Is er onder jullie nog iemand die niet boos is of wil protesteren? Die gewoon niet zeurt en accepteert dat er soms onvoorspelbare dingen gebeuren die ons leven beïnvloeden? Die er dan het beste van maakt en vooruit kijkt i.p.v. boos in de achteruitkijkspiegel te loeren?

We kunnen allemaal een clubje oprichten voor iets waar we ontevreden over zijn. Je kunt een actiegroep oprichten omdat de HEMA die witte zakdoek met blauwe bies uit het assortiment heeft gehaald. Of een petitie opzetten voor de terugkeer van spiegelei-conducteur op de stations. Ook de protestgroep ‘Anti-Jorritsma’ maakt veel kans, nu blijkt dat die flut-Floriade een verlies gaat opleveren van € 75 miljoen. Waanzin, dat is € 37.500 per inwoner! Die Annemarie Jorritsma heeft een slagveld aan foute en corrupte beslissingen genomen en staat vrolijk te borrelen op het VVD-congres. Schaam je!

Er zijn 5.500 militante boos-boeren die ons land plat (willen) leggen. Geen groot groepje, maar ze hebben het recht om hun mening te geven. Ik hoorde best domme dingen de afgelopen dagen uit de mond van deze boos-boeren, maar dat is okay. Hun werk is koeien melken, varkens fokken, kippen voeren, stront uit stallen spuiten. Dan heb je niks aan HBO Welzijnsdenken, Communicatie of Internationaal recht. Als dat het enige is wat je kunt of leuk vindt, mag je dat verdedigen.

Maar wel binnen de grenzen van onze wet. Ik word chagrijnig als ik sommige politici hoort zeggen dat ze het niet goedkeuren, maar wel snappen. Wat een miezerige populist ben je dan. Type Donald Trump. Als onze leiders/politici niet meer het verschil weten tussen goed en kwaad, is het kwaad al geschied. Om een paar stemmetjes te winnen of aan de macht blijven, verlies je normen en waarden. Geen wonder dat het vertrouwen in de politiek afneemt.

Één ding is wel jammer. Morgen wilde de boos-boeren Schiphol platleggen. Ik dacht dat dat allang gebeurd was, gezien de puinhoop daar. Maar nu wordt ineens het leger erbij gehaald om te voorkomen dat onze ‘Nationale Trots’ open blijft. Houd toch eens op, sluit die hut gewoon, stop met lobbyen voor een terminaal zieke geldverbrandings-circus. Weg met die krampachtige reanimatie-reflex.

Alle media berichtte deze week dat de KLM, hoofdbewoner van het pauperparadijs Schiphol, de extra Corona-lening van € 740 miljoen had terug betaald. Petje af, chapeau, knap hoor, goed zeg. Waarom niet erbij vermelden dat ze gewoon veel te veel als lening hadden gevraagd en gekregen, nl. 3,4 miljard? Dan hebben we het niet over de 1,7 miljard totale NOW steun, die ze hebben ontvangen en niet hoeven terug te betalen. Ondanks dat ze 5000 medewerkers hebben ontslagen.

Ik hoor jullie denken; ‘Frank denk aan je bloeddruk.’ Maar het hele NOW-steun pakket is voor veel MKB-bedrijven die zich aan de afspraken hielden (geen medewerkers ontslaan, loon doorbetalen etc.) dramatisch uitgepakt, zeker als je aan het groeien was. Met De Groene Artisanen krijgen we uiteindelijk 24% van de totale schade in NOW 1 uitbetaald. Daarvoor moesten we wel nog eens weken ploeteren, samen met een dure accountant, om zelfs dat % overeind te houden. We zijn achteraf blij dat we NOW 3,4,5, en 6 hebben laten schieten. Het levert niks op en kost alleen maar tijd en energie .

Misschien begin ik wel een Ryanair-klaagclubje, omdat ik al twee keer achter elkaar op het verkeerde vliegveld ben geland en dan pas om 4.30 uur ’s morgens met de bus op Weeze werd gedropt. Het is natuurlijk puur egoïstisch gedrag en eigen belang, maar dat zijn al die boos-groepjes toch? Ikke, ikke en de rest kan stikken (zonder stof). In een samenleving kun je niet iedereen tevreden houden, maar sinds Corona gaat het minderheidsgroepen alleen maar om hun mening, die ze bereid zijn agressief op te leggen aan de stille meerderheid.

Ik kan ook de Gamma in Boxmeer bezetten. Omdat de gietvloer bij de ingang te glad is. Dat is extra lastig als het handvat van een mayonaise-emmer met daarin 731 muntjes afbreekt. En je dan één voor één deze muntjes met je duim en wijsvinger van de vloer moet halen, op je knieën. Terwijl elke boerse bezoeker van de Gamma commentaar geeft…. Ik was niet boos, wel verdrietig. En nee. Dat is niet grappig.

Toen ik vorige week zondagmorgen mijn matige stukje postte, wist ik nog niet wat er vlak daarvoor was gebeurd. Dat verschrikkelijke nieuws heeft mij daarna de hele week in een strakke houtgreep genomen.

Vorig weekend werd gedomineerd door talloze motorongelukken. Maar het eenzijdige motorongeluk in Oeffelt, waarbij een 19-jarige knul en zijn 19-jarige meisje overleden, kwam als een mokerslag binnen. Het veranderde van een triest krantenbericht naar een onmetelijk drama in nabije kring. Uit respect voor de privacy van de familie geef ik geen nadere details, maar ik wel mijn verslagenheid met jullie delen.

Ik denk oprecht dat er geen grotere pijn of verdriet bestaat dan het verliezen van je jonge kind. Want zo heeft de evolutie het nooit bedoeld. Bijna elke diersoort ervaart het verliezen van zijn kroost als lijden, maar de mens gebruikt zijn grote hersencapaciteit voor dingen als gevoel en kan dan ook in een neerwaartse spiraal raken. Dat hoeft niet natuurlijk, maar voorbeelden zijn er genoeg.

