Smoelboek

Geplaatst op door
Antwoorden

Ben benieuwd hoeveel vrienden er hier nog over zijn. Hoe groot de invloed van Arjan Lubach is. Of we ons massaal afmelden op Facebook, als klacht tegen het gebrek aan privacy of manco’s in de databescherming. Als ik vandaag onder de 35 likes kom, houd ik er mee op.

Mark Sukkelberg moest deze week verantwoording afleggen. In de Senaat en het Congres, de Amerikaanse 1e en 2e kamer. Was best grappig, want het niveau van de vragen was hilarisch. Ze werden gesteld door bejaarde politici die al jaren onder een steen liggen. Geen idee hoe Smoelboek werkt. “If I e-mail a message through Whatsapp, can you see that?” WTF! Het zijn wel dezelfde mensen die vóór de Taco-muur zijn, tegen een verbod op wapens en Global Warming bullshit vinden. Na een paar uurtjes mocht Mark weg, zonder echt in de problemen te zijn gekomen. Typisch Amerikaans, vooraf veel tromgeroffel en achteraf alleen het geluid van een triangel.

Maar wees eens reëel. Facebook kost ons niets. Je hoeft geen abonnement aan te schaffen of je Creditcard af te geven. Maar er moet wel ergens geld aan verdiend worden, anders kun je niet voor 2 miljard mensen een platformpje in de lucht houden. Dus worden er advertenties verkocht, linkjes gestuurd, adresjes uitgewisseld, cookies geplaatst. Joh, wakker worden, het is 2018!

Wat een schijnheilig gedoe over die datalekken en ook over die Sleepwet. Wat denken we nou? We leven in een tijdperk dat er niets meer geheim is. Zelfs die Blauwe Brieven Boeven vullen bij je jaaraangifte alles al van te voren in. Alle lol om het nog een beetje creatief in te vullen is eraf. Big Brother is watching us. We kunnen vanuit een Mission Control Room in Washington bij een enge Afghaan gewoon de aambei van zijn kont af schieten. Terwijl hij relaxed een joint staat te roken.

Zijn we nou echt zo naïef om te denken dat er nog iets gratis is in deze wereld? Alles heeft een prijs. Zelfs de zuurstof die we ademen is niet gratis. Het kost biljoenen om het broeikaseffect tegen te gaan, zodat we schone lucht kunnen blijven happen. En ondertussen heeft Mark Sukkelberg in 15 jaar tijd één van de grootste en winstgevendste bedrijven van de wereld opgebouwd. Begonnen in een muf studentenhok, met de geur van kamille, schraal bier en pizzakorsten. En afgelopen week alle headlines wereldwijd gehaald en bijna meer aandacht gehad dan de gifgasaanval in Syrië…

Ik ben blij met Facebook. Pracht medium. Misschien zit ik er een tikkie te vaak op, maar dat past wel bij mijn snel geactiveerde verslavingsgevoeligheid. Ik vind het heerlijk om na een lange dag in de auto en op de Apenrots effe een half uurtje op de bank swipend te kijken naar de prietepraat. Ik heb ook een hele rits leuke FB-pagina’s waar ik altijd om moet lachen: JWS (Jezus Wat Slecht), Kakhiel, Mooi Verhaal Lekker Kort, Wat Kinderachtig GVD, Hein de Kort, Cabronazi etc. etc. En ik beheer de groep Men Only, waar 41 vriendjes rare berichtjes op delen. Niks schokkends, gewoon flauwe dingen die vrouwen niet snel begrijpen.

Er zijn de afgelopen maanden al een paar mensen afgehaakt met Facebook. Snap ik best. Je hoeft er niet op, dus als je er tabak van hebt moet je ermee stoppen. Ik ken ook mensen die geen Smoelboek-profiel hebben, uit principe. Zeggen ze. Ik geloof er niks van. Stiekem meegluren op de account van je vrouw. Sneaky inloggen op de code van bejaarde moeder. Die types die in de kroeg wachten met hun rondje bestellen, totdat iedereen al kacheltje lam van de barkruk afvalt en niks meer hoeft. Zelf 25 bier op en wegkomen met 2 Spa Rood, 2 fluitjes en 4 Paracetamol. Zulke gasten.

Ik heb geen idee of Facebook straks net zo’n treurige dood sterft als Hyves. Er gingen deze week zelfs stemmen op om Hyves nieuw leven in te blazen. De drie oprichters liggen nog steeds in een deuk. Zij verkochten in 2010 voor €53 miljoen Hyves aan de Telegraaf, terwijl Facebook al volop in aantocht was. Twee jaar later ging de stekker er al uit. Foutje, bedankt.

FB-Markie zal zo’n klap wel te boven komen, met $ 74 miljard. Ik ben met 36 likes al helemaal gelukkig.

Nada

Geplaatst op door
Antwoorden

Ik was zojuist bezig mijn stukje bij te werken, over Messi en over Tunateca, een nieuw fantastisch restaurant in Barcelona dat alleen maar tonijn serveert. Maar het stukje was helemaal niks, nada. Ik struikelde als een pas geboren girafje over mijn eigen woorden. Ik zal jullie er niet mee lastig vallen.

Daarom vandaag alleen een videootje van Marianne Zwagerman over laagopgeleiden. Het kwam deze week voorbij en misschien heb je het gemist.

Laagopgeleid

Lentekriebels

Geplaatst op door
Antwoorden

Het is ondertussen al april en nog hebben we geen fatsoenlijk lenteweer gehad. Zelfs in Spanje hebben we meestal in maart al een paar daagjes op het strand vertoefd, maar nu is de warmte nog niet echt neergestreken. El Niňo is een fascinerend natuurverschijnsel, maar niet in mijn achtertuin s.v.p.

