Het is gebeurd. Niet meer terug te draaien. Vanaf 07.05 uur vrijdagmorgen ben ik via Facebook, Whatsapp, Messenger en Linkedin herinnerd aan mijn Jahreswende. Tussen 11.01 en 11.19 uur zelfs 20 app-berichtjes! Mijn zichtbaarheid op Social Media heeft zo zijn bijwerkingen. Net een vaccin.

Toegegeven, al die felicitaties maakten eventjes een lekkere portie serotonine aan, het gelukshormoon. En dat hormoon zit al een tijdje opgesloten te mokken achter de geluidswerende muren van mijn Duitse bunkerkelder. Want dat wil op reis, vriendjes huggen, bier drinken op een terras. Alles wat ik nodig heb, kan ik online bestellen via internet. Zelfs die kneuzerige kussentjes van de Ikea. Maar hartstocht, beleving, geur, oogkontakt en warmte kun je niet in een digitaal winkelwagentje opslaan. De mens is in al zijn vezels een groepsdier. Ook al herken je dat soms niet bij iemand.

Ik heb er dit jaar meer moeite mee dat er een jaartje bij is gekomen. Vooral omdat ik een normaal jaar graag vol prop met kleine en grote WOW-momenten. En die zijn schaars de afgelopen tijd. Er gebeurt heel veel in de wereld, maar het zijn niet de leukste dingen. We ploeteren voort, hopend op betere tijden, nog steeds met schaars licht in de tunnel. En het helpt ook niet dat het een grijze, grauwe winter is. Meestal compenseren wij het gebrek aan UV-licht met Vitamine-D weekenden in Spanje. Vroeger, toen ik nog 57 was…

Daarom maak zo’n avondklok mij eigenlijk niks meer uit, ik kom toch de deur niet meer uit. Ik erger me alleen kapot aan het gedraai en getreuzel; het is gewoon JA of NEE. En stop met dat stomme argument dat een avondklok herinnert aan de oorlog. Alleen mensen boven de 85 mogen daar een mening over hebben, want die waren aan het eind van WO2 rond de 10 jaar en zouden het zich kunnen herinneren. Die andere 98,3% mag van alles vinden, maar moet de oorlog erbuiten laten.

Ook mijn peettante en 2^e moeder Ria werd deze week 85 in Barcelona. Wat waren we daar graag bij geweest, want we moeten elk mogelijk moment samen vieren. Onze verbondenheid is zelfs aan jaartallen gekoppeld: ik werd in ’63 in ‘haar’ Barcelona geboren, toen zij net 36 was geworden. Toen ik 14 werd, werd zij 41. 25>52. 36>63. 47>74. En nu dus 58 en 85. Ik heb haar deze week beloofd dat ik over 11 jaar, op mijn 69^e, haar over de boulevard van Barcelona zal rondtouren. Dat haalt ze makkelijk, 96!  

Ik schrok afgelopen week van de feedback van een trouwe column-lezer. In mijn column net na de Amerikaanse verkiezing op 7 november (http://vroegopzondag.nl/?p=2542) had ik mijn fantasie een beetje laten gaan:

<Ik ben razend nieuwsgierig hoe het dan verder gaat met Donnie en zal mijn fantasieën met jullie delen:

20 Januari 2021: Biden wordt geïnaugureerd, Trump staat te golfen in Mar Lago. Alle rechtszaken zijn op niets uitgelopen, maar de diehard Trump fans blijven demonstreren tegen “The Great Fraud”, met wapengekletter en aanvallen op de politie. Biden roept op tot rust, Trump twittert samen met zijn zoon dat het gevecht pas net is begonnen. En zegt tegen zijn Proud Boys: stand-by for orders>

Ik zal voortaan wat voorzichtiger worden met dit soort zwarte voorspellingen…

Toch had ik de val van het kabinet wel graag vooraf aangekondigd. Het ontslag lost niets op, maar er is teveel gebeurd om dit voorbij te laten gaan. Het is bewust beleid geweest om hard te straffen als er maar een zweempje fraude te bespeuren was.  Er werd etnisch geprofileerd (80% van de gedupeerden hebben een ‘buitenlandse’ naam) en toen duidelijk was dat het volledig uit de hand was gelopen, greep niemand in. Vooral Rutte niet.  Want met hetzelfde gemak waarmee hij sorry zegt, roept en doet hij populistische dingen om zijn rechtse kiezers te pleasen. Mark is net teflon; niets blijft plakken. Als een ware Houdini gaat hij straks ons landje weer leiden. Let maar op.

Maar om de zwaarmoedige toon van deze column een beetje te verzachten, kom ik de belofte van vorige week na met een persoonlijk filmpje uit betere tijden. Toen er nog gezongen werd in de auto. Vooral op Metallica, ACDC en Rammstein. Om alle negatieve energie eruit te rammen.

http://vroegopzondag.nl/wp-content/uploads/2021/01/IMG_1565-2-1.mov

Ik heb even getwijfeld. Om toch maar weer over Trump te beginnen. De bestorming van het Capitool was een haast onvermijdelijke apotheose van een gênant presidentschap. Maar hoe erg Donnie het ook vindt; hij is toch een enorme loser geworden. Het is meer dan een eeuw geleden dat een zittende president de verkiezingen en meerderheid in de Senaat én het Congres verliest. Sucker!

