Capri Lemon

Geplaatst op door
Antwoorden

De leukste dingen in het leven zijn de onverwachtste. Zeker in combinatie met nieuwe gezichten op een onbekende plek. Nadat ik vorige week op zondag in alle vroegte Barcelona verliet om naar Napels te vliegen, had ik nog een paar uur tijd voor mezelf. Aan de zwembadrand van een prachtig hotel op een heuvel boven het centrum keek ik uit over de stad en de baai. Ik was er klaar voor.

Compagnon Marcel en ik waren uitgenodigd door onze foodsupplier Hocras, samen met 10 andere horeca-tijgers en het kernteam van Hocras onder aanvoering van Capitano Hans van der Eijk. Dat klonk vooraf niet bepaald als een straf. We werden begeleid door lokale gids Iris, die de lastige taak had om al die eigenzinnige karakters op de juiste tijd in beweging te krijgen. Na een dagje kende ze haar pappenheimers goed genoeg en volgde wij gedwee haar logische aanwijzingen op. Laat los……

De eerste avond brachten we door in het oude gedeelte van Napels, de Spaanse wijk. De rauwheid en puurheid is daar voelbaar, terwijl je door de smalle steegjes banjert en overal in de keuken kijkt. Napels is ook de stad van voetballer Maradona, omdat hij bijna in zijn eentje deze sleeping giant in 1987 kampioen maakte van Italië. Alle opgekropte woede naar het rijke Noorden (Turijn, Milaan) explodeerde en een volksheld was geboren. Op hét Maradona-plein van de Spaanse wijk dronken we blauwe Maradona-Aperol, dat het tandvlees deed terug kruipen naar de keelholte. De gefrituurde pizza en vissnacks, de wijnproeverij met talloze antipasta, het Late Night Dinner; we kwamen niets tekort!

Vooraf had ik me enorm verheugd op het bezoek aan Pompeï. Het overtrof alle verwachtingen. Tuurlijk was het druk en toeristisch, maar we spreken over een stad uit de oudheid die binnen 18 uur bedolven werd onder een 8 meter dikke laag stof, steen en lava. Het is onvoorstelbaar groot en weer tot ‘leven’ gebracht, want er woonden destijds wel 20.000 mensen. Nog zo’n eyeopener: die vuurspuwende heks Vesuvius staat 10 kilometer verderop. Het is niet eens zo raar dat iedereen zich in Pompeï veilig voelde, ook al rommelde het kreng vaker.

Volgende stop was Capri, waar we per boot heen sjeesde, wederom onder het genot van een hapje en een drankje. Capri is een prachtig betoverend eiland, maar ook verworden tot een Tourist Trap voor de rijkere reiziger. Alles is erop gericht om je veel geld uit te laten geven, met maffe taxi’s en superdure boutiques. Het hotel was prachtig, de hilarische pizza-maakavond met live muziek zorgde voor kramp in de lachspieren, de boottocht rond het eiland was superrelaxed.

Maar het absolute hoogtepunt van deze trip was de lunch bij een Agriturismo bovenop de heuvel. We werden erheen gebracht met een mini dikke lippenbusje die knap manoeuvreerde tussen leistenen muurtjes, citroen- en olijfbomen. De drie chefs Sidney, Mick en Tony (samen goed voor meerdere Michelin-sterren) hadden van de aangeleverde ingrediënten een weergaloze lunch gemaakt. De anti-pasta ging over in primi en secondi en we eindigden met zoete toet en veel lokale likeuren. Het voelde aan als La Grande Abbufatta, de beroemde schranspartij in de film van Marco Ferreri uit 1973. Maar wij hebben het wel overleefd, na 4-5 uur tafelen.  

Ondertussen was het liedje “ik kan zwemmen in Bacardi lemon” het lijflied van ons reisgezelschap geworden. Geen idee waar en hoe het is ontstaan, maar zelfs na thuiskomst deze week toetert het nog onophoudelijk in onze oren. Ik heb het zelf maar verbasterd tot Capri Lemon om de smaak van lokale limoncello vast te houden.

Op de terugweg naar het vliegveld reden we lange tijd in en om de stad Napels. En dan zie je toch wat armoede, werkeloosheid (>50%!) en de permanente aanwezigheid van de maffia doet met een stad. Veel bouwwerken zijn spuuglelijk, de infrastructuur is hopeloos verouderd, het geld is er gewoon niet. Het deed me in veel opzichten aan Palermo denken. Wel in een groter jasje, want al met al heeft Napels 3 miljoen inwoners, buitenwijken meegeteld. Een fascinerende stad!

Dus als je nog een keer het echte Napels wilt ontdekken: contact Iris (https://www.localinnaples.com/). En als je nog twijfelt wie je groothandel moet worden, bel Hocras. Misschien zien we elkaar dan wel over 2 jaar in Bangkok. Toch, Hans?

En aan alle reisgenoten: MILLI GRAZIE!!! A PRESTO!!

Calle Julio 8

Geplaatst op door
Antwoorden

Op het moment dat de meesten van jullie het vroege ochtendtoiletbezoek gebruiken om mijn stukkie te lezen, hang ik weer in de lucht. Dit keer onderweg van Barcelona naar Napels, maar daarover later meer. Napels wordt luchthaven nr. 5 in anderhalve week. Je kunt maar ergens druk mee zijn…

Langzaamaan beginnen we de zomer in Rosamar los te laten. Ik ben drukker met het in orde maken van de camera’s en het alarm dan met het vertroetelen van mijn zwembad. Vrijdag hebben we nog uitbundig en groots de verjaardag van Lenny gevierd, als slotakkoord van het bezoek-seizoen. Gistermorgen togen we naar Barcelona om onze rol als mantelzorgers serieus te nemen.

