Een beetje luguber of lastig onderwerp vandaag. Iets waar je misschien beter niet mee bezig kan zijn, tenzij je voorkennis hebt over een naderend eind. Ik ga het hebben over begrafenismuziek. Typisch een onderwerp voor een druilerige herfstzondag.

Een paar weken geleden zat ik in Spanje met een schuin oog naar de begrafenis van Queen Lizzy te kijken, met vriendinnetje Angelique en Marion. We keken er ietwat afstandelijk naar, maar ongemerkt ging het die avond toch over de dood. Sommige ouders zijn al weggevallen, anderen fragiel en kwetsbaar. En hoe lastig het ook is toe te geven, ook bij ons is de tijd omgekeerd. Er ligt meer achter ons dan voor ons. Alhoewel ik als rasoptimist ervan overtuigd ben, dat er nog heel veel mooie dingen gaan komen.

In het kader van afscheidsmuziek, zochten we een oude aflevering van de Beste Zangers op om te luisteren naar een duet tussen twee voor mij totaal onbekende zangers: Tania Kross en Tommie Christiaan. Maar bij het nummer wat zij zongen houdt Marion het nooit droog en krijg ik al 30 jaar kippenvel: “Barcelona”! Het is door wijlen Freddie Mercury en Montserrat Caballé opgenomen in 1988. Het werd vooral bekend, na de dood van Mercury, bij de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona. Het kan nog wel even duren, maar je krijgt het te horen als je bij mijn afscheid de deur uitloopt. Moet je wel naar Barcelona komen, maar dat is geen straf. Toch?

In het uurtje dat volgde, zochten we gedrieën op Spotify de nummers op die in aanmerking kwamen voor een plaatsje in de eregalerij van een toekomstig afscheid. Ik ga hier niks verklappen voor Marion en vriendinnetje Angelique. Kom over pak ‘m beet 40 jaar maar opdraven, dan kun je meegenieten van een mooie selectie. Mijn playlist ga ik wel alvast verhullen, want ik verwacht geen schokkende nieuwe muziek-impulsen die mijn smaak nog gaan beïnvloeden. Ik ben muzikaal toch een beetje blijven hangen in de jaren ’80 en ’90.

Bij binnenkomst krijg je de lange versie van “Laat Me (Vivre)” van Ramses Shaffy met Liesbeth List en Alderliefste te horen. Ik ben een groot bewonderaar van Shaffy, vooral vanwege zijn onorthodoxe levensstijl. Daarna volgt “Sweet Dreams” van Eurythmics. Het was één van de bizarste momenten in mijn catering-leven, toen ik werkte bij het Australian Institute of Sports als cateringmanager in Canberra. Iedereen was in paniek ,vlak voor het concert van Eurythmics, omdat de kleedkamer van Dave Stewart van binnenuit op slot was gedraaid en niemand erin kon. De tourmanager vroeg mij met mijn loper de deur open te maken en daar lag Dave; bovenop een spiegel met een berg coke. 10 minuten later speelde hij de zaal plat. Zes maanden later ging de band uit elkaar, omdat Annie Lennox er niet meer tegen kon. Doodzonde.

Welk nummer ook niet zal ontbreken is “Bloed, Zweet en Tranen” van held André Hazes. Het symboliseert een beetje mijn werkleven. Ik loop niet over van talent, maar ben vooral met hard werken gekomen waar ik ben. Een rustig intermezzo wordt het nummer “Gracias a la Vida” van Maria Dolores Pradera met het treffende refrein: ‘dank voor het leven wat mij zoveel heeft gegeven. Dat me heeft laten lachen. En soms een beetje laten huilen. Dank voor alles.’

Daarna twijfel ik een beetje. Ik zou best een stukkie Heavy Metal willen doen. Bv. “Master of Puppets” van Metallica. Of “Mutter” van Rammstein. Maar ik denk dat mijn meiden dat eruit laten en liever een stukkie Reggaeton erin doen, zoals “Atrévete” van Calle 13. En als ze echt de boel een beetje willen opvrolijken, dan mag het ook “El Cant de Barça” zijn, het clublied van FC Barcelona. Iedereen die een keertje met mij mee is geweest naar Camp Nou heeft het mee moeten zingen. Ik zou het wel stoer vinden als iedereen dan gaat staan, hand op de linkerborst en uit volle glorie meezingen. Beloofd?

Even voor de zekerheid; er is behalve een iets te hoog stress-level geen reden om me zorgen te maken. Maar de jaren met Marion hebben wel gezorgd dat ik iets vaker vooruit denk. En lijstjes maak. Durven jullie te verklappen welk nummer absoluut op jullie playlist staat? Waarheen van Mieke Telkamp? Trein naar Niemandsland van Frans Bauer? The Rose van André Rieu? Ik ben benieuwd!

Heel vaak worstel ik op zaterdagavond nog met een onderwerp voor mijn column. De wereld is in een treurig fase beland waar we maar niet uit ontsnappen. Negativiteit, pessimisme, chagrijn en asociaal gedrag overheerst. In die neerwaartse spiraal zoek ik naar aanknopingspunten om mijn aangeboren optimisme te blijven activeren.

Maar op de dag dat het kabinet wegloopt uit een belangrijk debat omdat een koekwous wartaal uitslaat, Poetin dreigt met kernwapens en Italia zich opmaakt voor een forse ruk naar extreem rechts, stond er op pagina 7 van mijn krant een artikel waar ik helemaal blij van werd. Alle stress vloeide weg, toen ik het verhaal las van de broers Jan en Piet Hein Both uit Rotterdam, met als subtitel: “alles draait om techniek en stressbestendigheid.”

De broers uit Rotjeknor doen mee aan het WK Pijproken volgende maand in Instanbul. Vol vuur (..) spraken ze over de voorbereiding, de oefensessies, de training, de regels, het protocol. Ik heb alles 5 keer opnieuw gelezen en elke keer weer stroomde oneindige golven van vrolijke lichtheid door mijn lichaam. Jan mag zich Grootmeester Pijproken noemen, omdat hij meerdere keren Nederlands Kampioen in de klasse +90 minuten werd en ook het NL-duurrecord in handen heeft: 1 uur 57 minuten!

