Het zijn zware tijden. Hollen om op tijd thuis te zijn voor de avondklok, bij bezoek het principe van één erin-één eruit volhouden, wachten tot je een prikkie krijgt, je hoofdhaar als een beschimmelde rieten mand op je knar, winkelbezoek met een stopwatch in  je hand.

Het gevaar ligt overal op de loer. Vooral als gevoelig bent voor verslavingen. Hoe makkelijk is het om door de weeks ’s avonds een flessie wijn weg te tikken omdat er verder toch niets valt te beleven, al helemaal niet op TV. Hoe verleidelijk is het om op sombere momenten toch weer een peuk op te steken en met een diepe zucht rookcirkeltjes in de lucht te lanceren.

Ik heb afgelopen week, midden in Corona-tijd, een jarenlange hardnekkige gewoonte doorbroken. Eentje die nachtrust kostte en continu onrust veroorzaakte. Het is denk ik 4 of 5 jaar geleden dat ik voor het laatst een paar dagen in bed géén Ipad heb gebruikt. Het was een vaste routine; tanden poetsen, rolluik dicht, alle kussens naar de hoek van de slaapkamer sjoelen en dan: de Ipad aan. Meestal was ik dan minimaal een uurtje bezig om alle kranten en nieuwssites, Feesboek, Autoscout, alle Catalaanse sportbladen,  Linkedin etc. te spellen en uit te pluizen. Avond na avond…  

Vorig weekend las ik ergens, voor de zoveelste keer, over de slechte effecten van beeldschermen (telefoon, TV, Ipad) voor het slapen gaan. Het blauwe licht verstoort je ritme en je verhoogt als het ware je alertheid, terwijl je juist langzaam moet gaan ontspannen om goed te kunnen slapen. Ik wist het, maar toch was de lokroep van de Ipad altijd te groot. Ik wil niets missen en alles lezen. Een zwaar verslaafde news-junk.

Gevolg van deze verslaving is ook dat ik al jaren te weinig boeken lees, ooit één van mijn grootste hobby’s. De stapel ‘must reads’ is al verplaatst naar de boekenkast beneden, omdat mijn nachtkastje onder het boekengewicht door de frêle Ikea-pootjes dreigde te zakken. En terwijl Marion veel leest op de E-reader en ook mijn Ipad vol staat met digitale boeken, ben ik nog een ouderwetse lezer. Ik wil een boek voelen, aanraken en koesteren. Voordat ik een nieuw boek ga lezen, laat ik altijd de bladzijdes even door mijn vingers glijden. Dan kunnen we vast aan elkaar wennen.

Mijn eerste boek, na de droogte, was de autobiografie van Marco van Besten: Basta. Het is niet mijn favoriete type boek, maar het was misschien een makkelijke start om het lezen weer te reactiveren. En dat klopte. Marco, onze jeugdheld vooral door zijn goals op het EK van 1988, schrijft eerlijk en openhartig over zijn voetbalcarrière en zijn privéleven. Het leest makkelijk weg, maar is zeker geen literair hoogstandje. Het is eerder een chronologische opsomming van ups-and-downs, met veel teleurstelling over een verrotte enkel. En ook is Marco snoeihard in zijn conclusie dat hij als coach vooral gefaald heeft. Donderdag had ik het boek al uit.

Nu ik deze hobbel genomen heb en mijn Ipad van Personal Assistent is gedegradeerd tot leeshulpje, voel ik ook de druk om mijn andere verslavingen aan te pakken. Zoals mijn doorlopende hunkering naar Limburgse Katjesdrop van Venco. Misschien zit je me nu smalend uit te lachen om zo iets triviaals, maar onderschat het niet: Katjesdrop van Venco is dé ultieme Gutmacher na een dagje operationeel geneuzel. In de auto, bij de Shell aan de A-15 bij Dordrecht gekocht, en dan opgevreten voordat je bij het knooppunt Deil bent.

Misschien speelt leeftijd een rol en worden de vaste gewoontes overheersend. En is het geen verslaving, maar eerder semi-autistische dwang. Want hoe verklaar je mijn gewoonte om elke week minimaal twee keer op auto-websites te zoeken naar dezelfde auto die ik  al op de oprit staan? En waarom eet ik 5 keer per week een mini-Magnum na het eten, ook al heb ik mijn chocoladehonger allang gestild? Ik heb niet echt het bijpassende BMI om me dat te permitteren.

En jullie, wat zijn jullie verslavingen? Waar kun je niet zonder? Wat veroorzaakt kortsluiting onder de hersenpan als je het een tijdje niet krijgt of hebt? Durf je het aan om het heel discreet en vertrouwelijk hier te melden? Kom maar op!

Het is een godsgeschenk, al die sneeuw en dat knisperende ijs. Van een zwaarmoedig, negatief volkje vindt er in één week een metamorfose plaats naar een vrolijke, optimistische buitenbende. We zeuren niet meer over de vertraging bij het inenten, hebben ineens begrip en medelijden voor de relschoppers die gestraft worden en negeren de fouten van onze overheid. Want er ligt ijs!

Ik heb niet de moeite genomen om mijn 55 jaar oude Noren uit de Duitse kelder te halen. Ze zijn van mijn oom André geweest, die in 1966 is overleden. Ik heb ze helemaal laten opknappen en slijpen, maar het laatste natuurijs-schaatsrondje is alweer 5 jaar geleden op het Wylerbergmeer, met Marloes. Het is in deze fase van mijn leven vragen om problemen om weer te gaan schaatsen. Te ongetraind, te zwaar, te druk..