Maar op de dag dat de YMCA en andere mafketels doordraaiden, was er nog een nieuwsbericht: Ellemieke Vermolen en Sergio Hermans gaan scheiden! Hij is een gelouterde topkok en Ellemieke is… Ja, wat is zij eigenlijk? Ze heeft lang geleden wat treurige programma’s gepresenteerd bij SBS, zoals de 25 en Shownieuws. Op Wikipedia staat dat ze ook model is geweest. Dat is waarschijnlijk in haar pubertijd geweest, want er is niks modellerigs meer te bekennen. Maar goed, ze gaan scheiden. Ik dacht meteen: who the fuck cares? Maar blijkbaar is het interessant, want al die broeierige roddelrubrieken op TV openden ermee. Ik was telkens net te laat met wegzappen.

Er zijn dus veel mensen die dit belangrijk vinden. Ik mag toch hopen dat die niet deze column lezen, want ik snap er niks van. Lullig voor die Sergio en Ellemieke, maar shit happens. Net als bij die andere 30.000 stelletjes in 2020. Het is zoals Kluun gisteren in de krant zei: ‘kinderen hebben meer aan een goede scheiding dan aan een slecht huwelijk’. Het is makkelijk om je ouders achteraf de maat te nemen. Vaak is het moeilijk om hun schoenen aan te trekken en met hen mee te voelen. Dat komt vaak pas veel later. Als je zelf ouder bent (geworden) en alle verbanden beter doorziet en begrijpt.

Toch ga ik even verder in ons menselijk gedrag roeren. Waarom vinden we al die intieme details  tussen twee ‘bekende’ mensen interessant? Waarom kijken we naar Chateau Kwijland? Wie is er in godsnaam gefascineerd door Utopia en nu weer door Big Brother? Waarom gniffelen wij als de Molletjes worden afgeperst door een vilein ex-wippertje of Marco de Waarheid niet wil vertellen? Waarom kijken er meer dan 1.000.000 mensen naar een filmpje waarin André Hazes jr. weer een MILF te huwelijk vraagt? WHY?

Ik denk dat we stiekem blij zijn met andermans ellende. ‘Lekker pûh’. Dat BN-ers dezelfde shit hebben als wijzelf. Het kan ook afgunst zijn, een typische Nederlandse eigenschap. ‘Al ben je nog zo rijk, lekker wel hetzelfde gezeik’. Het is onze calvinistische inborst, die graag iedereen klein en met beide beentjes op de grond houdt. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Niet voor niets is er in het Spaans geen vergelijkbare uitdrukking. Daar gebruiken ze liever mooie gezegdes als: ‘vivieron felices y comieron perdices’ (ze leefden gelukkig en aten patrijs).

Stel nou dat ik deze column wekelijks zou gebruiken om als een soort Kwalbert Verlinde allerlei sappige en onthullende details over mijn lezers te verklappen. Dat vriendje G. telkens dezelfde blouse als ik aantrekt tijdens etentjes. Dat amigo R. grote sigaren rookt om achter de rookwolken zijn gigantische drankglazen te verbergen. Dat ik een zus heb die ook nu weer bij de comments een sneer gaat maken. Dat ik soms uit de polder een appje krijg waar de column blijft, omdat hij moet kakken op zondagmorgen. Dat oud-klasgenoten zich soms kapot ergeren aan mijn linkse gelul, maar zich dan even gedeisd houden.

Maar we gaan niet aan naming en shaming doen. Mijn zondagse gepruttel geeft vaak een inkijkje in mijn privé-leven en dat is mijn eigen keuze. Jullie mogen dan even gluren bij de buren. Of meteen wegklikken, ook goed. Ik betrek weleens één van jullie erbij, maar ben er wel heel voorzichtig mee. Daarom ben ik zo verbaasd over de doorlopende inbreuk op de privacy van bekende mensen. Wie geeft Bridget bij RTL Boulevard het recht om te insinueren dat Eva Jinek weer zwanger is? Hoe durfde Geen Stijl ooit dat filmpje van Patricia Paay online te zetten? Natuurlijk zijn er ook BN-ers die zelf alles doen voor aandacht (Gordon-Nicky Tutorials-Patty Brard), maar dat betekent toch niet dat alles-altijd-overal geoorloofd is?

Ik ga volgende week over mezelf één privé-filmpje prijsgeven, die wellicht interessant is in de categorie Gluren bij de Buren. Maar dan blijft het wel onder ons hè?

Ik ga het nieuwe jaar beginnen door wat oude irritaties van 2020 van mij af te schrijven. Dus als je behoefte hebt aan iets vrolijks; naar links swipen en snel door…….. Ik moet dit even kwijt voor een frisse start. Deze column dient vandaag als een soort vuilniswagen die de laatste rommel van 2020 meeneemt uit het zicht. Het ligt dan nog wel ergens te stinken of de ozonlaag te verkloten, maar niet meer in mijn beeld.

Elke keer als ik mijn hoofd stoot aan onzinnige regeltjes of irritant bureaucratisch gezeur gaat mijn bloeddruk omhoog en mijn beschavingsniveau omlaag. Altijd al zo geweest. Iets met gezag/autoriteit/probleem..  Verplicht je mij tot het wekelijks rapporteren van nutteloze zeikdetails dan manipuleer ik de Excell-sheet net zo lang totdat eruit komt wat jij graag wilt zien. Elke week. Pas na 1 jaar kwam een interne controller erachter dat ik gebakken lucht had aangeleverd. Hij vond mijn antwoord ‘en daar kom je nu pas achter?’ niet grappig..