Gister vlogen we over de Pyreneeën met Ryanne Air en er ligt nog 2,5 meter sneeuw op twee uur rijden van ons huis. Ik zag Marion tevergeefs oogcontact proberen te maken, maar vijf rijen achter haar dook ik weg achter de Ipad. Ik ben al vier keer geweest dit jaar en je kunt op je 55e ook overdrijven met dat ski-gedoe. Over een week of zes moet ik met een rugzak door Peru en Bolivia en dat lijkt me best lastig met een kniebrace, nekband of schouder-mitella. Ik wil zon!

Tot mijn grote vreugde en verbazing had Ibrahim alle klussen perfect afgewerkt. De tuin was minutieus gemaaid, het zwembad was kraakhelder (pas 12˚C, brrr.) en mijn helft van de garage hagelwit geverfd. En dat zonder doorgebrande apparatuur of meegeverfde fitness-toestellen. Hij was er terecht supertrots op, want het is een unicum in onze 13-jarige klus carrière. Er is normaliter altijd wel iets wat kapot gaat, of zoals Amerikanen zeggen: Collateral Damage. ‘Dat vinden wij niet erg, dat vinden wij heel bijzonder’. Het is ondertussen onderdeel van onze Rosamar folklore.

Vandaag gaan we dan eindelijk aan de bak om Rosamar uit de winterslaap halen. Het antivries-doek kan nu pas van de kwetsbaarste planten af, de aardewerk potten worden gevuld met een half tuincentrum aan vrolijk plantjes en de hogedrukspuit maakt overuren om alles sauber und rein zu machen. Marion heeft uiteraard een strak plan en bijbehorend lijstje opgesteld, want deze week is onze enige kans om Rosamar zomerfähig te maken en klaar te stomen voor de AirBNB-invasie. We zijn als de dood voor slechte recensies op Tripadvisor, want dan valt ons businessmodel om…

Vorige week liep ik met Marion op vrijdagavond door een nagenoeg verlaten mega-Intratuin in Elst. Het leek wel of er een ophokplicht voor treurige ANWB-stelletjes was afgekondigd, want nergens zag ik Henk en Ingrid met drie bakjes viooltjes in een te grote winkelwagen rondstruinen. Het zal best een strop zijn voor de tuin-Ikea’s van Nld, want niemand wil in de tuin werken met striemende slagregen. Wat ik er zelf deed? We hadden tuinkussentjes voor Spanje nodig…. kussentjes.. ik weet het.. Soms word ik badend in het zweet wakker. In mijn nachtmerrie word ik door Marion met een kussen gesmoord. Aan de hemelpoort vraag ik aan Petrus of er daar ook zo veel kussens zijn…. Als hij dat ja knikkend toegeeft, vraag ik hem: ‘Wat is dan het verschil met de hel?

Dadelijk ga ik eindelijk weer eens een potje tennissen met vriendje Gerard. De winterstop duurde bijna drie maanden en per persoon drie kilo. Ik zal voorzichtig beginnen, anders stamp ik scheuren in zijn betonnen ondergrond. Natuurlijk blijft hij op zijn hoede, want hij heeft nog wat tegoed van mij, naar aanleiding van zijn “huis-verkoop”-grap. En wraak heeft altijd de zoete smaak van volrijpe aardbeien. Het jammere is dat hij onbedoeld een vooruitziende blik heeft gehad.

Ik overweeg namelijk om Rosamar te verkopen en de reden is eigenlijk een beetje een anti-climax. Vorig jaar ben ik begonnen met een nieuw bedrijf, De Groene Artisanen. En eerlijk is eerlijk, het kost altijd veel meer tijd en ook geld dan je vooraf inschat. We draaien best okay, hebben mooie locaties en dito klanten, maar ik wil eigenlijk wel wat harder doorgroeien. Om dan over een paar jaar de bekende strik eromheen te doen en definitief naar Spanje te vertrekken. Voor die snellere groei heb ik meer liquiditeit nodig en de huizenmarkt is in Spanje weer aardig aangetrokken. Ik heb te weinig tijd om veel van Rosamar gebruik te maken en ook Marion werkt zomers steeds vaker door.

Er is echter één probleem. Marion is nog niet helemaal op de hoogte van mijn voorgenomen besluit. Het kan best wel rauw op haar dak vallen. Dus ik ga nu snel tennissen en meld me straks weer op Rosamar. Misschien vliegen er wel honderden kussentjes door de lucht. Wordt vervolgd….

Geen gezeik, iedereen rijk

Geplaatst op door
Antwoorden

Jullie hebben woensdag allemaal mogen stemmen, toch? Ik niet, want ben Deutsche Grenzgänger en mag dus terecht geen lokaal Nederlands stembiljet invullen. Als ik wel had mogen stemmen, dan had ik dit misschien op de onvermoeibare 74-jarige Jo Jansen van de partij Voor Nijmegen gedaan: “Jullie sien nog niet van mien af.” Hij is eigenaar van een groot aantal obscure horecazaken waar ik best vaak kwam vroeger. Iemand die je liever te vriend houdt…

In de jaren ’80 waren het vooral de landelijke partijen die ook lokaal de dienst uitmaakten. Koot & De Bie waren eigenlijk de eersten die dat doorbraken met hun typetjes Jacobse & van Es. Deze Haagse vrije jongens, met de slogan ‘Geen Gezeik, Iedereen Rijk’, waren onvervalste voorlopers van het populistische geluid van de laatste jaren. Ze werden zo griezelig populair dat ze halsoverkop, vlak voor de verkiezingen, hun Tegenpartij ‘opbliezen’. Omdat veel mensen het volledig met ze eens waren. In Delft leek dit jaar Lijst 9, Altijd Dichtbij, verdacht veel op de Jacobse en van Es.

