Eergisteren is ons Duitse huis in de verkoop gegaan. En daarmee is het spel op de wagen. In de kerstvakantie hebben we de knoop doorgehakt en de weken erna waren we druk bezig om het huis toonbaar en opgeruimd te krijgen. En nu gaan we kijken wat er gebeurt.

We hebben nooit bewust ervoor gekozen om in Duitsland te gaan wonen. Het was een toevalstreffer, dankzij de ouders van Marion. Die gingen in 1999 fietsend boodschappen doen aan de andere kant van de grens en zagen een grappig leegstaand huis met een vaag bord in de tuin. Het was oud (uit 1937) en vol met gebreken. Maar het voelde goed en paste binnen het budget.

Daarna heb ik vier jaar lang elke vrijdagmiddag en de hele zaterdag geklust. Daar had ik 0 ervaring in, maar het Pippi Langkous-motto (“nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”) past me als een jas. Ik kreeg opdrachten en instructies van onze beun Nol en begon dan gewoon. Funderingen leggen voor de aanbouw, keuken en badkamer slopen en herbouwen, nachtstroomkachels eruit halen en verkopen aan krakers in Kleve, tuin-metamorfose enz. Ook een maand bezig geweest met een pneumatische drilboor en slijptollen om het pantserbeton van het garage dak af te pellen. Dat was best link.

Het waren de jaren voordat we Rosamar in Spanje kochten en we genoten optimaal van de heerlijke binnenruimte, de grote tuin en de vrije ligging. Ik had weleens bonje met mijn Duitse buurman Hermann, maar die koos Eier für sein Geld en verhuisde na 10 jaar naar een dorp verderop. Holland-Deutschland 1-0. Het voordeel van Duitse buren is dat er altijd afstand blijft. Je spreekt elkaar buiten, let een beetje op elkaars huis, maar je hoeft niet bang te zijn voor een straatBBQ. Ik denk dat er niet eens een Duits woord voor te vinden is.

Bijna elk weekend als de meiden er waren, kwamen vooral neefjes en nichtjes logeren en was het een doorlopend kinderfeest. Ons Duitse tuinhuis was voor volwassen verboden gebied en regelmatig kwamen de schuimbellen van de trap af als ons bubbelbad overstroomde door de jeugdbende. Legendarisch was ook de jaarlijkse Carnavals-optocht. Traditioneel kwam de hele familie dan bij ons frühstücken om daarna met vuilniszakken en omgekeerde paraplus het snoep op te vangen. De stoet kwam drie keer voorbij en dat leverde genoeg zoete meuk op tot aan het volgende jaar.

In 2009 hebben we het huis al een keer te koop gezet. We wilden terug naar Nijmegen, zodat de meiden makkelijker zelf konden komen en gaan wanneer ze wilden. We tekenden voor een nieuwbouw-appartement, hoopten het Duitse huis makkelijk te verkopen en nog vaker naar Spanje te gaan. Maar gaandeweg kwamen we erachter dat het te vroeg was. We konden onder de aankoop van het appartement uit, haalden de Duitse stulp uit de verkoop en gingen verder waar we gebleven waren.

De afgelopen jaren werd het leven in twee huizen steeds lastiger te combineren, zeker in de maanden dat Marion in Spanje is. En nu we ook in de winters vooral veel naar Malaga/Torremolinos verkassen, willen we eigenlijk van een stuk ballast af. Minder werk aan huizen en tuinen, meer tijd voor ontspannen en relaxen. Deur dicht trekken en geen zorgen hoe je je woonplek aantreft als je terug komt. En dan is Duitsland de logische afvaller, want ons doel zal toch zijn om definitief in Spanje te gaan wonen als de tijd rijp is.

Er is één voordeel; we hebben geen haast en ook geen druk omdat we iets anders hebben gekocht of willen gaan kopen. Het kan zomaar lang duren. Maar als er zich volgende week een koper meldt die er per 1 april in wil, zijn we weg. Moeten we nog wel aan de bak om 22 jaar verzamelwoede terug te brengen naar het hoognodige. Dus als het zover is, meld ik me hier voor verhuishulp, leegstaande vakantiehuisjes en marktplaatstips. Geen probleem toch? (-3). We zijn toe aan de volgende fase van ons leven en daar past minder bezit bij. Met een beetje mazzel kunnen we dit jaar een Auf Wieder Schnitzel Fest geven. Vind je het leuk om erbij te zijn? Deel dan deze link : Huis te Koop

Es geht los!

Laat je niet misleiden door de titel of de foto. Ik ga geen wappies afzeiken of het Ons-Kent-Ons-feestje in Davos belachelijk maken.

Afgelopen weekend heb ik in Spanje uitgebreid mijn verjaardag gevierd. Misschien wel een tikkeltje overdone, want de hersteltijd was langer dan normaal op mijn leeftijd. Dus toen we maandag met zijn allen terugvlogen, had ik in mijn agenda al ruimte vrij gemaakt. Om mezelf gemotiveerd te gaan onderwerpen aan een gedisciplineerd programma om fitter, gezonder en slanker te worden.