De spelregels zijn keihard: 3 gram tabak krijg je en dan mag je zelf kleiner snijden, schoonmaken, boomstammetjes eruit halen. Daarvoor krijg je max. 5 minuten en daarnaast krijg je 2 lucifers om de fik erin te steken. En dan komt het moment suprême: “de eerste trek is het belangrijkst.” Want als je slecht begint “loop je de kans op een vastloper en dan kan je naar huis”.

Broer Piet Hein is iets minder getalenteerd en heeft zich meer gestort op het Dordts Pijprokersgilde, waarvan hij archivaris is. Kortgeleden was het 40-jarig jubilieum en werd er uitbundig gerookt en een ode gebracht aan de beschermheilige Sint Nicotinus (dit verzin ik niet!). En nu dus op naar Instanbul. Zelf de reis, het hotel en het eten betalen. De hoofdprijs? Een beker en een paar pakjes pijptabak. Wat een culthelden, die Jan en Piet Hein. Ik ga zeker de mistige You Tube filmpjes van de finale in Istanbul bekijken.

Ik weet wel waarom ik er zo blij van word: deze mensen hebben de gave om volledig op te gaan in iets kleins. Wat jij en ik misschien triviaal of kneuterig vinden. Hun hobby of passie maakt dat de harde dagelijkse werkelijkheid waarschijnlijk niet blijft plakken. Alsof de tabaksgeur in hun kleding een laagje teflon heeft aangebracht, waardoor alles van hen afglijdt. God, wat kan ik daar naar verlangen. Ik heb ook een mateloze bewondering voor vergelijkbare sporten: WK Curling. WK Stokpaardenrijden. EK Konijnen-hop (meer info op www.graswortels.org ) WK Extreem Strijken. WK Teen Worstelen.

Zelf heb ik doodnormale hobby’s die bij mijn leeftijd passen: tennissen, golfen, reizen, goed eten en lekker drinken. Maar niet op WK-nivo. Als er een WK zou zijn voor -Boos Naar Domme Weggebruikers Kijken- deed ik geheid mee voor de prijzen. Ook in de Champions League -Blouses Express Niet Op Kleur In de Kledingkast Hangen- kan ik moeiteloos de kwartfinales halen. Nog een kanshebber: -Auto Niet Wassen Tot Hij Wordt Uitgeleend-.

In plaats van een hobby uitoefenen, lig ik meestal ’s avonds afgepeigerd op de bank. Het zijn hectische weken in cateringland, waar het personeelsgebrek én de extreem hogere inkoopkosten moeiteloos de ellende van de Corona-crisis overtreffen. Dan kijk ik naar series als : ‘We zijn er bijna’, met hetzelfde type hoofdrolspelers als mijn Pijprokers Jan en Piet Hein. Druk met het plaatsen van de caravan, luifel uitklappen, wijntje inschenken en liedje voorbereiden voor de Bonte Avond. Jaloersmakende eenvoud met als enige spelbrekers teveel vliegen op een camping, een kapotte bougie of een lauwe koelkast.

Om de week af te sluiten komt hier de mooiste app van de afgelopen tijd, van ene Marijke Groot. Haar fragiele moeder kijkt naar de uitvaart van Koningin Elizabeth en appt haar: ”van mij hoeft het tegen die tijd allemaal niet zo uitgebreid hoor”. Daarna liggen ze allebei in een deuk. Fijn als we het leven wat lichter, draaglijker kunnen maken. Misschien ga ik wel pijp roken. Of heeft iemand nog een andere, bijzondere hobby waar ik bij aan kan sluiten? Ik hoor het graag!

Ik heb het altijd een mooie reclame gevonden, die van Defensie. Ze laten zien hoe iemand een situatie oplost en daarna komt de tekst geschikt/ongeschikt in beeld en wordt er een vinkje gezet wat van toepassing is. Laten we dat vandaag eens projecteren op de hoofdrolspelers in het nieuws.

Geen gemakkelijker begin dan met ex-Schipholbaas Benschop. Ik verwarde hem in het begin qua naam nog weleens met Boy Bensdorp, de ranzige snackbarhouder uit Waldolala, de cultshow show van Sjef van Oekel begin jaren ’80. (https://www.youtube.com/watch?v=R3QHIfodLGg). Maar Dickie Benschop is één en al kakkerige keurigheid, die kronkelend in het old boys network, altijd heeft gezorgd dat er ergens weer een baantje vrijkwam. Dat is best knap als je je realiseert dat hij campagneleider leider was van de PvdA, die Melkert moest lanceren tegenover wijlen Pim Fortuyn. Ondanks deze dramatisch verlopen verkiezingen (van 45 naar 23 zetels) lobbyde Dick zich daarna overal naar binnen, maar zelden langdurig succesvol. Toch werd ie baas van Schiphol.

Natuurlijk is de chaos op Schiphol niet alleen zijn schuld, al is hij nu Kop van Jut. Al decennia plaatst de politiek Schiphol op een onterecht voetstuk. “motor van de economie”, “groeien voor de toekomst”, “internationaal aanzien”, “onze nationale trots”. En nu zijn wij de risée van de vliegwereld. Niemand wil meer op deze “belangrijke zakelijke hub” landen. Je mist je vlucht, je bagage of je slaap. En dan helpt het niet dat je zover van de realiteit af staat als Benschop om te realiseren dat het intrekken van de zomerbonus van € 5,= per uur meteen betekent dat alle beveiligers weer pleite gaan. Die krijgen elders namelijk 17% loonsverhoging de aankomende 2 jaar.

En zo gaan we van de ene lobbyist naar de andere: Swiebertje van der Lienden. Met alles wat er van de week naar buiten kwam (rapportje van Deloitte van €6 miljoen zonder veel nieuwe dingen) gaat hij met zijn graaigedrag wegkomen, let maar op. Tuurlijk heeft hij de boel belazerd, maar als de minister al zegt dat ze wel wisten dat er winst gemaakt zou worden (maar niet hoeveel), gaat geen rechter tot een veroordeling komen. Is het een eikel? Ja! Is dat strafbaar? Nee! Want dan moeten er ineens 4 miljoen mensen achter de tralies.