Aan lokale politieke partijen kleeft altijd een beetje spruitjeslucht. Het zijn vaak hysterisch betrokken burgers, die uit frustratie met één onderwerp de politiek ingaan. Mooi voorbeeld daarvan is de partij Tot Behoud Huis De Haas in Lansingerland. 1 zeteltje bemachtigd in 2010, maar helaas werd het huis van de familie De Haas in 2011 toch gesloopt. En nu uit rancune nog steeds iedere gemeentevergadering dwarsbomen en tegenwerken. Niveau wethouder Hekkink uit Juinen, ook zo’n legendarisch typetje van Koot & de Bie. Misschien is René uit Uden wel een goede opvolger voor wethouder Hekkink..

Ik snap de motivatie niet om in de politiek te stappen. Neem nou zo’n Hans Smolders in Tilburg, de voormalige chauffeur van Pim Fortuyn. Had mooi op tijd zijn schaapjes op het droge, reed voor de lol of voor zijn ego Pim Fortuyn vrijwillig door het land in die foeilelijke Daimler, stond vooraan toen Volkert zijn idool afknalde en ging zonder angst in de achtervolging waardoor die gek kon worden gearresteerd. Nu, 16 jaar later, is hij de voorman van de grootste fractie in Tilburg, met de prachtige naam Lijst Hans Smolders. Waarom Hans, waarom? Niemand wil meer met je samenwerken in Tilburg omdat je alleen maar vijanden hebt gemaakt. Ga golfen, begin een nieuw bedrijf, open een bordeel in Colombia, maakt niet uit. Geniet van het leven! Leef! Pim komt niet terug.

Maar het bontste maakt Jos van Rey het. Deze bejaarde Roermondse oer-politicus is tot en met de Hoge Raad veroordeeld voor corruptie. Bouwvriendjes bevoordeeld bij aanbestedingen, smeergeld aangenomen, luxe reisjes, dure dinertjes en een appartementje in de zon voor bijna noppes. Het zit een beetje in de familie, want zijn twee jaar oudere broer moet een tijdje brommen voor witwassen van geld van dezelfde vriendjes. Wel op een briljante manier: verstopt in de diepgevroren kiprollades werd het geld naar de Antillen verscheept. Maar Joske doet gewoon weer mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Remunj en bijna 3000 mensen hebben op hem gestemd. Hoe kan dat nou? Die vent is corrupt en veroordeeld? Of heeft hij iedereen € 100 beloofd omdat hij nog ergens een potje heeft gevonden? Blijft een rare provincie, dat Limburg. Mag van mij ook zo aan Vlaanderen worden gekoppeld. Is geen zaken mee te doen, met Limbo’s.

Tijdens het schrijven zit ik ongemerkt toch na te denken wat mijn politieke ambities zouden zijn, als ik in de politiek zou gaan. Best lastig, want Nijmegen wordt niet voor niets Havanna aan de Waal genoemd. Linkser bestaat bijna niet in Nederland. Zou ik er een protestpartij van maken? Bv. DOEN! (Drammen-Ouwehoeren-Eikelen-Nuilen). Of een Positivopartij: LTDIDKDEGFG? (Liever Te Dik In De Kist Dan Een Goed Feestje Gemist). Of toch maar een One-issuepartij: Gratis Joints Vroeg Op Zondag? Met die laatste kom ik in Nijmegen makkelijk aan een zeteltje of vier. Wie wil er bij zijn?

Maar eerlijk is eerlijk, na een maandje of vier zou ik afgestompt zijn. Dat eindeloze gelul, de saaie taaie bestuur notities, de lulkoekbingo aan tenenkrommende woorden: inclusie-amoveren-inregelen-uitnutten. Brrr, krijg al jeuk aan mijn kont. Misschien dat meneer Beusenberg van Sociaal Rechts even kan helpen….

Zo vader, zo dochters

Geplaatst op door
Antwoorden

06.00 uur zondagochtend, Rosamar. Zojuist met een schok wakker geworden. Deadline voor de column verloopt over anderhalf uur en ik heb nog geen idee waarover ik ga schrijven. Dat belooft wat.

Het kan ook zijn dat het abrupte ontwaken is ontstaan door de overvloedige inname van alcoholische versnaperingen gisteravond. Omdat een vervaagde oude vriendschap weer nieuw leven in wordt geblazen. Of ingedronken, net hoe je het bekijkt. Het bezoek van Peter en Matthias neemt ons allemaal weer mee langs memory-lane. En ook wel grappig om te merken dat het er soms niet toe doet hoe weinig je elkaar ziet om de draad weer op te pakken. Kwaliteit boven kwantiteit.

De onderwerpen zijn trouwens heel anders dan 20 jaar geleden. We babbelen uitgebreid over het wegvallen van ouders, de keuzes op werkgebied voor hopelijk de laatste 10 jaar, wat te doen bij haperende gezondheid en ook hoe je achterblijft als de ander er niet meer is. En dan blijkt toch dat er nog open eindjes zijn, zelfs bij onze generatie. We praten makkelijker over de dood dan de generatie van onze ouders, durven uitgesproken keuzes te maken (“we jassen alles erdoor, er blijft nada over”), maar een aantal elementaire acties zijn nog niet in gang gezet. Best apart.