Ik merk ook dat mijn mentale veerkracht afneemt. Ik kijk elke dag treurig via de Webcam naar de maagdelijk witte, lege skipistes in Masella en Andorra, wetende dat het er dit jaar niet inzit. Daarnaast laten de weer-apps temperaturen in Spanje zien waar ik depressief van word. We zijn al 5 maanden niet in Macanet geweest, waar we vorig jaar in dezelfde periode 12 keer zijn geweest.

Ik begin me steeds meer te ergeren aan de kleine triviale dingen van het leven. Het wegvallen van de telefoonverbinding als je de grens over rijdt. Het niet afleveren van een pakketje op de afgesproken dag. Het parkeerlampje van de auto dat voor de 2^e keer in zes maanden kapot is. Een venkel die na drie dagen al begint te rotten. Of dat je haar weer niet goed zit.

Dat laatste behoeft uitleg. Mijn kopdeksel, in overheersend 50 tinten grijs, heeft het zwaar in Corona-tijden. In normale tijden mag de lokale kapper in Macanet of in Kranenburg eens in de twee maanden voor € 12,00 er een strook afhalen. Zijkanten op tondeuse stand 13 en bovenop beetje bijknippen met de schaar. Aan de bovenkant vallen er al wat kale gaten, dus het moet wel ‘dekkend blijven’.

Maar in het begin van het Corona-tijdperk heb ik een profi-tondeuse gekocht, om huiselijke vlijt van Marion mogelijk te maken. De allereerste keer, april vorig jaar, was het een nerveuse bedoeling in de tuin. Achterop mijn kanis werd een proefstrookje gemaakt op standje 15 en dat zag er veelbelovend uit. Na een stief kwartiertje leek Marion haar roeping misgelopen te hebben en kon ik fris en fruitig een maandje vooruit. Het gebruikelijke tarief heb ik ’s avonds keurig in natura voldaan.

Maar eerlijk is eerlijk, bij elke volgende knipbeurt bleken Marion’s knipambities minder evident. En het dieptepunt hebben we uiteindelijk gisteren bereikt. Omdat de Duitse tuin nog onder een wit tapijt van 50 cm lag, werd de logeerkamer als kapsalon gebruikt. Maar alle voorzichtigheid in haar handelen is verdwenen. Zij plantte de tondeuse net boven mijn oor op standje: 3….. en veroorzaakte een gapende inham, ter grootte van een ei.

Nadat we proestend van het lachen de schade in de spiegel hadden aanschouwd, heeft Marion tegen beter weten in nog een beetje aangeklooid. Maar het kwaad was al geschied. Aankomende week moet ik een achtergebleven lokje over het ei draperen om nog een beetje representatief voor de dag te komen. Gelukkig ben ik niet de enige in Nederland die toe is aan een fatsoenlijke, professionele kappersbeurt. Ik zag deze week NOS-verslaggever Gerri Eickhof  in beeld komen en ik dacht werkelijk dat hij een gigantische zwarte bontmuts van gorillahaar op had.

Toch gloort er hoop in de tunnel. Volgend weekend wordt het bijna 15 graden, mannen tussen de 50 en 60 met ietwat overgewicht mogen eerder gevaccineerd worden, mijn PC Hooft-tractor is goed hersteld van zijn motorproblemen, NEC staat in de kwartfinale van de KNVB-beker, vriendje Gaico wordt vandaag 50, mijn catering-business gaat weer richting het pre Covid-nivo.

Zou 2021 dan toch een mooi jaar gaan worden? Zouden die kleine irritante ergernissen weer gewoon verdwijnen? Mogen we weer met de vliegbus naar Spanje? Terrasje pikken? Soms mis ik zelfs de verplichte looproute in de Ikea. Op zoek naar kussentjes. Want het geld moet weer gaan rollen. En snel.

Ik heb groot nieuws. Een serieuze primeur, exclusief voor jullie. Eentje in de categorie: “’die zag ik niet aankomen”. En vanaf vandaag zijn jullie onderdeel van het toekomstige succes; jullie worden mijn achterban, mijn klankbord, mijn volgers, mijn discipelen: ik heb ‘ons’ ingeschreven als 42^e partij voor de Tweede kamer verkiezing van maart 2021: ONS1-0.

Ik heb me hier altijd minachtend uitgelaten over de Nederlandse politiek, zonder enige ambitie om actief deel te nemen. Maar niemand wil straks de opvolger worden van onze nationale brokkenpiloot Hugo de Jonge als Minister. Te groot afbreukrisico, teveel tricky dossiers, geen privéleven, constant bedreigingen en intimidaties. Toch heb ik in mijn vriendenkring genoeg kandidaten om zelfs dit soort rotbanen in te vullen. Omdat ze het niet durven te weigeren als ik het vraag. Het is wel een beetje de Mexicaanse methode, maar ik weet dingen die beter niet openbaar worden en dus gedwongen loyaliteit opleveren.

Ons politieke clubje gaat ONS1-0 heten. ONS staat voor Onafhankelijk Nieuw Samen. 1(één) = Écht Éerlijk Normaal; dus geen bullshit of duikgedrag, maar zeggen waar het op staat. En de 0 staat voor het aantal doelpunten van Umtiti bij FC Barcelona de afgelopen 3 seizoenen. Of het aantal zetels voor flapdrol Henk Krol bij de aanstaande verkiezingen. ONS is ook een eerbetoon aan vriendje Ramon, die ooit een clubje oprichtte met die naam.