Wat het gênantste van alles is: het had niet gehoeven. Er was al genoeg, we hadden de ondeugdelijke vriendjes-meuk van Swiebertje niet meer nodig. We hebben nog honderden miljoenen onnodig aan beschermmiddelen uitgegeven uit politieke angst. Schijtlijster-gedrag, in het geval van Swiebertje. Ook zo’n politieke lobbyist, die iedereen kent en waar iedereen bang voor is. Misschien moeten we Swiebertje zijn poen laten houden. Hij heeft toch geen leven meer, maar dan kan hij ook voor zichzelf zorgen en uit de buurt van iedereen blijven. Er komen binnenkort weer wat luxe villa’s vrij op de Krim, misschien een mooie plek?

Want € 9 miljoen is wel geld, maar voor € 220 miljoen aandelen KLM kopen is nog erger. Onze minister van Financiën Kaag deed dit in augustus van DIT jaar, tot verbijstering van iedereen inclusief de KLM zelf. Misschien heeft ze ook wel een potje over om Tata Steel in leven te houden? Of om Shell te subsidiëren om te  blijven boren naar olie in de Waddenzee? Of Dacia (als enige automerk zonder elektrische variant) te helpen om benzinemotoren te blijven ontwikkelen? Want het is toch van de zotte dat we nog belastinggeld uitgeven om oude, vervuilende industrieën in leven te houden?

Wie zeker wel geschikt is, is die anonieme Nijmeegse vrouw van rond de 35 die deze week zonder nadenken bij een schietpartij ertussen sprong om de dader weg te jagen. Die dader had toen al een 73-jarige man die ook wilde helpen in zijn arm geschoten. Wat een helden allebei. Terwijl bijna heel Nederland tegenwoordig wel oppast om ergens iets van te zeggen. Daardoor krijgen de aso’s, de criminelen en de harde schreeuwers steeds meer de overhand. En duikt de zwijgende meerderheid weg. Maar niet deze twee: hun spontane, misschien gevaarlijke reactie zegt eigenlijk: tot hier en niet verder.

Kunnen we daar met zijn allen een voorbeeld aan nemen? Ons niet meer laten wegjagen, wegduiken of de ogen sluiten? En samen ervoor dat Nederland weer een sociale samenleving wordt? Of zijn we al te laat?

Met diepe bedroefdheid hebben wij kennis genomen van het totaal onverwachte overlijden, in de kracht van haar leven, van de door ons intens geliefde koningin Elizabeth. Namens directie, medewerkers en aandeelhouders van het conglomeraat Vroeg Op Zondag willen wij vandaag graag stil staan bij haar inspirerende en visionaire levenswijze.

Al op zeer jonge leeftijd was Liz zich bewust van haar rol als lichtend voorbeeld. Met haar eigen stoomboot reisde ze alle werelddelen langs, om koloniën te bezoeken en dankbaar het applaus en adoratie van haar zwarte onderdanen te ondergaan. Nimmer verlaagde zij zich tot het aanbieden van excuses. Haar voorgangers hadden weliswaar deze onderontwikkelde gebieden laten beroven van alle rijkdom, maar dat was al eeuwen het grondrecht van een superieure overheerser.

Ook in haar moederschap was Lizzie een rolmodel. Haar drie zoons en dochter werden met liefde en aandacht opgevoed, om zich te ontwikkelen tot trouwe dienaars van de kroon. Andrew, Charles en Edward groeiden op tot bescheiden en geliefde mannen, altijd nederig en zich volledig bewust van hun privileges. Helaas trouwden ze soms met achterlijk plepse dames als Diana en Fergie. Maar met volledige discretie en onder auspiciën van hun moeder hervatten zij hun leven en namen zij hun publieke taken serieus, waarbij met name Andrew zich volledig richtte op lastige pubermeisjes.

Na het overlijden van de te volkse Diana heeft Lillibet niet meegehuild met de wolven in het bos en haar onderdanen laten zien dat je je soms moet vermannen en niet te emotioneel moet reageren op kleine tegenvallers. Haar kleinzoons zijn haar tot op de dag van vandaag dankbaar dat ze voorop mochten lopen in de rouwstoet door London, want daarna ben je meteen klaar voor een toekomst zonder overdreven moederliefde.

Haar zo kenmerkende zuinigheid heeft ervoor gezorgd dat de jaarlijkse bedrijfskosten om het imperium draaiende te houden slechts 103 miljoen pond bedroegen in 2021. Het is dan ook volkomen terecht dat haar Koningshuis vrij is gesteld van inkomsten- of vermogensbelasting, want haar geschatte privé-vermogen blijft net onder de 1 miljard. Gelukkig vallen de kosten van het 32 auto’s tellende wagenpark (waarde € 21 miljoen) en het onderhoud aan de bedrijfswoningen onder de jaarlijkse zorgbijdrage van de Britste belastingbetaler. Haar handtasjes trouwens ook.

Vooral haar liefde voor de natuur en dieren maakte Beth intens geliefd. Het met uitsterven bedreigde hondenras Corgi werd door haar gered. Deze mislukte kruising tussen teckel en cockerspaniel kan alleen op kort gemaaide grasvelden uit de (te korte) voeten, maar werd door Her Royal Highness zo populair dat ze tegenwoordig als statussymbool op een voetstuk voor de West Minster Church in hartje London staan. Zo is een hondenras, een worst op poten, gedoemd tot uitsterven, weer herrezen uit zijn as.

Ook met haar jaarlijkse bezoek aan het White Privilege evenement Ascott Races gaf Lies blijk van de juiste mix tussen traditie en dierenwelzijn. Paardrijden was haar passie, paardenfokken haar hobby, paardenvlees haar nachtmerrie. Ze gaf ruiterlijk toe dat ze meer vertrouwen had in haar paarden dan in de 15 Engelse premiers die in de loop van de jaren op de thee kwamen. Dat bezoek was onderdeel van het verfoeide democratische stelsel waarin het aardse volk mocht kiezen wie er hun land ging besturen. Terwijl het eigenlijk al 1000 jaar haar taak en van haar overleden familieleden is.