Nu mijn jongste dochter Marloes 20 is geworden en dus officieel geen tiener meer is, verandert ook voor mij het speelveld weer een beetje. Ze zijn nu allebei prima in staat om eigen keuzes te maken en hebben een uniek karakter waar niet meer aan geschaafd kan of hoeft te worden. Misschien mag je er af en toe nog een beetje advies of geld tegen aan gooien, maar verder lekker hun eigen pad laten kiezen. Zo was het vroeger niet anders. Op mijn 20e verjaardag woonde ik bij hospita Mevrouw van der Mars, 4hoog aan de Sloterkade in Amsterdam, samen met gabber Michiel. We gingen twee keer per week rechtstreeks van het Leidse Plein door naar de ochtenddienst. 20 minuutjes gorgelen met Lysterine, schoon overhemd, twee keer schudden met de kop en klaar voor een werkdag van 10 uur..

De Universiteit van Binghamton publiceerde afgelopen week een studie waaruit bleek dat baby’s die op hun vader lijken gezonder en gelukkiger leven. Er hebben zes serieuze onderzoekers jarenlang aan deze studie gewerkt. De gedachte erachter is dat vaders meer voor hun kinderen doen en meer liefde geven als ze ervan overtuigd zijn dat het hun eigen nageslacht is en de kids dus op papa lijken.. De herkenning betekent erkenning. Wat een zeldzame kletskoek en verspilling van geld. Prehistorisch aap-denken. Alleen als je als vader maar 3 hersencellen hebt, kun je zo denken.

Toen mijn dochters werden geboren waren ze allebei foeilelijk. Echt. Je hoort het niet te zeggen over je eigen ‘prinsesjes’, maar het was gewoon waar. Ik weet zeker dat er vrienden na het kraambezoek in de auto tegen elkaar hebben gezegd: “allejezus, die is lelijk!” Anne-Roos was een oranje skippybal die licht gaf in het donker en door ons liefkozend Teuntje werd genoemd. Marloes leek het meest op de zoon van de lokale groenteboer, met blond piekhaar en veel te grote handen. Het was gewoon niet eerlijk, want hun moeder was een prachtige vrouw en ik nog een blonde Adonis, 20 kilo lichter. Wij hadden het zeker niet verdiend, die lelijke dochters. Maar God, wat hielden we van ze.

En nu, 20 jaar later, ben ik weer dolblij dat ze qua uiterlijk niet op mij lijken. Anders heb je een onoverbrugbare afstand tot de arbeidsmarkt. Ze zijn in ieder geval mooi opgedroogd: Lelijk in de luier, mooi in de sluier! Alhoewel dat laatste nog wel even kan wachten. Terwijl hun vader, zeker op een houterige zondagmorgen, als een kasteelheer over zijn eigen wallen naar het PC-schermpje zit te turen. Worstelend met woorden, zoekend naar een betere balans in zijn leven. Last van de pourriture noble, de edele rotting waardoor mooie dessertwijnen ontstaan.

De mannen van Veldhuis en Kemper hebben ooit een prachtig liedje geschreven over de ommekeer in het leven. Luister maar eens naar het You Tube filmpje. En als je er verdrietig van wordt, besef dan dat het the Circle of Life is. Dus daarna overschakelen naar Praede Diem: plunder de dag!

107.1 FM

Geplaatst op door
Antwoorden

Het leven zit vol clichés. Best logisch, want de mens is een gewoontedier met (soms) hersens, zodat je terugkerende dingen kunt herkennen. ‘Elk pondje gaat door het mondje’ is zo’n mega-irritant cliché, waar ik elke dag last van heb.

Maar deze week zat geluk in een luidruchtig hoekje van de badkamer. Want elk pondje ging door het kontje. Ik heb geen idee wat de oorzaak was, behalve misschien een weekje te stevig laven in Andorra. Of een paar eieren die te lang in de koelkast hebben gelegen op Rosamar. Maandagnacht barstte het buikgriep-geweld los en donderdagmorgen was ik 3,5 kilo kwijt. Hatseflats! Alhoewel flats nog een iets te vaste verschijningsvorm was voor hetgeen ik produceerde…

Behalve hongerloosheid, voor mij een zeldzaam fenomeen, had ik nergens last en heb ik prima kunnen werken deze week. Het was wel lastig dat mijn Otootje voor onderhoud een dag of twee weg moest. Ik heb er altijd een Emergency setje kleding in liggen en die was ik vergeten naar de vervangende skelter over te hevelen. Best tricky, want één keer per jaar komt het setje goed van pas en deze vloeibare dagen behoren wel in de risico-categorie. Meer details en voorbeelden zijn niet nodig denk ik.

Medisch gezien heb ik een soort Patty Brardje achter de rug. Deze draak heeft ooit voor het meest gênante TV-moment aller tijden gezorgd, door de ranzige effecten van een klysma in beeld te brengen. Sindsdien zap ik meteen weg als die zonnebrandbruine plofkip in beeld verschijnt. Ze is wel in goed gezelschap, want ik doe hetzelfde met Grove Gordon, Kwalbert Verlinden, Perverse Paaij en Barbie. Gelukkig zijn ze steeds minder op TV, omdat SBS6 en RTL4 eindelijk met uitsterven worden bedreigd.

