zetels. Ik werd niet stil van de onverwacht grote overwinning van Forum voor Democratie. Ik was wel sprakeloos én gefascineerd door de elitaire overwinningsspeech, waar de meeste FvD-stemmers niets van zullen begrijpen. Er zaten nogal wat Trumpiaanse beweringen in. Ook in Nederland is het vanaf nu blijkbaar normaal om “alternatieve” feiten als waarheid te verkondigen. Vreemde tijden.

Op de dag dat wij een plaatsje zijn gestegen op de wereldranking van gelukkige landen ( nr. 4!!!) stemmen we massaal op een partij die ons het tegenovergestelde voorspiegelt; wij zijn een onveilig land met teveel binnenkomende asielzoekers, klimaatverandering is een hoax en de linkse elite helpt het land naar de kloten. Maar wat ik er ook zelf van vind, deze onrust heeft de laatste jaren diep in onze maatschappij wortel geschoten. En het lukt nu Thierry Baudet, zoals voorheen Fortuyn en Wilders, om deze  ontevredenheid goed te mobiliseren. De tijd van negeren is voorbij.

Aan het einde van de week slonk mijn oor weer naar normale proportie, zodat ik niet meer als Dr. Spock door het leven hoefde. Er drongen ook weer wat positieve geluiden binnen, zoals het gejuich van een volle Kuip na een makkelijke zege van het Nederlandse Elftal. Door het onverwacht mooie weer draaide de ongeduldige vogelgemeenschap in mijn Duitse tuin de volumeknop helemaal open. Precies onder ons slaapkamerraam dient de grote satellietschotel ook als podium voor twee innig verliefde houtduiven. Je zou verwachten dat na 10 jaar amoureuze perikelen dat geroekkoek weleens klaar is, maar het enthousiasme van een monogaam tortelstel is ongeëvenaard. Klotenbeesten..

Om de geluidsarme week goed af te sluiten zijn we gisteren, dankzij vriendje Bob, naar de  Ziggodome geweest  voor een live concert: heel Holland zingt Hazes. Het werd een gezellige meezing-avond zonder pretenties. De uil van Minerva kwam er in ieder geval niet in voor. Drie uur lang kwetterden bekende NL-artiesten de liedjes van volksheld Hazes door de concert-tempel. Dochter Roxanne viel een beetje uit de toon, het duet van André jr. met zijn vader was best creepy. Op het podium verscheen een hologram van Hazes sr, zo griezelig echt dat je hoopte dat de slachtoffers van de Utrechtse tram ook op die manier weer terug gehaald konden worden. Ooit moet dat toch lukken.

Vroeg in de ochtend trof ik in mijn brievenbus het tekeningetje aan, wat bij deze column staat. Het handschrift wat mijn naam erbij heeft gezet, komt mij heel bekend voor. De boodschap is even hard als duidelijk. Ik werd er stil van. Past helemaal in deze week.

Hèhè, ik heb een beetje stoom afgeblazen de afgelopen week. Het bleef wel onrustig op de mail en Whatsapp, maar tussendoor was er genoeg te genieten. Eigenlijk zou dat ook de enige tijdsbesteding voor een volwassene moeten zijn; Enjoy life, disfrutar la vida, joie de vivre.

Maandag hebben we ons ouwe trouwe Zafiraatje aangeslingerd om naar Andorra te rijden. Tot onze stomme verbazing had hij er zin in, want alle meters op het dashboard deden het weer! Het is voor Zafi ook een soort afscheidstournee langs alle plekken van de laatste 10 jaar. Hij bracht ons in het oude rovershol Andorra Stad naar een prima hotel, wat door Marion’s gegoochel met Booking.com voor een habbekrats was geregeld. Dat we ook gratis gebruik mochten maken van het avondeten in buffetvorm was eerder een straf dan een pré. Onder fel T-licht tussen veelal bejaarde Franse bustoeristen is geen smakeloze hap door je keel te krijgen.