Queen Liz laat een enorme leegte achter. Wij zullen haar gevatte en moderne speeches missen, waarin ze meeleefde met de struggels van haar volk. Ze sprak Boris Johnson openlijk aan op zijn lieggedrag en spoorde hem aan (net als Willem Alexander bij Rutten) om eerlijk en integer zaken op te lossen. In de Oekraïne-oorlog was ze de eerste om Poetin te veroordelen en tijdens de huidige energie-crisis draaide ze als eerste de verwarming omlaag in al haar paleizen en kastelen om kosten voor de belastingbetaler te beperken. Ze was een vrouw van en voor het volk.

Wij van Vroeg Op Zondag hebben het volste vertrouwen in haar opvolger, zoon Charlie. Zijn gebrek aan ervaring hoeft geen belemmering te zijn, omdat Karel gezien zijn jeugdige leeftijd nog jaren kan groeien in zijn rol als monarch. Wij zien zijn eega Camilla nu al als hartverwarmende en verbindende factor naar het gewone volk, als de nieuwe Moeder des Vaderlands.

De Koningin is dood, lang leve de Koning

Ineens kwam ik haar naam tegen. Ze was ooit het gesprek van de dag. Maar roem is vergankelijk, zeker als het gebaseerd is op gebakken lucht. Na jaren in de luwte en een min of meer gedwongen emigratie naar Canada kwam ze dankzij haar koekwousende partner weer in het vizier.

Ik heb het over Jomanda. Voor de internet-generatie: in de jaren ’90 was Jomanda beroemd in Nederland als paranormaal genezer. Ze vulde wekelijks een fabriekshal in Tiel met duizend betalende gelovigen, waarvan er altijd wel een paar “genazen”. Die stonden dan op uit hun rolstoel, nadat ze een slokje door Jomanda ingestraald water hadden gedronken en liepen fluitend en blij de deur uit na het ‘wonder’. Op het podium stonden altijd een paar bedden van ‘doodzieke’ mensen die, nadat ze werden aangeraakt/ingestraald door Jomanda, begonnen te kronkelen als een slang en plots genezen waren. Waarvan wist niemand, maar de hele zaal klapte zijn handen stuk. Als je denkt dat ik dit uit mijn duim zuig, kijk dan even naar de eerste minuut van dit You Tube filmpje:  

Ooit stond ik op het podium bij Rasta Rostelli, een obscure illusionist die ook hele volksstammen in de maling nam met zijn opzichtige hypnose-trucjes. Het was in Musis Sacrum in Arnhem en ik wilde wel van het roken afkomen. Een pakje peuken kostte toen nog € 1,80, maar na 20 jaar paffen was het wel tijd om ermee te stoppen. Naast mij stonden nog 15 behoeftigen. Rasta sprak ijzige woorden, terwijl hij mijn haardos masseerde. Ik keek hem geamuseerd aan, viel dus niet in een diepe slaap en mocht meteen opzouten en terug naar mijn stoel. Vanaf die veilige plek zag ik mijn podium-maten citroenen eten alsof het perziken waren, in de foetus-houding aan hun duim zuigen of fluiten als een nachtegaal alsof ze gereïncarneerd waren als vogeltje. Creepy hemelfietserij.

Het is niet zo dat ik een hekel heb aan geloven. Ik vind het mooi als mensen het volle vertrouwen hebben dat (een) God alleswetend is en de juiste keuzes maakt, voor jou. Het moet een fijn gevoel van zekerheid geven als je kunt vertrouwen op een hogere macht die jou als een gids door het leven leidt. En dat er een hiernamaals is, waar je later (bij goed gedrag) je naasten terugziet. Ik ken dat gevoel niet, nooit gekend. Geen idee dus ook wat ik eventueel mis.

Terug naar Jomanda. In 2001 gaf ze Sylvia Millecam het advies om geen chemo tegen borstkanker te gebruiken, omdat het maar een bacterie zou zijn. In de rechtszaak na de dood van Sylvia kon er geen dood door schuld bewezen worden, maar ze had wel haar Waterloo gevonden en emigreerde naar Canada. Het waterstralen en koppies aaien had genoeg opgeleverd om in afzondering na te denken over haar bedrog.

Maar nu heeft ze dus plannen om terug te keren naar NL en weer te gaan healen. Haar partner, 34 jaar jonger en ook van de herenliefde, wil samen met haar terug op het podium. Er is ook sprake van kinderwens, een liefdesbaby. Dan heeft Jomanda wel een boel straling nodig op haar 74^e, want dat is niet eerder gelukt op die leeftijd en zeker niet als je maar 40 kilo weegt…. Die partner heet trouwens Robbert en heeft ook een gave: hij legt kontakt met buitenaardse wezens en praat met ze. Ik ben razend nieuwsgierig waarover.

 Soms is de werkelijkheid nog bizarder dan fictie. Ik ben er zelf namelijk van overtuigd dat ik in een vorig leven als walrus door de diepe wateren van de zuidelijke Stille Oceaan zwom. Om ’s middags met een volle buik op een wit strand siësta te doen op mijn rug. Een uurtje of 10 per dag. Boerend, scheten latend en met mijn rechter vin krabbend aan mijn edele delen. Om mij heen allemaal gelijkgestemden, even lomp, snel geïrriteerd, licht ontvlambaar  en kort door de bocht.

Maar hoe ziet dan mijn volgende leven eruit? Ga ik er dan een stappie op vooruit, zoals de Hindus geloven? Treetje erbij, niveautje hoger. Kan ik dan ook praten met buitenaardse wezens en vragen wat ze kunnen doen tegen pijnklachten onderin de rug, lumbaal 5? Of zal ik maar in het ‘hier en nu’ blijven geloven?

Geen Ter Apel hier vandaag. Afgelopen week is alles al gezegd. Youp van ’t Hek had gisteren als titel voor zijn column ‘Ter Apelpokken’ en legde een treffend verband met 3^e Wereld toestanden. Schaamte is voor mij het meest passende gevoel. Ook omdat ik iets te vaak Eigen Volk Eerst hoor..