Vriend Robert was voorzien van een nieuwe heup in het Dynastie ziekenhuis Teknon en wilde graag door zuster Klivia van Beckhoven thuis privé-zorg ontvangen. Ruimhartig stond ik Marion af voor dit nobele doel, om de rest van de dag gebombardeerd te worden met kiekjes vanaf het strand, het lunchrestaurant, de loungebar en de pizzeria. Er staat telkens wel ergens een kruk in beeld, maar ik heb toch sterk het idee dat de “nieuwe” heup er al een maand of 6 geleden in is gebeiteld. Dat verklaart misschien ook de golftas in Marion’s auto in plaats van een stethoscoop.

Het was voor mij weer eens tijd om tante Ria te verblijden met een dagje quality-time. Eerst de gebruikelijke klusjes afgewerkt en bij gekletst, daarna een uitgebreid aperitief met amuses. Om de dag een beetje te breken, maakten we een tochtje langs voor mij onbekende plekken. Dichtbij de Sagrada Familia ligt Hospital Sant Pau, een schitterend staaltje architectuur uit de typische Catalaanse Modernisme tijd van begin 1900. De tijd van Gaudí, Domenech en ook wel Picasso. Het oude gedeelte is nu een museum en absoluut een bezoek waard, zeker als je alle andere highlights al een keer gezien hebt in De Stad der Wonderen.

Daarna togen we naar het huis waar ik mijn eerste levensmaanden heb doorgebracht. In het labyrint van de Guinardó, een oude wijk aan de bovenkant van de stad tegen de rondweg Ronda de Dalt aan, was het door alle kronkelende éénrichtings-straten een ware zoektocht. Maar ineens stonden we voor Calle Julio nr. 8. Alle herinneringen kwamen bij Ria weer naar boven en elk raam vertelde en ander verhaal. Mijn eerste portretfoto is daar op het dakterras gemaakt, met de Sagrada Familia als décor. Het was een mooi tripje langs Memory Lane.

Op de terugweg stuitten we op de jaarlijkse Diada, de dag waarop de Catalanen groots vieren dat ze op 11 september 1714 vernietigd zijn door het leger van de Spaanse koning, natuurlijk met de hulp van die gluiperige Fransen. Ik ken maar één volk die de pijnlijkste nederlaag uit haar historie viert als een nationale feestdag. Ik vrees dat de vurige wens van de betogers “Lluitem y Guanyarem (we strijden en zullen winnen) op hetzelfde uit gaat lopen. Want de 600.000  (!)fanatieke betogers vandaag weten ook dat 300 jaar dialoog met Madrid nog weinig heeft opgeleverd.

Eind oktober verhuizen we ons Spaanse huishouden naar Malaga/Torremolinos voor de wintermaanden. We komen er al vaak en graag, hebben er een leuke schare Andalusische vrienden en hebben nu voor een maandje of drie/vier een leuk appartementje gehuurd. Ik ga mijn vlieggedrag aanpassen naar Malaga Airport. En voor diegene die nu denken: “leuk logeeradresje, wanneer kunnen we langs komen?” hebben we ontluisterend nieuws; we hebben juist gekozen voor 1 slaapkamer. Op de slaapbank in de huiskamer passen alleen onze dochters. Maar laat je niet ontmoedigen;  Malaga is een top 3 weekendtrip plaats in Spanje, die het verdient om te bezoeken. We spreken graag af voor een middag borrelen met tapa’s.  

Maar nu eerst naar Napoli en Capri, ook geen straf. Samen met compagnon Marcel ben ik uitgenodigd om een culinaire verwentrip van 4 dagen te maken met onze groothandel Hocras. Wie goed doet, goed ontmoet zullen we maar zeggen. It’s a dirty job, but somebody has to do it. De hotels zijn oogverblindend, het tourprogramma gaaf en ik mag toch verwachten dat we met zo’n vakgenoot als gastheer niet op een sprietje bleekselderij gaan knagen. Volgende week zal ik voor een deugdelijke feedback zorgen hahaha!

Rondjes rijden

Geplaatst op door
Antwoorden

Grappig. Onverwacht denderde mijn column vorige week de meest gelezen top 10 binnen. Terwijl ik zwoegend, te midden van lallende vrienden, er uren op heb zitten te kauwen. Meestal ben ik met een stief uurtje wel klaar, zoals waarschijnlijk vandaag. Sterker nog, ik denk dat de meeste van jullie snel gaan afhaken en ik sluit zelfs doodsbedreigingen niet uit.

De titel verraadt het al, we gaan het over de Formule 1 hebben. En om maar met de deur in huis te vallen; ik heb helemaal niks met dit opgefokte gedoe van geldverspilling, milieuschade en testeron-gebeuk. Half Nederland werd hysterisch toen de Britse modeclown Hamiltoen onze Jumbo-jongen Mad Max een schouderduwtje gaf. Gebeurt in elke sport, zeker als er PK’s bij komen kijken. Vakanties naar Engeland werden geannuleerd, Mercedes-leaseauto’s werden ingeleverd, the Beatles werden geboycot. Wat waren we boos!

Één van mijn beste vrienden (ik noem geen namen, maar hij is kaal, woont op een golfbaan in Spanje, drinkt graag Gin en krijgt morgen een nieuwe heup omdat hij de oude dansend op ons terras vorige week heeft versleten…) is zojuist wakker geworden in zijn Red Bull shirt en ijsbeert nu, 8 uur voor de race, al zenuwachtig rond voor zijn 199-inch TV-scherm. Jaren geleden nodigde hij me uit om mee te gaan naar de F-1 van Catalunya, waar hij twee mooie Paddock-kaarten voor had gescoord. Ik vond lunchen met Marion ’s middags net een tikkie leuker en ging niet mee. Max won toen zijn eerste race…

Ik vind het aandoenlijk en lief hoe mannen er volledig in op kunnen gaan. Zij weten nog beter de exacte maat van de rechteruitlaat van een F1-bolide dan bij benadering de cupmaat van hun partner. Rondetijden, bandenwissels, driver-statistieken, tussenstanden in het puntenklassement, de onnavolgbare wartaal van Olav Mol, de analyses van al die Nederlandse loosers van vroeger; alles is belangrijk. Terwijl het alleen maar gaat over wie het meeste poen erin steekt. Ik ben misschien een tikkie te zwaar voor zo’n  kuipje, maar ik zou met mijn roekeloze rijstijl én de sponsoring van De Groene Artisanen zo voorin mee tuffen.