Als je zelfstandig ondernemer bent kun je je bedrijf zelf inrichten. Er is bij mij 1 slogan die alles bepaalt: KISS ME NOW! KISS staat voor Keep It Short & Simple> zorg dat iedereen het snapt. ME is Meest Efficiënt> dus ook , levert het wat op? en NOW is> Nu Onmiddellijk Waarmaken. Dat laatste wordt vaak vergeten; het z.s.m. uitvoeren van je keuze (de executie van je strategie) bepaalt voor 85% je succes. Er zijn talloze ingewikkelde managementstijlen (LEAN, SCRUM, AGILE, S.L.I.M.) waar heel veel mensen geld mee verdienen. Maar ook dat kost overal tijd en geld. En het is zelden echt KISS ME NOW.

Vooral overheidsinstellingen en grote bedrijven doen eerder aan ‘Fuck You Later’ dan ‘Kiss Me Now’. De belastingdienst, het UWV, Sociale Dienst, CIJB, Ryanair, Ikea, Interpolis enz. enz. En wat hebben ze naast ‘Fuck you Later’ gemeen met elkaar? De kleur blauw. Dat is geen toeval. Blauw staat voor afstandelijk, klinisch, emotieloos. Weet je ook meteen waarom ik niet bij de Appie H. kom. En het heet niet voor niets kille blauwe ogen. Die kijken dwars door je heen, zien je soms helemaal niet staan. Dezelfde harde blik die ik krijg bij regeltjes, bureaucratie en traagheid.

De belastingdienst kloot met toeslagen, het UWV levert giga-bergen administratie op, de Sociale Dienst trekt het boodschappenmandje van je moeder af van je uitkering, het CIJB verhoogt een bekeuring van €21 met € 9,= administratiekosten. Ik zal een voorbeeld geven: twee maanden geleden heb ik per ongeluk teveel loonbelasting betaald. Jaja ik weet het, maar ik zeg toch per ongeluk? Na 2 maanden kreeg ik per post (..) een brief dat ze niet weten op welke rekening ze het geld moeten terug storten. WAT DENK JE ZELF? Op dezelfde f.cking rekening waarmee ik al jaren een tonnetje per jaar aan jullie overmaak, eikels. Hoe moeilijk kan het zijn?

Of ik zo vriendelijk wil zijn om dat nu digitaal door te geven, want het kan niet meer worden terug gemeld per post. En of ik dan maar een nieuwe account wil aanmaken op hun zakelijke portal. Daar moet ik wel E-herkenning voor aanvragen. Kost € 84,= per jaar. Daarna moet er ook een fysieke afspraak gemaakt in een tijdsblok van 6 uur, zodat een ingehuurde koekenbakker mijn paspoort kan controleren met de aanvraag. En dan kan ik twee weken later de aanvraag voor terugstorting alsnog digitaal gaan doen. Dat krijg ik het twee-drie weken later wel overgemaakt. WTF! Het is teveel geld om te laten lopen, maar mijn cardioloog adviseert nu wel pilletjes onder de tong.

Ik overdrijf niet als ik stel dat ik zakelijk gemiddeld 10 – 14 uur per week bezig ben met bureaucratisch geneuzel. Zowel bij de overheid als bij mijn salarisverwerker, mijn ziekteverzuimverzekeraar of mijn bank. En je kunt het niet negeren, want het komt anders telkens terug in een 2^e golf of 3^e golf. Net als… Zou er een vaccin ontwikkeld kunnen worden tegen onzinnige regeltjes? Klusje voor Trump?

Misschien heb ik bij sommige lezers een verkeerde indruk gewekt met de titel. En dan met name diegenen die weleens met mij door nachtelijk Barcelona hebben gedwaald. Vroeger, toen dat nog kon..

Maar denk positief: good times are coming back. 2021 is begonnen! De vuilniswagen is leeg.

Omdat ik zelf geen autobiografische terugblik van dit ellendige jaar wenste, heb ik Barry gevraagd om zijn jaar met ons te delen. Barry is de obese hond van Erik (toeslagen-ambtenaar bij de belastingdienst) en Wilma (thuiszorgmedewerkster) en woont in de Vinex-wijk Nieuw Geluk in Amersfoort. De kinderen Dave en Larissa wonen en studeren aan de Katholieke Universiteit Tilburg, de KUT.

Januari:

Godverdomme wat een teringherrie weer. Ik eet nog liever die Frolic Light Meuk dan nog een dag dat vuurwerk. Ik herken mijn baasje Erik niet eens, met die wilde blik, een sigaar in zijn muil en een pakket vuurpijlen die ik niet uit de verpakking gekauwd kreeg. Ik schijt de eerste week de hal wel vol, durf echt niet naar buiten.

Februari:

Holymoly, de buren hebben een nieuwe teef! Ze heet Chanelle en is een Labradoodle met van die droomogen. Ze laat overal aan zich ruiken zonder gegrom, NICE! Ik denk dat ik toch wat minder ga schooien en die rotbrokken maar opeet. Valt me ook op dat Dave ineens in het weekend met me wil wandelen. Ik lig normaal tot 13.00 uur heerlijk te ruften op de kamer van die luiwammes, maar nu staat hij vanaf 09.00 uur achter de luxaflex te kijken of ‘t buurmeisje al met Chanelle gaat struinen.

Maart:

Jezus, wat gebeurt er? Iedereen is de godganse dag thuis! De sfeer is om te snijden, Erik fietst niet meer met zijn broodtrommel de straat uit, Wilma gaat met een Space-masker in de Toyota Starslet hooguit een uurtje weg. Elke keer komen er 3 mensen op TV, waarvan die dame in het midden last heeft van spastische trekjes. Ze krabbelt als een kat, en als ik dan grom krijg ik een knal voor mijn kop!