Ik heb alvast uit mijn vriendenkring een puik kabinet samengesteld. Zelf zal ik onder het pseudoniem Frank Zombie de tent aansturen. Wel vanuit Duitsland of Spanje, want het Nederlandse Torentje heb ik onderverhuurd aan Peter R. de Vries, op voorwaarde dat hij de eerste 6 jaar zich nergens meer bemoeit. Het gehele Ministeriële Secretariaat en de Persvoorlichting staat onder leiding van Marion, dus lekken (van informatie hè) is verboden. Je moet ook altijd eerst een perfect lijstje aanleveren, anders maak je geen kans op een interview. Alle klaplopers en gelukzoekers worden rigoureus door haar kaltgestellt. Ze ruikt ze al op 100 km.

Vriendje Gerard en zoon Bob worden parttime-Ministers van Feestzaken. Primaire taak is het land weer in de kroegen, restaurants, theaters en op de festivals te krijgen. Hun secondant wordt mijn petekind Thijs Baas, gespecialiseerd in Carnavelske zaken. Buitenlandse zaken komt onder de hoede van amigo Robert, waarbij vooral intense banden met Zuid-Amerika en heel Azië een hoge prioriteit krijgen. Ik heb vertrouwen in zijn heel persoonlijke aanpak en verwacht regelmatig mee te moeten op handelsmissies.

Natuurlijk komt maatje Gaico op Financiën. Een beetje creatief boekhouden mag, maar aan het eind van het jaar moet het wel in balans zijn. Sociale Zaken wordt een trio-baan voor mijn zussen; het wordt een perfecte mix tussen intuïtief(Kaat), duidelijk(Maaike) en eerlijk (Pieternel). Het zal even schrikken worden voor Nederland, maar het Standaard Basisinkomen wordt de eerste stap naar een nieuw sociaal stelsel.

De Ministeries van Economische zaken (EZ) Landbouw (LNV), Infrastructuur (I&W) worden samengevoegd met Welzijn en Sport onder één nieuwe naam: Ministerie van de Gezonde Toekomst. Prima als er op elk onderdeel slimme specialisten zitten, maar er komt telkens 1 eindoordeel: wat is het beste oplossing voor een gezonde toekomst. Ik geef één voorbeeld waar ik me deze week suf aan heb geërgerd: een plan voor 70 windmolens in Gelderland gaat niet door omdat in het plaatsings-gebied maar 94 broedpaartjes van de wespendief leven i.p.v. minimaal 100. De wespendief is een soort valk, die hier zomers komt wippen, eieren leggen en wespen eten. Als het te koud wordt, pleit ie hem naar Afrika om te overwinteren. Voor zo’n schijtlijster passen wij straks ons beleid niet meer aan.

Ministerie van Onderwijs lijkt me een leuk deelklusje voor Mariska en Dunja , Defensie gaat naar schoonzoon Flip, vriendje Alex doet Algemene Zaken (jaren ervaring met AZ) en het nieuwe Ministerie van vrolijke Social Media komt onder Lenny. Justitie & Veiligheid lijkt me echt iets voor de hele familie van Roekel.

Het hete hangijzer blijft Volksgezondheid. Iets voor Ruud S.? Het mag en moet anders, niet zo bangig. Wil je niet vaccineren? Prima, maar dan verplicht vakantie in Drenthe. Ook een gedegen plan voor de lange termijn, om het volgende virus (Lovit-24) voor te zijn.

Ik reken op een zeteltje of 60 en rochel elke keer wel wat steun links of rechts om een meerderheid te krijgen voor plannen en wetten. Wie doet er mee met ONS1-0?

Ik had vorige week het laatste woord van mijn column over de avondklok nog niet getypt, of de eerste rellen begonnen. Ik had een beetje heftigheid wel verwacht, maar zag in de loop van de dag en avond bizarre beelden, die de hele wereld overgingen. Vallen we als klein landje toch weer op!

Op zondag en maandag werden op Telegram, Whatsapp, Parler en Snapchat plannen gemaakt, groepjes gevormd en doelen bepaald: “we pakken de Jumbo, de Mediamarkt gaat eraan, we jatten alle dr. Martin schoenen, ruiten eruit in de Visstraat”. En inderdaad, maandag werd een dag om nooit te vergeten. 99% van de Nederlanders zat verbijsterd te kijken wat die andere 1% bezielde. ‘Relschoppers, tuig, hooligans, randdebielen, aso’s, criminelen!’

Dinsdag ontwaakte ons land een beetje uit de boze droom en werd alles rustiger. De 25 talkshows begonnen aan de analyses, onder leiding van de immer aanwezige Peter R. de Vries. Als er volgende maand uit een onderzoek blijkt dat het gebruik van vaginale anti-schimmelpillen slecht is voor je neusharen, zal Petertje daar een glasheldere, nasale analyse op loslaten: ‘jââ, ik heb altijd âl gepleit voor biologische vingerkruidolie i.p.v. die pillen, wânt dân wordt de penetratiegraad minder belâstend uitgevoerd.”

In rap tempo werden er grote groepen mannen (leeftijd 13 tot 55 jaar) opgepakt. Want behalve een klein groepje strak geleide en ongrijpbare organisatoren (hoodies en bivakmuts op) stond de rest van de stumpers prachtig op de foto’s. Gelukkig hebben we wat geleerd van de Chinezen en de Russen: alles op beeld vastleggen en twee dagen later thuis aanbellen: “ga je lekker mee?”.