Vorig weekend miezerde het een beetje in België. Het was niets vergeleken bij het noodweer en de overstromingen van juli. Maar na twee rondjes achter de trekker van de wedstrijdleiding zwaaide een hotemoot met een vlaggetje en kon de Miss-poes onder de paraplu vandaan om champagne te spuiten. Punten verdelen, premies opstrijken en de 20 vrachtwagens en 1000 man personeel konden door naar de volgende raceplaats. Als er in Australië geracet wordt, zijn er 7 Boeings en  40 zeecontainers nodig om de reservespiegels en gevarendriehoeken die kant op te krijgen. Hoe dan in 2021????

Er wordt al heel lang beweerd dat de Formule 1 veel innovaties oplevert voor de gewone burgerauto’s. Een grotere fabel is haast niet voor te stellen, tenzij je Mark Rutte heet. De meeste verbeteringen komen juist van onderaf en vaak door autofabrikanten die niet meedoen aan deze poppenkast. Volvo had al kooiconstructies ontwikkeld toen Nikki Lauda nog met zijn oren kon klapperen. Saab hadden al kreukelzones toen Jam Lammers, de spreekpop van dit circus, nog op een BMX-fietsje door Zandvoort sjeesde.

En dan die Brillo-prins Bernard jr. Ik snap alle ophef en agressiviteit naar hem toe niet. Deze rijke knul heeft veel geleerd van zijn Opa en weet dat je als lid van het Koningshuis overal mee wegkomt. Dat is toch niks nieuws? Wij houden dat marionetten-legertje toch al veel te lang in het zadel? Het is net zo’n Russische Matroesjka-poppenset; je kunt de buitenste (de grootste) wel weggooien, maar daarna is de volgende de grootste. Maar Bernard heeft wel stalen ballen en lef. Against all odds doorgegaan en het voor elkaar gekregen. Petje af. Dus nu lekker plezier maken in Zandvoort, maar dan ook gewoon weer naar festivals. Of is dat teveel gevraagd voor de laatste drie ministers die nog over zijn: Eerlijk zijn?

Ik hoop voor iedereen dat Max vandaag wint. En wereldkampioen wordt. En dan, als een true Champion, op zijn hoogtepunt stopt. Dan kunnen wij als sportland alle aandacht gaan geven aan Sifan Hassan, onze olympische kampioene. Gewoon met de benen 2x goud en 1x brons gelopen. En mag Max, als belastingontduiker, vanuit Monaco er commentaar bij geven. Run Sifan, Run!

Good friends, good times

Geplaatst op door
Antwoorden

Even een weekend bijkomen van de Artisanen-hectiek. Geen betere plaats om dat te doen in ons huis in Spanje, met onze goede vrienden Robert, Angelique en Karin.

Het dagritme is simpel; relaxed wakker worden door een duikje in het zwembad, koffie en langzaam een ontbijtje, voorbereiden op de lunch met een aperitiefje, in de auto naar een strandplaatsje voor een uitgebreide lunch en daarna uitbuiken/siësta op het strand. Aansluitend nog even chillen bij een hippe strandtent en thuis afsluiten met een gin-tonic. En vooral heel veel lol.

Het voordeel van 50+ is dat je je niet meer constant bezig hoeft te zijn met je kids. De perikelen zijn er soms nog wel (kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen), maar ze leven hun eigen leven en je inbreng blijft nu beperkt tot advies en moral support.

Gisteravond hadden we buitendisco op ons eigen terras. Dansen als pubers op muziek uit de jaren ’80. Met dank aan Spotify voor hun onuitputtelijke bron van inspiratie. George Michael, Commodores, André Hazes, Verdammt ich liebe dich, Bee Gees, Papa was a Rolling Stone, Frankie goes to Hollywood, Gloria Gaynor, Tavares, ABBA. De ruim geschonken Gin Tonics maakte ons los in de heupen. We waanden ons weer in Club Blouche, Juicy Lucy, Lord Nelson, E-3 in Geldern, Blue Note. God wat hebben we tot in de kleine uurtjes ongeremd gelachen en keihard genoten..

The morning after is op onze leeftijd wel een dingetje. Mijn ochtendpotje tennis begint dadelijk om 07.30 uur met vriendje Gerard. Sommige tennisballen lijken dan nog doordrenkt met Tanqueray Sevilla, maar dan zonder tonic. Mijn linker ooglid probeert via mijn wang terug te klimmen naar zijn thuisbasis, de binnenkant van mijn mond voelt aan als de Atacama woestijn in Chili en mijn fragiele rechter achillespees heeft het zwaar na het gespring op de beat van the Business van Tiësto.

Maar het was het allemaal waard. Het is een groot goed om zoveel lol te hebben met mensen waar je van houdt. Sommige vriendschappen lopen al vanaf de jeugd. Anderen zijn pas later op de trein gesprongen. Want dat is wel een toepasselijke metafoor; vriendschappen zijn treinreizen. Jeugdvrienden zaten er al in vanaf het eerste perron. Vaak stappen ze uit na de schooltijd, omdat levens niet meer parallel lopen. Dan zijn er ook anderen weer ingestapt, die een stukje rails meepakken.

En elk stukje gezamenlijk reis is een verrijking van je leven, hoe kort het soms ook duurt. We hebben de neiging om te treuren om een afgebroken vriendschap. Terwijl je eigenlijk elkaar moet bedanken voor de mooie tijd en de herinneringen daarna moet koesteren. Ook moet je niet bang zijn om de knoop door te hakken om met een vriendschap te stoppen als het niets meer brengt. Natuurlijk hoeft het niet altijd in balans te zijn. Maar als je het met tegenzin in leven houdt en er negatieve energie van krijgt; sluit het af en herinner de mooie momenten. Dan heeft het toch je leven verrijkt, zonder dat de reis uit de rails is gevlogen.