Mijn opa en oma van moederskant verloren twee zonen, André op zijn 18^e en Rob in 1989 op zijn 45^e. Rob was mijn markante peetoom uit Amsterdam. Mijn moeder en haar twee zussen leerden gaandeweg met het gemis omgaan, maar vooral mijn oma raakte verbitterd en kon geen vreugde meer uit haar leven halen. Als verloskundige heeft ze 10.000 kinderen op de wereld gezet, maar twee van haar eigen vijf kinderen heeft ze overleefd.

In 1994, inmiddels 28 jaar geleden, overleed mijn beste vriend Michiel door een zinloos auto-ongeluk. Alhoewel het gemis slijt, blijven zijn sterfdag en geboortedag mij altijd herinneren aan zijn veel te korte leven. Gelukkig maak ik elke twee jaar met zijn broer Joost een memory lane-trip naar een plek in Europa die iets met zijn naam te maken heeft: Mont St.Michel-Basilica San Miguele-San Miguel de Cruilles. Dit najaar is Schotland aan de beurt: Er staat een mooi St. Michael kerkje in Edinburgh. Michiel liet twee jonge meiden na, die hun hele leven hun vader moeten missen. Zijn ouders waren gebroken en zijn er eigenlijk, tot hun dood, nooit meer overheen gekomen.

Er is geen blauwdruk hoe je met verlies moet omgaan, iedereen rouwt op zijn eigen wijze. Ik ben er wel van overtuigd dat je met rouwbegeleiding of rouwcoaching handvatten kunt krijgen om er beter mee om te gaan. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen, dat ik deze week elke ochtend wakker werd met de allereerste gedachte aan de ouders/zus van deze jongen. Die splitsecond dat zij zich realiseren; shit, hij is er niet meer. Ik denk dat ik niet de moeite zou nemen om nog mijn bed uit te komen, als er iets met Anne-Roos of Marloes zou gebeuren. Ik krijg er rillingen van.

Het afscheid gisteren was overweldigend, maar vooral ook mooi en eerlijk. De enorme vriendenkring maakte een verslagen indruk, maar sommige knullen konden het opbrengen om voor een groot publiek afscheid te nemen van hun maatje met mooie en hartverscheurende teksten recht uit hun ziel.

We weten allemaal dat het noodlot op de loer ligt, vooral als je het niet verwacht. We rijden soms hard met een racefiets over een gevaarlijke kruising zonder te stoppen, pakken toch nog even die zwarte skipiste langs die afgrond, letten veel te weinig op ons cholesterol, hebben geen zin in een prostaat-onderzoek. Als je ouder wordt, neem je wel minder risico’s. Maar we leven vaak in schijnveiligheid.

Mijn ouders hebben doodsangsten uitgestaan in mijn pubertijd. Ik was roekeloos en richtingloos, stond altijd vooraan als het menens werd en reed auto in een tijd dat de BOB nog niet bestond. Maar mijn ouders en ik hadden geluk, want het noodlot sloeg niet toe.

Het leven is niet maakbaar. Wij zijn in Nederland Kampioen Risico’s Uitbannen en maken het liefst overal een protocol voor. Maar het noodlot erkent geen protocol. Het slaat onverwachts en wreed toe. Wat rest is verdriet en proberen kracht te vinden om ermee te leren leven. En hoe zwaar deze week ook was, het is vooral bedoeld om niet te vergeten. Om te blijven herinneren aan diegene die er niet meer is. En aan diegenen die achterblijven en ons nodig hebben. Daarvoor zijn wij het unieke ras mens, dat elkaar met emoties kan ondersteunen.   

De wereld verandert snel. Cash raakt uit de gratie. Er zijn nog mensen zonder Tikkie, zelfs jonger als ik. Dat is best onhandig denk ik. Mijn tante Ria uit Barcelona, 86 lentes jong, doet aan betalen met telefoon en internetbankieren via de Ipad.

In het levendige stadpark Ciutadella van Barcelona, een soort Vondelpark maatje XXL, zag ik twee weken geleden enorm veel fietsbezorgers rondtouren, die op hun Google-app keken waar ze de pizza’s, noodles, kip tandoori of tortillas af konden leveren. Dat is de nieuwe wereld. Online besteld en betaald, locatie delen en klaar. Eromheen drentelden tientallen Pakistani (allemaal aangesproken met: Hola Paki!) die de drank aanbieden: koud bier, gin tonics met veel ijs, cocktails en heel soms water. Dat gaat dan weer wel met cash, alhoewel er ook eentje een mobiel pinapparaat bij zich had. Die was klaar voor de toekomst.

Dat was een Spaanse Juan in de Lidl van Lloret afgelopen vrijdag duidelijk niet. Deze flapdrollos stond voor ons bij kassa 4. Verscholen achter een Abba-zonnebril, daaronder een mondkapje type Eendenbek 2.0, legde hij minutieus en haast dwangmatig zijn koopwaar op de band: 2 blikjes anjovis, 3 pakjes boquerones, 2 pakjes serranoham, een potje brandade van kabeljauw en een pakje chocoladekoekjes. Niet bepaald een stevig potje avondeten, maar waarschijnlijk genoeg voor zijn frêle lichaam, waar zijn benen als bamboeriet onder zijn grijze bermuda uit staken.

Hij wilde graag zijn kortingsbonnen inzetten alsof hij in het casino een aas trok bij Black Jack. Maar het gefreubel op zijn telefoon, maatje tablet, leverde onder de scanner geen vrolijk piepje op. Na 5 minuten (w.v. 4 minuten stoom uit mijn oren), haalde hij zijn schouders en besloot hij over te gaan tot het betalen van €16,38. Hij vouwde een briefje van € 500,= keurig uit en gaf die aan de kassière. Ik verwachtte een corrigerende verbale tik op zijn neus en de uitleg dat max € 100= mogelijk was, maar daarentegen werd de Hoofd Geldbobo van Lidl erbij geroepen en begon er een ingewikkeld dominospel met geldcassettes. Ik kon nog net de neiging onderdrukken om zijn mondkapje te testen op elasticiteit.  