Vorige week mopperde ik nog op het zeurderige karakter van ons medelanders. Want alle vrijheid wordt afgenomen, de overheid is een dictatuur, de avondklok lijkt op oorlog, we mogen niks meer. Maar al deze opgepakte jongens en mannen bleken helemaal niet zo stoer. Voor de rechter smolt hun agressie als sneeuw voor de zon. Het werden huilerige jankers. Ze hadden het niet zo bedoeld, zich mee laten slepen, waren geestelijk aan het eind van hun Latijn na zo’n lange tijd, per ongeluk wat losse klinkers verplaatst, met hun schouder tegen een winkelruit gevallen en alleen wat primaire levensbehoeftes geleend uit de Jumbo voor hun behoeftige kroost. Echt waar!

Onze rechters doen wat wij hopen: minder medelijden tonen. Er worden voor Nederlandse begrippen best stevige straffen uitgedeeld, die wij nog nooit voor dit soort vergrijpen hebben gegeven. Gesteund door het goede voorwerk van de politie gingen deze relgasten aan de schandpaal. 90 dagen cel voor Bryan H. voor zijn bijdrage op het museumplein (saillant detail: H. heeft een IQ van 57, net zoveel als Gordon). Vier maanden (2 voorwaardelijk) voor opruiing voor Bert S. uit Bavel. Het lijkt niet veel, maar zo’n dom geintje betekent een strafblad en iedereen weet nu wie je bent.

De beroemdste relschopper is de man van de karatetrap naar de ME op het museum, Pim de V. De 36-jarige vader van 3 kinderen had mazzel, omdat zware mishandeling niet meetelde; zijn trap kwam op het schild van de agent terecht. Het was “een impulsieve handeling, hij was gefrustreerd en handelde in een vlaag van verstandverbijstering”. Zijn vrouw was chronisch vermoeid, hij was nu bang om zijn baan als vrachtwagenchauffeur kwijt te raken en het was zwaar thuis nu de kids niet naar school konden. Ik dacht maar aan twee dingen:
1. Is de Raad van de  Kinderbescherming al ingeschakeld? En 2. Hoe reageert deze tijdbom als iemand per ongeluk zijn truck afsnijdt?

En zo werd deze Pim voor mij hét symbool van die andere treurige Nederlandse karaktereigenschap: duikgedrag. Niet nagedacht, fout gemaakt en dan: “sorry, ik zal het niet meer doen! Het spijt me, het was niet zo bedoeld! Excuses, maar ik was niet de enige”. Ik snap best dat jonge gastjes, maanden opgesloten, hun puberale brein niet meer onder controle hebben en sensatie zoeken. Been there, done that. Niet goed te praten, maar wel van alle tijden en alle klassen. Hoort een beetje bij opgroeien en volwassen worden. Maar boven de 20 geldt: naming and shaming.

Als je naar de foto hieronder kijkt, zie je alle rel-typetjes staan: het pubertje, de hooligan, de sensatiezoeker, de kortzichtige 50+ en een soort Pim: niet nagedacht en goed in beeld. En dan achteraf spijt. Looser.

Godzijdank. De inauguratie van Biden is zonder ellende verlopen. Ik was waanzinnig onder de indruk van Amanda Gorman, de 22^e jarige powerlady die een gedicht als een huis voordroeg. Alles wat Amerika groot maar ook kwetsbaar maakt, zat erin. Een hele diepe buiging! (als je het niet gezien hebt: > https://www.youtube.com/watch?v=cNFAICB8vxw )

Gelukkig konden we ons de rest van de week bezig houden met Nederlands grootste uitdaging; de avondklok. Ik heb er vorig week al een paar woordjes aan gewijd, maar de ergernis is groter dan een steekje onder water. Wat een jankend, zeurderig, mierenneukerig, hypocriet volk zijn we toch. Weken lang hebben we in de politiek en alle media gebakkeleid of een avondklok wel ethisch verantwoord is. Want het deed denken aan WO2, terwijl alle 85-plussers die het hebben meegemaakt, die vergelijking kant noch wal vinden raken. Want het is geen oorlog, hier en nu!

Spanje heeft al maanden een ‘Toque de Queda’, Frankrijk voert de Coevre-Feu al vanaf 15 december en België zelfs sinds half oktober. Onze oosterburen inderdaad nog niet, maar daar worden de regels pünktlich nageleefd. Tijdens Oud en Nieuw werden er in ons Kranenburg om 00.01 uur precies 3 vuurpijlen afgeschoten en ik weet bijna zeker dat het Nederlanders waren. En omdat om 18.00 uur ’s avonds alle rolluiken omlaag gaan en de voordeur op slot, loopt er toch al niemand buiten. Behalve 1 verdwaalde Duitse herder…

Afgelopen donderdag heeft onze Tweede kamer van 10.15 uur tot 18.39 uur gesteggeld over de eindtijd van de avondklok. Achtenhalf uur bakkeleien met de hele bende over een half uurtje eerder of vroeger! Terwijl de vaccinatie slecht en vertraagd loopt, het demissionaire kabinet treuzelt over elke oplossing, laten we een schrijnend gebrek aan daadkracht zien. Want er komen verkiezingen aan en alle politieke partijen zijn zich al aan het positioneren voor een paar zeteltjes erbij. Het land wordt niet bestuurd en problemen worden niet opgelost, omdat er dubbelzijdige tape aan het pluche kleeft. Je zou haast het parlement bestormen om die boel wakker te schudden….