Terwijl de hoge temperaturen aanhouden, de regen uitblijft en de stikstof lekker rond dwarrelt, is langzaam de vakantieperiode voorbij en begint de dagelijkse sleur weer. Onze business is alweer lekker druk, de snelwegen lopen ook weer vaker vast, de personeelstekorten worden overal steeds voelbaarder.

Ik vermijd winkelstraten, woonboulevards en die Zweedse Möbel-Fröbel Hut als de pest. Maar soms, heel soms loop ik gedwee achter Marion aan als het niet anders kan. Omdat bv. mijn matras na 12 jaar gekreun om mijn gewicht op te vangen totaal uitgeput en ingezakt ligt weg te kwijnen. We kwamen terecht bij Nachtrust op een stille maandagmorgen. Rond die tijd kom ik nl. zo min mogelijk andere mensen tegen en loopt Marion niet het risico dat ik van de koopstress stiekem de winkel uit stiefel om mezelf op de achterbank van de auto uit zicht te verstoppen.

Een vrolijke kopie van Mr. Humphries (“Are you free?”) huppelde ons tegemoet, achtervolgd door zijn Franse bulldog Prince. Rein, zo heette de vriendelijke vent, kan in elk script meedoen als dé stereotype beddenverkoper. Er viel alleen niet zo veel te verkopen. Ik wilde dezelfde Tempur-matras, dezelfde maat, dezelfde dikte. Het kostte uiteindelijk meer tijd om de koffie op te drinken dan het hele verkoopproces. Bon invullen, korting regelen, afrekenen, hond aaien, naar buiten. 22 minuten. Net binnen het tijdslot. En geen storende factoren zoals andere klanten. Top!

Hoe anders verliep gisteren de zoektocht naar een nieuwe printer. Met in de achterbak het heerlijke geritsel van een paar kakelverse, levende Noordzee-krabben en hyperactieve Canadese Kreeften reden we de parkeergarage van winkelcentrum Dukenburg in Nijmegen binnen. De enorme troosteloosheid  van een vervallen en half leegstand winkelcentrum met her en der plukjes verdwaalde bezoekers met opvallend veel rollators en scootmobiels voelde naargeestig aan. Ook de namen van de winkels (Kapsalon de Gouden Schaar, Lunchroom bij Jan, Zonnestudio SunSpecial) waren niet bepaald opbeurend.

In de kolossale BCC, een doolhof van electronica-shit, vonden we best snel het juiste apparaat. Omdat je anno 2022 juist nog naar een winkel gaat voor service, advies of tastbaarheid, probeerden we een medewerker te schaken. Dat bleek niet mogelijk. Eentje was druk met het voordoen en uitproberen van een nieuwe stofzuiger zonder snoer aan een bejaard echtpaar, een ander stond 15 minuten lang de werking van een HDMI-kabel aan een slonzige, ongeïnteresseerde moeder met 2 schreeuwkids uit te leggen, de 3^e zei blasé “hallo” toen ik haar aansprak en liep zonder uitleg meteen door naar het magazijn om niet meer terug te komen. Volgende keer maar weer online bestellen..

Begin augustus, met een buitentemperatuur van 33,5 graden, rende ik een groot tuincentrum in om snel een paar noodzakelijke spullen te halen. In de binnenhal waren een hele rits vakantiekrachten bezig met het vullen van de lege stellages. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het om kerstdecoraties ging! In augustus! Nou hoor ik niet bepaald tot de doelgroep en zal ik zeker niet in dit soort manipulatieve afperscentra op zoek gaan naar kerstprullaria, ook al mag ik gratis shoppen. Ik trap niet elk jaar in een nieuwe kleurentrend voor een paar kerstballen, koop geen synthetische smurrie die als engelenhaar wordt aangesmeerd, hoef geen lila kerstmuts om over de bank te draperen.  

Maar ik zag ook al verbaasde berichten voorbij komen, omdat Albert Heijn de Sinterklaas Kruidnoten al in de schappen heeft liggen. What’s next? Paaseieren in oktober? Asperges in november? Hollandse Nieuwe in december? Zonnebrand Crème in januari? Herfstbok in februari?

Ik ben een functionele winkelaar, die niet gaat funshoppen. Ik wil snel en vakkundig geholpen worden, om a.s.a.p. weer weg te kunnen. Zijn er over 10 jaar nog wel fysieke winkels? Of kunnen we al beginnen met het ombouwen naar betaalbare woonruimte met her en der een leuk trendy winkeltje? Of voor de opvang van……? Nee, ik zou er niet over beginnen.

Vandaag neem ik jullie mee naar de mooiste stad van de wereld. De Stad der Wonderen, naar het gelijknamige boek van Eduardo Mendoza. Mijn geboortestad, die bruisende Mediterrane parel die altijd blijft verbazen en ontroeren. En die zelden teleur stelt, hoe vaak je er ook komt.

De meesten van jullie zijn er al een keer geweest, velen heb ik meegenomen op een toer door de stad. Dan ging het meestal om de grote trekpleisters; las Ramblas, la Sagrada Familia, Camp  Nou, de markt La Boquería, Parc Güell, Casa Mila van Gaudi op de fameuze Paseo de Gracia. Allemaal indrukwekkende plekken die daarna van je bucketlist gestreept konden worden. We reden dan met de auto kris kras door de stad om alles te kunnen zien.

En we namen jullie mee naar onze favoriete restaurants: vooral Escribá met zijn fantastische paella op het strand van Bogatell, tapazaak el Xampanyet naast de Catedral de Santa Maria del Mar in de hippe wijk el Borne, la Tunateca als we echt los gingen, de Argentijnse topper 9Reinas, trendy Bestial bij de Olympische haven, het sfeervolle Senyor Perellada dat helaas de Corona-crisis niet heeft overleefd. En meestal moesten we daarna uitbuiken en een siësta doen in het stadspark La Ciutadella.

