Vandaag heb ik zin om te zeuren, om te klagen. Op zun Nimweegs: nuilen! Het onderwerp is redelijk voor de hand liggend en al vaker hier ter sprake gekomen: het rijgedrag van Medelanders.

Voorop gesteld, ik ben geen gemiddelde autorijder. Ik rijd +/- 5.000 km per maand in een oversized PC Hoofttrekker met Duitse nummerplaten. Ik houd me tegenwoordig meestal prima aan de maximum-snelheid en vind de 100 km per uur best te doen. Cruisecontrol op 105 en relaxed rechts blijven. Tot een paar maanden geleden reed alles lekker door en waren er weinig files.

Maar de drukte is weer fors toegenomen en daarmee ook het aantal files. Wat echt zorgwekkend is, is dat er een nieuwe categorie kneuzen bij is gekomen. Het is de groep die vroeger met de trein naar hun saaie kantoorbaantje in Zoetermeer gingen. Uit angst voor besmettingen mijden ze nu het Openbaar Vervoer, maar hun Ford Fiasco 1.1 Eco heeft alleen tijdens vakanties de snelweg gezien.

Ze halen met 93 een vrachtwagen in en doen daar gemiddeld 5 minuten over. Want op hun dashboard staat de teller op 98 en ze bouwen altijd een veiligheidsmarge in. Kunnen we deze groep angsthazen/controleneuroten niet verplichten om weer in de tuf-tuf te stappen als ze gevaccineerd zijn? Gewoon een boete van € 93,= als ze toch nog de boel lopen te saboteren? Dan zijn ze snel weg van de snelweg.

Het is al jaren met stip op nr. 1 mijn grootste irritatie: onnodig links rijden. Het veroorzaakt veel files en bij mij ook lekkende hartkleppen, te hoge bloeddruk en zenuwaanvallen. Dan gaat zo’n Toyota Starslet al 3 km van te voren naar links omdat er met een verrekijker een vrachtwagen valt te bespeuren aan de horizon. En als ze er dan eindelijk voorbij zijn, blijven ze lekker plakken. Want over 2 km komt er nog één. Ze kijken ook nooit in hun achteruitkijkspiegel. Dat kan ook niet want ze zitten zo onder het stuur geklemd met hun bokkenpoten, dat ze bijna met hun kin sturen en de spiegel achter hun kruin hangt. Loosers.

Op een verlaten drie-baans weg blijven deze minkukels consequent op de middelste baan rijden. Heel soms ben ik het zat en ga ik er rechts naast rijden, in de hoop oogcontact te maken. Vroeger toeterde ik dan en ging er een bepaalde vinger de lucht in, maar ik heb van Marion begrepen dat dat lichtelijk overdreven en intimiderend is. Hun ingebouwde oogkleppen blokkeren echter de mogelijkheid om opzij of achteruit te kijken. Het is alleen met een gedurfde operatie te verhelpen, waarbij alle niet gebruikte hersencellen worden verwijderd. Meestal kunnen deze schijtlijsters na zo’n ingreep niet eens meer zelfstandig ademhalen…

Afgelopen weken is ook de categorie vakantiegangers weer actief geworden. Dat zie je een afgeladen Skoda Fabiola Station met een caravan erachter op vrijdagmiddag een file veroorzaken, omdat de iele bandjes van het sleurhutje angstig doorbuigen van alle kilo’s aardappelen, potten mayonaise en Aldi-bier. Veel caravans zijn van het merk Kip, maar ik zou voor geen goud meer in een vreemde kip wakker willen worden.

Ook DLB’s (Dikke Lippen Busjes) met Frans Bauer-huizen erachter zijn altijd op vrijdagmiddag onderweg, omdat ze ’s avonds halverwege een plaats hebben gereserveerd op doorreis-camping Am Graue Autobahn in Koblenz. Ik blijf dat fascinerend vinden. Je kunt elke dag weg, maar besluit massaal aan te sluiten bij de rest van de droeftoeters met uitklaptent. Het doet me denken aan die bejaarden die altijd op zaterdagmiddag de stampvolle AH bezoeken. Zeven dagen in de week de tijd, maar niet loskomen van de oude gewoonte. Of zijn dan de vleeswaren extra in de aanbieding????

Aankomende woensdag vertrekken wij met Marion’s auto naar Spanje. Na alle eerdere perikelen met mijn tractor is dat een betere optie. Voor Marion is dat tot nader order een enkele reis, want haar sabbatical heeft geen geplande einddatum. Hopelijk zijn er weinig sleurhut-combi’s op de weg en kunnen we een beetje snel door Frankrijk heen. Als het aan Macron(i) ligt, mag je alleen met 16 vacccinspuiten, 5 testresults en een elektrische halsband door zijn mooie land rijden. Hoezo één Europa?

Zo, ik heb mijn hart gelucht. Voel je niet aangesproken als je een Kip hebt. Ik moest alleen mijn ei kwijt.

Soms lijkt onze wereld een mislukt experiment in het heelal. Als er al ergens een andere vorm van leven is, laat ze dan in godsnaam iets geleerd hebben van onze fouten bij hun bezoekjes aan Planet Earth. Want vooral ons zogenaamde IQ is destructiever dan de oerknal waarmee het allemaal begon.

Je kunt het klein of groot maken; we maken overal een potje van. Voor 3 modale jaarsalarissen wordt een advocaat of een misdaadjournalist door een soortgenoot afgeknald. We verneuken het klimaat, waardoor extreme weersomstandigheden een land als Canada laten verzengen door de hitte of een provincie in Nederland volledig onder water zet. Dan heb je ook nog wappies als Willem Engel die in twijfel trekken of zo’n overstroming wel echt gebeurt. En we zijn niet in staat om virusbedreigingen gezamenlijk op te lossen. Maar we kiezen ook leiders die niet verder vooruit denken dan de gemiddelde cavia die een joint rookt. En net lees ik dat er stelende ramptoeristen in Limburg rondlopen. I rest my case…   

Mijn primaire reactie op dit soort momenten is altijd om mezelf terug te trekken in mijn eigen kleine bubbel. Druk maken om familie, vrienden, bedrijf en de kleine dagelijkse triviale dingetjes. Ik lees nog wel 4 kranten per dag, maar het negatieve nieuws glijdt van me af als teflon. Het blijft niet plakken. Terwijl de wereld in brand staat, Afghanistan toch weer door de Taliban wordt veroverd, er elke dag 12.000 mensen sterven aan de hongerdood, er ruim 4000 voetbalvelden per dag worden gekapt in de Amazone, kijk ik gefascineerd naar 12 dappere goudvissen in mijn troebele tuinvijver. Ik hang het boze anti-reiger oog weer recht om de schatjes te beschermen tegen een vileine aanval.