Met de Groene Artisanen hebben we maar één locatie waar er nog met contant geld wordt afgerekend. Er zijn daar veel Oost-Europese productiemedewerkers die met een verfrommeld briefje van vijf of een handvol zilverlingen betalen. Elke 2 weken neem ik in lege mayonaise-emmers de duiten mee om af te storten bij een geldmaat. Vroeger kon je dat bij je bank doen, maar dat was veel te veel service voor de geldwolven, dus helemaal afgeschaft. Ik kan ook een geldauto laten komen, maar dat kost per keer 250€. Er we blijven MKB-ers, hè? Ik ben met mijn Touareg ook niet bang voor een achtervolging.

Ik heb soms dagen geen cash in mijn poeplap. Dat was vroeger wel anders. Op maandagmorgen werden de salarissen bij Hotel Atlanta in kleine bruine envelopjes gedaan, de bekende loonzakjes. Dat was maar goed ook, want vanaf maandagmiddag kwamen leveranciers met de rekening van de afgelopen week om boter bij de vis te krijgen. De eigenaar, even flamboyant als onbetrouwbaar, had jarenlang als koppelbaas kofferbakken vol met Duitse Marken mee naar Nederland genomen en was daarna in de horeca beland. Nadat alle horecazaken failliet waren gegaan, pakte hij zijn oude pecunia-métier weer op in Duitsland. Hij zit nu al jaren vast in Engeland, omdat hij het masterbrein was van coke-transporten van Engeland naar Nederland met: ambulances…  

Ooit had ik met mijn favoriete oom Nick in Australië een lucratief en legaal cash-handeltje. In het zomerseizoen haalden we alle grote ijsblokjesmachines van een stil indoor-stadion dagelijks leeg om ze dezelfde middag vanuit een aanhanger te verkopen aan benzinestations. Op de terugweg naar huis splitten we dan de poen, gemiddeld 50 Australische Dollar p.p.p.d. We konden helaas geen grootboeknummer in het boekhoutpakket voor deze cash-inkomsten vinden, dus hebben we maar besloten om het te gebruiken voor nobele privé-doelen.

Over geld gesproken; Ibrahim heeft een bod van  bijna €5.000,= gekregen op de uit de as herrezen Zafira. We hebben er samen smakelijk om gelachen. Want hij wil er helemaal niet van af, hij is zo trots als een pauw op onze oude hoer van het parcours. Het is de Parel van Dampha Kunda. Mooi toch?

Hartje zomer en toch begeef ik me vandaag op glad ijs. Over een gevoelig onderwerp, vooral voor blanke (ietwat corpulente) witte mannen (afgekort BWM-ers) van meer dan gemiddelde leeftijd. Mannen waarvan het zelfvertrouwen en eigendunk groter is dan hun empathisch vermogen. Wens me sterkte, want ik denk dat ik het nodig heb.

Voor diegene die niet precies weten waar woke voor staat, een korte uitleg. Pakweg 100 jaar geleden waarschuwden donkere mensen in de VS elkaar als ze racistisch werden behandeld door te zeggen: “Are you woke?” (ben je wakker?). Het is de laatste jaren (ook door Black Live Matters) weer heel actueel, ook in Nederland. De anti-zwarte Piet beweging is daar het beste voorbeeld van. Maar steeds vaker gebruiken BWM-ers de term om te waarschuwen voor politiek over-correct gedrag. Simpel gezegd, door te beweren dat we veel te ver gaan, wordt de term woke vooral gebruikt om angst te zaaien. Poetin zou er trots op zijn, zo’n staaltje van omdraaien van de werkelijkheid.

Sommige zaken hebben niets met woke te maken, maar meer met de daaruit voortvloeiende Me Too-beweging. Afgelopen week won Johnny Depp de rechtszaak tegen zijn ex, Amber Heard. Het was een zeldzame en gênante vertoning. Een zuipende en snuivende koekwous vocht een publieke ruzie uit met een hysterische en neurotische golddigger. Ik denk dat Jack Sparrow haar best wel eens een tikkie heeft gegeven, als hij een drol in zijn bed vond… (dit verzin ik niet). Kortom, typisch Amerikaans spektakel à la OJ Simpson.

Na afloop beweerde troelewap Amber dat het een nederlaag was voor alle vrouwen, omdat geweld tegen vrouwen nu niet serieus werd genomen. Morsige Jack Sparrow zei juist dat hij nu niet als wifebeater bekend stond en werd terstond het boegbeeld van de BWM-ers: fight back against the bitches. Heard werd compleet afgeslacht in de pers en publieke opinie. Rechts en conservatief Amerika mobiliseerde al hun power om een keihard statement te maken: wij zijn de baas. Of zoals Donald Trump zou zeggen: ‘grab them by the pussy!’

Het akkefietje met de kaars van Johan Derksen zit in hetzelfde spectrum. Domme, belachelijke opmerking waar je je voor kapot zou moeten schamen, ook ik als BWM-er. Dus als Snor gewoon excuus aanbieden, zeggen dat het niet echt gebeurd is en klaar. Maar dan worden we woke in Nederland. Er staan mensen op die eindelijk weer eens bij talkshows mogen opdraven om hun ingekakte carrière een nieuwe impuls te geven

Ook zijn er bedrijven die goud hebben verdiend met reclame rondom het klets-programmaatje van de Snor, maar zich dan ineens huichelachtig terug trekken. Als je ballen had gehad, had je óf geen reclame gemaakt rond het programma óf nu gewoon je poot stijf gehouden. Het is het vervolg op de woke beweging > de cancel cultuur. Shamen en blamen. Alle boosdoeners op het schavot. Publiekelijk terecht stellen. Verbaal stenigen. Het is volkomen terecht dat het Openbaar Ministerie de aanklacht tegen de Snor heeft ingetrokken. Ga wat nuttigs doen; wiethokken opruimen of zo. Staatssteun aan KLM onderzoeken. Verantwoordelijken van de toeslag-affaire oppakken.