Maar door dit stomme toeval zit ik ineens onder Pleun-niveau. En dan weten mijn trouwe volgers dat ik het over mijn afvalstrijd heb. Daarin word ik bijgestaan door montere, positieve diëtisten, die als onvermoeibare Jehova’s blijven geloven in het Wonder; Frank ruim onder de 100! Ik heb de laatste afspraak twee maanden geleden teleurstellend afgesloten en ben sindsdien ondergedoken. Maar nu kan ik misschien triomfantelijk een afspraak maken omdat ik ruim onder de doelstelling zit. Als we nu allemaal onze mond houden, kan ik doen alsof het op eigen kracht is gegaan.

De vraag is: is dit het keerpunt? Kan ik mezelf motiveren om er echt werk van te maken, nu zo’n meevaller mij de goede kant op duwt? Ga ik schoorvoetend weer proberen of mijn fitness-pasje niet geblokkeerd is vanwege langdurige afwezigheid? Gaan de Shell, Texaco en BP slechte kwartaalcijfers presenteren in juli, als gevolg van mijn platgelegde snaai-aanvallen? Kan ik de excuses als Apenrots-werkdruk en Ondernemers-stress pareren door uit te spreken dat het part of my life is en er dus altijd zal zijn? Kortom, heb ik ruggengraat of ben ik net zo’n weekdier als Gordon?

Ik heb al zeven maanden niet gerookt en drink nog nauwelijks alcohol. Maar de zout- en suikerverslaving zit als een mentaal virus in mijn hersenpan. En alleen als ik eerlijk en streng ben naar mezelf, lukt het om dat virus een tijdje plat te leggen. Dan verdwijnt het naar dat gedeelte van mijn hersens, waar ratio en feitelijkheid de regie voeren. Dan durf ik na te denken over de gezondheidsrisico’s voor een man van mijn leeftijd en levensstijl. Totdat het puberbrein het weer overneemt en ik kinderachtig ontkenningsgedrag vertoon. YOLO en YOGO!

De rectale reiniging van afgelopen week heeft alles weer in een stroomversnelling gebracht. Ga ik het aimabele merk Tony Chocolonely remmen in zijn commerciële groei door geen repen meer te verpulveren in mijn maalschijf? Gaat de nieuwe McDonalds bij Oosterhout al vijf maanden na zijn opening een omzetdaling van 25% voor de kiezen krijgen? Zijn de Hamka’s van Lays het volgende merk dat verdwijnt, na de Cheezels? Gaat de Katjesdrop van Venco definitief uit het assortiment? Bij de gedachte al breekt me het angstzweet uit en raak ik ter plekke weer 500cc vocht kwijt. Elk nadeel hep zijn voordeel.

Ik realiseer me dat deze banale ontboezemingen voor sommigen iets te veel zijn, zo Vroeg Op Zondag. Excuses, volgende week beter. En waar de titel op slaat? FM is de afkorting van Frank Megavet. De rest mag jezelf raden.

ALARMA!

Geplaatst op door
Antwoorden

Hèhè, het is eindelijk gebeurd. We hielden er al 13 jaar rekening mee, maar het kwam toch onverwacht. Op slimme wijze is er bij Rosamar ingebroken, ergens in de vier weken dat we er niet waren. Het klinkt misschien raar, maar er is ook iets van opluchting. Dan hebben we het maar gehad.

Er zijn niet veel huizen permanent bewoond om ons heen. Achter ons woont sinds twee jaar een gepensioneerd Frans echtpaar, die we na een korte kennismaking alleen nog vriendelijk groeten: “Ooievaar!”(au revoir). De man des huizes gaat altijd zijn tomatenplantjes schoffelen als Marion en haar vriendinnetjes in de namiddagzon ‘Oben Ohne’ een siësta doen. Hij doet zijn bijnaam Pierre Glûre eer aan. De rest van de buren komt soms in de weekenden of helemaal niet.

Omdat we in 2005 zijn begonnen met alleen maar weggegeven overblijvertjes als meubilair voldeed een minimale huisverzekering. Maar in de loop der jaren hebben wij de Ikea in Badalona veelvuldig geplŭnderd en er een volwaardig huis van gemaakt. Drie jaar geleden hebben we er een flink stuk aangebouwd, de Royal Suite, zodat we ook een beetje privacy hebben in drukke tijden. Wij happy en ook de caravaan van terugkerende vrienden en familie blij. Ik heb toen overwogen om een alarminstallatie aan te leggen, want het dievengilde is tegenwoordig vaker actief in de niet-toeristische gebieden. Maar je raadt het al, behalve mooie voornemens hangt er één nep-camera en één live-camera, waarvan de app op mijn telefoon het na twee jaar nog steeds niet doet… Alarma nada. Onder Marion’s kant van het bed ligt een honkbalknuppel met Barcelona-logo en in het nachtkastje een spuitbusje Pepperspray. That’s all.

Toen we vorige week zaterdag aankwamen, viel me eerst niets op. Pas toen ik naar de achterkamer liep, vroeg ik me af waarom we de boel zo slordig hadden achtergelaten. Niet op z’n Marion’s zal ik maar zeggen. Toen pas viel het kwartje, want het rolluik en de schuifpui stonden half open. Alle laatjes en kledingkasten waren doorzocht en op het bed lagen allerlei lege brillenhoezen symmetrisch naast elkaar. Ik ben niet vaak complimenteus, maar ik wil de inbraakheren oprecht bedanken. Wat een mooie, nette klus! Geen puinhoop, geen rommel, geen sporen. Chapeau! En dan al die moeite voor 6 zonnebrillen en een oud MP-3 spelertje. En onze trouwringen! Van goedkoop zilver en bij elkaar €12,= gekost. Slechts één dag gedragen. Als nieuw!