Het skiën maakte alles goed. Volkomen ongetraind en gebruik makend van mijn eigen middelpunt-vliegende kracht sjeesde ik met Marion van maagdelijk witte, verlaten pistes af. Gelukkig kennen we het grote skigebied GranValira op ons duimpje, zodat we in de betere restaurants aan de pistes de matige avondprak konden compenseren. Met een paar glazen Cava en een mooie fles wijn lukte het meestal nog net om de laatste middag-afdelingen goed af te ronden. Donderdag, op weg naar huis, wilden we nog snel de auto afladen met goedkope Gin, Bacardi, sigaren en andere tax-free artikelen uit Andorra. Maar helaas had het minuscule bergstaatje een feestdag en bleven alle winkels hermetisch gesloten. Misschien maar beter….

Vrijdagmorgen zaten we al vroeg in de auto op weg naar El Prat, het vliegveld van Barcelona. Daar zou om 08.30 uur onze vriendengroep uit Malaga aankomen. Al jaren probeerden wij Emilio en Christina, Pradeep en Toñi, Kunmar en Conchi, Isabel en mijn neef Bart over te halen om een weekend naar ons te komen voor een rondje Cataluña. In mei vorig jaar hebben we allemaal in Malaga op een gefrommeld servetje de afspraak gemaakt voor een “Visita Cataluña” in maart 2019. En zo geschiedde!

Het Zuiden van Spanje heeft door de onafhankelijkheids-perikelen in Cataluña een verwrongen beeld gekregen, vaak ook aangewakkerd door eenzijdige persberichten. De werkelijkheid is dat in Barcelona er weinig meer van te merken is. Politiek is het nog onrustig, maar de meeste Catalanen zijn overgegaan tot de orde van de dag. Wij hebben de Malagueños vier uur lang wandelend rondgeleid langs de mooiste plekken van BCN om te eindigen in El Born, the place to be in Barcelona de laatste jaren. In het authentieke restaurant Señor Perallada genoten we samen met Ria en José van een heerlijke lunch, voordat we een bezoekje brachten aan de Kathedraal van de Zee en de Mercat de Born, waar een permanente tentoonstelling over de geschiedenis van Barcelona veel duidelijk maakt over de eeuwige strijd tussen Catalanen en Castillanen.

Vroeg in avond kwamen we allemaal uitgeput in Rosamar aan, waar alle echtparen een eigen kamer kregen toegewezen en wij zelf daarna vertrokken naar de Air BNB Can Pastera. We hadden onszelf uitgenodigd bij onze lieve vrienden Gerard en Lenny, om de extreme drukte in ons eigen huis te ontlopen. De weldadige rust na een volle dag Andalusisch geratel werkte helend, de gezamenlijke Gin-Tonic was genoeg voor een volle knock-out. We vielen als een blok in slaap in een supercomfortabele kamer, 5 sterren-nivo. Maar pas nadat vriendje Gerard via een onder het bed verstopte portofoon vunzige liedjes door de kamer liet schallen…

En voor diegenen die nu denken dat wij ons misschien vaker uit ons eigen huis laten jagen door vrienden en gasten heb ik een teleurstellende mededeling: Never nooit niet! Het komt ons nu een keer goed uit, want het is vooral een welverdiende geste aan Bart en Isabel, waar wij al jaren als een koningspaar worden ontvangen en prinsheerlijk kunnen slapen. De bonus is dat alle Malagueños mee zijn gekomen en intens genieten van een heerlijk weekend. Dat genieten kun je wel aan ze overlaten!

Gister was de Costa Brava-tour met  bezoeken aan Lloret, Tossa, San Feliu en Girona. Morgen nog een extra rondje Barcelona en dan gaan onze amigos happy terug naar het Zuiden. Missie volbracht; Promesa Cumplida!

Deze kasteelheer is even de accu opladen. Niet goed genoeg nadenkend over afnemende  actieradius op latere leeftijd stond ik bijna zonder prik. Dus gisteren zonder vliegschaamte met Rianne vertrokken naar Spanje. Opladen, bijladen, terugschakelen en reserves opbouwen.