Het grotere beeld is dat we steeds meer geëmancipeerd raken. Salaris-ongelijkheid (M/V) wordt niet meer geaccepteerd, machtsmisbruik (vooral een BWM-gewoonte) aangepakt, ongewenst seksueel gedrag (ook een BWM-monopolie) zoals bij the Voice niet meer gepikt. Onder welke noemer we het ook laten vallen (Woke, Me Too, Cancel Culture): volkomen terecht. Aanpakken en oplossen.

En dat brengt mij bij de finale uitsmijter van vandaag: de nieuwe Spaanse wet waarin het recht op ziekteverlof bij menstruatieklachten is vastgelegd. Iedereen ontplofte; BELACHELIJK! Er was zelfs iemand die in het Twitter-riool schreef: ‘dan heb ik elke maand ook recht op 3 vrije dagen als ik moet dealen met hoofdpijn, heftige emoties en onredelijk gedrag van mijn eega. Hij noemde het Pik-Straf, om heel andere redenen dan ik jullie hier wel eens verteld heb…

Ik zie m.b.t. die Spaanse wet eerlijk gezegd het verschil niet met normaal ziekteverzuim. Ik heb maar 6 (van de 70) dames die nog in aanmerking zouden komen voor dit verlof, de rest zit meer in de categorie Overgang en AWBDP (Alles Wat Beweegt Doet Pijn). Ziek is ziek. Dat is misschien heel woke, maar vooral Hollandse realiteit. En aan cancellen kom ik helemaal niet toe.

Één van de basisbehoefte voor de mens is water. Ons menselijk lichaam bestaat er voor 60% uit. Alhoewel ik denk dat Gordon dichtbij de 90% komt en de laatste 10% bij hem in zijn darmkanaal opgehoopt zit. We openen de kraan en drinken eruit. Het is een onderschatte Westerse luxe, die zeker niet overal geldt.

In Spanje is het kraanwater wel drinkbaar, maar voor Noord-Europeanen niet te naggelen. Door het vele chloor en de ijzerhoudende smaak gebruikt bijna iedereen flessen water om de dorst te lessen. Jarenlang sleepten mijn peetouders Ria en José na het weekend vanaf hun weekendboerderij Can Berenguer een hele auto vol met jerrycans bergwater mee naar Barcelona.

Onze wijk is in de jaren 80 aangelegd. En zoals het toen ging, vond er geen nette aanbesteding plaats om te bepalen wie de Openbare Werken mocht verzorgen. De lokale aannemer mocht de wegen aanleggen, stroom kwam verplicht van de nationale reus Endesa en het leveren van water werd gegund aan het bedrijf Rec Madral. Die hadden het diepst in de lokale politiek geïnvesteerd. Menig burgemeester werd gekozen door de steekpenningen van dit soort bedrijven of omdat de directeur een broer van de zwager van de burgemeester was.  

Dat vinden wij in Nld.misschien raar, maar zo ging het altijd in Spanje en vaak nog steeds. Een voorbeeld: in de Raad van Toezicht van Endesa zit de oud-premier Aznar van Spanje en die heeft er tot 2021 voor gezorgd dat je een toeslag moest betalen op de zonnepanelen (i.p.v. subsidie krijgen), omdat gratis stroom opwekken ten koste ging van deze stroomgigant. Ze hebben in Spanje een mooi woord voor: manejar. Vrij vertaald: dingen naar je hand zetten/ritselen. Ik maak er gebruik van als het kan, want alles gaat dan sneller.

Toen wij in 2005 Rosamar kochten, waren we van het water afgesloten. De oude eigenaar Xavi had van mij geld gekregen om de achterstand te betalen, maar was waarschijnlijk lekker gaan uiteten. Voor Rec Madral maakte het niet uit. Niet betaald-geen water. Dezelfde dag had ik na het betalen weer water en de volgende dag had ik, na een ‘bezoekje’ aan de werkplaats van Xavi, ook het geld terug. Ik laat de details achterwege, maar hij nam na mijn ‘vermaning’ de juiste beslissing en tikte meteen af.

De afgelopen 15 jaar was het kraanwater een bron van ergernis. Er was altijd te weinig druk om de tuin te sproeien. Heel vaak donkerbruin water waardoor je viezer onder de douche vandaan kwam dan je eronder ging. Ik heb eens halverwege het vullen van het zwembad de vieze watermeuk er weer uit laten lopen en een vrachtwagen met schoon water besteld. De rekening werd nooit minder, want leidingwater is duur in Spanje. Vier jaar geleden waren de wateranalyses zo slecht, dat er op landelijke TV een reportage was over het slechtste water van Spanje in… Maçanet de la Selva.

De nieuwe burgemeester Natalia is 30 jaar oud, gaat geen obstakels uit de weg en had aangekondigd de waterchantage van Rec Madral aan te pakken. De afgelopen twee jaar is alles in gang gezet, zodat de gemeente zelf het beheer over zou nemen. De watermaffia haalde alle trucs uit de kast om te saboteren en dat leidde vorige week tot een bizarre situatie die wij in Nederland niet kunnen voorstellen. Onder het excuus van kapotte pompen werd de boel plat gelegd en was er twee dagen geen water. Natalia en haar equipe waren furieus, weigerden te capituleren of Spaanse wijn bij het water te doen. Met behulp van politie en het regionale wateragentschap werden de pomphuizen opengebroken en de stilgezette pompen weer in werking gezet. Het pruttelde nog wel een beetje okergeel water, maar kleine dingen houd je toch. Met nieuwe sloten op pomphuizen is de gemeente nu zelf onze waterleverancier. Nog geen idee hoe ze de aankomende maanden gaan berekenen wat ik moet betalen.

Misschien is deze lokale Spaanse oplossing wel een voorbode van een grotere herstelactie. Onder het mom van marktwerking hebben we vooral in Nederland veel publieke diensten uitbesteed aan commerciële aanbieders. Die goud beloven en kosten, maar roestmetaal leveren. Voorbeelden genoeg: de ziektekostenreuzen. De stroomboeren. De Spoorwegen. We hebben vooral water naar de zee gedragen. Zal ik ze een keertje gaan ‘bezoeken’?