Het was deze week dan ook een ogen-week. We waren maandag nog niet vers geland op Weeze, of we mochten al door naar de oogarts van het ziekenhuis. Tijdens Marion’s periodieke controle waren er irritante plekjes op haar hoornvlies geconstateerd die niet tot de standaard uitrusting horen… Snel doorverwijzen heeft al een paar keer erger voorkomen, maar ook elke keer geleid tot medisch ingrijpen. Het oordeel van Dr. Wong was duidelijk: donderdag komen en meteen eruit halen. In je oog… Op je hoornvlies… Het is altijd Marion’s grootste nachtmerrie geweest; snijden in je oog…

Om de spanning te verminderen mocht er de avond ervoor begonnen worden met Oxazepam en dat is voor herhaling vatbaar. Mellow Yellow stapte Marion donderdagmorgen in de auto bij haar chauffeur. De ingreep was in een oogwenk gepiept en succesvol. Maar de drie hechtingen in haar hoornvlies waren een onverwachte tegenvaller, die de aankomende weken nog voor veel irritaties gaan zorgen. Met een Grace Kelly zonnebril op, een tot oogdeksel gemuteerd mondkapje en met weinig tekst konden we door naar haar afscheidsreceptie in Vianen. De timing was belabberd, maar na 18 maanden komt voor Marion de hogesnelheidstrein die LCH (Landelijke Consortium Hulpmiddelen) heet op het eindperron aan. Alle hotemoten waren er en onze wijnvoorraad is royaal aangevuld. Het einde van een hectische, maar mooie klus is aanstaande.

Zelf had ik vorig week zaterdag een akkefietje aan mijn linkeroog dat ik angstvallig verborgen hield, om maar niet de focus te verliezen op de urgentie van Marion. Tijdens een potje beton storten had mijn Gambiaanse gabber Ibrahim iets te enthousiast de zak cement open gesneden om in de betonmolen te gooien. De wolk cementstof  bedekte mij helemaal, maar naïef klopte ik het gruis uit mijn bouwkleding, rechtstreeks in mijn oog. Daarna heb ik in een paar dagen meer gejankt dan in alle 58 jaar daarvoor. Precies op tijd, de dag van Marion’s ingreep, zag ik door de tranen de stoplichten weer. Nou maar afwachten wat de justitionele schade is…

Onze micro-wereld bestond dus uit oogperikelen. Er zijn talloze spreekwoorden te bedenken die er betrekking hebben: met lede ogen de noodzaak aanzien, Marion keek groen en geel uit haar ogen na de ingreep, iemand zand (of cement) in de ogen strooien. Maar de week eindigde fantastisch: Marion kijkt weer recht uit haar doppen. En ik heb vrijdag, samen met oud-hotello maatje Marc, het business-golftoernooi gewonnen. BAM! Die zag je niet aankomen hè? Wij ook niet haha. Als je maar iets voor ogen houdt. Focus!

Waar zijn we nu weer in beland? Het begint wel een hele slechte cowboyfilm te worden. Waarbij elke paar minuten er weer een nieuw onverwachte slechterik het witte doek komt binnen denderen. Hoe die film heet? Once upon a time in Corona-country.

Het leek even een happy end te worden. We prikken al onder de 20, 72% van alle volwassenen heeft al minimaal 1 prikkie gehad, 84% van de 65-plussers is al klaar. Maar de Delta-variant (een sjiek woord voor een hufterige, hardnekkige Covid-kloon) maakt gehakt van onze naïeve instelling. Nog nooit is een Popie-Jopie uitspraak van een bewindsvoerder (“Dansen na Jansen”) zo hard gebackfired. Om de jeugd aan de prik te krijgen, werd er een zorgeloze feestzomer aangekondigd. En nu gaan we gierend onderuit en achteruit. Vol op de rem.

Natuurlijk heeft de jeugd dringend behoefte heeft om de schade in te halen. En dus massaal naar events, party’s, studentenfeestjes, kroegen, disco’s, festivals, beachclubs. Alle opgekropte frustratie eruit feesten en lallen. Als ik 20 was geweest, had ik precies hetzelfde gedaan. Sterker nog, ik had een slaapzak op het Keizer Karelplein gelegd om elke dag een paar uur te knarren, tussen al het gefeest door. Geen seconde willen missen, overal bij willen zijn. Er is een psychologische term voor. FOMO: Fear Of Missing Out. Liever te dik in de kist, dan een goed feestje gemist.

Dus laten we de zwarte piet niet bij de jeugd leggen. Want ook al zitten we alweer op 10.000 besmettingen, wat is er eigenlijk aan de hand? Lopen de IC’s weer vol? Valt het bedrijfsleven weer stil? Krijgen we niet genoeg vaccinaties? Statistisch gezien is er alleen maar goed nieuws. Er gaat (bijna) niemand dood en door het aantal besmettingen onder de jeugd neemt ook daar de immuniteit toe. Waarom gaan we dan de boel weer platgooien? Om de entertainment-sector en horeca definitief naar de kloten te helpen? Is de remedie niet langzamerhand erger dan de kwaal?