April:

Ik ben kapot! Iedere debiel in dit huis gaat 5 keer per dag met mij buiten lopen. LAAT ME MET RUST! Ik mag ook niet meer aan Chanelle ruiken, want ineens blijft iedereen ver uit elkaar staan. Zou er iets gebeurd zijn? Laat het dan snel over zijn…

Mei:

Zeg, kunnen die rotkids niet weer opzouten naar hun andere hok? Het wordt er niet gezelliger op hier. Ook omdat Erik allemaal klusjes in de tuin doet, terwijl hij superonhandig is en alleen maar vloekt. Ik heb een geheim gat in de heg gemaakt, dan kan ik 4 keer per dag aan Chanelle ruiken. Schrale troost…

Juni:

Nog een maand en dat gaat het zooitje met dat huis op wielen gelukkig een hele maand op vakantie. Kan ik lekker uitrusten bij pension Heppie Dog en krijg ik lekker fout vet eten, honden-McDonalds. Nou al zin in, ook even andere teefjes zien dan Chanelle, hautaine bitch is het aan het worden.

Juli:

OMG, ze gaan niet! Vakantie afgezegd. Wie is die Corona die mijn hele hondenleven verkloot?  

Augustus:

Ben ik 6 kilo afgevallen, gaat Chanelle ineens vreemd, met die lelijke Pitbull Justin van de overkant. Ik moet ineens aan Joe Jackson denken: ‘Is she really going out with him?’ De volgende keer als ik Justin tegenkom ga ik jankend over de grond rollen. Dan wordt hij met zo’n traliebusje afgevoerd en zien we hem nooit terug. Net zoals ik deed bij zijn broertje Kevin.

September:

Ik denk dat Erik op zijn werk iets heel fouts heeft gedaan, want hij is poepnerveus de laatste tijd. Iets met kinderen en iets met …-slag, weet het niet precies. Wilma schreeuwt veel tegen hem, lekker sfeertje hier.  

Oktober:

Niemand kijkt meer naar mij om, 2 kilo aangekomen. Geen bot op Dierendag, niks. Egoïsten, alleen met zichzelf en die eikel Corona bezig. Chanelle zwanger van die patser….

November:

Okay, ik weet dat ik veel scheten laat, maar om dan allemaal met een masker te gaan lopen is zwaar overdreven. Ik stink al jaren! Erik blijft ineens 10 dagen op zolder, mag niet beneden komen. Pikstraf denk ik, maar waarom weet ik niet.

December:

Erik weer beneden, maar hij mocht dit jaar geen vuurwerk meer kopen van Wilma. Is ook lang geleden dat het knalde tussen die twee haha, troosteloos sexleven. En Chanelle wordt alleenstaande moeder, Justin verhuist naar Urk, in quarantaine met de rest van zijn aso-familie. Opgeruimd staat netjes!

Ik kan niet wachten op 2021. Kids oprotten, Erik gewoon werken, Chanelle weer de loopse teef van vroeger. En die gast Corona lekker opzouten naar China of zo. WOEFFFFF!

Terugkijkend naar mijn laatste columns, miste ik iets. Het was allemaal zo serieus. Gericht op de dagelijkse sleur met hier en daar een actueel tintje. Zou ik door Corona mijn positieve kijk op het leven hebben ingeleverd? Humor out, horkerigheid in?

Het is best lastig om iets leuks te schrijven. Veel grappige onderwerpen sneeuwen onder in de doordenderende Corona-trein. En steeds meer mensen hebben een korter lontje gekregen, zodat één speldenprikje al meteen tot een dynamiet-ontploffing leidt. Als je op Facebook een flauw fotootje plaatst van Terry Bidet met de tekst erbij: “Pas op; meer ego dan zetels”, is een safehouse naast kroongetuige Nabil B. nog te link om onder te duiken. Want van Terry en Trump-fans kun je veel zeggen, maar niet dat ze alles van de zonnige kant bekijken.

Valt er misschien iets te lachen om dat boerenprotest? Ik denk het niet als er ineens een paar van die droeftoeters privé op je stoep staan. Ook niet als je achter een stoet van trekkers probeert bij het distributiecentrum van een klant te komen. Het raampje open draaien en vragen hoe laat de Carnavalsoptocht begint, viel niet in goede aarde. Zeker niet in een grote Duitse auto. Maar misschien zou ik ook lachen als een boer met kiespijn als ik 1 cent per kilo voor mijn aardappelen krijg, terwijl ze in de supermarkt € 1,00 opbrengen. Dan zou ik liever nertsen gaan fokken. Krijg je bij verplichte sluiting van je bedrijf zomaar € 1,65 miljoen, terwijl de laatste drie jaar 0% rendement hebben opgeleverd.

Ik kan altijd wel smullen om showbizz-ruzies. Zo’n fittie tussen die twee flatbewoners, relnicht Albert Verlinden en kwaak-eend Vanessa. Waarbij Bertje zijn buuf door het trappenhuis wil trekken, omdat ze roept dat Rutte moet stoppen met kutten. Ik ben bang dat als Vanessa met haar fietsband-lippen achter de spijlen van de trap blijft hangen, het hele flatportaal volstroomt met door bloed doordrenkte Botox. En nu koopt Onno, de ex van Albert, het flatje van Vanessa voor bijna € 4 miljoen. Met vette bonje uit elkaar omdat Onno zijn hoes vergat tijdens het grinderen.. Waarvan koopt-ie dat??? Alleen maar burgemeester geweest en nu voorzitter van het makelaars-kartelclubje NVM.  