Velen zullen denken: leuk, hij gaat weer naar Pleun. Deze jongedame heeft mij 10 jaar geleden als meedogenloze diëtiste 8 maanden onder streng regiem 12 kilo laten afvallen. Maar ze zijn alle 12 stiekem terug gekomen en hebben er nog 2 meegenomen. Het zijn net sluipmoordenaars, want vermomd als calorieën gaan ze in al mijn favoriete etenswaren zitten. Om zich daarna razendsnel vast te klinknagelen aan de binnenkant van borsten (85C) en buik (skippybal).

Er wordt besmuikt beweerd dat ik toch echt zelf verantwoordelijk ben voor deze interne burgeroorlog. Ik beroep me dan meestal op mijn jeugd (grenzeloos snoepen en snaaien was de norm), mijn bouw (zware botten) en mijn werkstress (geen tijd om gestructureerd te leven). Dat elk pondje door het mondje gaat is de irritante tekst van jaloersmakende magere breinaalden, die zelfs van een zak Croky Chips (in 2min 13sec) of een zakje Venco katjesdrop (35 snelwegkilometers) geen grammetje aankomen. Met zulke genen kan ik het ook!

Dinsdagmorgen om 8.30 uur had ik de intake bij Sanafit. Hun programma is er op gericht vooral je lichamelijke fitheid, lenigheid en spierkracht te verbeteren. Het wordt ondersteund door een slim digitaal systeem, waardoor elk van de 8 apparaten in het circuit je meteen herkent en zich instelt. De 0-meting viel niet eens tegen. Wellicht is het regelmatig tennissen en golfen ergens goed geweest. Er was wel wat onbalans, gemiddeld bleef ik qua bio-leeftijd rond de 55 hangen… Voor de duidelijkheid, het gaat daar niet om gewicht hè?

Om af te vallen ga ik niet crashen of vegeteren. Been there, done that. Er zijn een paar knoppen waar ik aan ga draaien. De belangrijkste: Intermittent Fasting. Dat deed ik al een beetje, maar nu zijn de kaders spijkerhard: 8 uur eten -16 uur alleen drinken. Dus mijn ontbijttijd (meestal rond 11.00 uur) betekent laatste hap naar binnen voor 19.00 uur. Het is goed te doen en zorgt er vooral voor dat ik ’s avonds niet meer in de snaailaai duik om gulzig iets zouts naar binnen te frotten. In Spanje is Intermittent Fasting helemaal goed te doen omdat ‘s middags warm wordt gegeten en ik dan makkelijker de dag doorkom.

De 2^e eetmaatregel is lastiger: koolhydraat-arm eten. Ik eet vaak zonder handrem, maar vooral veel koolhydraten. De eerste dagen van deze week veroorzaakte de vermindering van koolhydraten een licht duizelig en slaperig gevoel, want het zijn voornamelijk suikers (glucose) die dan ontbreken en waar mijn lichaam erg aan gewend is. Qua boodschappen is het ook een financiële uitdaging, want de alternatieven zijn fiks duurder. Maar basta pasta.

Ook alcohol is een potentiële boosdoener. Gelukkig drink ik zelden doordeweeks en steeds minder in het weekend, goede feestjes uitgezonderd. De keuze is dus om nu maximaal één dag in de week alcohol te drinken. Dat is dan meteen mijn SAS-dag (Schijt Aan Sonja) en mag ik ook eet technisch minder streng zijn. Ik mag ze niet opsparen, die SAS-dagen om dan een week los te gaan. Beter van niet..

Het eerste gewin is natuurlijk kattengespin, maar ik viel deze week meteen 2,5 kilo af. Het kunnen ook de 2,5 liter Gin-Tonic van zaterdag zijn, maar weg is weg. Ik heb 3x het fitness-circuitje gedaan, 1x getennist en 2x lang gewandeld. De kop is eraf, de wil is er en ik heb natuurlijk een thuisfront dat dolgelukkig is. De grote angst van Marion en dochters is dat mijn ongezonde levensstijl ineens schade aanricht. En hoewel ik het motto “Liever te dik in de kist, dan een goed feestje gemist” best omhels, ligt er nog een mooie fase voor de boeg.

De aankomende tijd zullen er verborgen tekens (bv. -1 of +0,5) in mijn column te vinden zijn. Zo houd ik jullie op de hoogte. The Great Reset has started.

Meestal heb ik op zondag 700 woorden nodig om een column te schrijven. Vandaag wil ik het graag kort houden en wat foto’s het werk laten doen. Er hebben zich namelijk vannacht een paar GinTonics heimelijk verstopt als waterballonnen in mijn hoofd en ze onderdrukken alle reguliere functies. Het was een mooi feestje in Zuid-Spanje..

Voorlopig het laatste grote steden-verslag uit het Zuiden van Spanje. De afgelopen tijd kwamen ze hier allemaal wel een keertje voorbij: verrassend Cádiz, mysterieus Granada, trendy Málaga en indrukwekkend Córdoba. Ieder voor zich onmiskenbaar Andalucía met Moorse roots en overladen met zwaar katholieke praal en protserij.