Ik vind het vooral zuur voor al die mensen die hun vakantie (weer) in duigen zien vallen. Klaar stonden om met het gezin in de auto naar de Côte d’Azur, Gardameer of Costa Brava te gaan. En nu ineens weer te maken krijgen met extra testen, opgefokte Franse snelwegcontroleurs, nerveuse hotelbazen. Alle lust om weg te gaan, gaat er dan wel af. Nederlandse vakantieparken en campings kregen onverwachts veel annuleringen toen het internationaal reizen weer mogelijk werd. En nu probeert iedereen weer halsoverkop een aftandse stacaravan in Nunspeet te boeken. Voor € 2500,= per week….

Maar het valt toch in het niet bij de moordaanslag op Peter Rudolf de Vries. Ik heb hem hier op Vroeg Op Zondag vaak belachelijk gemaakt, omdat ik het een vervelende betweter vond en vind die zich overal tegen aan bemoeide. De linkerhak van Maxima’s schoen te kort? Petertje wist wel een orthopedische oplossing. Het logo van Amazon verkeerd ontwikkeld? Petertje gaf wel een masterclass brandmarketing. Martien van Chateau Kweilant als quizmaster op TV? Petertje legde als dé TV-recensist uit wat er allemaal aan mankeerde. God, wat is het toch een zelf ingenomen kwal.

Maar ook iemand die zich altijd 200% inzette om rechterlijke dwaling of overheids-laksheid aan te pakken. Nooit opgaf en door bleef gaan om de waarheid te achterhalen. Hulpeloze mensen bij stond in hun strijd tegen justitie. En de ballen had om altijd te zeggen wat hij ervan vond. Ook als het over Holleeder of Taghi ging. Wetend welk risico hij daarmee liep. Maar niet van plan om zich in te houden, de mond laten snoeren of bang weg te duiken. In Spanje zeggen ze: ‘tiene cojones de hierro’ (hij heeft ijzeren ballen). Maar die hebben ze nu in zijn hoofd geschoten.

Ik las dat Peter een tattoo heeft op zijn kuit met de tekst: “on bended knee is no way to be free.” De Engelse variant van: “liever staande sterven dan op je knieën leven.” Het gaat eigenlijk over vrijheid en dat niemand jou kan overheersen.

Die vrijheid staat best onder druk de laatste tijd. Door Corona, maar ook door leiders in landen als Hongarije en Wit-Rusland. Maar als we één ding moeten blijven koesteren, is het vrijheid. Voor onszelf en voor de jeugd. Het is hun toekomst.

Grappig, die vele reacties op mijn Rosamar-klusverhaaltje vorige week. Schijnbaar was het gelukt om mijn positieve Spaanse gevoel op jullie over te brengen.

Het was op dezelfde zondag dat wij kansloos en troosteloos werden uitgeschakeld door een matig en stug Tsjechisch elftal. Ik blijf het onverklaarbaar vinden: je krijgt als profvoetballer een paar keer in je carrière de kans om je naam voor de eeuwigheid in de boeken te laten gaan. En dan begin je een beslissende wedstrijd als een natte dweil. Als een uitgebluste straatprostituee. Je loopt vanaf de eerste minuut over het veld alsof je 15 dagen zonder water door de Sahara hebt gestruind.

Ik was totaal verbijsterd over de analyse van Frank de Boer na afloop: “we zaten goed in de wedstrijd, we domineerden, we gaven weinig weg, het zat op beslissende momenten tegen.” September vorig jaar heb ik hier op Facebook de benoeming van Frank de Boer als bondscoach afgekraakt. En hij heeft er echt alles aan gedaan om dat waar te maken. 3-5-2… Depay laten staan met gemiddeld 25 keer balverlies per wedstrijd. Mahlen eruit, Promes erin. Chapeau Frank! Het zal lastig worden om weer aan de bak te komen, maar misschien kan je broer iets ritselen als ambassadeur voor Qatar in de woestijn. Want ook daar zullen we niet bij zijn….

Ik kreeg vrij snel de vraag of ik dan voor Duitsland zou zijn. Never in a million years! Ik woon heerlijk in Duitsland, maar bij de namen van Toni Kroos, Thomas Müller en Mats Hummels krijg ik een hevig jeukende rode vlek in de nek. Voeg daarbij een bondscoach die in stresssituaties neurotisch aan zijn edele delen kratst en dan eraan gaat zitten ruiken…. We hebben nog steeds een trauma van 1974.

En sommige Medelanders kunnen ook de 2^e wereldoorlog niet vergeten. Afgelopen week sliepen Marion en ik een nachtje bij van der Valk in Utrecht. Allebei hadden we twee lange dagen voor de boeg en geen zin om dan, met al het terugkerende fileleed, naar die Heimat te rijden. In de propvolle parkeergarage onder het hotel stonden veel auto’s slecht geparkeerd, waardoor Marion onvermijdelijk scheef kwam te staan. De volgende ochtend troffen we dit briefje aan op de voorruit:

Je gelooft eerst niet wat je leest. Tuurlijk kan je pissig zijn als je aanneemt dat de ander niet kan parkeren. Doe ik elke dag 5 keer. Maar onze Duitse kentekens veroorzaken dus kortsluiting bij iemand. Ik ben dan razend nieuwsgierig bij wie? Ik denk niet dat er nog 85-plussers ’s avonds in een Utrègse parkeergarage parkeren. Dus het is zeker iemand die WO2 niet heeft meegemaakt. Is het de gefrustreerde accountmanager van Second Luck (een bedrijf in gerecyclede condooms) die net de dagcursus ‘Hoe word ik serieus genomen door een klant?’ gevolgd heeft en op weg is naar zijn single-flat in Zoetermeer? Of is het de eigenaresse van een vieze, aftandse Renault Twingo die jaloers keek naar de superstrakke, schone bolide van Marion? Maar hoe verzin je dan nog ‘fucking nazi’?….

In de week van Keti Koti (Surinaamse herdenking van de afschaffing van slavernij) legt dit briefje onder de voorruit nog iets anders bloot. Iets ongemakkelijks, wat vaak moeilijk te bevatten blijft. Iets wat we het liefste niet willen weten of erkennen. Maar dat er vaak is, soms latent en onzichtbaar: discriminatie. Van Buitenlanders. Vluchtelingen. Anders denkenden. Anders geaarden. Anders gekleurden. En daar plaats ik meteen een disclaimer bij: Hoezo anders? Vanuit wiens perspectief?