Waar ik heel hard om moest grinniken gisteravond was het appje van amigo Robert om vandaag in deze column wat aardige woorden te schrijven over zijn clubje Real Madrid. Die hebben deze week drie pittige potjes gewonnen, zonder noemenswaardige hulp van de VAR. Jullie zullen het nauwelijks geloven, maar ik heb een vriend, een zwager en een neef die fan zijn van die Witte Reus uit VARdrid. Misschien heb ik onder mijn lezers wel meer Madrid-fans, maar die houden wijselijk hun mond. Maar bij deze: Robert, wát góéd!

De huidige malaise bij mijn cluppie FC Barcelona duurt maar voort. Op 24 januari mag ik, samen met de 100.000 anders socios stemmen voor een nieuwe president. Maar het is net als bij het CDA; je weet pas na een tijdje of je een goede keuze hebt gemaakt. Pieter Opzichtig en Monatoetje Keizer verloren van Haperende Hugo, die een paar maanden later alweer zijn christelijke keutel intrekt. En dan krijg je zonder verkiezingen ineens lompe Wopke, waar ze in Zuid-Europa niet meer om kunnen lachen. Zo ging het bij FC Barcelona ook: linkmichel Rosell moest ineens de bak in, zijn sullige boekhouder Bartomeu nam het zomaar over, teerde even op oude roem en vernachelde daarna mijn cluppie met absurde transfers en dito salarissen.

Maar gisteren heb ik geschaterlacht. Voluit. Ik heb met een potje golf eindelijk een birdie geslagen. Dat is bij mij te vergelijken met een omhaal vanaf de middenlijn bij voetbal. Voor de kenners: hole 16 bij golfclub Bleijenbeek, par 3, 172 meter tot de pin, rond de green overal bunkers, put van 4 meter. Ik vroeg aan Marion wat de beloning was voor deze prestatie, maar ze lachte als een boerin…

Conclusie: we moeten hard ons best doen om te blijven lachen. En onze lach-lat even een stukkie lager leggen. Humor is een prima wapen om zwaarmoedigheid of uitzichtloosheid te verlichten. Denk maar eens terug: een moddervette Patty Brard die bij Sterren Springen in een zwarte boerkini bij een bij een buiklanding een tsunami veroorzaakt. Blijf ik om lachen!

Terugkijkend naar mijn laatste columns, miste ik iets. Het was allemaal zo serieus. Gericht op de dagelijkse sleur met hier en daar een actueel tintje. Zou ik door Corona mijn positieve kijk op het leven hebben ingeleverd? Humor out, horkerigheid in?

Het is best lastig om iets leuks te schrijven. Veel grappige onderwerpen sneeuwen onder in de doordenderende Corona-trein. En steeds meer mensen hebben een korter lontje gekregen, zodat één speldenprikje al meteen tot een dynamiet-ontploffing leidt. Als je op Facebook een flauw fotootje plaatst van Terry Bidet met de tekst erbij: “Pas op; meer ego dan zetels”, is een safehouse naast kroongetuige Nabil B. nog te link om onder te duiken. Want van Terry en Trump-fans kun je veel zeggen, maar niet dat ze alles van de zonnige kant bekijken.

Valt er misschien iets te lachen om dat boerenprotest? Ik denk het niet als er ineens een paar van die droeftoeters privé op je stoep staan. Ook niet als je achter een stoet van trekkers probeert bij het distributiecentrum van een klant te komen. Het raampje open draaien en vragen hoe laat de Carnavalsoptocht begint, viel niet in goede aarde. Zeker  niet met een grote Duitse auto. Maar misschien zou ik ook lachen als een boer met kiespijn als ik 1 cent per kilo voor mijn aardappelen krijg, terwijl ze in de supermarkt € 1,00 opbrengen. Dan zou ik liever nertsen gaan fokken. Levert bij verplichte sluiting van je bedrijf zomaar € 1,65 miljoen, terwijl de laatste drie jaar 0% rendement hebben opgeleverd.

Ik kan altijd wel smullen om showbizz-ruzies. Zo’n fittie tussen die twee flatbewoners, relnicht Albert Verlinden en kwaak-eend Vanessa. Waarbij Bertje zijn buuf door het trappenhuis wil trekken, omdat ze roept dat Rutte moet stoppen met kutten. Ik ben bang dat Vanessa met haar fietsband-lippen achter de spijlen van de trap blijft hangen en het hele flatportaal volstroomt met door bloed doordrenkte Botox. En nu koopt Onno, de ex van Albert, het flatje van Vanessa voor bijna € 4 miljoen. Met vette bonje uit elkaar omdat Onno zijn hoes vergat tijdens het grinderen.. Waarvan koopt-ie dat??? Alleen maar burgemeester geweest en nu voorzitter van het makelaars-kartelclubje NVM.  

Waar ik heel hard om moest grinniken gisteravond was het appje van amigo Robert om vandaag in deze column wat aardige woorden te schrijven over zijn clubje Real Madrid. Die hebben deze week drie pittige potjes gewonnen, zonder noemenswaardige hulp van de VAR. Je zullen het nauwelijks geloven, maar ik heb een vriend, een zwager en een neef die fan zijn van die Witte Reus uit VARdrid. Misschien heb ik onder mijn lezers wel meer Madrid-fans, maar die houden wijselijk hun mond. Maar bij deze: Robert, wát góéd!