Ik ben geen uitgesproken voor- of tegenstander van een avondklok. Geen idee of het helpt. In de Volkskrant van gisteren stond een intrigerende longread over 5 leden van het Outbreak Management Team (het OMT o.l.v. Jaap van Dissel dat onze regering adviseert). Wat vooral opviel in het artikel is de onzekerheid en onduidelijkheid over wat het virus doet en hoe je het oplost. Als deze snoeihard werkende experts het al niet weten, wat moet ik dan nog roepen? Wat het extra triest maakt; allemaal worden ze bedreigd en beveiligd. Allemaal staan ze onder toezicht van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid. Ook in Nederland lopen dezelfde engerds rond als in Amerika. Intriest. En gevaarlijk.

Gister heb ik een uurtje bij gekletst met vriendje Harm. Twee hard werkende mannen diep in de 50 die terugkijken op de afgelopen tijd en mijmeren op wat komen gaat. Soms mopperend als Statler en Waldorf, die cynische oude mannetjes op het balkon van de Muppetshow. Dan weer optimistisch denkend aan de Zwarte Cross of het volgende concert van ACDC. Het concert van Metallica in Antwerpen is alweer 4 jaar geleden! Harm’s grootste passie, het Nederlands elftal nareizen, heeft hem over de hele wereld gebracht, met meer dan 200 interlands is hij bijna recordhouder. Maar nu kijken we naar flutpotjes op TV. Zonder publiek en zonder passie. Ikzelf heb de afgelopen week 3 keer de TV uitgezet als de verlenging van FC Barcelona begon. Dat was een jaar geleden ondenkbaar.

Ook de ergernis over de Nederlandse politiek  is wederzijds. Want wat valt er nu te kiezen in Nederland, zowel aan de linker- als aan de rechterkant. Harm opperde om een nieuwe partij op te richten, met de originele naam: Groen Rechts. Maar al snel kwamen we tot de conclusie dat we beter de laatste werkjaren in onze comfortzone kunnen blijven werken. Iets met schoenmaker…

Heeft iemand in zijn woonwijk al mensen na 21.00 uur buiten zien wandelen met een hond die ze niet eerder hadden of die ze nooit ’s avonds uitlieten? Ja? Niet uitnodigen voor de buurt-BBQ dan! Mijd dit sneue ras. Ligt continu te piepen. De hond heet Ali Bi. Is ook een jankerd.

Het is gebeurd. Niet meer terug te draaien. Vanaf 07.05 uur vrijdagmorgen ben ik via Facebook, Whatsapp, Messenger en Linkedin herinnerd aan mijn Jahreswende. Tussen 11.01 en 11.19 uur zelfs 20 app-berichtjes! Mijn zichtbaarheid op Social Media heeft zo zijn bijwerkingen. Net een vaccin.

Toegegeven, al die felicitaties maakten eventjes een lekkere portie serotonine aan, het gelukshormoon. En dat hormoon zit al een tijdje opgesloten te mokken achter de geluidswerende muren van mijn Duitse bunkerkelder. Want dat wil op reis, vriendjes huggen, bier drinken op een terras. Alles wat ik nodig heb, kan ik online bestellen via internet. Zelfs die kneuzerige kussentjes van de Ikea. Maar hartstocht, beleving, geur, oogkontakt en warmte kun je niet in een digitaal winkelwagentje opslaan. De mens is in al zijn vezels een groepsdier. Ook al herken je dat soms niet bij iemand.

Ik heb er dit jaar meer moeite mee dat er een jaartje bij is gekomen. Vooral omdat ik een normaal jaar graag vol prop met kleine en grote WOW-momenten. En die zijn schaars de afgelopen tijd. Er gebeurt heel veel in de wereld, maar het zijn niet de leukste dingen. We ploeteren voort, hopend op betere tijden, nog steeds met schaars licht in de tunnel. En het helpt ook niet dat het een grijze, grauwe winter is. Meestal compenseren wij het gebrek aan UV-licht met Vitamine-D weekenden in Spanje. Vroeger, toen ik nog 57 was…

Daarom maak zo’n avondklok mij eigenlijk niks meer uit, ik kom toch de deur niet meer uit. Ik erger me alleen kapot aan het gedraai en getreuzel; het is gewoon JA of NEE. En stop met dat stomme argument dat een avondklok herinnert aan de oorlog. Alleen mensen boven de 85 mogen daar een mening over hebben, want die waren aan het eind van WO2 rond de 10 jaar en zouden het zich kunnen herinneren. Die andere 98,3% mag van alles vinden, maar moet de oorlog erbuiten laten.

Ook mijn peettante en 2^e moeder Ria werd deze week 85 in Barcelona. Wat waren we daar graag bij geweest, want we moeten elk mogelijk moment samen vieren. Onze verbondenheid is zelfs aan jaartallen gekoppeld: ik werd in ’63 in ‘haar’ Barcelona geboren, toen zij net 36 was geworden. Toen ik 14 werd, werd zij 41. 25>52. 36>63. 47>74. En nu dus 58 en 85. Ik heb haar deze week beloofd dat ik over 11 jaar, op mijn 69^e, haar over de boulevard van Barcelona zal rondtouren. Dat haalt ze makkelijk, 96!  