Ik ben de tel kwijt, maar ik was al een keertje of 5 in Sevilla. Ooit, begin jaren ‘80 twee keer als piepjonge reisleider met 45 Nederlandse cultuursnuivers. Hartje zomer, met temperaturen ruim boven de 40 graden. En altijd wel een reisgenoot die ziek was, bestolen of onhandelbaar. Later weer tijdens de World-Expo in 1992, wat Sevilla toeristisch gezien op de kaart heeft gezet, maar financieel naar de rand van de afgrond heeft gebracht. De linkeroever van de Quadalquivír ligt nog vol met vervallen paviljoens. De laatste keer was ook memorabel. Het Franse bedrijf Elior organiseerde tweejaarlijks een internationaal congres en dan werden alle hotemoten ergens in Europa in de watten gelegd. Van de stad toen in 2004 weinig gezien, van de bars des te meer.

Sevilla is elegant en trots. Haar inwoners vieren het leven in stijl met veel tradities en folklore. De Semana Santa (de heilige paasweek) is wereldberoemd, maar ook de Bienal de Flamenco en Feria van San Miguel zijn altijd druk bezocht. Sevilla is de cultuur hoofdstad van Andalucía met prachtige musea. Één ervan bezochten wij, het Museo de Bellas Artes. Alleen het Prado in Madrid heeft meer kunstwerken. Een werkelijk onvoorstelbaar aantal topwerken vanaf de Middeleeuwen tot begin 20^e eeuw hangt er. Vooral veel Spaanse kunstenaars, maar ook verrassend veel Belgen zoals Brueghel. Zet maar op je shortlist als je (nog) een keer in Sevilla bent.

De must sees zijn natuurlijk vooral de Kathedraal met de toren Giralda en het Koninklijk paleis Alcázar. In de kathedraal, de grootste Gotische van de wereld, zie je alle pracht en praal van het rijke Spaanse rijk. Vooral met veel zilver en goud, mee geroofd uit Zuid-Amerika. Het is best symbolisch dat juist Columbus, die Amerika ontdekte en daarmee zorgde voor de Spaanse overheersing, begraven ligt in de kathedraal. Er is sterke twijfel of het wel zijn botten zijn, want hij is een stuk of 5 keer opgegraven, verplaatst en weer herbegraven. Dat is met DNA makkelijk te achterhalen, want zijn zoon ligt er ook. Maar ze laten hem lekker liggen onder een zilveren plaat. Goed voor de business.

De top van de Giralda Toren bereik je na 37 lange hellingbanen omhoog klauteren en ik denk dat aardig wat bejaarde Amerikanen happend naar zuurstof terug naar beneden zijn gerold. Het uitzicht maakt alles goed. De Joodse wijk Barrio Santa Cruz is van boven net zo’n mystiek doolhof als vanaf beneden. Buiten een voortreffelijke lunch in een prachtig pand zijn we ook twee keer in die wijk beland bij een tourist trap tent. Dat is wel het nadeel van Lonely Planet, Tripadvisor etc. Door de enorme drukte wil iedereen een graantje meepikken, ook al kunnen ze nog geen fatsoenlijke tapa klaarmaken. So be it.

Na een uitgebreide lunch is het heerlijk uitbuiken op het mooie Plaza de España. Onder de imposante bogen wordt dan vaak een flamenco-show gegeven. Voor een paar euro’s fooi hoef je dan niet naar een theater. Hier en daar schildert er nog iemand, er wordt viool gespeeld. Of ligt er een rondborstige grijze buitenlander op één van de vele bankjes een heerlijke siësta te doen.

Twee dagen is eigenlijk te kort voor een stad als Sevilla. Het Alcázar was volgeboekt tot de week erna, van de wijk Triana hebben we alleen de authentieke markt gezien (een trouvaille!), we hebben geen koetsje gereden, we zijn vluchtig onder de bekende Metropol Parasol (een grote overkapping in het centrum met als bijnaam Las Setas; de Paddestoelen) doorgelopen, geen boottochtje over de rivier Quadalquivír gemaakt. Maar wel in twee dagen 35 kilometer door de stad gestruind.

Als ik heel eerlijk ben, is mijn bewondering voor kleine broertje Córdoba groter. Vooral ook omdat daar na de katholieke herovering op de Moren la Mezquita als enige moskee gespaard is gebleven. Daar kan geen kathedraal tegenop, ook omdat de extravagante rijkdom van de katholieke kerk me tegen staat.

Maar aarzel niet, ga buiten de zomermaanden om naar Sevilla. Deze aristocratische dame verdient het.   

Eindhoven Airport, zondagmorgen 1-1-23 , 05.30 uur. Het korte nachtje werd lichtelijk onderbroken door wat geknetter en geknal rond 00.00 uur. De wekker stond om 03.30 uur.

Kranenburg is meestal met Oud en Nieuw een oase van rust en discipline. Toch wel typisch Duits; vuurwerk mag ook hier weer, maar het is niet zo beladen als in Nederland. De afgelopen dagen zijn de Duitse grensdorpen Wyler en Kranenburg onder de voet gelopen door knallustige Nederlanders. Kofferbakken vol zwaar spul werden naar Nederland gesleept. 99% van al het vuurwerk gaat naar Nederlandse vaders die hun 6-jarige zoontjes uitleggen hoe leuk het is om voor een paar honderd euro de lucht inschieten. Om daarna te klagen over de hoge energieprijzen.