Vaak huurden we fietsen om rond het centrum van de stad de andere top-attracties te bekijken. La Palau de la Musica met zijn uitzinnige architectonische uitstraling, Het Centre Culturel in de oude markthal van El Born, het oude stadshart Ciutat Vella met de Gotische Kathedraal, de minder bekende markt Santa Catarina, het mooie treinstation Estació de França. Het was in Barcelona 25 jaar geleden levensgevaarlijk om te fietsen, maar de stad heeft nu geweldige routes en goede fietspaden.

Met Marion ga ik één keer per maand naar Barcelona, meestal voor een bezoekje aan mijn peettante Ria. We maken er een mooi dagtripje van, waarbij ik in mijn boekje 100 secretos de Barcelona (100 geheimen van Barcelona) steevast raadpleeg voor iets onverwachts. Een nieuwe wijk door struinen, een minder bekend museum bezoeken, lunchen in mooie restaurants zonder toeristen. We huren meestal een scooter om lekker vrij door de stad te sjezen en overal te kunnen parkeren.

Het heeft ons al langs veel mooie bezienswaardigheden gebracht die net buiten de top 10 vallen:

• Hospital Sant Pau; een Modernistisch hoogstandje. Vroeger een ziekenhuis, nu een must see op de Wereld Erfgoed lijst.
• Museo Nacional de Arte de Catalunya: op de Montjuic een parel met historische collectie.
• Monestir de Predalbes: het Middeleeuwse klooster dat serene rust uitstraalt.
• Tibidabo met zijn prachtige Tempel Sacrat Cor en een waanzinnig uitzicht over de stad
• Casa Vicens: het eerste huis dat Gaudi bouwde en waar hij experimenteerde met zijn stijl.

Gisteren was weer zo’n dag met een gouden randje. Terwijl de stad (en vooral de bovenwijken) akelig leeg is i.v.m. de vakantiemaand augustus, viert het dorps aandoende wijkje Gràcia zijn feest. Vooral ’s avonds is het één groot festival van live muziek en optredens. We kuierden door versierde straten, keken naar een symbolische optocht van reuzenpoppen (Els Gegants). Maar hoe hard de gemeentelijke dienst ook aan het schoonspuiten was, aan de geur van schraal bier en urine was niet te ontsnappen. De beruchte Vlaamse Gas tijdens de 4-daagse in Nijmegen leek wel een Ritual-teststraat vergeleken met deze geurbom.

En toch loop je soms tegen een onvervalste ‘tourist-trap’ aan. Er was nog één ongeziene plek van mijn favoriete architect Gaudí en dat waren de Paviljoenen van Güell. De oude Güell was de mecenas van Gaudí en liet hem ook de moestuinen en het buitenverblijf ontwerpen, toen ver buiten de stad, maar nu bijna tegenover Spotify Camp Nou(..) aan de Diagonal. Bij het hokje naast het weelderig gesmeden entree-hekwerk betaalden we € 6,= p.p. om daarna in een oersaaie tuin met twee vervallen huisjes terecht te komen. We konden ons lachen haast niet inhouden, het leek werkelijk nergens op. We hebben de entreeprijs voor tuinbezoek aan Rosamar meteen verhoogd naar € 12,=.

Het mag duidelijk zijn, ik blijf gek op mijn Barcelona. En hoop jullie met deze ode te prikkelen om weer eens naar Ciudad Condal te gaan om de andere schatten te gaan zien. Op een fiets of op een scooter. Mij mag je bellen als je er bent. Ik zoek de lunchtent wel uit. Especialidad de la Casa.

Vakantietijd. Grote delen van Nederland zijn weg, gaan weg of zijn alweer terug. Er is ook sprake van inhaal-gedrag, want de afgelopen twee zomers was het wel een beetje aanmodderen en pierewaaien tussen alle Corona-golven door.

Er is bijna nergens nog wat te vinden als je last minute plannen wilt maken. Een spoed weekje Rhodos kan je zomaar €1.800,= p.p. kosten, met fenomenaal uitzicht vanuit je 10m2 kamer op de muur van de overburen. Op de bonnefooi ergens heen rijden heeft ook geen zin, want alles zit vol. Zelfs Peter Gillis heeft zijn aftandse parken volgestouwd. Van schrik zijn alle kakkerlakken gevlucht. Binnenkort zijn we ook van dat gênante TV-programma af. Dikke Peet heeft blijkbaar losse handjes, wat wel past bij zijn status van asociale ondernemer.

Ik geef het eerlijk toe: ik kan smakelijk lachen om het vakantieleed van anderen. En dan niet in de categorie ZOO (Ziekte-Ongeluk-Overlijden), maar wel ‘badkraan lekt 5hoog in Blanes’, ‘hotelbuffet veroorzaakt reetrace op Kreta’, ‘gelig zwembad stinkt naar pis in Bodrum’. Al decennia zijn er TV-formats op gebaseerd. Vroeger Frits Bom met ‘de Vakantieman’ (nu vernieuwd bij MAX), Ursul de Geer met ‘Het Is Hier Fantasties’ of engerd Rob Geus met ‘Red mijn vakantie.’ Het is voor mij een soort van leedvermaak. Hele vakantie naar de kloten omdat het doucheputje verstopt zat. ‘Ik heb het hele jaar gewerkt voor deze twee weken en nu wil Juan niets oplossen. Ik kan wel janken. Ik wil naar huis!’.

Ik heb al best veel gereisd en mijn portie tegenvallers gehad. Op mijn 19^e toerde ik zomers als reisleider door Spanje en Portugal met 45 eigenwijze Nederlanders in een aftandse bus. Het waren cultuurreizen, met vooral deelnemers uit het onderwijs. Er ontstond een paratyfus-uitbraak in de groep, waarna we onder politiebegeleiding naar Lissabon vertrokken om daar geïsoleerd te worden op de grootste camping van Europa. Tien man van de groep werden opgesloten in het ziekenhuis, de rest mocht de camping niet af en alleen gebruik maken van 1 douche en toilet op 300 meter lopen. Na dagen onderhandelen met ambassade, reisorganisatie, verzekering en afgevaardigden van Portugese Ministerie van Gezondheid mochten we verder. Maar eerst moest ik 4 totaal geflipte deelnemers op het vliegtuig naar Nld krijgen, omdat ze onhandelbaar waren geworden en de hele groep gijzelden.