Afgelopen week kwam veelvuldig de tweedeling in ons land voorbij als het gaat over ons koloniaal verleden. Moeten wij met terugwerkende kracht onze excuses aanbieden? Moeten we ons schamen voor rijkdom vergaard ten koste van anderen? Moeten we het zien in de context van de wereld in die tijd? En zo ja, moeten we daar dan niet (juist nu) afstand van nemen?  Het is hetzelfde dilemma als de zwarte Pieten discussie (OMG, het is pas juli!…). Als iets een ander kwetst of pijn doet, is mijn mening of oordeel dan zo belangrijk om er toch aan vast te houden?

Het gaat namelijk niet om de tegenstellingen die ons scheiden, maar om dat wat ons bindt. Dan kun je zomaar Europees Kampioen worden. Als je er samen voor gaat. Forza Italia!

Zondagmorgen 6.00 uur. De oude haan van de overkant probeert vals kraaiend zijn stembanden een beetje op te warmen. In de verte balkt een hese ezel de naaste buren wakker. Samen voeren ze het vaste ochtendritueel op in onze wijk. De koele juni-nachten zorgen voor een frisse start. Verliefd kijk ik vanaf de veranda naar beneden.

Want het is gelukt. Ik had het vorige week al aangekondigd, mijn drang om weer met de cementmolen te gaan stoeien. En ondanks de dagelijkse onderbrekingen voor zakelijk geneuzel heb ik mijn zwembadtraptredesproject (248 Scrabblepunten) voor 90% kunnen afronden. God wat voelt dat goed. Het heeft therapeutisch gewerkt, dat klussen in de brandende zon.

Samen met Ibrahim heb ik alle mieren begraven onder een dikke laag van 300 kilo beton, cement en leisteen. Er lopen er nu nog een paar hulpeloos rond op zoek naar hun voordeur, omdat ze op verre missie waren toen ik hun thuisbasis verwoestte. Je zou zeggen dat je na een rondje of 16 doelloos rondrennen beter op zoek kan gaan naar een nieuw onderkomen. Maar ergens in de evolutie hebben ze genetische schade opgelopen, want ze zijn er na een paar dagen nog steeds. Neuroten.

Het is niet zo dat in de tijden dat we hier niet of nauwelijks geweest zijn, er veel is veranderd of verbeterd. Spanje blijft Spanje. De stroom valt nog steeds uit omdat de illegale weedplantages teveel aftappen, het kraanwater is bij tijd en wijle nog modderbruin, de kwetsbare glasvezelkabels worden nog regelmatig  kapot gereden door te hoog geladen vrachtwagens en de geiser deed het weer eens niet. Maar eigenlijk is het wel lekker vertrouwd, al die knullige mankementen waarover ik in Nederland vol uit mijn plaat zou gaan.

We hebben wel nieuwe buren. Vanaf de koop van Rosamar in 2005 hebben we fijne buren gehad aan Manolo en Laura. Hun zoons zien opgroeien, ‘klusjesmannetjes’ en gereedschap gedeeld, op elkaars huis gepast bij afwezigheid van de ander. Maar wel op zijn Spaans, want burenbezoek voor een borrel doe je zelden. Helaas was de Corona-crisis de fatale genadeslag voor Manolo’s ritsenfabriekje (mooi woord in het Spaans: fábrica de cremalleras) en hebben ze gedwongen hun buitenhuis moeten verkopen. Doodzonde en zuur ook, we zullen ze missen.

Die nieuwe buren komen uit Zuid-Amerika en brengen meteen veel leven in de brouwerij. Afgelopen donderdag was het San Juan, de langste dag van het jaar en een nationale feestdag. Traditiegetrouw wordt er dan de avond ervoor veel vuurwerk afgestoken. Het buurgezin (vader, moeder en 3 jonge kinderen) hadden ook wat familie uitgenodigd om het nieuwe huis in te wijden en zo stonden er ineens 7 auto’s voor de deur. Ik ben een beetje de tel kwijt geraakt, maar ik schat dat er 10 volwassen en 15 kinderen in het kleine huisje zijn gepropt, na een nacht vol drank, geknetter en Ricky Martin op volume 10. Er is weer leven in de brouwerij.

Het is net of de wereld kleiner wordt als ik in Spanje ben. Ik lees nog wel alle kranten, maar het nieuws glijdt van me af, zonder te blijven plakken. Nieuwe wet in Hongarije? Genoeg reden om boos te zijn, zoals Rutte met Hollandse lompheid heeft laten blijken in de vergadering van de EU. Nederland naar de volgende ronde en in gedachten alweer een plek in de halve finale? Vanavond eerst maar eens Tsjechië winnen. Een falend registratiesysteem van de overheid om vaccinaties in een app te krijgen? What’s new. Morgen ga ik me er weer druk over maken. Vandaag nog even uitvogelen waar we gaan lunchen. Dat zijn de essentials in de microwereld die Rosamar heet.

Één ding is zeker; voor Marion is het grote aftellen begonnen. Ik sleep haar vandaag nog net mee het vliegtuig in voor die laatste 4 afrondende weken bij het Landelijk Consortium Hulpmiddelen, maar daarna wordt het enkele reis Spanje zonder geplande terugkomst. Ze heeft deze week alvast met haar moeder een geslaagde Welcome Back-tour gemaakt langs alle strandjes en restaurantjes in de regio. Ze doorstond gisteren zelfs glimlachend windkracht 4 en hoge golven, na een dagje varen met amigo Gerard.

En zo komt een einde aan een heilzame week. Het einde van veel Corona-beperkingen is het begin van een restart van onze favoriete levensritme. Godzijdank.

