Rare gewaarwording, ik ben alleen thuis. In Duitsland. Marion met vriendinnetjes in Spanje, Anne-Roos haar nieuwe appartement in Zaragoza aan het inrichten. En Marloes druk met haar weekend, maar dat maken we maandag goed met hapje eten en filmpje. Komt beter uit.

Ik vind het wel lekker, want behalve het schilderen van mijn Deutsches Gartenhaus heb ik geen plan. Er is zelfs geen achtergebleven lijstje op de keukenkast met To-Do’s. Dat had ook niet veel zin, want ik heb vandaag 10 uur geschilderd aan dat strafbunkertje en morgen idem dito vrees ik. Het tuinhuisje heeft jaren dienst gedaan als kinderspeelkamer, maar was verlaten en in verval geraakt. Nu alles weer gestut is, recht staat met en van een lik verse verf is voorzien, kan hij nog net lang genoeg mee tot de verkoop van ons Duitse stulpje over een paar jaar. Dan zit onze Duitse Traumzeit erop.

Alles wordt deze week natuurlijk overschaduwd door het trieste ongeluk in Oss. Het beheerst al dagenlang het nieuws. Ik heb weleens de neiging om dan te willen relativeren of iets vergelijkbaars in een groter geheel te plaatsen, maar dat is nu ongepast. Ouders, familie, klasgenootjes, hulpverleners, een machinist. Allemaal op de een of andere manier getekend door deze gebeurtenis. Dat de burgemeester van Oss in de media vraagt geen vriendschap-verzoeken meer te sturen aan de getroffen families heeft me volkomen verbijsterd. Er zijn dus wildvreemde mensen die dat doen. Misschien moeten we het oude Pieter Baan Centrum heropenen om gedragsobservatie doen bij deze droeftoeters. Want ziek ben je zeker.

Dinsdag, na het lekker lange Spaanse weekend met mijn hele harem, kon ik na de landing meteen door naar mijn nieuwe interim-klus, om de hoek bij Eindhoven Airport. Ik ben deze keer in de koffiebranche beland, bij één van de drie grote spelers in Nederland. De bedoeling is om het twee dagen per week te doen, zodat ik genoeg tijd over houd voor mijn eigen cateringwinkeltje De Groene Artisanen en andere leuke dingen. Maar het was deze week meteen drie dagen volle bak erin, zodat ik ’s avonds weer als een stoned nijlpaard op de bank in slaap viel. Ik word er goed voor betaald, dus heb geen recht om te klagen. Maar god, wat kost het elke keer energie om z.s.m. een bedrijf te doorgronden om de verbeterkansen te zoeken.

Ik schrijf niet gauw over mijn werk of de bedrijven waar ik word ingehuurd. Het motto is ‘don’t hit the hand that feeds you!’ Vorig jaar heb ik een column gewijd aan mijn Apenrots-verblijf, maar de Opper-baviaan kon het niet waarderen, dus heb ik het stukje meteen verwijderd. Ik bewaar al die sappige anekdotes wel voor later, zonder er een villein boekje a la Gordon van te maken. Over Toonen Catering, dat fantastische party-catering bedrijf waarmee ik knetterend failliet ben gegaan. Achteraf het beste wat me kon overkomen. Over de onderwijscateringjaren, eerst met Erik en daarna onder de vlag van Avenance. Het bizarre milkshake-avontuur met Marcel Boekhoorn en Danone, de intense jaren met de Noordhollandse boeren van Cormet en de laatste vier jaar bij ISS, de mastodont in Facility Services.

En niet te vergeten mijn talloze, mislukte investeringsprojecten. De wereldberoemde Nailhoover, bedoeld om elke nagelstudio te verzekeren van een stofvrije omgeving. Welgeteld 1 exemplaar staat nog te werken in de studio van mijn Duitse buuf, het tweede prototype staat in mijn tuinhuisje. Ik had van het geld een dikke Porsche kunnen kopen. Het gedroogde fruit No Candy, waarmee ik tankstations, cateringlocaties, en pretparken vanuit de achterbak bevoorraadde. De muizen in mijn kelder waren er dolblij mee. Vegastowels, de unieke handenwasdoekjes, hebben ook jaren in mijn tuinhuisje staan weg te stinken. Laat ik maar ophouden, want ik had al met pensioen kunnen gaan als er in ieder geval één project succesvol was geworden….

Maar spijt heb ik niet van die achteraf kansloze plannen. Als je nooit een risico neemt of met lef ergens aan begint, heb je ook geen kans op succes. Dat kan prima bij iemand passen, maar ik heb andere schoenen, meestal een maatje te groot. Ik houd me vast aan het eigenwijze zelfvertrouwen van Pippi Langkous: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan.” Nog een schep Praede Diem bovenop en voilà!

Het is zaterdagmorgen 6.25 uur en ik zit buiten op mijn terras in Spanje. Langzaam neemt het daglicht de regie in handen en mag de nacht gaan bijkomen van tien uur donkerheid. Het is heerlijk stil. Oorverdovend rustig.