Ik schrok afgelopen week van de feedback van een trouwe column-lezer. In mijn column net na de Amerikaanse verkiezing op 7 november (http://vroegopzondag.nl/?p=2542) had ik mijn fantasie een beetje laten gaan:

<Ik ben razend nieuwsgierig hoe het dan verder gaat met Donnie en zal mijn fantasieën met jullie delen:

20 Januari 2021: Biden wordt geïnaugureerd, Trump staat te golfen in Mar Lago. Alle rechtszaken zijn op niets uitgelopen, maar de diehard Trump fans blijven demonstreren tegen “The Great Fraud”, met wapengekletter en aanvallen op de politie. Biden roept op tot rust, Trump twittert samen met zijn zoon dat het gevecht pas net is begonnen. En zegt tegen zijn Proud Boys: stand-by for orders>

Ik zal voortaan wat voorzichtiger worden met dit soort zwarte voorspellingen…

Toch had ik de val van het kabinet wel graag vooraf aangekondigd. Het ontslag lost niets op, maar er is teveel gebeurd om dit voorbij te laten gaan. Het is bewust beleid geweest om hard te straffen als er maar een zweempje fraude te bespeuren was.  Er werd etnisch geprofileerd (80% van de gedupeerden hebben een ‘buitenlandse’ naam) en toen duidelijk was dat het volledig uit de hand was gelopen, greep niemand in. Vooral Rutte niet.  Want met hetzelfde gemak waarmee hij sorry zegt, roept en doet hij populistische dingen om zijn rechtse kiezers te pleasen. Mark is net teflon; niets blijft plakken. Als een ware Houdini gaat hij straks ons landje weer leiden. Let maar op.

Maar om de zwaarmoedige toon van deze column een beetje te verzachten, kom ik de belofte van vorige week na met een persoonlijk filmpje uit betere tijden. Toen er nog gezongen werd in de auto. Vooral op Metallica, ACDC en Rammstein. Om alle negatieve energie eruit te rammen.

http://vroegopzondag.nl/wp-content/uploads/2021/01/IMG_1565-2-1.mov

Ik heb even getwijfeld. Om toch maar weer over Trump te beginnen. De bestorming van het Capitool was een haast onvermijdelijke apotheose van een gênant presidentschap. Maar hoe erg Donnie het ook vindt; hij is toch een enorme loser geworden. Het is meer dan een eeuw geleden dat een zittende president de verkiezingen en meerderheid in de Senaat én het Congres verliest. Sucker!

Maar op de dag dat de YMCA en andere mafketels doordraaiden, was er nog een nieuwsbericht: Ellemieke Vermolen en Sergio Hermans gaan scheiden! Hij is een gelouterde topkok en Ellemieke is… Ja, wat is zij eigenlijk? Ze heeft lang geleden wat treurige programma’s gepresenteerd bij SBS, zoals de 25 en Shownieuws. Op Wikipedia staat dat ze ook model is geweest. Dat is waarschijnlijk in haar pubertijd geweest, want er is niks modellerigs meer te bekennen. Maar goed, ze gaan scheiden. Ik dacht meteen: who the fuck cares? Maar blijkbaar is het interessant, want al die broeierige roddelrubrieken op TV openden ermee. Ik was telkens net te laat met wegzappen.

Er zijn dus veel mensen die dit belangrijk vinden. Ik mag toch hopen dat die niet deze column lezen, want ik snap er niks van. Lullig voor die Sergio en Ellemieke, maar shit happens. Net als bij die andere 30.000 stelletjes in 2020. Het is zoals Kluun gisteren in de krant zei: ‘kinderen hebben meer aan een goede scheiding dan aan een slecht huwelijk’. Het is makkelijk om je ouders achteraf de maat te nemen. Vaak is het moeilijk om hun schoenen aan te trekken en met hen mee te voelen. Dat komt vaak pas veel later. Als je zelf ouder bent (geworden) en alle verbanden beter doorziet en begrijpt.

Toch ga ik even verder in ons menselijk gedrag roeren. Waarom vinden we al die intieme details  tussen twee ‘bekende’ mensen interessant? Waarom kijken we naar Chateau Kwijland? Wie is er in godsnaam gefascineerd door Utopia en nu weer door Big Brother? Waarom gniffelen wij als de Molletjes worden afgeperst door een vilein ex-wippertje of Marco de Waarheid niet wil vertellen? Waarom kijken er meer dan 1.000.000 mensen naar een filmpje waarin André Hazes jr. weer een MILF te huwelijk vraagt? WHY?

Ik denk dat we stiekem blij zijn met andermans ellende. ‘Lekker pûh’. Dat BN-ers dezelfde shit hebben als wijzelf. Het kan ook afgunst zijn, een typische Nederlandse eigenschap. ‘Al ben je nog zo rijk, lekker wel hetzelfde gezeik’. Het is onze calvinistische inborst, die graag iedereen klein en met beide beentjes op de grond houdt. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Niet voor niets is er in het Spaans geen vergelijkbare uitdrukking. Daar gebruiken ze liever mooie gezegdes als: ‘vivieron felices y comieron perdices’ (ze leefden gelukkig en aten patrijs).

Stel nou dat ik deze column wekelijks zou gebruiken om als een soort Kwalbert Verlinde allerlei sappige en onthullende details over mijn lezers te verklappen. Dat vriendje G. telkens dezelfde blouse als ik aantrekt tijdens etentjes. Dat amigo R. grote sigaren rookt om achter de rookwolken zijn gigantische drankglazen te verbergen. Dat ik een zus heb die ook nu weer bij de comments een sneer gaat maken. Dat ik soms uit de polder een appje krijg waar de column blijft, omdat hij moet kakken op zondagmorgen. Dat oud-klasgenoten zich soms kapot ergeren aan mijn linkse gelul, maar zich dan even gedeisd houden.