Een paar weken heb ik al een keer een kijk-tip gegeven over de serie Tweede Hans. Over een man, begin 60, die onverwachts bedankt wordt voor zijn werk in een tuincentrum en met een ruime regeling ineens in de VUT terecht komt. Ik begin steeds vaker, nu de 60 nadert, te mijmeren over een werkloos, maar vooral stress-loos leven. Gisteravond hebben Marion en ik drie afleveringen achter elkaar gekeken.

We lenen sinds kort het ZIEN.NL account van amigo Gerard en die hebben heel wat meer te bieden dan die digitale boeven van Canal Digitaal. Bij hun laatste update hebben ze de streamfunctie vanaf je Ipad naar een TV-scherm gecancelled. We betalen €169,95 per half jaar, zonder dat ik Max of Frenkie kan zien. Ik ga ze binnenkort zelf maar eens cancellen en voor € 7,95 per maand meer services krijgen bij ZIEN.NL. Totdat zij ook het licht zien en de regels gaan aanpassen…

De eenvoud en de raakheid van de scenes in Tweede Hans zijn werkelijk briljant en hilarisch. Zijn vrouw heeft, vlak na zijn onverwachte VUT, een zwaardere functie gekregen, rent zich rot en ziet in haar stress nauwelijks dat Hans apathisch de dagen doorkomt. Hij zwaait ’s morgens zijn vrouw uit, draait de luxaflex van hun jaren ’70 huis dicht en gaat in zijn pyjama op de bank liggen. Urenlang. Vaak komt zijn buurman Cor even aan en die neemt hem uiteindelijk mee naar een Shanty-koor, geleid door een zweefteverige Angela Groothuisen. De repetities, de onderlinge spanningen, de optredens; het zijn tenenkrommende scenes en juist daarom zo treffend. Het leven wordt heel klein en bekrompen in beeld gebracht. Ik wil er niet met dédain op neerkijken, maar de saaiheid en burgerlijkheid nemen bijna absurde vormen aan.

En het zet je ook aan het denken. Wat gaat mij gebeuren als ik ‘ineens’ niet meer hoeft te werken? Ik acht de kans klein dat in een Shantykoor ga zingen, maar zou ik ook verpieteren achter de geraniums, verstopt achter de luxaflex? Zou Marion uit radeloosheid weer voor onbepaalde tijd een zware klus aanvaarden om ’s morgens het huis uit te vluchten? Zou ik als een Al Bundy met een hand in mijn broek de hele dag op de bank liggen zappen en om 18.00 uur halsoverkop om vlak voor thuiskomst van Marion nog snel een zak diepvriesgroentes te ontdooien en een plofkipfilet in de airfryer op te warmen?

Ik heb gisteren 100m2 Rosamar-tuinmuur wit geverfd en gemijmerd over een leven zonder werk. Het grootste deel van mijn werkend leven heb ik in cycli van ongeveer 4 jaar gewerkt. De Buitenlandtijd in Spanje en Australie van 1984-1988. De Nijmeegse Horecatijd van 1988-1992. De Casino-tijd van 1992 tot 1996. De Toonen Partycatering tijd van 1997 tot 2000. De Schoolcateringtijd van 2000 tot 2006 en daarna nog blokjes Milkshakes, weer Onderwijscatering, Interimdirectie-klussen en de laatste 5 jaar dus De Groene Artisanen. Eerlijk is eerlijk, het cateringwerk van de afgelopen jaren is me vooral door Corona niet in de koude kleren gaan zitten.

Is het eind in zicht? Is het aftellen begonnen? Mijn streven was altijd om op mijn 60^e te stoppen met werken, maar dat is niet meer realistisch. Dan heb ik nog maar 8 maanden. Maar stel dat ik op een later moment niet meer hoeft te cateren, wat wordt het dan? Ik ben best vaak benaderd voor commissariaten in mijn vakgebied. Tot nu toe geen optie, maar wil ik straks daarmee mezelf nog van de straat houden en misschien mezelf voor de gek houden dat ik er nog toe doe?

Een andere optie kan de Tweede Frank oplossing zijn. Dan snijd ik alle Nederlandse banden door, verkoop het bedrijf en mijn Duitse stulpje en ga 100% in Spanje wonen. Ik kom dan alleen terug voor van mijn (klein)kids, overlijdensperikelen van naaste familie en goede vrienden, akkefietjes met de Blauwe Enveloppen Brigade en netwerk reünies. Verder doe ik niets zinnigs, behalve muurtjes schilderen, druk maken waar we gaan lunchen, zuchten over de nieuwe Nokia’s van Kabinet Rutten 11 en bootje varen met vriendje Gerard.

Zijn jullie weleens aan het nadenken over een leven na het werken? Krijg je het dan Spaans benauwd? (is niet erg, heb ik ook vaak last van). Toe, vertel eens. Het blijft onder ons!!!

Zaterdagavond 21.00 uur in die Heimat. De spanning stijgt, foto’s druppelen binnen van nerveuze Songfestivals-volgers. In een kringetje rond de salontafel vol met nootjes, blokjes  kaas en zoutstengels. S10 lurkt nog aan haar Nestea en mag straks haar navel showen. Ik kijk heerlijk naar NPO 3 en hoef de massa-hysterie niet te ondergaan. Lang leve de vrijheid.

De afgelopen jaren doen we een beetje mee na jaren van Oost-Europese terreur. We zijn allemaal vergeten dat we Oekraïne vervloekten als er weer 10 punten gingen naar een tenenkrommende Matroeska act uit Rusland. Toen waren het  nog BFF’s.  Nu gaat heel Europa douze points geven aan een flut-act van een bandje uit Kiev. En zo is het cirkeltjes weer rond.  En laten we Stientje met een jurk van een tientje meedoen om met dat oersaaie nummer op de 13^e plaats te eindigen. Zijn wij ook weer met beide beentjes op de aarde geland. Ben wel benieuwd waar in Oekraïne volgend jaar het liedjes-feestje wordt gehouden, want er staat tegen die tijd niet veel meer overeind.