Over 3 minuten klimt in de verte het eerste Ryanair vliegtuig van de dag omhoog . 200 mensen onderweg naar Pisa, 5 minuten later gevolgd door 200 mensen naar Eindhoven. Het is een dagelijks ritme en mijn automatische wekker. Het diepe gebrom, dat klinkt als onweer in de bergen, zijn de oudere vliegtuigen. De nieuwste types hebben een raar hoog deuntje. De haan van de achterburen is allang gestopt met zijn schorre gestuntel, waar geen kip meer aandacht aan besteedt. Zwaluwen halen met scherpe haakse bochten nog wat muggen uit de lucht en kwetteren naar elkaar dat het tijd wordt om even bij te komen van dat nachtelijk gejaag.

Ik heb me nooit gerealiseerd hoe groot de impact van geluid is op je leven. Tuurlijk, je hoeft maar naar de Rijdende Rechter te kijken en je weet dat het geluid van een theelepeltje tegen een verwarmingsbuis al leidt tot moord- en doodslag. Een hard pratende vrouw in de trein die al haar lichamelijke ongemakken deelt met een telefonische vriendin en de rest van de coupé is ook één brok ergernis. En van mijn eigen eega begrijp ik dat mijn gesnurk soms door merg en been gaat. Vooral na een stevig portie alcoholische versnaperingen. Maar het heeft iets dagelijks en onvermijdbaars.

Dochter Anne-Roos heeft de afgelopen twee weken in Zaragoza ervaren hoe het is om boven een uitgaansplein te wonen. Elke ochtend tot 5.30 uur geschreeuw, gebroken glas en groepsgelal. Daarnaast wordt in Spanje ’s nachts het afval opgehaald. Om het uur het piepende geluid van een achteruit rijdende vrachtwagen gevolgd door het optillen van een container, die met razend geweld de inhoud dumpt. Tegenwoordig zijn er vier soorten afval, die apart worden opgehaald. Tel uit je winst. Gelukkig heeft ze een ander appartement gevonden en gaat ze volgende week alweer verhuizen. Maar nu eerst kan ze drie dagen bijslapen in Rosamar. Ik hoop dat het galmende gesputter van het Nespresso-apparaat niet door haar oordoppen is gekomen.

Ik ben getriggerd door het zintuig horen door een lang achtergrondartikel deze week. Er werden mensen geïnterviewd die allemaal vrij jong doof zijn geworden. Eerst 25 jaar gehoord en dan, door een ziekte of een ongeluk, ineens doof. De wanhoop en triestheid droop van het digitale papier af. Sommige waren bereid om alles, maar dan ook werkelijk alles, op te geven om weer te kunnen horen. Ruilen tegen zien of lopen, zo erg. Het totale isolement, de absolute stilte was gekmakend en beangstigend. Straatvrees en paranoia meer regel dan uitzondering. Ik had weleens eerder ‘gehoord’ dat niets meer kunnen horen erger is dan is dan niet meer kunnen zien, maar kon me er niets bij voorstellen. Tot dit artikel.

Ik probeer me nu al dagen voor te stellen hoe het zou zijn om niet te kunnen horen. De stemmen van je partner en kinderen moeten missen. De quasi-spottende ondertoon van Gerard of de galmende lach van vriendje Robert. Of de zure intonatie van een tegenwerkende collega. Het piepje van de Whatsapp (ondertussen gedeactiveerd). De vermakelijke manier waarop Rob van Someren op radio 10 elke dag om 16.15 uur de moppen vertelt. De turbo-kick down van mijn oude Touareg als ik weer een Golfje met brede bandjes eruit trek bij een stoplicht. Het klokkende geluid van een ijskoude San Miguel die in je keel verdwijnt. Probeer het je maar eens voor te stellen.

Als ons hele lichaam tot rust komt, blijft er altijd één zintuig alert. Het waarschuwt ons al eeuwen voor dreigend gevaar. Vroeger voor een sabeltijger of mammoet, tegenwoordig voor een neersuizende bom in Syrië. Onze oren zijn ook beeldbepalend, vooral als ze afwijken. Je beoordeelt zelden iemand op zijn oren. Pas als ze gebruikt kunnen worden om een zeilwedstrijd te winnen, kijken we er met medelijden naar. Zelf weet ik later niet eens welke kleur ogen iemand had, als er flaporen op zaten. Foute vrienden, die ogen.

Kortom, ik ben mijn oren meer gaan waarderen. En jullie kunnen lekker op twee oren slapen, want volgende week ben ik er weer.

Er is één ding niet te versmaden en dat is een smeuïge burenruzie. Als ik scannend de voorpagina van NU.nl doorneem, valt mijn oog altijd op die paar woorden die samen een heerlijke buuf-twist verraden. Ik absorbeer het verhaal als een zompige spons. Smullen van andermans kleinzerig leed.