Maar we gaan niet aan naming en shaming doen. Mijn zondagse gepruttel geeft vaak een inkijkje in mijn privé-leven en dat is mijn eigen keuze. Jullie mogen dan even gluren bij de buren. Of meteen wegklikken, ook goed. Ik betrek weleens één van jullie erbij, maar ben er wel heel voorzichtig mee. Daarom ben ik zo verbaasd over de doorlopende inbreuk op de privacy van bekende mensen. Wie geeft Bridget bij RTL Boulevard het recht om te insinueren dat Eva Jinek weer zwanger is? Hoe durfde Geen Stijl ooit dat filmpje van Patricia Paay online te zetten? Natuurlijk zijn er ook BN-ers die zelf alles doen voor aandacht (Gordon-Nicky Tutorials-Patty Brard), maar dat betekent toch niet dat alles-altijd-overal geoorloofd is?

Ik ga volgende week over mezelf één privé-filmpje prijsgeven, die wellicht interessant is in de categorie Gluren bij de Buren. Maar dan blijft het wel onder ons hè?

Ik ga het nieuwe jaar beginnen door wat oude irritaties van 2020 van mij af te schrijven. Dus als je behoefte hebt aan iets vrolijks; naar links swipen en snel door…….. Ik moet dit even kwijt voor een frisse start. Deze column dient vandaag als een soort vuilniswagen die de laatste rommel van 2020 meeneemt uit het zicht. Het ligt dan nog wel ergens te stinken of de ozonlaag te verkloten, maar niet meer in mijn beeld.

Elke keer als ik mijn hoofd stoot aan onzinnige regeltjes of irritant bureaucratisch gezeur gaat mijn bloeddruk omhoog en mijn beschavingsniveau omlaag. Altijd al zo geweest. Iets met gezag/autoriteit/probleem..  Verplicht je mij tot het wekelijks rapporteren van nutteloze zeikdetails dan manipuleer ik de Excell-sheet net zo lang totdat eruit komt wat jij graag wilt zien. Elke week. Pas na 1 jaar kwam een interne controller erachter dat ik gebakken lucht had aangeleverd. Hij vond mijn antwoord ‘en daar kom je nu pas achter?’ niet grappig..

Als je zelfstandig ondernemer bent kun je je bedrijf zelf inrichten. Er is bij mij 1 slogan die alles bepaalt: KISS ME NOW! KISS staat voor Keep It Short & Simple> zorg dat iedereen het snapt. ME is Meest Efficiënt> dus ook , levert het wat op? en NOW is> Nu Onmiddellijk Waarmaken. Dat laatste wordt vaak vergeten; het z.s.m. uitvoeren van je keuze (de executie van je strategie) bepaalt voor 85% je succes. Er zijn talloze ingewikkelde managementstijlen (LEAN, SCRUM, AGILE, S.L.I.M.) waar heel veel mensen geld mee verdienen. Maar ook dat kost overal tijd en geld. En het is zelden echt KISS ME NOW.

Vooral overheidsinstellingen en grote bedrijven doen eerder aan ‘Fuck You Later’ dan ‘Kiss Me Now’. De belastingdienst, het UWV, Sociale Dienst, CIJB, Ryanair, Ikea, Interpolis enz. enz. En wat hebben ze naast ‘Fuck you Later’ gemeen met elkaar? De kleur blauw. Dat is geen toeval. Blauw staat voor afstandelijk, klinisch, emotieloos. Weet je ook meteen waarom ik niet bij de Appie H. kom. En het heet niet voor niets kille blauwe ogen. Die kijken dwars door je heen, zien je soms helemaal niet staan. Dezelfde harde blik die ik krijg bij regeltjes, bureaucratie en traagheid.

De belastingdienst kloot met toeslagen, het UWV levert giga-bergen administratie op, de Sociale Dienst trekt het boodschappenmandje van je moeder af van je uitkering, het CIJB verhoogt een bekeuring van €21 met € 9,= administratiekosten. Ik zal een voorbeeld geven: twee maanden geleden heb ik per ongeluk teveel loonbelasting betaald. Jaja ik weet het, maar ik zeg toch per ongeluk? Na 2 maanden kreeg ik per post (..) een brief dat ze niet weten op welke rekening ze het geld moeten terug storten. WAT DENK JE ZELF? Op dezelfde f.cking rekening waarmee ik al jaren een tonnetje per jaar aan jullie overmaak, eikels. Hoe moeilijk kan het zijn?

Of ik zo vriendelijk wil zijn om dat nu digitaal door te geven, want het kan niet meer worden terug gemeld per post. En of ik dan maar een nieuwe account wil aanmaken op hun zakelijke portal. Daar moet ik wel E-herkenning voor aanvragen. Kost € 84,= per jaar. Daarna moet er ook een fysieke afspraak gemaakt in een tijdsblok van 6 uur, zodat een ingehuurde koekenbakker mijn paspoort kan controleren met de aanvraag. En dan kan ik twee weken later de aanvraag voor terugstorting alsnog digitaal gaan doen. Dat krijg ik het twee-drie weken later wel overgemaakt. WTF! Het is teveel geld om te laten lopen, maar mijn cardioloog adviseert nu wel pilletjes onder de tong.

Ik overdrijf niet als ik stel dat ik zakelijk gemiddeld 10 – 14 uur per week bezig ben met bureaucratisch geneuzel. Zowel bij de overheid als bij mijn salarisverwerker, mijn ziekteverzuimverzekeraar of mijn bank. En je kunt het niet negeren, want het komt anders telkens terug in een 2^e golf of 3^e golf. Net als… Zou er een vaccin ontwikkeld kunnen worden tegen onzinnige regeltjes? Klusje voor Trump?