Ik had zaterdag gelukkig echte dingen te doen. In de ochtend en vroege middag aanwezig geweest bij een inhaal gastvrijheidstraining van onze medewerkers uit Venlo. Een leuke sessie op een prachtige plek: het oude brouwerscafé van bierbrouwer Dommelsch. Ik doe de kick-off, knutsel de lunch in elkaar en zwaai iedereen na afloop weer uit. Om daarna vanuit het prachtige Dommelen te sturen naar de Intra-tuin in Malden. Op een zaterdagmiddag….

Er is een treurige reden dat ik daar heen moet. Vijftien prachtige, rondborstige goudvissen, met liefde vertroeteld de afgelopen jaren, zijn bruusk aan hun eind gekomen. Alle preventieve maatregelen hebben gefaald, want een inhalige zilverreiger heeft met ongekende gulzigheid in krap 2 weken onze vijver leeg gevist. De teringlijer. Ze staan er ook om bekend, om hun meedogenloze egoïsme. Ze trekken een vijver leeg, zoals ik een zak paprika chips eet.

Mijn vroegere zakelijke partner Boekhoorn vertelde ooit dat hij onder het genot van een kopje verse ochtendthee zag dat zo’n grijze dropveter alle 12 koikarpers uit zijn giga-vijver doorboorde met zijn spitse snavel. En dat waren niet zomaar een paar dure visjes. Hij had ze net laten invliegen uit Japan mét echtheidscertificaten voor de prijs van 4 gloednieuwe Nissan Qasqai’s… Hij kon er zelf smakelijk (raar woord in deze context) om lachen, maar ik krijg moordneigingen en ga op zoek naar mijn buks als ik zo’n steltenloper ergens zie staan. Ze kunnen er zelf niet veel aan doen, want in dat miezerige kleine kopje zit niks. Vandaar dat ze uren doodstil als een opgezette breinaald voor zich uit zitten te staren.

Ik heb 15 schattige visjes gekocht en met secure voorzichtigheid teruggeplaatst in de vijver. Alvast wat reiger-hindernissen aangebracht, maar misschien ga ik nog een draadje met 380Volt spannen rondom de vijver, nu ik toch geen kleine kinderen meer in huis heb. Ik plaats er dan wel een permanente camera bij, want ik wil zien wat er gebeurt als zo’n reiger precies met zijn scrotum tegen zo’n stroomdraad oploopt. Ik mag lijden dat die andere insluiper, de geniepige zwarte kat van de buren, er dan reigermousse van maakt.

Dat Intratuin is de irritante evenknie van meubelbunker Ikea. Ik heb vandaag prijzen gezien voor tuinmeuk, die meteen duidelijk maken waarom de inflatie zo oploopt. Een ieniemienie netje met sprokkelhoutjes voor de tuinhaard voor € 8,95! Je kunt er nog geen marshmallow mee smelten! Een minizakje radijszaad voor € 2,95, terwijl ik afgelopen week voor een ludieke actie van De Groene Artisanen 20 kilo radijszaad (genoeg om het hele Gelredome nuttig te gaan gebruiken) heb gekocht voor € 2,50 per kilo. Godzijdank was Marion in Spanje en kon ik in rap tempo ongeschonden langs de eindeloze rekken met deprimerende kussentjes rennen. Mijn visjes waren wel spotgoedkoop, maar het is eigenlijk ook alleen maar reigervoer.

Maar het kan nog waanzinniger dan de Intratuin. Deze week werd bekend dat het gelukt is om kleine plantjes te laten groeien op maangrond. Wetenschappelijk schijnbaar een enorme doorbraak, want zo zou het mogelijk worden om in de toekomst op de maan voedsel te kunnen kweken. Jaren aan gewerkt, dit experiment. Ik heb net buiten even naar die gele puistenkop gekeken, maar blijf toch maar hier. Reigers vangen, visjes beschermen. Zinvol werk.

In een wereld waarin alles met elkaar verbonden is of invloed heeft op elkaar, heb ik soms geluk. Dan hoef ik me slechts op één ding te concentreren. Een soort zelfbescherming, om de complexiteit van deze tijd of de besognes van een eigen bedrijf even weg te drukken. Zo heb ik mij de afgelopen dagen alleen bezig gehouden met mijn Spaanse garagedeuren!

Ik heb al vanaf 2005 een haat-liefde verhouding met deze scharnierschurken. De twee houten panelen waren toen aan de onderkant volledig verrot, waardoor alles wat kruipt, vliegt of loopt onze garage gebruikte als AZC. Zo vloog een groepje zwaluwen af en aan om hun krijsende kroost te voeden in de zelf gemetselde nestjes net onder het plafond. Ik had meteen een pesthekel aan die snelle luchtacrobaten, want ze scheten de hele garage onder. Ik vind het überhaupt onfris om een nest voor je koters te maken dat bestaat uit een beetje klei, wat stro en vooral veel eigen stront. Het spreekwoord “je moet niet in je eigen bed schijten “ is aan deze schijtlijsters niet besteed.

Hun kunstige nestjes heb ik na het uitvliegen van de kleine koters vakkundig  gesloopt en daarna de oude nestplek met een flinke scheut ammoniak besprenkeld. Toch bleven de laagvliegers twee voorjaren bij openstaande garagedeuren naar binnen vliegen om hun oude kraamhokken te zoeken. Beetje hardleers wel. Maar als je hele lichaampje erop gebouwd is om alleen maar zigzaggend muggen te vangen, heb je ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de rationele kant van je hersencellen. Uiteindelijk haakten de garageterroristen af.