Ik ben trouwens zelfbenoemd kasteelheer, omdat ik volgens mijn dames over mijn eigen wallen naar buiten kijk. En eerlijk is eerlijk, de kipnuggets onder mijn ogen zijn gegroeid tot met water geïnjecteerde kiloknallers van een pond per stuk. Als ik recht naar beneden kijk, zie ik de eerste 30 cm voor mijn buik dingen als door een vleeskleurige panty. De carnaval is net achter de rug en het Dalí-masker van  Casa de Papel was heel populair, maar volgend jaar wordt mijn gezicht in masker-vorm de hit van het jaar. Als Poltergeist the Remake.

Afgelopen week hebben we met De Groene Artisanen een fantastisch mooi project overgenomen in Rotterdam. Against all odds gewonnen van de grote jongens, die zich nu nog vertwijfeld afvragen: Who the fuck is De Groene Artisanen? Dat is als catering-ondernemer eigenlijk het leukste: de onderschatting van de New Kids on the Block door de gevestigde orde. Vorig weekend hebben we met ons kleine team doorgewerkt om er een hip en modern bedrijfsrestaurant van te maken, want afgelopen maandag zouden de medewerkers van de Grote Verzekeraar voor het eerst ons concept ervaren.

Iedereen was vooraf op de hoogte gebracht dat we al vanaf 10.00 uur elke dag open zijn, maar er gebeurde niets. Tot 12.01: alsof er op alle afdelingen een lunch-luchtalarm afging, stormden 300 gasten onze counter binnen. Al onze goede intenties vielen meteen weg. We ploegden, buffelden, anticipeerden ons gek om de rijen zo snel mogelijk weg te krijgen, terwijl ik de gasten bleef uitleggen dat ze echt van 10.00 tot 14.00 uur terecht konden. De kop was eraf, zowel letterlijk als figuurlijk.

In de loop van de week kregen onze gasten steeds beter door dat gespreid eten de moeite waard was. Al jaren is dat in mijn vak het grootste euvel; het kudde-gedrag om allemaal tegelijkertijd te gaan lunchen. Maar met een grotendeels onervaren team, aangestuurd door 50 jaar catering-management en onze geheime keuken-troef Bob, hebben we een prachtweek gedraaid. Met als beloning blije gasten, supertevreden opdrachtgevers en rinkelende kassa’s. Het was wel elke middag moeilijk om op de stroperige A-15, kijkend over mijn wallen, wakker te blijven. De sloopkogel bleef onbarmhartig tegen het afgepeigerde lichaam beuken.

Daarom komt het voorjaarsweekje Spanje als geroepen. Ik had Marion eerder al een weekendje alleen laten gaan en wist dat een tweede keer Sjaak Afhaak spelen het meest op Russische Roulette zou lijken. Het jammere is wel dat ze in dat Only the Lonely Weekend een nieuwe klussenlijst heeft opgesteld, die binnenkort als paperback bij de Bruna te koop is… Ik ben gister maar gewoon begonnen, want een beetje fysieke inspanning na al die opstartstress is best een goede remedie. En ik denk dat ik deze week meer sport dan de afgelopen vier maanden bij elkaar.. Beetje tennissen met vriendje Gerard, een paar dagen skiën in Andorra en misschien een potje golfen is een begin. Toch?

Als Nederlander heb ik gisteravond in Macanet alle complimenten in ontvangst mogen nemen over de fenomenale prestatie van Ajax eerder deze week. Zoals de insiders weten, heeft FC Barcelona veel te danken aan Johan Cruijff, omdat hij als speler en als coach grote successen heeft gebracht in Catalonië. In de Penya, de supportersclub in mijn dorp, bedankte iedereen mij omdat het gehate Madrid uit de Champions League is geknikkerd. Door die broekies en lefgozers uit Nederland. Waarvan er in ieder geval één, Frenkie de Jong, nu al met hoge verwachtingen wordt binnengehaald. Als dat maar goed gaat..

Ons huis in Spanje en de tweewekelijkse tripjes erheen hebben een therapeutisch effect op ons. Marion dartelt als een blij veulen rondom het huis, ongeacht de Bruna-lijst aan klussen. Zelf gesp ik, na 20 minuutjes op het ligbed bij het zwembad, de zwaar professionele bosmaaier aan mijn middel. Want stilzitten is geen optie, ook niet bij 22 graden. Word je moe van, denk ik.