Het is niet raar om op Linkedin 1000 contacts te hebben of op Facebook 200+ vrienden. We zijn er erg druk mee om dat in de lucht te houden. Terwijl het bijna onmogelijk is om meer dan 25 vriendschappen goed te onderhouden.

Dus koester je vriendschappen. Soms zitten ze verscholen in de achterkamer van je prioriteiten. Het kan gebeuren dat vrienden een tijdje geen contact hebben. Maar een goede vriendschap gaat om kwaliteit en echtheid. En niet om kwantiteit en oppervlakkigheid. Als het moment daar is, pakken echte vrienden de draad op waar ze waren gebleven. In de ratrace van het dagelijks leven maak ik soms te weinig tijd vrij om dicht bij mijn vrienden te blijven. Als ik dat in de gaten krijg, ga ik schuiven in prioriteiten. Gelukkig zijn de meeste van mijn vriendschappen tegen onregelmatigheid bestand.   

Het zou mooi zijn als jullie vandaag even nadenken wie je van je vrienden al een tijdje niet gezien of gesproken hebt. Bel ze op of spreek af. Goede vriendschappen zijn onbaatzuchtig en maken een beter mens van jezelf. Geniet ervan. Zoals wij dat gisteren hebben gedaan!

Back to business

Geplaatst op door
Antwoorden

Maandagmorgen ben ik weer hard geland in de Nederlandse werkelijkheid. Bye bye zon en doei zwembad op 26 graden, hallo stortbuien en 14 graden. Voordat ik bij de auto was op de parkeerplaats van vliegveld Weeze was ik al kletsnat. Dochter Marloes en vriendinnetje Evie kwamen met hetzelfde vliegtuig naar Spanje, waarmee ik op de terugweg de kou opzocht. Want ik mocht weer werken!

Met De Groene Artisanen zijn we de afgelopen maanden in een stroomversnelling geraakt die alle verwachtingen overtreft. Zes nieuwe locaties al erbij voor de zomer en nog zeker vijf/zes de komende maanden. Deze eerste week na mijn vakantie heb ik vier afspraken gehad met potentiële nieuwe opdrachtgevers, die mij tijdens mijn vakantie gebeld hebben of ik z.s.m. langs kon komen om kennis te maken en een voorstel te doen. Ik heb dit in 30 jaar catering nog nooit zo extreem meegemaakt. Je gooit her en der wat kleine visjes uit en er hangen ineens joekels van snoeken aan je haak. Er zitten opdrachtgevers bij waar ik vorig jaar alleen maar van kon dromen. Hoe dan?

M.u.v. de zwaar getroffen branches (events, theater, horeca) is de economie alweer op volle kracht aan het draaien en zijn de verwachtingen dat we in 2021 met een groei van 3% gaan eindigen. Eerlijk is eerlijk, ik had dat nog lang niet verwacht. Er zijn nu al meer vacatures dan werklozen en daar zit voor veel bedrijven en ook voor De Groene Artisanen de grootste uitdaging. Hoe vind je nog mensen die je groei mogelijk maken? Woensdag was ik in Hoek van Holland bij een interessante klant, pal naast de ferries naar Engeland. Maar ik heb geen flauw idee hoe ik dat daar operationeel rond moet krijgen, zeker bij onverwachte ziekte etc. Als de aarde plat zou zijn, zou je precies daar ervan af kukelen.

Wij gaan ervoor kiezen om juiste oudere mensen (55+) enthousiast te maken om voor ons te werken. Het heeft geen zin om jonge, hippe mensen proberen te zoeken, want die kunnen overal terecht en zijn ook snel jobhoppend weer verdwenen. Maar ouderen met een gastvrije, positieve mindset zijn vaak blij om (weer) aan de bak te kunnen. Kortgeleden namen we in Utrecht een dame aan van 61 jaar. Haar CV was eigenlijk te belabberd; vol met fouten, te kort en alleen cafetaria ervaring. Maar haar enthousiasme en blijheid om de geboden kans maken alles goed. Aan ons de taak om de fysieke werkzaamheden goed te managen. Maar wat was ze vrijdag trots op haar eerste zelfgemaakte rode bieten wraps met humus. Toch wat anders dan bruin fruit uit de frituur.

Toch blijft er een donkere wolk boven de wereld hangen. Komt er nog een 5e golf? Werken alle vaccinaties nog wel na zes maanden? Wat als er een hyperbesmettelijke Gamma-variant komt? Laten we de teugels niet te vroeg vieren? Kun je mensen uitsluiten van dingen als ze niet gevaccineerd willen worden? Mag de vrijheid voor de één om te kiezen om niet te vaccineren, ten koste gaan van het recht van de ander om zorgeloos te leven?  Duivelse dilemma’s.

En dan Afghanistan. Eind jaren 80 leed Rusland daar na een oorlog van 10 jaar een zware nederlaag tegen de Taliban. Waarom? Omdat de Amerikanen veel wapens aan de Taliban gaven om het ‘rode gevaar’ tegen te gaan. Na 11 september 2001 (Twin Towers) moest en zou de VS wraak nemen. Tegen El Qaida en … hun vriendjes de Taliban. 20 jaar later hebben we niks bereikt en gaan we met de staart tussen de benen weg. Misschien willen de meeste Afghanen wel liever de Taliban dan een corrupte regering met steun van het Westen.   

En Nederland? Die weten al sinds juni dat het volledig mis zou gaan. Maar we moesten eerst nog een plannetje schrijven. En erover lullen. En de ministeries elkaar de zwarte piet toespelen. En dan gaan we met 1,5 vliegtuig veel te laat erheen. En de ambassadeur is als eerste foetsie. Wat een schaamteloze wanvertoning. Too little, too late. Same shit, different day. Gebrek aan daadkracht, geen besef van urgentie. Te lamlendig om bijtijds 1000 loyale mensen op te halen.

Maar we hebben wel gender neutrale Gouden Kalveren. Dat dan weer wel..