Misschien heb ik bij sommige lezers een verkeerde indruk gewekt met de titel. En dan met name diegenen die weleens met mij door nachtelijk Barcelona hebben gedwaald. Vroeger, toen dat nog kon..

Maar denk positief: good times are coming back. 2021 is begonnen! De vuilniswagen is leeg.

Omdat ik zelf geen autobiografische terugblik van dit ellendige jaar wenste, heb ik Barry gevraagd om zijn jaar met ons te delen. Barry is de obese hond van Erik (toeslagen-ambtenaar bij de belastingdienst) en Wilma (thuiszorgmedewerkster) en woont in de Vinex-wijk Nieuw Geluk in Amersfoort. De kinderen Dave en Larissa wonen en studeren aan de Katholieke Universiteit Tilburg, de KUT.

Januari:

Godverdomme wat een teringherrie weer. Ik eet nog liever die Frolic Light Meuk dan nog een dag dat vuurwerk. Ik herken mijn baasje Erik niet eens, met die wilde blik, een sigaar in zijn muil en een pakket vuurpijlen die ik niet uit de verpakking gekauwd kreeg. Ik schijt de eerste week de hal wel vol, durf echt niet naar buiten.

Februari:

Holymoly, de buren hebben een nieuwe teef! Ze heet Chanelle en is een Labradoodle met van die droomogen. Ze laat overal aan zich ruiken zonder gegrom, NICE! Ik denk dat ik toch wat minder ga schooien en die rotbrokken maar opeet. Valt me ook op dat Dave ineens in het weekend met me wil wandelen. Ik lig normaal tot 13.00 uur heerlijk te ruften op de kamer van die luiwammes, maar nu staat hij vanaf 09.00 uur achter de luxaflex te kijken of ‘t buurmeisje al met Chanelle gaat struinen.

Maart:

Jezus, wat gebeurt er? Iedereen is de godganse dag thuis! De sfeer is om te snijden, Erik fietst niet meer met zijn broodtrommel de straat uit, Wilma gaat met een Space-masker in de Toyota Starslet hooguit een uurtje weg. Elke keer komen er 3 mensen op TV, waarvan die dame in het midden last heeft van spastische trekjes. Ze krabbelt als een kat, en als ik dan grom krijg ik een knal voor mijn kop!

April:

Ik ben kapot! Iedere debiel in dit huis gaat 5 keer per dag met mij buiten lopen. LAAT ME MET RUST! Ik mag ook niet meer aan Chanelle ruiken, want ineens blijft iedereen ver uit elkaar staan. Zou er iets gebeurd zijn? Laat het dan snel over zijn…

Mei:

Zeg, kunnen die rotkids niet weer opzouten naar hun andere hok? Het wordt er niet gezelliger op hier. Ook omdat Erik allemaal klusjes in de tuin doet, terwijl hij superonhandig is en alleen maar vloekt. Ik heb een geheim gat in de heg gemaakt, dan kan ik 4 keer per dag aan Chanelle ruiken. Schrale troost…

Juni:

Nog een maand en dat gaat het zooitje met dat huis op wielen gelukkig een hele maand op vakantie. Kan ik lekker uitrusten bij pension Heppie Dog en krijg ik lekker fout vet eten, honden-McDonalds. Nou al zin in, ook even andere teefjes zien dan Chanelle, hautaine bitch is het aan het worden.

Juli:

OMG, ze gaan niet! Vakantie afgezegd. Wie is die Corona die mijn hele hondenleven verkloot?  

Augustus:

Ben ik 6 kilo afgevallen, gaat Chanelle ineens vreemd, met die lelijke Pitbull Justin van de overkant. Ik moet ineens aan Joe Jackson denken: ‘Is she really going out with him?’ De volgende keer als ik Justin tegenkom ga ik jankend over de grond rollen. Dan wordt hij met zo’n traliebusje afgevoerd en zien we hem nooit terug. Net zoals ik deed bij zijn broertje Kevin.

September:

Ik denk dat Erik op zijn werk iets heel fouts heeft gedaan, want hij is poepnerveus de laatste tijd. Iets met kinderen en iets met …-slag, weet het niet precies. Wilma schreeuwt veel tegen hem, lekker sfeertje hier.  

Oktober:

Niemand kijkt meer naar mij om, 2 kilo aangekomen. Geen bot op Dierendag, niks. Egoïsten, alleen met zichzelf en die eikel Corona bezig. Chanelle zwanger van die patser….

November:

Okay, ik weet dat ik veel scheten laat, maar om dan allemaal met een masker te gaan lopen is zwaar overdreven. Ik stink al jaren! Erik blijft ineens 10 dagen op zolder, mag niet beneden komen. Pikstraf denk ik, maar waarom weet ik niet.

December:

Erik weer beneden, maar hij mocht dit jaar geen vuurwerk meer kopen van Wilma. Is ook lang geleden dat het knalde tussen die twee haha, troosteloos sexleven. En Chanelle wordt alleenstaande moeder, Justin verhuist naar Urk, in quarantaine met de rest van zijn aso-familie. Opgeruimd staat netjes!

Ik kan niet wachten op 2021. Kids oprotten, Erik gewoon werken, Chanelle weer de loopse teef van vroeger. En die gast Corona lekker opzouten naar China of zo. WOEFFFFF!