Wat natuurlijk volgt, is een heel pandemonium aan acties: in het dorp even de politie opgezocht, die meteen meeging, volgende dag recherche voor sporen, daarna aangifte doen en mannetje laten komen om deur en rolluik te repareren. Schijnbaar is er een professionele bende aan de gang, die van dorp naar dorp trekt en de jatters zijn alleen maar snel op zoek naar sieraden, geld en kleine waardevolle dingen. De laptop en de TV in onze slaapkamer hebben ze gewoon laten staan. En de rest van het huis durfden ze niet aan in verband met de camera’s en evt. alarm. HAHAHA! Die komen niet meer langs bij Rosamar. Veel te magere opbrengst.

En nu? Het alarm gaat er nu wel komen, maar verder verandert er niet zo veel. Voel me niet onveilig in huis, heb er ook geen last van dat ze in mijn slaapkamer hebben rondgesnuffeld. Marion ook niet, maar die is niet bang uitgevallen. Gelukkig maar, want ze is hele zomers grotendeels alleen. En nu Ibrahim weer terug is van drie maanden fruit plukken in Andalusië zal er ook doordeweeks meer reuring rondom Rosamar zijn. Nog geen idee hoe ik hem de werking van het alarm ga uitleggen…

Omdat het jatten van andermans spullen zo ver van mijn waardes afstaat, vraag ik me altijd af wat voor type mensen dat doen. Krijg je geen scrupules als je dingen meeneemt waarvan je kan inschatten dat iemand er ontzettend aan gehecht is? Wat heb je mee gekregen in je jeugd van je ouders? Wanneer ben je voor het eerst die lijn overgestapt? Je eerste diefstal. Een pak melk? En de volgende keer? Twee? En daarna was alles een makkie?

Zo’n inbraak is vervelend, maar meer ook niet. Kwestie van helaas pindakaas. Er zijn mensen om ons heen ziek, die zich graag druk zouden maken om een paar zonnebrillen. Dus: Praede diem!

Shoot!

Geplaatst op door
Antwoorden

Ik raak een beetje de kluts kwijt. In Amerika roept de Hoofd Cowboy dat leraren op Highschools moeten kunnen schieten en in Nederland wordt Cowboytje spelen in de ban gedaan omdat het stigmatiserend werkt voor de Indiaantjes. Help!

De manier waarop die Cavia reageert op een tragedie als the Parkland Highschool Shooting is voor ons totaal onbegrijpelijk. Tommy Wieringa, mijn favoriete columnist, verwoordde Trump’s voorstel voor gewapende leraren perfect: ‘het is de pest met pest bestrijden’. Er is een onthutsende film/docu die laat zien wat de macht van de wapenfabrikanten wereldwijd is en zeker in the US. (zie link). Na het zien trok ik een trieste conclusie: oorlogen en conflicten worden gemaakt. Ze ontstaan steeds vaker omdat bewust partijen tegen elkaar opgehitst worden. Denk je dat het niet gebeurt? Wat zijn we dan aan het doen in Irak, Afghanistan, Syrië, Jemen?

Maar stel nou dat leraren in mijn jeugd over wapens hadden beschikt? Ik denk dat ik er dan nu niet meer was geweest. Het gevaar kwam namelijk niet van buiten het klaslokaal, maar van binnenuit. En leraren mochten vroeger veel meer. Ik was gewoon afgeknald. Bv. door mijn leraar Engels, die altijd met die vieze stinkpijp mijn dag vergalde en die ik gek maakte met een ijzeren kikkerklikker onder mijn bovenbeen. KLIK-KLAK. KLIK-KLAK. Totdat het klotending een keer via het houten zitvlak afgleed op de harde vloer van het lokaal. En ik 2 maanden geen Engels meer mocht volgen.

Toen was ik al op de HAVO beland, na een mislukte poging op het VWO van het Dominicus College. Daar was ik als kleine brugpieper beland en met hakken over de sloot het 2e jaar in gerold. Maar dat jaar kwamen er een paar vakken bij, die niet mijn interesse hadden. En die werden gegeven door Dominicanen, een soort monniken-sekte. Zij stonden in een muf ruikende pij voor de klas te oreren, koeioneren en schofferen. Mijn autoriteitsprobleem heeft toen voor het eerst kortsluiting veroorzaakt. Het waren enge mannetjes, met een enorm misplaatst superioriteitsgevoel.

Duits werd gegeven door zo’n koekwous in een geel-witte jurk. Ik noemde hem steevast Herr Wolff. Wolff liep Duits vloekend en tierend door de klas, ons minkukels uit kafferend in 3E naamval-staccato: AUS-AUSSER-DEM-MIT-NACH-BEI-SEIT-VON-ZU! De speekselvlokken vlogen door de lucht toen hij mij, zijn favoriete slachtoffer, weer eens uitschold en tegelijkertijd onder spuugde. Toen was ik het zat.. Ik mikte op zijn gezicht en met een haast perfecte parabool landde er een klodder Frank’s Special precies op zijn linker brillenglas. Mijn klasgenoten bevroren en het was onnatuurlijk stil. Aan mijn oor werd ik het klaslokaal uitgesleurd en bij de conrector afgeleverd. Twee uur later was mijn VWO-carrière ten einde.