Los gatos

Geplaatst op door
Antwoorden

In de laatste stuiptrekkingen van mijn vakantie wil ik nog een keer mijn hart luchten. Over iets wat me ook hier weer mateloos heeft geïrriteerd. En ondanks al mijn verwoede en soms zelfs agressieve methodes word ik telkens ongenadig en hooghartig in mijn hemd gezet. Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik word helemaal gestoord van het asociale en egocentrische gedrag van katten!

Het speelt al langer, maar deze week loop ik weer rond met moordneigingen. Na het vertrek van mijn Franse bovenburen 1,5 jaar geleden, met in hun kielzog alle 22 katten, hoopte ik op een katloos tijdperk. Geen poep meer in de perken, geen haren meer op de loungeset, geen minimuisjes meer op de deurmat, geen miauwerige aandachttrekkerij buiten waterpistoolbereik. De naaste buren komen alleen in het weekend, de katten van de overburen zoeken al jaren een andere route dan via The Rosamar Death Trail. We kregen leuke jonge nieuwe Spaanse bovenburen met 1 keffertje en twee suffe huiskatten.

Maar die laatste twee zijn steeds meer gaan genieten van het buitenleven en hebben in Corona-tijd alle vrijheid gebruikt om ons perceel volledig te herinrichten met looproutes, flaneerboulevards, buitentoilet en naturistencamping. Bij aanvang van mijn vakantie twee weken geleden heb ik meteen een tegenaanval ingezet, waarbij Operation Dessert Storm tot een padvindersuitje verbleekte. Prikkeldraad, hoge tonensensoren, waterpistolen, klopjachten, buks in gereedheid.

Er is deze week een nieuwe dimensie bijgekomen. Één van de minkukels maakt de godganselijke dag hysterisch jankende babygeluiden. Met mijn gebrekkige kattenkennis ging ik er altijd vanuit dat dit soort neurotische aandachttrekkerij van vrouwenpoezen was. Bedoeld om een argeloos mannetje in de val te lokken. Ik begrijp sinds vandaag dat het katers zijn die dit doen. Hoe zielig ben je dan? Als je dit soort nichterige aanstelleritis nodig hebt om de blits te maken? Je stamt toch van de leeuw af? Ga dan g.v.d. diepbrommend en grommend alle moppies angst aanjagen. Maar krols zijn betekent dus dat je Gordon na doet die klem zit met zijn pielenmuis in een puntenslijper. Get a life!

 In Duitsland hebben wij ook al jaren last van deze smiechterige tuinsluipers. We hebben ze niet uitgenodigd, maar dat kan ze geen snars schelen. Met de arrogantie van Nina Brink (kennen jullie haar nog?) paraderen ze door onze perken, hengelen ze naar onze goudvissen, draaien ze drollen in de kruidentuin. Als het een hond zou zijn, kwam er een baas achteraan die zich diep buigend zou verontschuldigen voor het wangedrag van zijn huisdier. Hebben jullie wel eens een kattenbaas (m/v/o) dat zien doen? I rest my case.

Ik wil een nieuwe dierenwet en ga dat aan de Partij voor de Dieren voorleggen: Gelijkstelling voor honden en katten. M.a.w. elke baas loopt continu overal achter zijn kat aan met een plastic zakje, een plastic handschoen en ruimt meteen zonder morren de bruine vinger op die zijn prins of prinses heeft uitgekakt. En neemt dat gevulde plastic zakje mee naar zijn eigen tuin om het daar naast de muntplant en bieslook te draperen. En dat krolse gejank wordt, net als het blaffen van honden, na 22.00 uur strafbaar gesteld. Opsporen, vangen en op Rottumerplaat dumpen als straf.

Heel soms tref je een leuke kat. Zoals Jimmy, de ( R.I.P.) kat van onze vriendjes Gaico en Petra. Gezellige dikke lobbes, altijd lief voor de baas, 15 uur per dag vanaf de poef de wereld bekijkend zonder aandachttrekkerij. Maar ik weet zeker dat Jimmy een gereïncarneerde Cocker Spaniel was met een BMI van 32. Het was helemaal geen kat, maar gewoon een hond in een verkeerd lichaam.

Misschien is mijn aversie tegen katten ook wel een voortvloeisel uit de bijnaam van de inwoners van Madrid; los Gatos! Omdat het nachtleven daar nooit stopt. Geen idee of dat nog klopt, want de laatste keer dat ik in Madrid ben geweest was in 1982. En dat houden we voorlopig nog maar even zo. Want ik blijf een hekel houden aan dat lokale clubje, met dat foeilelijke witte Wibra-ondergoed als clubtenu.

Mijn vorige Franse bovenbuurman is na mijn kort deurbezoekje binnen 6 maanden terugverhuisd naar Frankrijk. Misschien los ik het deze keer ook eerst ‘pratend’ op. Moet ik wel even de buks thuis laten…..

Fekansie

Geplaatst op door
Antwoorden

Het lijkt wel een maand geleden dat ik geschreven heb. Deed me goed, die Columnisten-ATV vorige week. Het was de eerste dagen van onze vakantie ook bijna onmogelijk om een rustmomentje te vinden, met 4 kids onder de 10 jaar in the house. Maar wat hebben we genoten van de levendigheid en wat kunnen we ons nu al verheugen op volgend jaar!

Ik ben verbaasd hoe snel Marion haar sabbatical hier oppakt. Het duurde een week voordat alle dozen en pakketjes die we vanuit NL in de auto hadden meegenomen, uitgepakt waren en hun plaats hadden gevonden. In Duitsland duurt dat meestal 13 minuten.. Het is voor haar het juiste moment om na de zware klus de afgelopen 18 maanden te gaan afbouwen. En er is geen beter relaxoord dan ons eigen Rosamar, ondanks de Open Huis Policy die we al jaren hanteren.

Ik breng mijn dagen door met een potje tennissen met Gerard, beetje metselen en klungelen rundum Hause. De eerste dagen nog met een schuin oog op de mail, maar als surrogaat peetoom vooral bezig om 4 spontane kids te entertainen. Kan ik vast een beetje wennen als er ooit kleinkinderen komen..  Ik ben wel iets minder van de lasten. Naar bed brengen, eten geduldig erin proppen, correctiegesprekjes voeren, overdreven huilbuien incasseren is allemaal niet mijn ding.