Je snapt het al; ik vind vuurwerk niks en zonde van het geld. Ik ben ervan overtuigd dat het over een jaar of 10 niet meer is toegestaan om zelf vuurwerk af te steken. Dat is het dit jaar in 23 steden al niet, maar we hebben nou eenmaal een groep in onze samenleving die zich nergens iets van aantrekt. Pak’m beet 10%, maar wel agressief prominent aanwezig. En nu Zwarte Piet langzaamaan is uit gefaseerd, klampen ze zich vast aan de volgende onhoudbare traditie: ongecontroleerd knallen.

Je zult als doodmoeë 1^e hulp-arts na 2 zware Covid-jaren met overwerk en onderbezetting vannacht maar weer afgeknalde vingers hebben moeten aannaaien aan een dronken, agressieve aso. Het is goed dat ik geen arts ben. Want ik had zo’n losse vinger recht vooruit op zijn voorhoofd genaaid, met een lichte boog naar boven. En misschien eronder nog stiekem een tatoeage geplaatst: ik ben een rund….

2022 was voor mij geen geweldig jaar. Dat kan je wel eens hebben, er is gelukkig niks ernstigs gebeurd. Het is vooral zakelijk een pittig jaar geweest. Nog herstellend van de Corona-impact en de schandalige afhandeling van NOW-gelden, kwam er een ongekende personeelscrisis (tekort en ziekte) overheen en daarna werden de gevolgen van de oorlog in Oekraïne overal voelbaar. Voor ons bedrijf betekende het 10% inkoopstijging, die in de loop van het jaar moeizaam gerepareerd kon worden. Maar ook kneiterhard gegroeid en daarom ook veel vertrouwen in 2023.

Maar wat gaat 2023 ons land brengen? Krijgen we de energieprijzen onder controle? Blijft de overheid eindeloos compenseren, om daarna de kosten weer te verhalen via belastingen bij bedrijven? Ik blijf het best bijzonder vinden: bij elke crisis of kostenstijging springt de regering bij, bang voor boze burgers, die de boel gaan saboteren of blokkeren. Natuurlijk zit daar een economisch belang bij, want we willen vooral weg blijven uit een recessie. Maar waar stopt overheidssteun en begint de eigen verantwoordelijkheid? Niet de lasten, wel de lusten?

Ik ben er best van overtuigd dat er een grote (zwijgende) meerderheid is in Nederland die voor rede vatbaar is. Die bereid is om offers te brengen voor een betere samenleving. Die niet bij alles lopen te schreeuwen en protesteren, maar snappen dat er soms onplezierige maatregelen genomen moeten worden. Die m.b.t. asielbeleid geen last hebben van het “not in my backyard”-syndroom. Die bereid zijn minder vlees te eten als dat beter is voor het milieu. En die klimaatverandering en stikstofproblemen niet afdoen als een fabeltje. Maar we horen ze bijna niet.

Laten we ons land gijzelen door een hardnekkige minderheid (10% ?) die van alles eist, maar zelf nergens verantwoordelijkheid voor neemt? Die overal tegen protesteren, maar geen fatsoenlijk alternatief hebben? Of het alleen maar over één onderwerp hebben, terwijl onze samenleving veel complexer is dan een pensioenwetje?

Hoe ontevreden we ook zijn over onze politieke leiders (en ik voorop), we hebben weinig tot geen corruptie. Rutte is niet honderden miljoenen rijker geworden van 10 jaar aan de macht. Zoals Orbán of Poetin. En hij heeft ook geen opdracht gegeven om de 2^e kamer aan te vallen, zoals Trump eigenlijk deed.

Dus kunnen we wat meer tevreden zijn óf worden? Blij met wat we wel hebben, in plaats van zeiken over wat er niet is? En mogen we mensen aan gaan spreken op hun gedrag? De aso’s en vechtersbazen van afgelopen nacht hard aanpakken, omdat ze politieagenten en hulpverleners bekogelen en aanvallen?

Ik ben erg toe aan een vrolijk jaar. Met leuk nieuws en blije mensen. Doen jullie mee?

Aan het eind van het jaar keek Barrie, een wat ouder mannetjes varken, terug op 2022. Hij werd er een beetje verdrietig van. Want precies een jaar geleden had hij vol goede moed mooie voornemens gemaakt: lekker door de modder rollen, uitstapjes over het boerenerf, veel hokken met zijn Marie en iets meer appels dan eikels eten. Allemaal mislukt.

Barrie lag in zijn stal op een vers bedje stro. Een beetje kreupel, want zijn doorgezakte rug speelde parten. Was ook eigen schuld. Normaal rende hij 2x per week over het erf met zijn mattie Freelie achter een tennisbal. En ging hij elke zes weken naar dierenarts Jeff voor een kraaksessie om weer recht op zijn hoefjes te staan. Zat hij niet de hele dag in die Duitse strontkar rond te sjezen. Had hij maar meer naar Marie geluisterd. Maar hij, hij was zo dom geweest als het achtereind van een ……. Hij had zelfs af en toe een vluchtje met vee-vervoerder Ryanne naar de zon gemist.

Maar ja, in het begin van het jaar leek alles nog best rooskleurig. Hij had wat nieuwe hokgenoten aangenomen, die mee zouden helpen om de keeterschuur te organiseren. Barrie was een klein beetje van het motto: “some pigs are more equal than others” van vage vriend George Orwell. Maar dat had meer met leiding geven te maken dan met je beter dan de andere stalgenoten voelen. Barrie was de dikste en eerste beer die altijd knopen doorhakte. Hij zou het varkentje wel wassen.