De huidige malaise bij mijn cluppie FC Barcelona duurt maar voort. Op 24 januari mag ik, samen met de 100.000 anders socios stemmen voor een nieuwe president. Maar het is net als bij het CDA; je weet pas na een tijdje of je een goede keuze hebt gemaakt. Pieter Opzichtig en Monatoetje Keizer verloren van Haperende Hugo, die een paar maanden later alweer zijn christelijke keutel intrekt. En dan krijg je zonder verkiezingen ineens lompe Wopke, waar ze in Zuid-Europa niet meer om kunnen lachen. Zo ging het bij FC Barcelona ook: linkmichel Rosell moest ineens de bak in, zijn sullige boekhouder Bartomeu nam het zomaar over, teerde even op oude roem en vernachelde daarna mijn cluppie met absurde transfers en dito salarissen.

Maar gisteren heb ik geschaterlacht. Voluit. Ik heb met een potje golf eindelijk een birdie geslagen. Dat is vergelijkbaar met een omhaal vanaf de middenlijn bij voetbal. Voor de kenners: hole 16 bij golfclub Bleijenbeek, par 3, 172 meter tot de pin, rond de green overal bunkers, put van 4 meter. Ik vroeg aan Marion wat de beloning was voor deze prestatie, maar ze lachte als een boerin…

Conclusie: we moeten hard ons best doen om te blijven lachen. En onze lach-lat even een stukkie lager leggen. Humor is een prima wapen om zwaarmoedigheid of uitzichtloosheid te verlichten. Denk maar eens terug: een moddervette Patty Brard die bij Sterren Springen in een zwarte boerkini bij een bij een buiklanding een tsunami veroorzaakt. Blijf ik om lachen!

https://www.youtube.com/watch?v=QkjDuR8uRgQ

https://www.youtube.com/watch?v=QkjDuR8uRgQ

De afgelopen jaren vluchtten we meestal rond het weekend van Snikkelkaas het land uit. De meiden doen hun eigen ding, de discussies rond zwarte Piet hebben net zo’n voorspelbare baard gekregen als die van de Sint zelf en voor surprises ontbreekt fut en tijd.

De laatste jaren gebruikten we dit weekend voor mooie citytrips. Vorig jaar het verrassend relaxte Rabat, het jaar daarvoor sprookjesachtig Talinn. Voor dit jaar hadden we Petra (Jordanië) of Napels in gedachten, maar door alle Corona-complicaties hadden we uiteindelijk een tripje geboekt naar Krakau in Polen. Dat was in oktober nog geel gebied en bereisbaar. Om de hoek ligt Auschwitz, een plek die ik al jaren wil bezoeken. Omdat we nooit mogen vergeten hoe diep we als menselijk ras kunnen zinken.

Maar ook Krakau viel af. Teveel besmettingen, vluchten geannuleerd. Omdat Marion nooit opgeeft, zijn we uiteindelijk in Vaals beland. Een prachtige aanbieding bij kasteel Bloemendal, een imposant kloosterhotel. En dus zijn we uit in ‘eigen’ land in plaats van in een exotisch of onbekend oord.

En dat levert altijd onverwachte verbazing op. Want Vaals ligt op het Drielandenpunt, waar Duitsland, België en Nederland elkaar raken. En is meteen ook de hoogste plek van Nederland, met een duizelingwekkende hoogte van 322,4 meter. We worden er terecht om uitgelachen in het buitenland, want de Eiffeltoren is zelfs nog 1,8 meter hoger….

Ik had vrijdag al 500 kilometer weg gesjeesd in Nederland toen ik redelijk gaar rond 18.00 uur aankwam in Vaals met Marion. Met alle horeca gesloten is toeristisch Vaals een uitgestorven treurige bende. Omdat het hotelrestaurant volgeboekt was, bestelde Marion een lekkere sushi-box via www.thuisbezorgd.nl. Eerlijk is eerlijk, dat hebben wij nog nooit gedaan. Heeft in Kranenburg of Macanet ook niet heel veel zin. We mochten wel tot 20.00 uur in de hotelbar borrelen (ik snap horecaondernemers die hier niet de logica van inzien) en wilden daarna de sushi oppeuzelen op de hotelkamer met onze eigen huiswijn.

Maar Asian Pleasure uit Aachen kwam niet opdagen. De bestelling was bevestigd, maar de betaling niet afgeschreven en Asian was telefonisch onbereikbaar. Met een mokkende Marion naast me reed ik door een uitgestorven Vaals, op zoek naar iets warms en liefst eetbaar. Het werd een pizza van Claudio en eerlijk is eerlijk: Claudio kan pizza’s bakken. We aten bijna de doos erbij op en moesten ’s nachts drie keer water drinken om de droge knoflookschuur nat te houden.

Na een vorstelijk ontbijt begonnen we aan de toeristische wandelroute langs het Drielandenpunt, de smokkelpaden en het hoogste heuveltopje van Nederland. Het was gewoon grappig, niet persé bijzonder en had een zeer hoog ANWB-setjes gehalte. Het is goed voor te stellen dat het buiten Corona-tijd een trekpleister is voor dagjesmensen. De vlaggenmasten op het Drielandenpunt gaven de stemming het beste weer: De gerafelde Nederlandse vlag in het midden wapperde lafjes en hing aan een met mos bedekte smoezelige vlaggenmast. België (rechts) en Duitsland (links) hingen om onduidelijke reden halfstok en weigerden in de frisse winterwind mee te bewegen. Het is misschien wel typerend voor de Europese Unie; geen samenhang of solidariteit.