Maar de ‘walrus-vlinderslag’ (blote billen) voordoen, met twee gegrilde garnalen uitleggen hoe kleine garnaaltjes worden gemaakt, een waterfiets huren in Sant Feliu, een jeu de boules parcours rondom het hele huis (inclusief zwembad) maken; dan komt mijn eigen kinderlijkheid in volle glorie tot zijn recht. Ik ga alleen voor de lusten!

Overal zie ik vakantie-inhaalacties. Van vrienden die er alles aan doen om Corona achter zich te laten en weer met de kids op reis te gaan. Huisje huren, campertje regelen, sleurhut aanhaken. Het is nog niet naar Azië of Zuid-Amerika, maar het is een begin. Zeker als je deze zomer in Nederland niet echt verwend wordt met lekker zomers weer. Maar als je er eenmaal aan de autoreis begonnen bent, blijkt het meestal mee te vallen en kom je met de auto zonder één controle gewoon in Spanje aan. Gas op de lolly en gaan!!

Onze tweede week staat vooral in het teken van mijn grote hobby: laven. De mooiste lunchtenten uitzoeken met de lekkerste menu’s, bijpassende Spaanse topwijnen erbij kiezen tegen betaalbare prijzen en ’s avonds thuis afsluiten met een paar heerlijke Gin Tonics.  De aanwezigheid van Papi 2 (onze amigo Chris) en de nabijheid van Gerard en Lenny maakt dat allemaal buitengewoon prettig. Het is wel een vervijfvoudiging van mijn wekelijkse drankinname, maar ja, het is vakantie hè?

In deze periode van komkommernieuws is het een meevaller dat we soms blij kunnen zijn met de medaillespiegel van de Olympische Spelen. Ook ik was één van die azijnzeikers die na de eerste dagen vernietigend uithaalde naar Positivo Pieter van de Hoogenband over zijn voorspelling. Maar ondertussen heeft hij zijn gelijk gehaald en hebben we vooral onverwachte edelmetalen plakken gehaald bij andere sporten dan zwemmen, zwemmen of zwemmen. Met een hele diepe buiging voor Sifan Hassan. Laten we trots op haar zijn. Want ik ken weinig mensen die zoveel hebben overwonnen en zoveel doorzettingsvermogen hebben als zij. Wat een uniek mens met ultieme focus.

En dan het grote hete hangijzer, dé cliffhanger van deze week: “Hoe heeft Frank het vertrek van Messi overleefd? Ademt hij nog, is hij boos, verdrietig, radeloos, in zak en as?”. Eerlijk is eerlijk, ik zag het niet aankomen, zeker niet na alle positieve berichten van de laatste tijd. Maar het feit is dat FC Barcelona door financieel wanbeleid aan de grond zit. Een verlies van € 450 miljoen in het laatste voetbaljaar. Spelerssalarissen die helemaal door het dak zijn gegaan. En dan komt het moment dat je soms drastische maatregelen moet nemen.

En dan moet je soms ook de beste speler aller tijden laten gaan, ook al wil hij 70% van zijn salaris inleveren. Het doet pijn, maar het kan nu niet anders. Ik kan namens velen die mee zijn geweest om Messi te zien spelen, alleen maar dankbaar zeggen; Gràcies per tot! Ets el millor! Fins a sempre!

Toet toet

Geplaatst op door
Antwoorden

Vandaag heb ik zin om te zeuren, om te klagen. Op zun Nimweegs: nuilen! Het onderwerp is redelijk voor de hand liggend en al vaker hier ter sprake gekomen: het rijgedrag van Medelanders.

Voorop gesteld, ik ben geen gemiddelde autorijder. Ik rijd +/- 5.000 km per maand in een oversized PC Hoofttrekker met Duitse nummerplaten. Ik houd me tegenwoordig meestal prima aan de maximum-snelheid en vind de 100 km per uur best te doen. Cruisecontrol op 105 en relaxed rechts blijven. Tot een paar maanden geleden reed alles lekker door en waren er weinig files.

Maar de drukte is weer fors toegenomen en daarmee ook het aantal files. Wat echt zorgwekkend is, is dat er een nieuwe categorie kneuzen bij is gekomen. Het is de groep die vroeger met de trein naar hun saaie kantoorbaantje in Zoetermeer gingen. Uit angst voor besmettingen mijden ze nu het Openbaar Vervoer, maar hun Ford Fiasco 1.1 Eco heeft alleen tijdens vakanties de snelweg gezien.

Ze halen met 93 een vrachtwagen in en doen daar gemiddeld 5 minuten over. Want op hun dashboard staat de teller op 98 en ze bouwen altijd een veiligheidsmarge in. Kunnen we deze groep angsthazen/controleneuroten niet verplichten om weer in de tuf-tuf te stappen als ze gevaccineerd zijn? Gewoon een boete van € 93,= als ze toch nog de boel lopen te saboteren? Dan zijn ze snel weg van de snelweg.

Het is al jaren met stip op nr. 1 mijn grootste irritatie: onnodig links rijden. Het veroorzaakt veel files en bij mij ook lekkende hartkleppen, te hoge bloeddruk en zenuwaanvallen. Dan gaat zo’n Toyota Starslet al 3 km van te voren naar links omdat er met een verrekijker een vrachtwagen valt te bespeuren aan de horizon. En als ze er dan eindelijk voorbij zijn, blijven ze lekker plakken. Want over 2 km komt er nog één. Ze kijken ook nooit in hun achteruitkijkspiegel. Dat kan ook niet want ze zitten zo onder het stuur geklemd met hun bokkenpoten, dat ze bijna met hun kin sturen en de spiegel achter hun kruin hangt. Loosers.