Toen lukt het maar niet om nieuwe biggetjes aan te nemen om de hut te draaien. En een debiele Russische beer viel zomaar het varkenshok van de buren binnen. Het was wel ver weg, maar meteen kostte veevoer het dubbele en werd de stal niet meer warm gestookt. Het werd van kwaad tot erger; Barrie stond maanden in de kou zonder eten naar een stal van stront te kijken, dat door niemand werd opgeruimd. Af en toe kwam er een uitzendkracht, die het varkentje wel even zouden wassen, maar de meesten liepen al snel kokkend het erf af.

Terwijl Barrie probeerde te redden wat er te redden viel, bleven er maar nieuwe klanten op de deur kloppen voor een panini pulled pork, een sandwich met plakjes rollade of een varkenspasteitje. Gelukkig waren er twee slimme adjudanten opgestaan, die de spagaat van het oude varken zagen. Geholpen door Marie namen ze beetje bij beetje het reilen en zeilen van de dagelijkse shit over van de oude beer. Die knorde nog wat en spartelde tegen, maar Barrie wist ook dat het nodig was. Zijn keeterhok met 30 stallen en 100 biggetjes was te groot geworden om alles piepend en krakend zelf te blijven doen.

Barrie zag er door al dat gestress en gesnaai uit de varkenstrog nu eerder uit als een Chinees hangbuikzwijn dan als een strakke Jamón Iberico. Nou wist hij ook wel dat oudere varkens daar vaker last van hebben, maar hij begon zich langzaam te schamen om in zijn eigen modderpoel rond te dobberen. Hij bleef net zo hoog drijven op het water als die Jezus in de Dode Zee. Maar met die hemelfietser was het ook niet bepaald goed afgelopen..

Het roer moest om, net zoals die rare omgekeerde vlaggen op het erf van zijn baas. Die bleef maar roepen dat alles bij het oude moest blijven en reed de gier gewoon stiekem uit over het dorre land. Barrie had juist het idee dat de nieuwe generaties veel bewuster omgingen met de wereld en helemaal niet zaten te wachten op dagelijkse varkenshaasjes, worsten, buikspek of spareribs. Als de wereld dan toen was aan een reset, kon hij dan ook niet alvast een klein beginnetje maken? Niet zo ambitieus als vorig jaar, maar wel minder lui als een gemiddeld varken?

De vraag is natuurlijk hoe? Marie neemt ondertussen alle goede voornemens met een grote korrel zout. Lekker om te pekelen, nog beter om te hekelen. Maar Barrie wil niet vroegtijdig in het slachthuis eindigen om daarna in een Spaanse barretje met een haak door zijn onderbeen aan de bar te hangen. Dus hij maakt weer goede voornemens. Welke? In ieder geval voordat hij weer het feestvarken wordt!

De titel is een lokkertje. De foto erbij is vooral symbolisch bedoeld.. Sorry. Maar ik voelde de noodzaak om met een omweg jullie aandacht vast te houden. En wil voorkomen dat jullie op een vroege zondagochtend geërgerd wegklikken na de volgende post. Ik hoop namelijk (misschien wel voor de 1^e keer) dat jullie mijn column helemaal willen lezen.

De titel had moeten zijn: excuses. En dat is nogal een trending topic deze week. En ook zwaar beladen. Want onze teflon-premier heeft beloofd morgen een statement te maken over ons slavernijverleden. En alles en iedereen is daar over in rep en roer. Wat gaat ie zeggen? Wat gaat Mark doen? Wat gaan de reacties worden?

Even terug naar de geschiedenis. Het is nog niet eens zo lang geleden dat NL de slavernij heeft afgeschaft. 1 juli 1863. We hadden 15 jaar daarvoor al afgesproken er mee te stoppen, maar ook toen kreeg de politiek moeilijke zaken niet snel voor elkaar. Het is dus grofweg 150 jaar geleden. Mijn over-overgrootvader (de opa van mijn opa) heeft deze afschaffing nog meegemaakt.

Nederland was één van de grootverdieners in het transport van en handelen in slaven. Daar hoeven we niet trots op te zijn. Ook ons V.O.C.-verleden heeft een zwart rafelrandje. Net als bijna alle Westerse landen hebben wij landen toegeëigend, gekoloniseerd en simpelweg leeggeroofd. Daar waren we goed in, zonder scrupules. Zo zag de wereld er toen uit en wij vonden het ons recht.

800 mensen gingen onderin in een schip. 1 keer per dag naar boven om met zeewater te worden schoongespoten en dan weer naar beneden. Zes weken lang. Gemiddeld stierf 15-30% tijdens de reis. Die werden meteen overboord gekieperd. Nog eens 10% overleed nog door uitputting of ziekte na aankomst. De vraag is of je beter af was als je in leven bleef. Nu niet meer voor te stellen hoe er toen gedacht werd over de medemens.

Ben ik of jij daar schuldig aan? Nee toch? Hebben wij in de Westerse wereld geprofiteerd van ons handelen toen? Ja toch? Keuren wij  nu slavernij en koloniaal gedrag oprecht af? Ik denk 99% van de Nederlanders wel. En laten we ook één ding toch even melden: racisme bestaat nog steeds. Vaak onzichtbaar, maar het is er echt. En er zijn grote groepen medelanders die dat merken, voelen, beleven en ondervinden. Ik kan dat niet voelen, want ik heb zelf geen last van discriminatie.