Echt mislukte vakanties kan ik me niet herinneren, wel domme keuzes of stomme foutjes. Jaren geleden boekten Marion en ik, na een hectische werktijd, een All-Inclusive vakantie naar Puerto Vallarta in Mexico. Alles was luxe, alles was veel (eten en drinken), alles werd geregeld. Maar ik zat uit pure verveling al om 11.00 uur aan de Piña Colada en haalde licht aangeschoten net de lunch. Na een dag of 5 besloten we de ‘luxe gevangenis’ alleen te gebruiken om te overnachten en gingen we lokaal op zoek naar leuke restaurantjes en niet-georganiseerde bezienswaardigheden. Maar het was onze eerste en laatste All-Inclusive.

Elf jaar geleden, tijdens onze Australie-trip, huurden we een camper bij Cheap-a-Camp. Alles was gammel en cheap aan de camper en hij kraakte gevaarlijk bij het remmen en bij bochten. Maar het ergste waren de nachten. De één-persoons foam-matrasjes waren zo dun, dat we besloten ze op elkaar te leggen, zodat je om de dag in ieder geval 1 nacht redelijk kon slapen. Na een week waren we kapot. Maar het campertje ook, want de wielophanging brak bijna af. We regelden een huur-auto, doken een luxe hotel in en hebben 24 uur geslapen. Het zal nog wel even duren voordat we weer in een caravan of camper slapen.

Onze verre reis naar Cambodja en Maleisië stellen we ook dit jaar weer uit, nu Azië toch al met reisbeperkingen begint i.v.m. oplaaiende Covid-gevallen. In plaats daarvan gaan we tweede helft oktober een autotoer maken naar Noord-West Spanje (Asturias, Galicia) en daarna door Portugal om te gaan eindigen in onze winter-standplaats Malaga. Ik heb op vakantie meestal de leiding over de route en bezienswaardigheden, Marion doet de accommodatie. De voorbereidingen zijn begonnen en die zijn vaak net zo leuk.

Hebben jullie sterke vakantie-verhalen? Hilarische blunders? Vliegtuig gemist? Paspoort vergeten? Koffers thuis in de hal laten staan? Kind op het toilet achtergelaten langs de Franse autoroute? Toe, vertel eens..

Je weet dat het gebeurt en toch word je erdoor verrast; de bedrijven die van een crisis exorbitant profiteren en geen haarbreed in de weg worden gelegd.

Begin maart vroeg ik me in een column over energie af, waarom de olieprijzen zo hard stegen (http://vroegopzondag.nl/?p=3241). En eigenlijk staat die vraag nog steeds open. Op 1 januari 2022 kostte een vaatje olie rond de $75,=, eind juni was dat boven de $100. Maar het rare is, het komt niet door schaarste. Want eind 2021 werden er elke dag 77 miljoen vaten olie opgepompt in de hele wereld en op dit moment zijn het er zelfs 100 miljoen. Duizelingwekkende aantallen, maar geen tekort. Is beursspeculatie de grote boosdoener? Het antwoord is waarschijnlijk ja.

En Shell leverde deze week het keiharde bewijs: een 2^e kwartaalwinst van € 11,2 miljard. Het 1^e kwartaal van 2002 was ook niet slecht met € 9,1 miljard. In deze energiecrisis maakt Shell 100% meer winst dan vorig jaar in dezelfde periode. Ik word pissig als ik Shell-baas van Beurden hoor zeggen dat ze de winsten gebruiken om te investeren in veilige en duurzame energieleveringen. Pinokkio van Beurden kreeg een lange neus van het liegen, want het grootste gedeelte wordt gebruikt om Shell-aandelen terug te kopen om in de toekomst nog meer winst te kunnen maken.

In Frankrijk hebben ze besloten om de energiemaatschappijen te dwingen om lage tarieven door te belasten en daarmee eigenlijk de prijs te reguleren. Daarom is Franse benzine ineens één van de goedkoopste van Europa, terwijl het altijd andersom was. Iedereen die op vakantie ging, probeerde altijd zo min mogelijk in Frankrijk te tanken. Er werd meteen door het parlement een overwinst-belasting aangenomen, zodat bedrijven als Shell over de meerwinst dan nu €2 miljard extra hadden moeten betalen.

Was snel geregeld daar. En wat zegt onze staatssecretaris van Rijn? Dat het niet kan in NL, omdat het 2 jaar duurt voordat het ingevoerd kan worden bij de belastingdienst. Net zoals het aanpassen van de jubelton, een andere systematiek  voor vermogensbelasting, eerlijke dividendbelasting voor grote bedrijven etc. etc. Kan niet, te ingewikkeld, slechte ICT, te weinig personeel, andere prioriteiten. Het hele arsenaal aan Rutten-smoesjes komt op tafel, als we het maar niets hoeven aan te passen. Lamzakkerig duikgedrag.

Er zijn nog een paar grote Nederlandse bedrijven die lekker draaien op andermans pijn. Albert Heijn, winnaar van de Coronacrisis, heeft ook een prima 2021 achter de rug. Dit jaar zijn ze volop bezig om de pijn van de inflatie bij de producenten neer te leggen. Simpel gezegd; ze knijpen hun leveranciers tot op het bot uit, waardoor die soms onder kostprijs moeten leveren. En aan de kassa bij Appie ben je nu gemiddeld 5% duurder uit dan begin dit jaar, dus zullen ook de halfjaarcijfers van AH niet tegenvallen. Ik schat een bescheiden winstje van € 1 miljard…

Unilever, ook zo’n lobbyclub die rechtstreeks naar de Nokia van Rutten belt, doet het lekker door ongegeneerd telkens de prijzen te verhogen. Dit halfjaar zijn de prijzen al 11% gestegen , waardoor de winst lekker stabiel op € 3,2 miljard uit komt, midden in de Oekraïne-grondstoffen crisis. De banken, accountants, verzekeringsmaatschappijen, ze doen het allemaal geweldig. Never waste a good crisis.