Hèhè, we kunnen  weer. Met de vliegbus van Ryanne naar Spanje. Naar ons huis en naar onze vrienden. Marion (1 prik) en haar moeder (2 prikken) zijn donderdag al vertrokken, na een hele santenkraam aan papieren te hebben ingevuld, meegenomen en ingeleverd. Je moet bijna een vakdiploma “UWV-Papieren-versie23.1” hebben om aan zo’n reis te beginnen. En oh wee als je 1 documentje vergeet; je mag dan of niet mee in de vliegbus of je komt Spanje moeilijk in….

Vandaag ga ik mijn Gambiaanse gabber Ibrahim weer zien, die ook pas 3 weken terug in Catalunya is, na een gedwongen lang verblijf in Gambia. In november kon ik nog het laatste ticket voor hem regelen naar huis. En sinds maart was het weer wachten op toestemming om terug te komen. Het is gelukt en nu kunnen we weer samen klusjes gaan doen voordat in Noord Spanje de appeloogst gaat beginnen. God, wat is het goed hem weer te zien.

‘Onze’ andere Gambiaan, Jimmy Bah wordt al 12 maanden van het kastje (Banjul-hoofdstad Gambia) naar de muur (Dakar-hoofdstad Senegal) gestuurd door de Spaanse autoriteiten. Nieuwe werkgeversverklaringen en loonstroken (hij is ineens hoofd onderhoud van Rosamar BV), betalingen voor vergunningen, advocaatkosten: de hele bureaucratische Spaanse overheidsbende doet er alles aan om hem daar te laten. Maar ik denk dat we ook Jimmy over een paar weken weer in Spanje weten te krijgen. Want potloodlikkers mag je nooit laten winnen. Koste wat het kost.

Eerlijk is eerlijk, ik ben de afgelopen tijd al een paar keer incognito (d.w.z. zonder FB-posts) naar Spanje geweest. Voor spoedbezoekjes aan tante Ria, voor wie het Corona-isolement echt te lang duurde. Het waren elke keer intensieve tripjes met veel gedoe i.v.m. testen en verklaringen. Ik was in het begin meer kwijt aan de kosten voor al dat testen dan aan de tickets zelf. Ik heb daar gelukkig snel een creatieve professionele oplossing voor gevonden. Jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel.

Het is eerste wat ik met Ibrahim ga doen, is het stof van de cementmolen afhalen. En hele mooie, nieuwe, perfecte, handige tredes bij het zwembad maken. Zodat die muffe, vergane groene nepgrasmatten eindelijk in de vuilcontainer kunnen. Het was ooit een tijdelijke oplossing, maar het ligt nu al 4 jaar te mufmeuren in de brandende zon. Als ik er met mijn blote voeten op ga staan, beweegt eronder een peloton aan mieren en andere kruipend gespuis panisch alle kanten op. Dat is terecht, want ik heb die mierenneukers helemaal nooit uitgenodigd om bij de rand van mijn watertrots te gaan klootviolen. Ze krijgen volgende week een laag beton op hun knar, die zelfs hun koningin (een luie dikke die geen ruk uitvoert, net als ons koningshuis) onvruchtbaar maakt.

Wat ik het meeste gemist heb, behalve dat klussen? Het kunnen loslaten van mijn werk. Het lukt me in Nederland/Duitsland niet om een dagje ‘uit’ te staan. Er is altijd wel een deadline, een ziekmelding, een offerte, een operationeel probleem, een mailachterstand. Natuurlijk kan ik besluiten om er een dagje geen aandacht aan te geven, maar ik ben minder gespannen als ik ook in het weekend doorwerk om bij te blijven. Dan voel ik me ook minder schuldig als ik ’s middags een potje ga golfen. Hoewel, ontspannen vind ik golfen de laatste tijd ook niet meer. Golf is echt mindfuck; als je gestrest aankomt of bij hole 2 even op je telefoon kijkt, kun je beter je stokken in de vijver gooien en overstappen op jeu de boulen.

Maar mijn Spaanse alter-ego laat alles veel makkelijker los. Mañana, mañana! Ik word bijna altijd om half 7 wakker, pak een kop koffie, ga mijn zwembad schoonmaken en rommel een beetje rond het huis. Daarna kopje thee naar het meisje brengen en overleggen waar we gaan lunchen. Soms vlak voor lunchvertrek 1 mailtje beantwoorden en pas ’s avonds de rest screenen op urgentie. En verder gewoon DELLE: Durch Einfach Liegen Lassen Erledigen. Is het de andere lucht, de afstand, de lokale mentaliteit? Whatever, het werkt gelukkig zo.

Voor Marion is het aftellen naar een lang verblijf op Rosamar deze week al begonnen. Ze is samen met haar moeder alvast een voorproefje aan het nemen. Ik ga aanhaken! Voor even dan…

Gisteren waren we weer eens op pad voor een paar virtuele boodschappen. In de enige echte oudste stad van Nederland. Het is niet mijn hobby, slenterend winkeltje in en uit. Ik krijg dan van Marion een paar gerichte opdrachten en verder het verzoek vooral uit de buurt te blijven. Kost geen moeite.

Op het lijstje (what’s new..) stonden veel praktische dingen: een eiersnijder (Blokker), een weegschaal (geen idee waarvoor), twee leesbrillen (zit ik ineens op +2), een nieuw glasplaatje voor mijn Iphone (iets te hard op tafel gekwakt), 3 Tupperware mengkommen. Ook de sufste winkel van Nederland (de A.N.W.B.) stond op het lijstje: een nieuw plastic houdertje voor de tolbadge (kostprijs € 0,15, verkooprijs € 3,99). Ik keek stiekem om me heen, bang om bekenden tegen te komen. Maar godzijdank alleen maar A.N.W.B.-stelletjes: op zoek naar unisex windjacks, identieke polo’s en dezelfde afritsbroek.

Tijdens een verplicht blijf-uit-mijn-buurt-momentje, liep ik naar de ingang van een troosteloze winkelpassage. Onvermijdbaar botste ik bijna tegen de strategisch gepositioneerde verkoper van de daklozenkrant. En die kennen hun pappenheimers, want hij zag in mijn ogen dat hij beet had. En dat klopt, want ik heb een zwak voor de randfiguren of minder gelukkigen van onze maatschappij. Misschien pech gehad, soms zelf veroorzaakt, wellicht gebrek aan goede vrienden of fijne familie, maar je staat daar niet voor je lol een krantje te verkopen. Ze zijn bij mij altijd aan het goede adres.