Op een verlaten drie-baans weg blijven deze minkukels consequent op de middelste baan rijden. Heel soms ben ik het zat en ga ik er rechts naast rijden, in de hoop oogcontact te maken. Vroeger toeterde ik dan en ging er een bepaalde vinger de lucht in, maar ik heb van Marion begrepen dat dat lichtelijk overdreven en intimiderend is. Hun ingebouwde oogkleppen blokkeren echter de mogelijkheid om opzij of achteruit te kijken. Het is alleen met een gedurfde operatie te verhelpen, waarbij alle niet gebruikte hersencellen worden verwijderd. Meestal kunnen deze schijtlijsters na zo’n ingreep niet eens meer zelfstandig ademhalen…

Afgelopen weken is ook de categorie vakantiegangers weer actief geworden. Dat zie je een afgeladen Skoda Fabiola Station met een caravan erachter op vrijdagmiddag een file veroorzaken, omdat de iele bandjes van het sleurhutje angstig doorbuigen van alle kilo’s aardappelen, potten mayonaise en Aldi-bier. Veel caravans zijn van het merk Kip, maar ik zou voor geen goud meer in een vreemde kip wakker willen worden.

Ook DLB’s (Dikke Lippen Busjes) met Frans Bauer-huizen erachter zijn altijd op vrijdagmiddag onderweg, omdat ze ’s avonds halverwege een plaats hebben gereserveerd op doorreis-camping Am Graue Autobahn in Koblenz. Ik blijf dat fascinerend vinden. Je kunt elke dag weg, maar besluit massaal aan te sluiten bij de rest van de droeftoeters met uitklaptent. Het doet me denken aan die bejaarden die altijd op zaterdagmiddag de stampvolle AH bezoeken. Zeven dagen in de week de tijd, maar niet loskomen van de oude gewoonte. Of zijn dan de vleeswaren extra in de aanbieding????

Aankomende woensdag vertrekken wij met Marion’s auto naar Spanje. Na alle eerdere perikelen met mijn tractor is dat een betere optie. Voor Marion is dat tot nader order een enkele reis, want haar sabbatical heeft geen geplande einddatum. Hopelijk zijn er weinig sleurhut-combi’s op de weg en kunnen we een beetje snel door Frankrijk heen. Als het aan Macron(i) ligt, mag je alleen met 16 vacccinspuiten, 5 testresults en een elektrische halsband door zijn mooie land rijden. Hoezo één Europa?

Zo, ik heb mijn hart gelucht. Voel je niet aangesproken als je een Kip hebt. Ik moest alleen mijn ei kwijt.

Geen (ge)zicht

Geplaatst op door
Antwoorden

Soms lijkt onze wereld een mislukt experiment in het heelal. Als er al ergens een andere vorm van leven is, laat ze dan in godsnaam iets geleerd hebben van onze fouten bij hun bezoekjes aan Planet Earth. Want vooral ons zogenaamde IQ is destructiever dan de oerknal waarmee het allemaal begon.

Je kunt het klein of groot maken; we maken overal een potje van. Voor 3 modale jaarsalarissen wordt een advocaat of een misdaadjournalist door een soortgenoot afgeknald. We verneuken het klimaat, waardoor extreme weersomstandigheden een land als Canada laten verzengen door de hitte of een provincie in Nederland volledig onder water zet. Dan heb je ook nog wappies als Willem Engel die in twijfel trekken of zo’n overstroming wel echt gebeurt. En we zijn niet in staat om virusbedreigingen gezamenlijk op te lossen. Maar we kiezen ook leiders die niet verder vooruit denken dan de gemiddelde cavia die een joint rookt. En net lees ik dat er stelende ramptoeristen in Limburg rondlopen. I rest my case…   

Mijn primaire reactie op dit soort momenten is altijd om mezelf terug te trekken in mijn eigen kleine bubbel. Druk maken om familie, vrienden, bedrijf en de kleine dagelijkse triviale dingetjes. Ik lees nog wel 4 kranten per dag, maar het negatieve nieuws glijdt van me af als teflon. Het blijft niet plakken. Terwijl de wereld in brand staat, Afghanistan toch weer door de Taliban wordt veroverd, er elke dag 12.000 mensen sterven aan de hongerdood, er ruim 4000 voetbalvelden per dag worden gekapt in de Amazone, kijk ik gefascineerd naar 12 dappere goudvissen in mijn troebele tuinvijver. Ik hang het boze anti-reiger oog weer recht om de schatjes te beschermen tegen een vileine aanval.

Het was deze week dan ook een ogen-week. We waren maandag nog niet vers geland op Weeze, of we mochten al door naar de oogarts van het ziekenhuis. Tijdens Marion’s periodieke controle waren er irritante plekjes op haar hoornvlies geconstateerd die niet tot de standaard uitrusting horen… Snel doorverwijzen heeft al een paar keer erger voorkomen, maar ook elke keer geleid tot medisch ingrijpen. Het oordeel van Dr. Wong was duidelijk: donderdag komen en meteen eruit halen. In je oog… Op je hoornvlies… Het is altijd Marion’s grootste nachtmerrie geweest; snijden in je oog…

Om de spanning te verminderen mocht er de avond ervoor begonnen worden met Oxazepam en dat is voor herhaling vatbaar. Mellow Yellow stapte Marion donderdagmorgen in de auto bij haar chauffeur. De ingreep was in een oogwenk gepiept en succesvol. Maar de drie hechtingen in haar hoornvlies waren een onverwachte tegenvaller, die de aankomende weken nog voor veel irritaties gaan zorgen. Met een Grace Kelly zonnebril op, een tot oogdeksel gemuteerd mondkapje en met weinig tekst konden we door naar haar afscheidsreceptie in Vianen. De timing was belabberd, maar na 18 maanden komt voor Marion de hogesnelheidstrein die LCH (Landelijke Consortium Hulpmiddelen) heet op het eindperron aan. Alle hotemoten waren er en onze wijnvoorraad is royaal aangevuld. Het einde van een hectische, maar mooie klus is aanstaande.