We komen bij de essentie van de discussie. Zijn wij (geen nazaten van slaven en niet gediscrimineerd) bereid om te accepteren of te begrijpen dat anderen er wel last van kunnen hebben? Hebben wij genoeg empathie of inlevingsvermogen om de ander tegemoet te komen? En als dat moeite kost, kunnen we ons eroverheen zetten om toch de wens voor (h)erkenning waar te maken? Ik ga een hele simpele vergelijking maken: Als je zelf niet gelooft dat een burn-out bestaat, ben je dan bereid om de burn-out van een collega als voldongen feit te accepteren?

We moeten ons niet mee laten slepen door de extreme herstelbetalingen die een heel klein gedeelte eist. Dat is een te makkelijk excuus. Ik kan me best voorstellen dat we daar later nog een oplossing voor vinden, want we hebben er best wat rijkdom in ons land aan te danken. Maar de overgrote meerderheid van de mensen en organisaties die ermee bezig zijn willen eerst en vooral een duidelijk en ondubbelzinnig excuus: “Sorry, dit had nooit mogen gebeuren. We schamen ons voor het leed dat jullie voorouders is aangedaan. Daar zijn we niet trots op.”

Er wordt van alles bijgesleept in deze discussie. “Je mag ook niks meer in Nederland”. “Dit is typisch weer zo’n woke-dingetje”. “We hebben toch al genoeg betaald aan Suriname?”. “Laat ze gewoon gaan werken i.p.v. zeiken”. “Het zijn diezelfde gasten die ons Sinterklaas-feest verneukt hebben.” En dat laatste klopt wel een beetje, want ook daar speelt het kunnen inleven in de ander een grote rol.

Het gaat om empathie. Om het kunnen inleven in de ander. Je eigen mening op durven schuiven of parkeren als de ander er voelbaar last van heeft.

Toe, wees eens lief voor elkaar. Oprecht sorry zeggen is geen zwakte, maar juist een kracht.  

Héhé, het zit erop. We zijn naar huis. Aan een foeilelijk WK is voor Nederland een eind gekomen. Nog maar een paar wedstrijden en dan is het hele nepcircus achter de rug.

Ben ik dan chagrijnig omdat wij eruit liggen? Omdat die Spaanse maftoeter van een scheidsrechter slecht floot? Omdat Messi en zijn maten over het randje van fatsoenlijk gingen? Omdat van Gaal en zijn “ik kus ze op de mond”-knullen geen interviews meer kunnen geven?

Het antwoord is simpelweg nee: we zijn bij de laatste 8 geëindigd en dat is met dit clubje spelers het hoogst haalbare. Wereldkampioen worden onmogelijk. Ik heb 5 beroerde Oranje wedstrijden gezien met een speltype om van te janken. Realistisch defensief? Kan kloppen, maar dat maakt het nog steeds een verschrikking om naar te gluren. De laatste 10-15 minuten tegen Argentinië en een paar leuke aanvallen tegen de VS waren de enige hoogtepunten van 480 minuten voetbal. 90% van mijn tijd heb ik dus verspeeld. Zonde.

Ik ben nooit van Gaal fan geweest, omdat ik een pesthekel aan arrogantie. Zeker in combinatie met zelfverheerlijking. Een paar weken geleden zapte ik langs een documentaire over zijn leven en daarin stond hij op een Portugese golfbaan luidkeels complimenten aan zichzelf uit te delen na een paar rake klappen. Meteen weg gezapt. Als je rechtsboven van Gaal intypt in de zoekbalk, merk je dat ik Louis allang niet trek. Of lees over 2014 http://vroegopzondag.nl/?p=137. Ook al is hij waarschijnlijk een goede vakman, als het resultaat heilig wordt verklaard, is de lol er voor mij wel af.

Ik ga er ook geen lange tirade over maken vandaag, want met een beetje mazzel gaat hij nu in Portugal frunniken aan zijn Truus de mier. Hij voelt zich vast geroepen om ooit terug te keren als “Redder des Vaderland”, als we ons proberen te plaatsen voor het WK in Saudi Arabië in 2030. Maar dan vragen we Rutte in zijn 9e termijn als premier om een onderzoek naar de haalbaarheid te doen. Het besluit en de oplossing komen dan ergens rond 2040. Kijk maar naar de toeslagen-affaire.

Ik ga eerlijk toegeven, ik heb gisteren gejuicht voor Marokko. Zo, dat is eruit. Hun passie en onbeschrijflijke inzet maken mij vrolijk. Ik vind het fantastisch dat een outsider, een dark horse, volkomen onverwacht zo goed presteert en zo ver komt. Mooi voetbal is het ook niet, maar de totale overgave om hun eigen bevolking trots te maken, vind ik prachtig. Ik heb altijd een zwak voor de underdog en Marokko voldoet aan alle criteria.