Ook later, op de Middelbare Hotelschool in Wageningen, heb ik bij menig leraar het spreekwoordelijke bloed onder de nagels vandaan gehaald. Onze leraar Vaktheorie Koken vond het nodig om ons eindeloze rijen recepten uit het hoofd te leren stampen. Omdat een 3 voldoende was om over te gaan, heb ik weleens na het goed invullen van de eerste 3 vragen van het tentamen mijn papiertje ingeleverd en triomfantelijk het lokaal verlaten. Hetzelfde gold voor Frans. Onze lerares had een LOI-cursus Frans gevolgd en ik vond het logisch om haar constant in de klas te verbeteren. Haar wraak was trouwens zoet; voor mijn mondeling kreeg ik een 4 en er was geen beroep mogelijk.

Alles overziend, was Donnie’s suggestie om leerkrachten te bewapenen, mij toen noodlottig geworden. Zoals wel vaker in het leven, komt het gevaar meestal van dichtbij in plaats van veraf. Het zijn in Amerika niet de moslimterroristen die het gevaar vormen, maar Ome Hank of klasgenoot Jimmy. Duizenden doden per jaar, omdat het achterhaalde 2nd Amendment (Het Recht op Zelfverdediging) zwaarder weegt dan het uitsluiten van het gebruik van wapens door dombo’s.

Tot slot dan nog even het einde van het cowboy-feestje door die Utregse cultuurtempel Vredenburg. We weten allemaal dat er een discussie is over Zwarte Piet, Piet Hein en nu dus ook over Black Vedder, de vriend van Arendsoog. Maar ik wil graag één keer per week met een verentooi op mijn hoofd en joelend als Klukkluk achter mijn meisje Marion aan. Dat doe ik al jaren. Mag dat spelletje nog wel dan? Of moet ik een alternatief gaan bedenken?

Nick

Geplaatst op door
Antwoorden

Toch nog sneller dan verwacht hebben we deze week afscheid genomen van mijn oom en grote voorbeeld Nick. Het zat eraan te komen en toch werd ik erdoor overvallen. Een spoedbezoek Down Under om hem nog een keer te bedanken voor zijn Lebensfreude en humor kan dus niet meer. En dus blijven herinneringen als haperende zwart-wit beelden over mijn netvlies dansen.

Nick is één van de acht broers en zussen van mijn vader. Na een matige schoolcarrière (dyslexie betekende toendertijd gewoon dat je niet goed kon leren) en een paar jaartjes zwerven over de wereld is Nick begin jaren ’70 in Australië terecht gekomen. Daar is hij, 48 jaar later, in het bijzijn van zijn vrouw Joy, zoons Michaël en Phillip aan zijn laatste trip begonnen. Na een paar intensieve weken met veel familie en vrienden was hij er klaar voor. Zijn gevoel voor humor liet hem ondanks zijn slechte gezondheid nooit in de steek, ook niet in zijn laatste dagen. Een uniek mens is niet meer.

Ik heb al vaker hier gememoreerd aan mijn Australische jaren eind jaren ’80 en telkens stonden Nick en Joy dan centraal. In het leven besef je vaak pas later wat de invloed van sommige mensen op je persoonlijke groei is geweest. De frivole jaren in Spanje als reisleider en ANWB-inspecteur waren, vlak na de hotelschool, een soort overgangsfase naar de echte werkwereld. In Australië ging dat geruisloos over naar een professionele omgeving waarin hard werken de norm werd. Nick had met die instelling veel bereikt, maar ook altijd ruimte over gehouden voor de leuke dingen. Onder het motto: Work Hard, Play Hard.

Als een soort van Dutch Son draaide ik mee in het gezin, fungeerde als buffer tussen de pubers Michael en Phillip en klopte met regelmaat bij Joy aan voor uitleg over de onnavolgbare werkwijze van Nick. Ik had dan in de haast weer een bierviltje met taken in mijn hand gekregen, met totaal onleesbare kreten. Mijn talenknobbel was simpelweg niet toereikend genoeg om de hiërogliefen te ontcijferen, maar Joy vertaalde het zonder moeite. Ze was het na al die jaren gewend om het zakelijke vernuft van Nick om te zetten naar een fatsoenlijke administratie. Uit werkelijk elke broekzak of opbergvakje in de auto kwamen bonnen, rekeningen of facturen tevoorschijn.

Nick’s kracht lag heel ergens anders. Hij had een aanstekelijke gunfactor voor klanten, was nooit te betrappen op arrogantie of hautain gedrag, was super pragmatisch en creatief in oplossingen ( “if you can’t solve it, it’s not a problem but a fact”) en bleef altijd zichzelf, wie er ook voor hem stond. En hoewel hij zakelijk slim opereerde, ging bij hem ondernemen nooit ten koste van de ander. Goed voor zijn mensen, goed voor zijn klanten. Ik heb sindsdien altijd geprobeerd deze eigenschappen na te streven. Het heeft me veel geholpen, ook in slechte tijden. Je hoeft je dan nooit te verstoppen.

We hebben samen gelachen toen we Stevie Wonder in een houten kist op wielen onder het podium moesten duwen, voor zijn optreden in het Indoorstadium van het Australian Institute of Sports…. Gedold met de groupies die voor de kleedkamer van Dave Stewart van de Eurythmics lagen, terwijl Dave binnen voor pampus lag op een spiegel van waspoeder… Tweeduizend man vegetarische broccolisoep geserveerd, getrokken van kippenbouillon… Honderden muggenbulten opgelopen in de tot hotel omgebouwde tramstellen in Lightning Ridge, de opaalhoofdstad van Australië enz. enz. Never a dull moment.