Waarom ik zo afgeef op deze reuzen? Omdat daar onder complete bedrijfstakken struggelen om de hoge inflatie en gestegen kosten betaalbaar te houden voor hun klanten. Het MKB heeft de grootste moeite om de gestegen inkoopkosten door te kunnen belasten aan hun klanten. Als je bv. mooie slasoorten levert (zoals de Klispoel in Beek) aan AH en je kosten met 10% zijn gestegen, krijg je te horen dat je contractueel pas in 2023 mag verhogen. Tot die tijd vreet je maar droog brood.

Het wordt een taaie 2^e helft van 2022. Boze boeren, hoge inflatie, nieuwe coronagolfjes, stijgende rente, asielzoekers-tragiek. En ook nog nieuwe winterbanden voor mijn PC-Hoofttractor.

Ik weet dat velen van jullie liever een persoonlijk verhaaltje lezen over mijn triviale blunders, onze reizen of over mijn persoonlijk wel en wee. Sommige zijn allang afgehaakt na dit cijferbombardement en hebben door gescrold naar de vakantiefoto’s van de buren. Groot gelijk, er is ook niks grappigs aan deze column. Volgende week beter!

Het zit erop; de Zomerfeesten in Nijmegen zijn door een recordaantal mensen bezocht. 1,5 miljoen feestvierders en 40.000 lopers dompelen zich onder in het grootste gratis evenement van Nederland. Drie dagen wandelen en zeven dagen feest, een mooie combinatie!

Zelf heb ik me maar een half avondje in het feestgedruis gemengd. En zag vooral veel uitgelaten jonge mensen die gesmacht hebben naar deze über-party. Het centrum barstte uit zijn voegen en iedereen stond heerlijk hutje-mutje tegen elkaar. Ben benieuwd hoeveel nieuwe Corona-gevallen dit gaat opleveren. Ik heb gelukkig geen locaties in de buurt van Nijmegen, maar heb de afgelopen weken al een golf aan nieuwe Corona-gevallen voor de kiezen gehad met ons bedrijf De Groene Artisanen.

Gisteren was er een “grote” demonstratie in onze hoofdstad. Een paar honderd mensen hadden één grote gemene deler: ze waren overal tegen! Tegen vaccineren, tegen het stikstofbeleid, tegen immigratie, tegen de globalisten, tegen de liegende media. Trump is een held, Biden een pedofiel, Rutte moet voor een tribunaal komen. Natuurlijk zijn dan sommige Forum voor Democratie-prominenten er als de kippen bij om het vuurtje op te stoken. Er kwamen ook een paar boeren aanwaaien met trekkers, maar het is lastig om met zo’n ding door de hoofdstad te snorren.

Er schoot mij één ding te binnen toen ik het verslag van de demonstratie las. Hebben zij ook de cijfers gezien van de bijwerkingen van de vaccinaties? Het Lareb, het Nederlandse Bijwerkingencentrum, heeft tot en met mei 2022 (dik 2 jaar na start van Corona) 662 meldingen ontvangen van overlijden na een corona-vaccinatie. Bij een groot deel ligt er een andere oorzaak meer voor de hand. Maar als we alle 662 meldingen afzetten tegen 33,5 miljoen vaccinaties is dat 0,002%. Om de boel een beetje in verhouding te zetten: er gaan jaarlijks 19.000 mensen dood door roken. 300 x hoger dan de (maximale) bijwerkingen van Covid.

Er waren in het begin nogal zware risico’s volgens de anti-vaxxers. Je zou proefkonijn zijn van de Big Pharma, Bill Gates en Soros zaten erachter om ons te domineren, via het vaccin kreeg je een 5G-chip ingeplant. Er was vooral twijfel wat de lange termijn-effecten zouden zijn van vaccineren. Op zich een spijkerhard argument, want lange termijn effecten weet je pas op lange termijn. Misschien is het nog te vroeg om te oordelen, maar het lijkt erop dat ik geen varkensoren ga ontwikkelen de aankomende tijd.

Ik heb wel een paar andere bijwerkingen, die ik  nu met het grootste gemak onder naweeën van Corona schaar. Het meest zichtbare is mijn buikomvang, ruim 4 cm groter dan in februari 2020. Het begon na mijn 1^e inenting in mei 2021. Ik reed het testterrein af en voelde meteen een opzwelling ontstaan. Onder de douche de volgende ochtend moest ik voorover bukken om te kijken of mijn belangrijkste lichaamsdeel nog op de oude vertrouwde plek zat, want hij was uit beeld. Het is voor mij altijd een punt van zorg, sinds ik jaren geleden bij een bezoek aan Waterworld in Lloret van de Kamikaze glijbaan af ging en in paniek raakte. De kalebassen van mijn klokkenspel waren door de klap naar binnen geschoten en moesten handmatig terug geduwd worden naar hun vertrouwde positie..

De antistoffen van de 2^e  vaccinatie hebben zich demonstratief verzameld in de ‘autoband’ onder mijn kin. Het lijkt daardoor of ik de airbags van mijn Touareg hebben verplaatst naar een permanente positie net boven mijn nek. Het is een bijwerking die ik niet meer kwijt kan raken, tenzij ik 8 weken afgezonderd van de wereld bloesemtheeblaadjes ga kauwen in Bhutan. Misschien kan ik dan een bijlesje nemen bij de minister van National Geluk, de enige met die portefeuille in de wereld.

De andere bijwerkingen (slapeloosheid, stress, winderigheid, het emotionele gedrag van een hysterische poedel, vraatzucht, onredelijkheid, toenemende roekeloosheid) zijn onmiskenbaar het gevolg van de booster, niet voor niets zo genoemd. Deze heb ik in januari dit jaar gekregen en heeft mij regelrecht naar de verdoemenis geholpen.

Als we mijn cynisme over de bijwerkingen even parkeren, blijft de vraag of we alles weten. En vooral, moeten we doorgaan met de beschermende maatregelen? Hoeveel mensen zijn NIET gestorven door het vaccin?

Wie het weet, mag het zeggen. Wees eens eerlijk, welke bijwerkingen heb jij last van?