Ik sluit mijn ogen niet voor het asociale wangedrag van een klein gedeelte van de Marrokaanse gemeenschap. Al die vervelende eerstgeboren zoontjes, die als verwende prinsjes nooit van iemand “nee” hebben gehoord en zich continu misdragen. Maar het is net als bij Feyenoord-supporters. Vreselijk fanatiek, onrealistisch en 5% die er een bende van maakt en het verpest voor de hele club. Fonteintje hier, vuurwerkje daar. Matpartijtje hier, vernielingen daar. En net als in de Schilderswijk en in Osdorp: geweld tegen politie en hulpverleners. Onacceptabel.

Maar laten we dan niet de hele Marokkaanse gemeenschap over één kam scheren. Ze verloochen hun roots niet en dat doen wij Nederlanders ook niet. Ik heb de wedstrijd tegen Senegal in een kroeg gezien in la Carihuela, de Hollandse wijk van Torremolinos. Daar liepen donkerbruin verbrande types zich zo onbeschrijflijk Hollands te gedragen dat je er plaatsvervangende schaamte van krijgt. Dezelfde Nederlanders die nu verwijtend naar hun Marrokaanse medelanders reageren.

En nu gaan we lekker richting het kerstreces. Frankrijk wordt wereldkampioen. Messi (de beste voetballer aller tijden) gaat dan huilen, net als Ronaldo. En Qatar mag weer even naar de vergetelheid totdat zij de Olympische Winterspelen van 2032 mogen organiseren. En dat laten wij dat ook dan weer gebeuren. 500 miljard om een blauwe skipiste in de woestijn aan te leggen. Geld en arrogantie; het is een slechte combi.

Het voordeel van columns schrijven als hobby is dat je niet afhankelijk bent van leescijfers. Je kiest zelf het onderwerp waar je zin in hebt om over te schrijven. Soms worden ze tot mijn verrassing goed gelezen (zoals vorige week de Breiclub) en soms ben ik de enige die enthousiast was over de column. Dat werkt best louterend, maar kost geen brood.

Vandaag ga ik wat dieper in op ons rechtssysteem in Nederland en specifiek op TBS. Dat betekent dat na de vorige zin al 45% van mijn lezers is afgehaakt. Die hebben wel wat beters te doen vroeg op zondag. Het is ook een controversieel onderwerp, waar de meningen sterk over verdeeld zijn. En ook meestal langs politieke voorkeurslijnen. Simpel gezegd; links is voor, rechts vindt het niks.

We zijn redelijk uniek met TBS als straf-mogelijkheid. Bijna alle landen hebben 1 optie: Je bent schuldig en dus moet je brommen. Wij hebben een 2^e optie: je bent (gedeeltelijk) ontoerekeningsvatbaar voor je daad en we gaan je ook behandelen. Straf moet wel minimaal 4 jaar zijn, dus je krijgt geen TBS voor het likken aan de omafiets van je buurvrouw.

Steeds vaker leggen rechters TBS op, gemiddeld elk jaar 10% meer. Er zitten nu pakweg 1500 mensen in TBS tegenover pak em beet 27.000 in een gewone gevangenis. Ook apart om te weten; er zitten nu 25% minder mensen vast dan 10 jaar geleden. Nederland wordt steeds veiliger, maar dat geluid hoor je zelden. We zijn misschien wel teveel bezig met de excessen zoals de Moccro-mafia. We zitten bij de 5 landen met procentueel het laagste aantal gevangenen.

En dat komt ook door TBS. Want het doel van TBS is om gestraften voor te bereiden op een terugkeer in de maatschappij én te zorgen dat ze niet weer in de fout gaan. Dat is voor TBS-ers ongeveer 10% tegenover 20% voor normaal gestraften. Dit recidive-cijfer is vooral heel hoog in landen waar hard wordt gestraft en niets wordt gedaan om mensen ‘beter’ te maken. In Amerika is het na 2 jaar al 65%, in Australië 53%, in Engeland 59%. Anders gezegd; in die landen gaan de meeste gevangen na vrijlating weer in de fout. Niks geleerd, niets veranderd.

Maar er is altijd kritiek en gedoe rondom TBS. En dat komt omdat er soms iets gruwelijk fout gaat bij de proefverloven. Die verloven zijn een cruciaal onderdeel van de behandeling om ‘patienten’ voor te bereiden op terugkeer in de maatschappij. Er zijn jaarlijks 70.000 van dit soort proefverlofdagen, van een begeleid uurtje naar een winkelcentrum tot een onbegeleid weekend naar huis. Dit jaar ging dat twee keer echt mis, de laatste afgelopen week. Triest en schokkend. Elk incident 1 teveel.

Meteen wordt dan vanuit de populistische politieke hoek geroepen dat alle verloven moeten worden gestopt. En TBS moet worden afgeschaft. Al het moeilijke, gevaarlijke en goede werk meteen bij het vuilnis. De goeden die onder de kwaden leiden. Het zou het zelfde zijn als je alle voetbalsupporters uit een stadion weert, omdat 1% mafketels er altijd een puinhoop van maken.

Ik ben zelf een paar keer in de Pompekliniek geweest. Het 1^e zaterdagelftal van de Pompekliniek speelde onder de naam Jonkerboys in onze competitie. Het was niet eerlijk, want ze speelden altijd thuis. We moesten door alle controles en poorten heen naar de kleedkamer en speelden op het enige veld met hoge hekken en veel camera’s. Best grappig hoe zo’n wedstrijd verliep. Normaliter hakten we er stevig op los in het veld, maar daar waren we toch net iets voorzichtiger met het neerhalen van je tegenstander… Je wist namelijk niet of het een begeleider of een TBS-er was. Daar kwam je bij opstootjes wel snel achter, want dan werden de heethoofden snel gewisseld en mochten ze vast douchen.  