In de wereld van nu is het lastig om zaken te doen, zoals Nick het altijd heeft gedaan. De gunfactor is zelden nog van doorslaggevende aard. Er zijn Europese aanbestedingen om te beslissen wie een contract tegen onmogelijke financiële condities gaat uitvoeren. Ongeacht je bewezen meerwaarde kun je er dan zomaar uitliggen. Bedankt en tot ziens. Kil en zakelijk, geen ruimte voor gevoel of passie. Misschien probeer ik met mijn nieuwe bedrijf De Groene Artisanen wel tegen de stroom in te bewijzen dat het nog steeds kan: intuïtief zakendoen met gezonde uitgangspunten. Zoals Nick het, misschien onbewust, heeft nagestreefd.

Maar eerst moet Nick een plek krijgen in hetzelfde gedeelte van mijn eigen harde schijf, waar ook mijn ouders zijn opgeslagen. Het is daar in korte tijd erg vol geworden. Kan voorlopig niet veel meer bij.

Handdoekje leggen

Geplaatst op door
Antwoorden

Het is wat, zo’n druk leven waarin je niks wilt missen. Nu zijn we weer in Torremolinos beland, die parel aan de Costa del Sol. Met in de nabije omgeving andere hidden secrets als Benalmadena, Fuengirola en Mijas Costa.

We komen er graag. We zijn altijd welkom bij neef Bart, Isa en tante Marijke en de Andalusische levensstijl is nog ongedwongener dan de Catalaanse variant. De vliegbus zat vol met Carnaval-ontwijkende Brabo’s, gokkend op een beetje zon. Het nieuwe handbagage beleid van Rianne begint alweer gezeik op te leveren. Door sluw de gele bagagestickers eraf te trekken mochten onze rolkoffertjes nog mee bovenin, maar dat zal niet lang meer duren. En extra betalen voor prioriteit is geen optie…

Een interview met de directrice van Neckermann bezorgde mij een deprimerende vlucht. Ze heeft een oplossing voor de chaotische toestanden rond de mega-zwembaden bij de grote resorts. Ik kijk soms verbijsterd naar filmpjes waarin vakantiegangers als een roedel hongerige wolven staan te trappelen om handdoekje te leggen. Elkaar tackelend werpen zij zich op een setje lichtbedden, de handdoeken lancerend als een torador die zijn stier ophitst. Om daarna, nog dronken van de adrenaline, te gaan ontbijten. In de All You Can Eat All Inclusve ontbijtzaal van Miramar Grand Resort.

Ik hoef me er niet aan te ergeren, want ik zal er nooit meer komen. Ik heb ooit in Mexico een paar ochtendjes de handdoeken van al die bezette ligbedden op een hoop naast het pierenbadje gegooid, om dan na het ontbijt een effect-analyse vanaf mijn balkon te maken. De spanning liep hoog op als Arend en Bertha knus op de bedjes lagen van Kevin en Charity lagen, die pas om 11.30 uur kwamen aankakken. Van pure verveling had ik om 14.00 uur ‘s middags al 4 Piña Colada’s achterover geklokt en kon ternauwernood lopend het All You Can Eat Taste The Same avondbuffet halen. Het was meteen All-Out voor ons.

Carola, de kordate hotelvolpropper van Neckerman, had een handig online-reserveringssysteem ontwikkeld. Zodat je voor €25 vooraf via een app kon kiezen welk ligbedje de hele vakantie voor jou was. Alleen voor jou, verboden voor iemand anders. Er zat ook een handige tool bij waarin je een virtual tour kon maken rond het zwembad om te kijken welke plek het beste bij je paste. “Het loopt storm”, aldus Carola.

Al mijn toekomsthoop voor de menselijke diersoort is weer als een natte handdoek verdwenen. Wat zijn wij toch een stelletje ongelooflijk zielige stumpers. Kuddedieren, dommer dan die duizenden gnoes die zich elk jaar massaal in woest stromende Afrikaanse rivieren storten. What’s next? Een app zodat je als eerste 78 saté-stokjes van het buffet mag opstapelen op je bord? Een voucher om al 4 uur voor opening over de huishoudbeurs te mogen rennen met een grote rolkoffer? Een Pamper-alert als de luiers in de aanbieding zijn bij de Aldi?

Iedereen beleeft zijn vakantie anders. Maar het is toch niet de bedoeling dat je juist in die spaarzame vakantieweken hartslag 200 krijgt van handdoekje leggen? Je hebt je toch de takkes gewerkt om effe uit de sleur van Debiteuren Crediteuren te zijn? Durft niemand in je naaste omgeving meer een correctiegesprekje met je voeren? “Kom op Wesley, het is niet de parkeerplaats van de meubelboulevard op 2e pinksterdag?”
Misschien is thuisblijven en intensieve therapie een betere optie.

Vrijdagavond was het weerzien met de vriendenkring van Bart en Isabel weer even hartelijk en gepassioneerd als altijd. Op zijn Andalusisch werd er tot laat geproost, op heerlijke tapas geknabbeld en vurig gediscussieerd. Catalanen zijn weer een beetje minder populair geworden door het onafhankelijksstreven. Maar onze uitnodiging naar Rosamar te komen voor een weekendje Catalunya werd door alle 10 met ‘¡OLÉ!’ ontvangen. Misschien kunnen Marion en ik namens Catalunya met een charme-offensief de Ruptura Social(sociale breuk) met de rest van Spanje een beetje herstellen.

En nou moet ik mee met Bart, Isa en Marion om de ‘Caminito del Rey’ te gaan wandelen. Drie uur over een houten geitenpaadje langs steile rotsen glibberen. Bij sommige attracties in de Efteling staat een minimum lengte of een maximaal gewicht vermeld. Met een beetje mazzel…..