Vladev (een gokje, hij zag er Slavisch uit) was een jaar of vijftig, miste 4 voortanden en lispelde de schitterende openingszin: “mooi krantje voor u meneer, voor maar € 2,=”. Ik trok mijn portemonnee, gaf Vladev er een briefje van € 5,- uit en zei dat hij dat krantje aan iemand anders mocht verkopen. Met zijn ogen was niks mis, want hij had wat meer briefjes zien zitten en vroeg bijdehand: “heb je geen tientje?”. Lachend vroeg ik wat hij ermee ging doen, “voor de nachtopvang vriend”, was zijn logische antwoord. Ik gaf hem het tientje en zei dat hij voor die andere € 5,= maar bier moest gaan kopen. Vladev sloeg mij hardop lachend op de schouder en sloot af met: “dat ga ik dadelijk meteen doen, vriend!”. En zo gingen we uit elkaar.

Op zoek naar Marion vroeg ik me af waarom die € 15,= voor Vladev mij gelukkig maakte. Is het medelijden? Of koop ik mijn eigen welvaart af? Doe je het uit besef van je eigen bevoorrechte positie, met lieve mensen en familie om je heen en zonder zorgen over de basisbehoeftes van het leven? Of is Vladev’s afhankelijkheid van de gunsten van anderen mijn grootste nachtmerrie? Feit is ook dat ik mijn hele leven al liever geef dan krijg. Omdat ik mij daar prettiger bij voel. Het is dus waarschijnlijk ook gewoon eigenbelang, dit shotje van het gelukshormoon serotonine.

Mijn Gambiaanse vrienden weten ook altijd de gevoelige snaar te raken. Normaal houd ik er geen rekening mee dat een ‘geleend’ bedrag voor een ticket, een trouwjurk of schaap ter ere van het Suikerfeest terugbetaald wordt. Als het dan onverwacht toch gebeurt, is dat een meevaller. Als ik zie hoe veel offers die jongens moeten brengen om in een vijandige wereld wat geld te verdienen om een heel peloton aan familieleden van eten en van een dak te voorzien, benijd ik ze niet en prijs ik mezelf weer gelukkig met mijn ‘gemakkelijke’ leven. Het is een soort van directe ontwikkelingshulp en wij hebben zelf ruim twee jaar geleden in Gambia kunnen zien hoeveel mensen daar baat bij hebben.

Het is best moeilijk om mensen als Vadlev een nieuwe kans te geven op een ander leven. Vaak is er geen normaal ritme meer te ontwikkelen om te werken. Te lang uit het proces, te weinig in staat om nog te functioneren binnen ‘normale’ werknormen. Het is top dat er sociale bedrijven zijn die de tijd en energie erin steken om het te (blijven) proberen. Een hele diepe buiging voor zoveel geduld en aandacht.

Maar het mooiste zou zijn als we allemaal wat meer begrip zouden hebben voor de afwijkingen. Dat niet de gangbare norm bepalend is, maar juist de individuele uniciteit. Omzigt boven het partijbelang. Depay boven het team. Of gaat dat te ver?

Bizar hoe alles deze week weer los barst. We douwen de 10 miljoenste spuit erin en doen net of alles achter de rug is. Ook ik ben blij met alle dalende statistieken, maar juichen we niet te vroeg? Leren we nou echt nooit van onze eerdere fouten? Iets met 1 zwaluw..

Ook mijn catering-business ontploft weer. Deze week organiseerde een grote klant een WELCOME BACK WEEK voor alle medewerkers en kreeg iedereen een prachtig menuutje van die Groenige (p)Artisanen geserveerd. Het afgelopen jaar waren er nooit meer dan 10 lunchgebruikers per dag, maar dit weekje was een goede reden om weer met 50 man tegelijkertijd te komen hokken in het restaurant, alsof het gewoon weer februari 2020 was… Ook op andere locaties werden we onverwachts van de sokken gelopen door massaal naar kantoor terugkerende gasten.

We zijn er ook wel blij mee, net zoals met 7 nieuwe catering- en hospitality-locaties. Onze medewerkers moeten nog wel even wennen, want na een rustig jaartje moet er ineens stevig opgeschakeld worden. Het is een beetje zoals vroeger in de onderwijscatering: na 8 weken zomervakantie op de camping moest het vol gas tot aan de herfstvakantie. Maar 25% haalde dat fysiek of psychisch niet en viel uit met:  hoofd-schouder-knie en teen, knie en teen.  

We hebben kortgeleden al 10 nieuwe medewerkers aangenomen en hebben nog een vacature of 6 uitstaan. Dat wordt de aankomende jaren de grootste uitdaging; het vinden van medewerkers die bij ons bedrijf passen. Duizenden cateringmedewerkers zijn hun baan kwijt geraakt en met name de grote cateraars gaan ervan uit dat ze de aankomende jaren blijven krimpen. Maar waar zijn al die overtollige medewerkers gebleven? Prikjes spuiten bij de GG&GD? In de Pre-vut? Lekker de WW gebruiken en pas na de zomer weer om je heen kijken? En wil ik die dan nog hebben als ze zich later melden?

Het zijn de bekende worstelingen van een MKB-bedrijf. Ook al hebben we ondertussen ruim meer dan 50 medewerkers en groeien we als kool, in het grove geweld van het grote geld vallen we niet op. We zijn geen Booking.com die onder publieke druk besluit om  €65 miljoen aan Corona-steun terugbetaald om het bonusje aan de 3 topmannen van € 28 miljoen toch door te laten gaan. Een verschil van een kleine € 100 miljoen, die ze vast gecompenseerd gaan krijgen d.m.v. een extra verlaagd belastingtariefje. Wat ben ik blij dat de G-7 landen dit asociale gedrag van grote multinationals aan gaan pakken en waar Nederland als belastingparadijs al jarenlang een zeer dubieuze rol in speelt.