Het zal van alle tijden zijn. De eerste naaistreken zullen door burende grotbewoners zijn uitgehaald. Het zakje waar de vuursteen in bewaard werd, stiekem nat zeiken. Een partijtje rode bosmieren verstoppen in het berenvel van je meurende buurman. Brandnetels in de zak met aardbeien verstopt. Dat werk. Nooit te bewijzen, altijd stiekem gedrag. Je weet dat die hork die tegenover je ligt te snurken het heeft gedaan, maar die speelt de vermoorde onschuld. Kwezel, miesbal, naaierd, gluiperd, gladjanus, patjakker, schijnheilige.

Ik heb natuurlijk ook een fijne geschiedenis met Nachbar Hermannnnn. Mijn carrière als columnist is begonnen met een verbale wraakaanval op zijn botte bijl gedrag. Mijn lieve, onschuldige, naïeve dochtertjes werden valselijk beschuldigd van de diefstal van het embleem van zijn BMW 525 THDRISETD. Hoe durfde hij? Waar haalde hij het lef vandaan? Wie dacht hij wel dat hij was? Ik heb hem, in zijn eigen deurportaal, stevig uitgekafferd en ook een ietsje pietsje gedreigd met repercussies bij een volgende keer. En later wel eens een verdwaalde kattendrol op het dak van zijn zilveren koets gegooid. Was ook van zijn eigen kat. Denk ik.

Vier jaar geleden is Hermannnnn verhuisd. En eerlijk is eerlijk, ik mis hem wel een beetje. Mijn andere buren zijn toffe mensen en van het bemoeizuchtige secreet aan de overkant heb ik eigenlijk weinig last. Er was een klein akkefietje in het begin omdat mijn, in de straat geparkeerde, Tractor haar uitzicht belemmerde. “Du kannst doch deine VW auf eigene Rampe parkieren und nicht vor meine Fenster?” Mijn antwoord was best kort: “Ja, dass kann ich, aber ich mache das nicht.” Einde gesprek.

Heel af en toe kijk ik weleens eens naar de Rijdende Rechter. Alle zieligheid en bekrompenheid van Nederlanders komt dan haarfijn in beeld. Een scheef gesnoeide coniferen-heg kan al leiden tot TBS met dwangverpleging. Een paar appels die bij de buren in de tuin zijn gevallen, worden als appelmoes tegen de voorruit van de Toyota Starslet geprakt. Teveel stinkende BBQ-lucht, een miezerig fonteinsproeiertje die tot incontinentie leidt, een herder die buiten op de achterplaats zijn eigen drollen opeet. Maar de wraak is altijd vijf gradaties erger. Dan worden er camera’s opgehangen en de beelden van de wippende Henk en Ingrid van nr. 32 op de buurt-groepsapp gedeeld. Krijgt de herder leverworst toegeworpen met klinknageltjes erin.

Ongekroonde koninginnen van de Nederlandse burenruzie zijn zonder twijfel Conny en Tilly . Hun eerst fittie ging over een paar koude pannenkoeken. Het liep gierend uit de klauwen en de verwijten namen groteske vormen aan. Vergiftigde platen, schroeven in bomen, een vuilniszak met rotjes erin, doodgemaakte kuikentjes. Conny over Tilly: : het is een gluiperd, de duivel.” Tilly over Connie: “ik gooi niks in haar tuin. Nou ja, af en toe een pot pis, voor op d’r kop. Dat het zooitje zaagsel weer een bietje bij elkaar komt”.

Deze dames wonen in een straat in Lelystad met de aparte naam Griend 20, op huisnummer 52 en 54. Deze huisnummers verraden toevallig genoeg ook precies hun IQ, want de overtollige ruimte onder hun eigen dakpan is inderdaad gevuld met zaagsel. Ondertussen probeert de woningcorporatie te bemiddelen in het conflict, omdat er ook al veel sensatiezoekers door het straatje rijden om een glimp van de bekvechtende buufjes op te vangen. Ook zo’n heerlijke Nederlandse eigenschap voor mensen met een schoenmaat-IQ. Er brandt ergens een flat af en meteen sjezen er Tokkies met hun mobiel in de aanslag op af om te kijken. Wat een volk.

Er zijn wel een paar mensen die ik graag als buur zou willen hebben. Wilders bijvoorbeeld. En dan een leuk cartoontje op mijn raam plakken met de tekst: Hier woont een boze Pakistaan. Of Emiel Ratelband. Die oude leiperd zoekt nog een draagmoeder voor kind nr. 8. Wat ben je dan een intens egoïstische zak met botten. Patty Brard of Gordon lijken me ook leuke buren! Dan kan ik weer jaren vooruit met mijn verhaaltjes.

Wegens vrolijke vakantieomstandigheden deze week geen column. Het bezoekje aan de beachclub CBC in Castelldefels ging uiteindelijk het klokje rond.

I.v.m de nieuwe privacywet geen herkenbare close-ups…..Het was een mooie dag!