Zelf had ik vorig week zaterdag een akkefietje aan mijn linkeroog dat ik angstvallig verborgen hield, om maar niet de focus te verliezen op de urgentie van Marion. Tijdens een potje beton storten had mijn Gambiaanse gabber Ibrahim iets te enthousiast de zak cement open gesneden om in de betonmolen te gooien. De wolk cementstof  bedekte mij helemaal, maar naïef klopte ik het gruis uit mijn bouwkleding, rechtstreeks in mijn oog. Daarna heb ik in een paar dagen meer gejankt dan in alle 58 jaar daarvoor. Precies op tijd, de dag van Marion’s ingreep, zag ik door de tranen de stoplichten weer. Nou maar afwachten wat de justitionele schade is…

Onze micro-wereld bestond dus uit oogperikelen. Er zijn talloze spreekwoorden te bedenken die er betrekking hebben: met lede ogen de noodzaak aanzien, Marion keek groen en geel uit haar ogen na de ingreep, iemand zand (of cement) in de ogen strooien. Maar de week eindigde fantastisch: Marion kijkt weer recht uit haar doppen. En ik heb vrijdag, samen met oud-hotello maatje Marc, het business-golftoernooi gewonnen. BAM! Die zag je niet aankomen hè? Wij ook niet haha. Als je maar iets voor ogen houdt. Focus!

FOMO

Geplaatst op door
Antwoorden

Waar zijn we nu weer in beland? Het begint wel een hele slechte cowboyfilm te worden. Waarbij elke paar minuten er weer een nieuw onverwachte slechterik het witte doek komt binnen denderen. Hoe die film heet? Once upon a time in Corona-country.

Het leek even een happy end te worden. We prikken al onder de 20, 72% van alle volwassenen heeft al minimaal 1 prikkie gehad, 84% van de 65-plussers is al klaar. Maar de Delta-variant (een sjiek woord voor een hufterige, hardnekkige Covid-kloon) maakt gehakt van onze naïeve instelling. Nog nooit is een Popie-Jopie uitspraak van een bewindsvoerder (“Dansen na Jansen”) zo hard gebackfired. Om de jeugd aan de prik te krijgen, werd er een zorgeloze feestzomer aangekondigd. En nu gaan we gierend onderuit en achteruit. Vol op de rem.

Natuurlijk heeft de jeugd dringend behoefte heeft om de schade in te halen. En dus massaal naar events, party’s, studentenfeestjes, kroegen, disco’s, festivals, beachclubs. Alle opgekropte frustratie eruit feesten en lallen. Als ik 20 was geweest, had ik precies hetzelfde gedaan. Sterker nog, ik had een slaapzak op het Keizer Karelplein gelegd om elke dag een paar uur te knarren, tussen al het gefeest door. Geen seconde willen missen, overal bij willen zijn. Er is een psychologische term voor. FOMO: Fear Of Missing Out. Liever te dik in de kist, dan een goed feestje gemist.

Dus laten we de zwarte piet niet bij de jeugd leggen. Want ook al zitten we alweer op 10.000 besmettingen, wat is er eigenlijk aan de hand? Lopen de IC’s weer vol? Valt het bedrijfsleven weer stil? Krijgen we niet genoeg vaccinaties? Statistisch gezien is er alleen maar goed nieuws. Er gaat (bijna) niemand dood en door het aantal besmettingen onder de jeugd neemt ook daar de immuniteit toe. Waarom gaan we dan de boel weer platgooien? Om de entertainment-sector en horeca definitief naar de kloten te helpen? Is de remedie niet langzamerhand erger dan de kwaal?

Ik vind het vooral zuur voor al die mensen die hun vakantie (weer) in duigen zien vallen. Klaar stonden om met het gezin in de auto naar de Côte d’Azur, Gardameer of Costa Brava te gaan. En nu ineens weer te maken krijgen met extra testen, opgefokte Franse snelwegcontroleurs, nerveuse hotelbazen. Alle lust om weg te gaan, gaat er dan wel af. Nederlandse vakantieparken en campings kregen onverwachts veel annuleringen toen het internationaal reizen weer mogelijk werd. En nu probeert iedereen weer halsoverkop een aftandse stacaravan in Nunspeet te boeken. Voor € 2500,= per week….

Maar het valt toch in het niet bij de moordaanslag op Peter Rudolf de Vries. Ik heb hem hier op Vroeg Op Zondag vaak belachelijk gemaakt, omdat ik het een vervelende betweter vond en vind die zich overal tegen aan bemoeide. De linkerhak van Maxima’s schoen te kort? Petertje wist wel een orthopedische oplossing. Het logo van Amazon verkeerd ontwikkeld? Petertje gaf wel een masterclass brandmarketing. Martien van Chateau Kweilant als quizmaster op TV? Petertje legde als dé TV-recensist uit wat er allemaal aan mankeerde. God, wat is het toch een zelf ingenomen kwal.

Maar ook iemand die zich altijd 200% inzette om rechterlijke dwaling of overheids-laksheid aan te pakken. Nooit opgaf en door bleef gaan om de waarheid te achterhalen. Hulpeloze mensen bij stond in hun strijd tegen justitie. En de ballen had om altijd te zeggen wat hij ervan vond. Ook als het over Holleeder of Taghi ging. Wetend welk risico hij daarmee liep. Maar niet van plan om zich in te houden, de mond laten snoeren of bang weg te duiken. In Spanje zeggen ze: ‘tiene cojones de hierro’ (hij heeft ijzeren ballen). Maar die hebben ze nu in zijn hoofd geschoten.

Ik las dat Peter een tattoo heeft op zijn kuit met de tekst: “on bended knee is no way to be free.” De Engelse variant van: “liever staande sterven dan op je knieën leven.” Het gaat eigenlijk over vrijheid en dat niemand jou kan overheersen.

Die vrijheid staat best onder druk de laatste tijd. Door Corona, maar ook door leiders in landen als Hongarije en Wit-Rusland. Maar als we één ding moeten blijven koesteren, is het vrijheid. Voor onszelf en voor de jeugd. Het is hun toekomst.