We zijn ook geen Ministerie van VWS die effe € 100 miljoen voorschiet aan een dubieuze charlatan die plots in de mondkapjes-business stapt en daar zijn politieke vriendjes voor inschakelt. Ik heb er niet eens moeite mee dat ze er € 20 miljoen aan hebben overgehouden, want er zijn meerdere bedrijven die goud geld hebben verdiend aan de crisis. Denk aan AH, Bol.com, Thuisbezorgd.nl. Geen probleem, zo zit de wereld in elkaar. De één zijn dood, is de ander zijn brood. Maar heel Nederland valt nu over Swiebertje van Lienden omdat hij het “Pro Deo deed voor de Zorghelden.” Swiebertje heeft nu € 9 miljoen op de bank staan, maar durft de straat niet meer over te steken om geld te pinnen.

Maar het verhaal waar ik het meeste van kots, is het verhaal van Tata Steel. De nr. 2 vervuiler van Nederland, met 6,8 megaton stikstof per jaar. 6,808 miljard kilo! Hetzelfde als 140 jaar een maximumsnelheid van 130 km/u!!! We kunnen weer als een gek huizen gaan bouwen als Tata dicht gaat. Tuurlijk verliezen er dan mensen hun baan (al 2 jaar geen kerstpakket gehad…), maar waarom mag zo’n bedrijf open blijven en een varkensboer niet? Geen vergunning klopt, de Provincie kijkt de andere kant op, de regio heeft 50% meer longkanker gevallen dan gemiddeld. Soms ligt er in de winter gewoon zwarte sneeuw in de duinen. Maar Tata kom ermee weg..

De motor van de Nederlandse economie én belastingopbrengsten is het MKB. De grote jongens kosten miljarden subsidie (KLM), hebben geen moreel kompas (Booking) of vergiftigen ons land (Tata). Zij hebben machtige politieke vriendjes en lobbyen zich suf. We staan erbij en kijken ernaar. Of gaan we straks, na Corona, de jongens van de grote getallen ook eens aanpakken?

Veel lezers leefden vorige week hartstochtelijk mee met mij en N.E.C. Maar misschien nog meer met Marion, omdat ze bij verlies konden voorstellen hoe de sfeer zou zijn… Maar ik ken mijn prioriteiten en sjeesde tijdens de 2^e helft met 200 km/u over de Duitse Autobahn om haar in Düsseldorf op te pikken, op de Ipad de livebeelden streamend. Het wonder geschiedde en N.E.C. mag volgend jaar weer met de grote jongens meedoen.

Vanmiddag is het eindelijk zover. Na een maandenlange soap krijgen we ons eerste prikkie! Geen idee of het Pfizer of Moderna wordt, maar het kan me ook niet zoveel schelen. Ik heb alle rotzooi, die ikzelf mijn hele leven in mijn lichaam gestopt heb, overleefd en verwacht dan ook niet dat ik precies diegene ben van de 0,00003%  kans op overlijden door het spuitje. Wel heb ik een voorkeur voor mijn linkerarm, want die doet toch altijd voor spek en bonen mee. Krachteloze luilak is het.

Ondanks dat ik een Nederlandse DigiD, Sofinummer, Zorgverzekering en huisarts had, kwam ik in de ongeorganiseerde digitale chaos van de Nederlandse overheid niet voor. Elk dubbeltje wat er belastingtechnisch bij mij gehaald kan worden, wordt uit mij gezogen. En als ik in Rotterdam op de Maasboulevard 3 km te hard rijd, ligt er binnen een week een paarse envelop van die CJIB-criminelen op de Duitse deurmat.  Dan mag ik € 61,50 aftikken, inclusief € 9,= administratiekosten omdat ik in het buitenland woon. Terwijl die parasieten al jaren keurig vanaf een Nederlandse rekening betaald krijgen. Je kunt in Nederland beter een steen naar de politie gooien dan ietspietsie te hard rijden.

Maar ook al gaat Corona ons € 80 miljard kosten, een uitnodiging naar deze grenswerkende belasting-sponsor kon er niet vanaf. Ik moest me maar bij mijn Duitse noodarts melden. Gelukkig houdt mijn eega dan het hoofd koel en maakt voor ons beiden die afspraak, in de hoop dat Deutsche Gründlichkeit een snelle oplossing biedt. Maar onze eerste bezoek ooit aan een Duitse arts, leverde een teleurstellend “SPÄTER!” op. We zouden in Grupe 4-Stufe 7 belandden en ergens in september aan de beurt zijn. Want ook al wonen we inmiddels 22 jaar in Duitsland, we blijven een soort van Untermensch…

En toch is het nu wel gelukt. Want zonder uitnodigingsbrief op huisadres kun je via de digitale vaccinatie-afspraak site op grond van je bouwjaar het systeem doorkomen. En dat voelt niet als een studenten-trucje om voor te dringen. Ik vind trouwens al dat gejank over die voordringende studenten zuur gezeur. Die kids vervelen zich al anderhalf jaar en moeten juist die grijze massa weer activeren om de draad op te pakken. Het lukt  ze dus om in de falende vaccinatie-systematiek een ingangetje te vinden. In plaats van een gulle lach en een dank je wel krijgen ze van onze Popie Jopie minister de Jong te horen dat ze ‘eikels’ zijn. Hugo, namens al deze studenten de beroemde Jiskefet-uitspraak: ‘He lullo, heb je al geneukt?’

Wij hopen met die prikkies onze reisvrijheid terug te krijgen. We verwachten niet dat we straks weer twee keer per maand met de vliegbus naar Girona gaan. Maar na juli gaat Marion bijkomen van haar uitputtende klus bij de verdeling van mondkapjes, handschoenen, jassen, beademingsapparatuur enz. En dat kan wel even duren, dat bijkomen. Het zijn een paar taaie laatste maanden, maar aan de horizon gloort Spaanse hoop. Rosamar, ook herstellende van een lange eenzame periode zonder bezoek, zal haar met open armen ontvangen. En dan wil ik regelmatig aanvliegen, in het weekend.