Ik snap best wel het gevoel bij veel mensen dat er vaak door rechters te licht wordt gestraft. En soms is het voor slachtoffers zwaar om de in hun ogen te lage straf te accepteren. Maar we leven niet meer in een Middeleeuwse maatschappij onder het mom van: oog om oog, tand om tand. En de landen die dat wel hanteren hebben dus vaker meer criminaliteit en hoge recidive. We hebben het hier zo slecht nog niet geregeld. Toch?

Vorig weekend is het WK in Qatar van start gegaan. Ik weet niet of het met mijn vorderende leeftijd te maken heeft, maar ik ben zelden zo ongeïnteresseerd in een toernooi gestapt. Er zijn genoeg redenen aan te geven: we hebben 10 jaar de kans gehad om de corrupte keuze ongedaan te maken, we moeten ineens in de winter spelen in plaats van hartje zomer met volle terrassen, ik heb een pesthekel aan die arrogante van Gaal, er is 300 miljard verbrast om patserig te showen dat met geld alles te koop is en duurzaamheid dan nul prioriteit heeft.

Na het eerste mazzelpotje tegen Senegal, was er vrijdag weer zo’n typisch Nederlands potje. Te weinig inzet, te defensief, te slap. Ik had in de kroeg met het voetbalteam van Marloes meegedaan aan de pool en als enige geen overwinning voorspeld, maar 1-1. Ik heb het einde niet afgewacht en ben net als al die Qatari lekker bijtijds naar huis gegaan. En als we toch nog in de volgende ronde komen, worden we afgetroefd door een simpel voetballand dat met het mes tussen de lippen het gras opvreet. Japan, Australië, VS, Servië. We hebben niets te zoeken in die proleten-zandbak.

Woensdag was zo’n dag dat mijn vertrouwen in de medemens ernstig op de proef werd gesteld. De beoogde noodopvang in Someren was in brand gestoken. Aankomende week zouden er 450 vluchtelingen (vooral gezinnen met een goede kans op een verblijfsvergunning) worden ondergebracht. Er was al een tijdje een felle groep van 288 mensen uit Someren die tegen de komst protesteerden, want ze vonden 2,5% extra bewoners veel te veel.

Een dame uit het groepje van 288 werd geinterviewd. Ze woont in de buurt en durft straks de hond niet meer uit te laten, want: “weet je nog wat er met Marianne Vaatstra is gebeurd?” Toen de verslaggever uitlegde dat deze Friese jongedame in 1999 niet door asielzoekers (wat jarenlang was geroepen) was vermoord, maar door de lokale boer die dicht bij Marianne woonde, zei de dame: “oh dat wist ik niet, maar je snapt wat ik bedoel.” Tegen zoveel domheid en ongefundeerde angst is geen argument opgewassen.

De vraag is: wie steekt zo’n opvang in de fik? Wie ben je? Wat denk je? Waar is het fout gegaan in jouw leven? Met welk recht steek je andermans spullen in de hens? Waarom speel je voor eigen rechter? Wat voor een sticker heb je op je auto? Wie heeft jou lopen opfokken om dit te doen? Heb je kinderen? Ben je wel eens aangesproken op je gedrag? Ben je trots op je actie?

Maar gistermorgen klaarde mijn wereld op. Traditiegetrouw lees ik dan eerst uitgebreid de zaterdagedities van 4 kranten. En tussen alle mineur over Oekraïne, Matthijs van Nieuwkerken, stikstofuitkoop en slavernij-excuses stond een artikel met als titel: “Blij dat ik brei; de breiende man moet uit de kast durven komen.” Ademloos heb ik het artikel verslonden. Op zoek naar een rustgevende hobby voor de lange winteravonden. Ik heb het gevonden en ben om; ik ga breien!

Er blijkt nog een taboe te rusten op breiende mannen in de trein, maar ik ga hartstochtelijk meehelpen om breien uit de schaamtehoek te halen. Door jullie te motiveren en te abonneren op You Tube kanaal Pera Pasha (voor haken) of Mr. Knitbear (voor breien). Of samen te carpoolen om donderdags naar het brei-café in Schoonhoven te gaan. Men Only hè? De brei-scène wordt al jarenlang gedomineerd door grijze oma’s die geen inmenging dulden. Hun landelijke leidster Babette onderdrukt net als haar grote voorbeeld Gianni Infantino van de FIFA elke vernieuwing of democratische verandering. Het heeft tot een onacceptabele discriminatie van oprechte, breiende mannen geleid. Maar genoeg is genoeg, we pikken het niet langer.

Ik ga me specialiseren in zelfgebreide sokken van hoogwaardig katoen, geplukt door mensen met een arbeidshandicap op de zuidelijke heuvels van de streek Rangpur in Bangladesh, dicht tegen Nepal. Vanaf 2023 zijn ze te bestellen, in regenboogkleuren, in de maten L tot 4XL. Ik zou het leuk vinden, desnoods anoniem, om af en toe een breitje te leggen met iemand. Stuur maar een berichtje. Mag ook een PB zijn. Dan haak ik je aan.