Na de volledige renovatie van de garagedeuren was het dagelijks gebruik een vertrouwd genot. Als ik ’s morgensvroeg, met een vol huis met gasten, het zwembad wilde schoonmaken, was het ritmisch geronkel van de openrollende deur haast een magisch moment. Achter die deuren wordt de wereld in tweeën gedeeld. Rechts is mijn deel. Alle bouwmaterialen, mijn vriend de cementmolen, wanden vol gereedschap, stellages met tuinapparaten, de opslaghoek van Ibrahim vol met fietsonderdelen en Gambiaanse snuisterijen. En achter de linkergaragedeur ligt Marion’s smetteloze Wondere Wereld. Alles mooi op zijn plek, de vloer keurig geëgaliseerd, allerlei fitnessapparatuur strak op een rij, perfect georganiseerde Ikea-kasten, golftassen ready to use. Als je ooit de uitdrukking ‘Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus’ in de praktijk wilt zien: kom achter onze garagedeuren in Spanje kijken.

Maar blijkbaar is er ook Long-Covid voor garagedeuren mogelijk. De klad kwam erin en ging er niet meer uit. De onderste plankjes begonnen weer weg te rotten, Ibi brak een paar sleutels af, het complexe sluitmechanisme haperde steeds vaker. En in oktober, vlak voor onze winterverhuizing naar Malaga, gingen allebei de deuren stuk. Best lastig, ook al hadden we net de garage met alarm uitgerust. De rechterkant, natuurlijk mijn deel, kan niet meer op slot. Graag stil en klein houden, want het is nog niet opgelost.

Maar de voorjaarskriebels hebben onversaagde energie los gemaakt en volle goede moed ben ik de afgelopen dagen begonnen om de doodstrijd van onze houten makkers nog een jaartje uit te stellen. De keuze voor hypermoderne, elektrische, kunststoffen deuren was al gemaakt, maar ons bouwpotje 2022 is ook al leeg. Dus is het Grote Pimpen begonnen. Ik heb gezandstraald, met boutjes gammele planken vastgezet, geschuurd, eerste laagje aangebracht en daarna weer geschuurd en geverfd. Ik houd weer van hout. Als een Grande Dame herrijzen mijn garagedeuren uit de as. Vanaf vandaag lonkt ze, na haar facelift en zwaar onder de make up, weer naar me als ik aan kom rijden.

Eigenlijk lijkt deze column op de grappige nieuwe serie op NPO1: Tweede Hans. Over een man die moet wennen aan zijn vervroegde pensioen en worstelt met vrije tijd. En die  net zo één dimensionaal als ik vandaag bezig kan zijn om de kleine dingen van het leven onder de knie te krijgen. Want mijn garagedeur-perikelen zijn eigenlijk een metafoor voor mijn hang naar minder stress en drukte. Wat me in Nederland nooit lukt, lukt in Spanje altijd: telefoon opzij, laptop dicht. Een bak koffie pakken en een half uur naar je garagedeur kijken om te bepalen wat je gaat doen. Jullie hebben er vandaag niks aan, maar ik ben er vrolijk van geworden.

Nee, niet meteen wegklikken! Deze column gaat niet alleen over die snor. Er zijn veel meer Johans. Zoals Cruyff. Neeskens ook. Ze hebben wel allemaal één ding gemeen: er komt soms verbale diarree uit hun maalschuur.

Afgelopen week  was het de 75^e verjaardag van Johan 14. Hij is er al 6 jaar niet meer. Destijds ben ik met vriendje Gerard naar el Clásico én de afscheidswedstrijd van Johan geweest. Ik heb nog op mijn netvlies dat een heel stadion huilde bij de hommage. Want Johan was in alle opzichten voor de Catalanen el Salvador; de Verlosser. De historische 0-5 tegen Real Mierda in Bernabeu in 1974, eindelijk de eerste Europacup in 1992 met de winnende goal van Koeman én de grondlegger van la Masia (de beroemde jeugdopleiding van Barcelona waar Messi, Xavi, Iniesta en eerder ook Guardiola zijn begonnen).

Maar ook de Johan van onnavolgbare analyses en hopeloze Spaanse taalfouten, die zo grappig en legendarisch waren dat ze nu gemeengoed zijn. La galina de piel (vellenkip): hij bedoelde kippenvel, maar als je nu een mager kippetje in een restaurant krijgt, zeg je galina de piel. En un momento dado (op een door God gegeven moment). El entorno: de (natuurlijke) omgeving, maar hij bedoelde de 3^e colonne, de kliek van invloedrijke hotemoten binnen een voetbalclub.

De in Catalonië bijna even populaire Johan Segundo (Neeskens) staat niet bekend als een groot prater. In de tijd als voetbaltrainer bij NEC moest je soms de woorden uit zijn mond trekken. Ik heb weleens bij een persconferentie na een oefenwedstrijd tegen een Spaanse club elke zin die Johan in het Spaans sprak drie keer zo lang vertaalt om het nog een beetje acceptabel te maken.

Maar Johan Derksen (de Snor) heeft deze week alle media gedomineerd. Bommen op Charkov moesten even naar pagina 5, de hoge inflatie was pas het 3^e  item in het 8uur journaal. En sinds dinsdag hebben alle voor- en tegenstanders zich diep ingegraven in hun stellingen. Ik kijk nooit naar het programma, maar werd op Koningsdag op de golfbaan door een dochter gebeld. Pas later op de dag zag ik het fragment voorbij komen. Ik was vooral verbijsterd hoe je het in je hoofd haalt om zo’n ‘anekdote’ op TV te vertellen. Waarom?

Één ding wist ik al wel meteen en appte ik terug naar mijn dochter: “Karma; hij valt in zijn eigen mes”. En zo geschiedde. Het verhaal is waarschijnlijk minder waar gebeurd dan hij heeft verteld, maar als je dan niet volmondig durft te zeggen dat het stom is en gaat klagen over de reacties, dan heb je de impact van je woorden niet begrepen. Want waar je misschien mee weg kwam 50 jaar geleden, is anno 2022 absoluut onacceptabel. Tijden veranderen, normen veranderen. Ook al kun je nooit terugdraaien wat er toen gebeurde.

Er waren toen wel meer dingen die nu niet meer voor te stellen zijn: rokende ouders in een auto met kids. Een leraar met losse handjes. Zwaar bezopen achter het stuur. Ik kan zeker zeggen dat ik toen dingen heb gedaan, die ik me nu niet meer voor kan stellen. Die ga ik dus ook niet oplepelen, want het is niet iets waar je trots op moet zijn. En daar ging het fout bij de Snor. Hoe graag je ook choqueert, hoe graag je ook heilige huisjes omver schopt, hoe graag je een ander geluid wilt laten horen; er is wel een grens. Daar hoef je niet woke voor te zijn.