Er zijn mensen die niet wilden vaccineren en het nu toch doen omdat er zonder prikkie best veel  beperkingen zullen gaan ontstaan. Ik vind het best grappig dat je eerst principieel tegen de ‘dwangmaatregelen’ van de overheid bent, maar overstag gaat als je er zelf last van ondervindt.

De zon gaat vanaf nu vaker schijnen en het normale leven keert mondjesmaat terug. Misschien drijft deze donkere Corona-wolk wel richting Wit-Rusland. Dat land staat nog op mijn lijstje van ontbrekende landen in het reis-alfabet. Maar een dictatoriale mafketel die Ryanair-vluchten uit de lucht haalt, is zelfs voor mij iets te link. Dus wordt het eerder Japan of Jordanië.

Reizen, zo’n zin in! Ik kan niet wachten op de 2^e prik.

Vandaag is het zover. Dan weet de oudste stad van Nederland of hun cluppie weer met de grote jongens mee mag doen. Niet meer naar stadion de Braak in Helmond of de Krommedijk in Dordrecht. Weer naar de Arena, de Kuip, het Flipse Stadion of de Galgenwaard. Heel ‘Nimwegûh hêt vlèkkuh in de nèk’ na jaren van ‘pien in het hert’.

De affiche voor deze apotheose is het Nederlandse equivalent van Flu-Fla, de klassieker tussen Fluminense en Flamingo in Brazilië. 4 jaar geleden daalde NEC af naar de donkere spelonken van het betaalde voetbal, nadat ze verloren hadden in de nacompetitie van: NAK! Vandaag is het dus dé uitgelezen kans om deze geelzwarte Harrie Nakkers te veroordelen tot nog een jaar kunstgras-geklooi in de Keuken Kampioen Divisie. Alleen die naam al…. Je gaat spontaan alleen nog maar eten bestellen bij thuisbezorgd.nl.

Voor clubliefde maakt het niet uit hoe oud of lelijk een stadion is. Camp Nou, ooit hagelnieuw toen ik vlak ernaast werd geboren, is nu een rottende betonnen kolos uit 1957. Ik pies nog liever in mijn Tena Lady for Men dan naar de door urinezuur aangevreten urinoirs van de vervallen tempel te gaan. Er ligt een ambitieus plan, Espai Barça, klaar voor een nieuw stadion. Maar met een miljardje schuld toch even lastig om Nationale Hypotheek Garantie aan te vragen. Ik ben ook bang dat Coutinho, Dembele en Griezelman niet meer de € 500,= miljoen gaan opbrengen die ze ooit samen gekost hebben….

En natuurlijk blijf ik altijd een N.E.C.-fan, ook in de teleurstellende achterliggende jaren. Dan ging ik wel eens met vriendje en technisch commissaris Leen Looyen naar uitwedstrijden om de club te vertegenwoordigen en werden we op de tribune van Telstar, Almere City of MVV consequent uitgelachen door de dronken businessleden van de lokale middenstand. En dan, na weer een 3-1 nederlaag, nog handjes schudden in de bestuurskamer om vervolgens 2 lange uren terug te rijden. Mooier kon je weekend niet beginnen, zo op vrijdagavond…

Maar nog één keer winnen, tegen die geel-zwarte Nakkers en dan mogen we ons volgend jaar weer 2x opmaken voor dé titanenstrijd tegen die andere geel-zwarte wespen, Vitàs uit Ernem. Ons volkse clubje tegen de kakkers uit de provinciehoofdstad. Mijn oud compagnon Erik Langedijk, bekend als het NEC-hooligan-typetje Schele Daan van de Krayenhofflaan, werd deze week al gevraagd om live te worden gevolgd vandaag. Maar met zijn act roept hij aan de andere kant van de rivieren heftige reacties op. En je moet tegenwoordig iets voorzichtiger zijn, met al die oververhitte mafketels met een heel kort lontje. Voor je het weet, dobber je in de Waal onder de duwbakken.

Als het vandaag lukt, dan kan onze burgemeester Hubert Bruls zijn imposante borst natmaken. Afgelopen donderdag lukte het nog om met (te) veel politie machtsvertoon de boel uit elkaar te slaan. Maar bij terugkeer naar de Eredivisie gaat Nijmegen ontploffen. Opgekropte frustratie van de afgelopen jaren, ontlading door een totaal onverwachte promotie en heel veel lokale trots dendert dan als een sneeuwstorm over de stad. Als ik horeca-ondernemer was, zou ik mijn terrasstoeltjes nog een dagje achter de gesloten rolluiken binnen laten staan. Ik zeg het uit ervaring: fijnbesnaard en bedeesd wordt er nooit gevierd door NEC-fans…

Het is de bedoeling dat Marcel Boekhoorn, de suikeroom en geldschieter van N.E.C., dan weer zijn poeplap trekt om fors te investeren. Want met dit elftal jonge knulletjes kun je een jaar later alweer de weg terug bewandelen. Natuurlijk zijn we blij dat Edgar Baretto na 14 jaren in Italië uit clubliefde terug is gekomen om N.E.C. met zijn ervaring verder te brengen. Ooit was hij als broekie bij ons kind aan huis, omdat hij als 17-jarige Paraguyaans jochie in het koude en kletsnatte Nijmegen kan voetballen. Onze vakantie naar Paraguay stond al gepland, totdat we onverwachts Rosamar kochten. The rest is history.

Maar wat nou als het niet lukt? Als alle euforie gestoeld was op drijfzand? Dat die Nakkers ons van de mat spelen en zelf een treetje hoger gaan ballen? Dan gaan wij Nijmegenaren doen waar we ook goed zijn: nuilen! Dat is Nimweegs voor zeuren-zeiken-janken-klagen. En doen we volgend jaar weer hetzelfde kunstje. Zoals de Duitsers zeggen: Himmel jauchzend oder zu tode betrübt!