’s Middags brachten we een bezoek aan Aachen, vijf kilometer en één rechte weg vanaf Vaals. De Aachener Dom was mooi en voorzien van bijna protserige pracht en praal, maar de rest van de vale stad had weinig te bieden. De kerstmarkt, normaliter in elke Duitse stad rondom deze dagen een gezellig zekerheidje, was geannuleerd, de betoging van de anti-vaxxers daarentegen niet. Zelfs de Glühwein kon bij het kraampje niet worden besteld, omdat het knulletje de kassaknop ‘Glühwein’ niet kon vinden. Best knap, want het was het enige wat hij te bieden had. Benieuwd wat er dan wel op de kassa stond…

En gisteravond hebben we dan ons diner-arrangement met mooie wijnen genuttigd in het hotelrestaurant. Iedereen schoof aan tussen 17.00 en 18.00 uur, want vanaf 20.00 uur moet de wijn van je tafel worden gehaald. Daarna was het ook snel leeg in de statige dinerzaal. Ik schat dat de helft van alle gasten, net als wij, deze boeking hebben gemaakt om buitenshuis te kunnen eten en drinken.

Want wat smachten we allemaal naar de krenten in de pap. Naar de leuke dingen die ons blij maken. Naar momenten die ons laten genieten. Naar vroeger. Of naar 2021. Ook goed.

Er zijn weken dat ik op zaterdag nog panisch zoek naar een strohalm om mijn column te koppelen. Maar soms struikel ik bijkans over alle aanleidingen. Zo onstuimig was deze week. Trump’s gedrag, de implosie van Forum voor Democratie, de terugkeer van Henk Krol, het overlijden van Pelusa Diego Maradona, de verbijsterende verklaringen van de hoofdrolspelers in de toeslagen-affaire.

Als je even achterover leunt en nadenkt, zie je meteen de rode draad. Het gaat alleen maar om macht en ego’s. En niet toevallig, die combinatie levert vaak enge mensen en gevaarlijk gedrag op. Nog een opvallende overeenkomst; het zijn bijna alleen maar mannen. De enige vrouw die deze week ook in het rijtje hoort is Annabel Nanninga van FvD. Maar die toont eigenlijk ernstig verknipt mannengedrag. Ik zal haar nooit de woordkeuze ‘dobbernegers’ over Afrikaanse bootvluchtelingen in 2017 vergeven. En nu vindt ze partijgenoten te rechts. Ze heeft een hele boterberg op haar hoofd.

Ik hoef er niet omheen te draaien, want jullie kennen mijn aversie tegen populisten. Ik heb het uitgekraaid van plezier toen het onnavolgbare gedrag van Terrie Bidet deze week zijn eigen clubje deed imploderen. Steeds lagere peilingen, een app-groepje jongeren met enge gedachten, een leider met narcistisch gedrag en BOEM!!!! Ondanks het afgekondigde vuurwerk-verbod ontplofte er van binnenuit een Cobra 9 in de Fractie van Demagogen. Het werd een soort dagelijks roulette-spel met alleen inzetten op twee opties: rood (Bidet blijft) of zwart (Bidet verdwijnt). Één ding is duidelijk: de ware aard van sommige FvD-ers is boven komen drijven en zal een versplinterd electoraat opleveren. Opgelost!

Brengt mij bij een andere politieke brokkenpiloot en über-narcist. Henkie Krol. Zijn hele leven een spoor van vernieling en bedrog achterlatend, is hij alleen al in 2020 aan zijn derde politieke avontuur toe. Onder het mom van belangenbehartiging voor ouderen declareert hij zich suf, maakt met iedereen ruzie en begint nu met de LHK, de Lijst Henk Krol. Wat een selfkicker moet je zijn om na al die mislukte vrijages met andere partijen, je eigen naam als wapen in de strijd te gooien. Zijn slogan ‘vooruitstrevend conservatief’ is vast verzonnen door een dementerende bejaarde, want het slaat helemaal nergens op. Het is contradictio in terminus, net zoals een vierkante cirkel. Henk heeft geen echte vrienden die hem adviseren zelf met pensioen te gaan. Preventieve ruiming kan zijn voordelen hebben.

Maar al die politieke nitwitten hebben nog geen 1% van de grootsheid van deze week overleden voetbalgod Maradona. De discussie over de beste voetballer aller tijden duurt voort, met Pele, Cruyff, Ronaldo en Messi als meest genoemden. Maar niemand was groter dan Maradona. Hij maakte in zijn eentje laagvlieger Napoli tweemaal kampioen (1989 en 1990) en Argentinië wereldkampioen in 1986. De beelden uit die tijd, zonder VAR, op slechte velden met moorddadige verdedigers zijn legendarisch en deze week vaak herhaald. Maradona betaalde voor zijn roem met verslavingsproblemen, maffiaconnecties en geflirt met foute leiders als Fidel Castro en Hugo Chavez. Maar op het veld was hij weergaloos en beslissend. Messi vertaalde deze week het gevoel van al zijn landgenoten in rouw: ‘Maradona es eterno’ (eeuwig).

Bijna aan het eind van 2020 gaan we ook afscheid nemen van een paar enge ego’s. Trump zit in de ene laatste fase van kinder-rouwverwerking en begint stampvoetend en twitterend te erkennen dat hij verloren heeft. Dat maakt hem gewoon een loser, toch? Zou hij misschien mede-populist Terrie Bidet kunnen voorbereiden op diens kansloze herstart?  