In een tijd waarin steeds vaker waanzinnige misstanden (the Voice) naar buiten komen, heb je echt fossielen gedrag om zo’n anekdote smeuïg op TV te gaan vertellen. En dan niet ter plekke door tafelgenoten te worden gecorrigeerd. Iedereen kan dan roepen over vrijheid van meningsuiting, maar daar zijn echt grenzen aan. Dat heeft niets met cancel-cultuur te maken. Wel met empathie en gezond verstand.

Moest Johan de Snor dan van de buis? Van mij niet, als hij maar echte excuses wilde aanbieden. Er keken elke dag 800.000 kijkers naar VI, dus hij zal vast (ook hier) heel veel medestanders hebben met dezelfde mening. Misschien wil Elon Musk hem wel een podium bieden. Twitter is al het woordenriool van boze mensen, maar voor Elon mag het nog vrijer. De vraag blijft: wat is acceptabel?

Heel Nederland loopt vast door het gebrek aan menskracht. We hebben 90.000 coaches in Nederland, maar er valt niets meer te coachen. Als je na 2 jaar Covid eindelijk weer eens vakantie gepland hebt, sta je machteloos in de rij op Schiphol.

Met ons keteering bedrijf zijn we in dezelfde situatie terecht gekomen. We hebben het 1^e kwartaal een dramatisch ziekteverzuim (boven de 10%) gehad door Carnaval, Corona en Griep, waarbij ook veel medewerkers moeite hebben met herstarten na 2 jaar relatieve rust. En hoe goed we ook ons best doen om sterke arbeidsvoorwaarden te bieden, de concurrentie aast op onze goede mensen. En qua aanname van nieuwe mensen hebben we de lat een stuk lager moeten leggen. Zodat iedereen erover kan springen in plaats van de eerste dag met een enkelblessure te starten..

Toch ben ik optimistisch. De afgelopen weken hebben we 6 verschillende nationaliteiten aangenomen. We waren al behoorlijk multi cultureel, maar nu is ook goede beheersing van de Nederlandse taal geen must meer in veel functies. En ook wij hebben een Oekraïense jongedame aan kunnen nemen, die met een bewonderenswaardige mentaliteit al vanaf dag 1 super enthousiast meewerkt.

Het blijft best bizar dat we een versneld traject hebben kunnen doorlopen om werkgunning etc te regelen voor deze vluchtelingen, terwijl de ‘anderen’ vast blijven lopen in de Nederlandse bureaucratie. Het is een soort omgekeerde discriminatie op nationaliteit, als tegenhanger op de toeslagen-affaire. Maar eigenlijk net zo onacceptabel. Je zult maar Syriër zijn en  lang moeten wachten op je inburgercursusje om na jaren eindelijk te mogen werken…

Wat me altijd heeft aangetrokken in onderwijs- en bedrijfscatering is de voorspelbaarheid. Als een HBO Techniek 3200 studenten op een locatie had, kon ik nagenoeg precies uitrekenen wat de omzet zou zijn in een schooljaar. En als je dan je kosten afstemde op die omzet, mocht je eigenlijk niet in de problemen komen. En in de bedrijfscatering nu met de Groene Artisanen zien we na Covid hetzelfde patroon ontstaan. Kantoren lopen vol (dinsdag en donderdag zijn we er weer met zijn allen) en twee van de drie mensen komt dan gezellig bij ons eten. Ze geven meer uit als voor de crisis, maar het lijkt nog vaak of om 12.00 uur overal de wekker afgaat, iedereen wakker wordt en gaat lunchen.

Die voorspelbaarheid is een schril contrast met mijn oude party-catering bedrijf eind jaren 90. Je was altijd bezig om business binnen te halen: bedrijfsopeningen, congressen, bruiloften, businessevents etc etc. Het ging met hoge pieken en diepe dalen. In januari en februari was er in de zakelijke partycatering geen droog brood te verdienen, terwijl je in mei en juni niet wist hoe je alle offertes kon waarmaken. Uiteindelijk heb ik het niet gered met het partycatering bedrijf, maar de geleerde lessen hebben mij tot op de dag van vandaag heel veel gebracht.

Het was louterend om knetterhard op je bek te gaan. Je weet waar het fout is gegaan en je ontwikkelt een 6e zintuig om ze niet weer te maken. Dat is overigens geen garantie, maar een acceptabele kansberekening. Ook wilde ik niet meer non stop werken 7 dagen in de week. Dan is reguliere catering zeker een verademing, want de weekenden zijn de locaties dicht, de medewerkers vrij en ontstaat er nog iets van een privé-leven. En ik hoefde ook niet meer naar al die MKB-businessclubs borrels om te leuren om handel en de dronken droeftoeters te paaien.

Vrijdag had ik weer eens bij een grote nieuwe cateringklant zo’n typische cateringparty. De directeur ging na 30 jaar met pensioen, zijn secretaresse wilde het allerbeste afscheid, de medewerkers wilden vooral veel eten en drinken en zijn zakelijke vriendenclub besloot op te komen draven om luidruchtig te laven. Zij hadden hun witte wijn wegslurpende eega’s meegenomen, die lichtelijk handtastelijk werden als ik voor de zoveelste keer met een plateau met drank aan kwam zetten. Ik ben en was het gewend van vroeger, maar ik zou het nooit accepteren als het bij mijn (vrouwelijke) medewerkers zou gebeuren.

Gisterochtend herinnerde mijn stramme lichaam vol spierpijn mij weer aan die oude keteering-tijden. Maar een mooie dag op golfbaan Rijk van Nunspeet met 9 soortgenoten uit de foodservicebranche, afgesloten met een fantastisch diner in restaurant Ratatouille in Harderwijk, werkte heilzaam. Godzijdank is partycatering verleden tijd.