Maar laten wij na al deze machtsbeluste politieke ego’s ook even stilstaan bij de veroordeling van Jos Brech, kindermoordenaar uit Limburg. Die de 11-jarige Nicky Verstappen in 1998 verkrachtte en vermoordde. Maar nooit, toen en nu, de ballen had om ervoor te zorgen dat de ouders van Nicky hun onmetelijke verlies konden verwerken door duidelijkheid te geven. Elke menselijkheid verdwijnt bij een misdrijf waarbij weerloze kinderen betrokken zijn. Maar je bent echt van het allerlaagste allooi, een amoebe, als je je juridische rechten gebruikt om de pijn van deze ouders voort te laten duren. Jos B. gaat 12 jaar de cel in. En moet daar elke dag achterom kijken. Hopelijk duurt 12 jaar dan heel lang.

Uiteindelijk derven al deze ego-mannetjes het onderspit. Zo houden we hoop. En voor Maradona geldt: Gracias por todo!

Het einde van dit waanzinnige jaar komt langzaam in beeld. Black Friday is bijna voorbij, Snikkelkaas en zijn Peper&Zout-Pieten struinen verveeld over met zonnepanelen volgestouwde Vinex-daken, de kerstbomen staan al in rijen van 100 klaar bij Intra-Ikea. Maar we zitten nog steeds in de 2^e golf, smachtend naar licht in de tunnel.

In de Duitse kolonie van akela Angela, is er half december al een vaccin beschikbaar voor iedereen die het wil. Ik ga meteen de 1^e dag in de rij staan. Ben ook niet bang voor bijwerkingen op korte of lange termijn. Misschien lossen sommige van mijn huidige Corona-tijd bijwerkingen wel juist eerder op: vermoeidheid, werkstress, zware schouders, Vitamine D-gebrek door te weinig buitenzon, verminderde sexdrive, irritatie naar complotdenkers, jojo-gewicht, vloekobsessie, kort lontje en afzwaaiers op hole 3, 6 en 8. Ik vergeet er een paar, maar jullie hebben er verder wel beeld bij.

Maar ik maak me ernstig zorgen over 2021. Want wat gaat het worden? Gaan we weer zoveel mogelijk terug naar normaal? Of zijn we blijvend veranderd? Mogen we weer als haringen in de vliegbussen van Ryanair? Gaat Revolution in Lloret weer open en is Pinkpop weer een zekerheidje? Gaan 45.000 mafketels de 4-daagse lopen en barst Nijmegen dan weer een week uit zijn voegen?

Eerlijk gezegd zie ik er tegen op. Ik wil zoveel inhalen dat ik er nu al moe van word. Het terras in Duitsland is nog niet af, de serrevloer moet nog in de lak, mijn Papi-buitenbar in Maçanet staat al twee jaar op het verlanglijstje, alle houten balkonbalken moeten nu echt vervangen worden voordat iemand er een keertje doorheen valt, het gedeelte rond het zwembad kan niet nog een jaar verder met dat hemeltergende kunstgras.

En daarnaast heb ik met compagnon Marcel ook een paar winkeltjes te runnen. Want de zakelijke wereld is blijvend veranderd. Het is bizar om te lezen dat er nu maandelijks een lager dan normaal aantal faillissementen wordt uitgesproken. Omdat minder gezonde bedrijven door de overheidssteun in leven worden gehouden, maar alsnog gaan omvallen als de steunmaatregelen volgend jaar stoppen. Een soort uitstel van executie. Voor andere bedrijven, zoals het onze, misschien juist wel extra kansen. Maar het enige wat zeker is, is dat er niets zeker is. Snel schakelen, flexibel en creatief zijn, scherp zijn op je cash flow; het worden allemaal onderdelen van het nieuwe zaken doen in 2021.

Hebben we trouwens enig idee wat er in 2021 allemaal ingehaald moet worden op sportgebied? Gaan de Olympische Spelen van Tokyo volgend jaar plaatsvinden? Doen we de finale van de Champions League tegelijkertijd met EK Voetbal en de Nations League in drie weken? Gaan we Wimbledon en Roland Garros twee keer doen? Komt Verstappen Zoetemelkje spelen in Zandvoort? Ik zal als een bezetene de aankomende maanden alle Netflix-series moeten afronden, want vanaf juni wordt het 24/7 alleen maar sport op TV. Ik moet Marion nog wel even voorbereiden dat Chateau Kwijland geen tijdslot krijgt aankomende zomer. We hebben de afspraak dat ik tijdens het strijken mag bepalen wat er op TV komt. Dat wordt één blousje per avond….

We smachten ook naar Spanje en verre reizen. Peru en Bolivia is alweer 2 ½  jaar geleden, Cambodja en Maleisië hebben we dit jaar moeten cancellen. Gelukkig al wel van die Blauwe Zwaan het geld teruggekregen en dat was na 9 maanden zeuren een meevaller. Het ziet er naar uit dat Marion aankomende zomer het crisismanagement van LCH inruilt voor het operationele reilen en zeilen van Can Rosamar. Het is een rotbaan, maar iemand moet het doen….Het duurt gelukkig maar een maandje of zes…

Ben ook wel benieuwd wat jullie allemaal van plan zijn in 2021. Staan de skilatten klaar voor Gerlos in de krokusvakantie? Is de aanbetaling gedaan voor de safari-tent op camping Cala Gogó in Playa d’Aro? Is New York geboekt voor een stedentrip? Ga je gevaccineerd alle festivals af in Europa? Ik zag gisteren een foto van een rugby-game in Australië met 52.000 toeschouwers zonder mondkapjes. Hoe dan??????

Ik zou het leuk vinden om te weten wat jullie het meest gemist hebben in 2020. Dus een keertje niet alleen gluren bij de buren, maar ook een comment achterlaten. Het zou mijn zondag opfleuren. Make my day!