En hups, weer een Covid-weekje voorbij. Natuurlijk was de persconferentie dinsdag een hard gelag, vooral voor goedwerkende horecaondernemers. Maar de cijfers liegen niet; we gaan gierend onderuit in Nederland en zijn bijna de Corona-kampioen van Europa. Wel een bedenkelijke titel voor een arrogant land dat vaak anderen de les leest. Misschien een tijdje wat bescheidener zijn is wel op zijn plaats.

Vroeger, toen Corona nog een hip zomerbiertje was met een schijfje limoen erin gefrot, ging ik trouw op zondagmorgen, na het posten van mijn column, de voorgaande week bijwerken en de volgende week voorbereiden. Gaf me altijd rust, ook al klotste er nog veel achterstand tegen de plinten. De laatste maanden doe ik het maar sporadisch, want het adagium is: same shit, different week.

Ik weet dat op zondagavond de eerste Corona-ziekmeldingen binnen gaan komen (“de zus van de neef van mijn broer heeft Corona en die heb ik woensdag gezien en nu hoest ik nogal”), dat er dinsdag een paar opdrachtgevers gaan bellen hoe het nu verder moet.., dat ik donderdag een uurtje of 4 met de ARBO-dienst en het UWV aan het bellen ben i.v.m. de langdurig zieken en dat ik op vrijdag voor de 3^e keer een nieuw vervangingsrooster maak voor de week erna. Allemaal hartstikke kopieer- en voorspelbaar.

Ik wil zakelijk niet klagen, want we komen er nog steeds doorheen en de personeels-perikelen zijn er altijd al geweest. Het hoort bij ons vak en ik prijs me gelukkig met het overgrote deel van de medewerkers die meedenken, zich thuis dood vervelen en liever willen werken. Maar het werkt in menig bedrijf hetzelfde als met de aanpak van de Corona-crisis: het is een kleine minderheid die alles verpest. Mensen die geen rekening houden met anderen, alleen maar egocentrisch denken en bij elke gemaakte afspraak een vraagteken zetten of het botweg niet doen. We hebben er best veel van in Nederland.

Mijn grootste gevaar op dit moment is dat alles saai wordt. Voorspelbaar, eentonig, blasé. Ik mis de kick van het onverwachtse, ik mis de uitdaging om iets nieuws of iets anders te doen. Natuurlijk zijn we druk bezig om zakelijk dingen aan te passen om straks zonder overheidssteun nog een fatsoenlijk businessmodel neer te zetten. Dat gaat ook wel lukken, want we zijn nog een jong en flexibel bedrijf met nauwelijks overheadkosten. Maar ik ben in elk bedrijf altijd bezig geweest met groei en nooit met krimp. Met opbouwen in plaats van consolideren.  En als de groei eruit was, ging er meestal een strik omheen of nam ik afscheid. Ik ben niet zo goed in het beheren of op de winkel passen.

Ik besef me ook dat ik eigenlijk niks te klagen hebben. Dat het een soort luxe is om in Corona-tijd je leven als saai te bestempelen. Marion en ik werken allebei veel en verdienen uitstekend, hebben privé lage kosten, zeker nu de twee dochters uitgestudeerd zijn. We zijn wel een beetje uitgeklust in Duitsland en de To-Do list van Rosamar kan prima een jaartje wachten. De afgelopen weken kon ik nog een beetje kwijt mijn ei kwijt met de verkoop van twee auto’s en het zoeken van een jongere PC Hooft-tractor. Maar die staat nu te shinen op de oprit en daarmee is dat tijdverdrijf ook afgerond.

We missen vooral onze weekendjes naar Spanje. Een paar dagen de accu opladen in een andere omgeving, hapje-drankje met vrienden, lunchen op het strand, slenteren door Barcelona. We voelen ons een beetje als die tuinlampjes op zonne-energie van Ikea: als ze geen zonlicht krijgen, laden ze niet genoeg op. Dan schijnen ze lafjes een half uurtje in het donker en gaan ze uit. Zo slepen wij ons door de week, op weg naar vrijdag. Om dan met een afgeladen boodschappenkar aan het weekend te beginnen. Dat bestaat uit potje golfen, beetje koken en I-Padden. Boring…

Nu ik het zo terug lees, word ik er zelf depri van. Saai verhaal, zonder humor, jankerig. Het zijn niet de symptomen van COVID-19, maar die van de ziekte van YOGO-57. Die symptomen worden alleen maar erger. Tenzij je je niet aan de regels houdt. Maar ja, dan komen we niet van Corona af. Dan toch maar weer een saaie week..

Ooit heb ik deze website YOGO genoemd: You Only Get Older. Het was toen vooral bedoeld als grappige tegenhanger van YOLO. Maar dat grappige gaat er wel een beetje af, als je steeds vaker wordt geconfronteerd met de grenzen van je fysieke en geestelijke fitheid. Zelfs zonder Corona (al drie keer negatief getest!) kijk ik ’s avonds als een uitgeputte kasteelheer uit over steeds grotere wallen.

Terwijl ik toch met vlag en wimpel door de uitgebreide medische keuring gekomen ben voor een nieuwe levensverzekering. Afgesloten als veiligheidje voor Marion, mocht ik plotseling omvallen. Echt voorbereid kwam ik niet bij de keuringsarts aan, want ik was de afspraak bijna vergeten en had in de haast ook mijn sportkleding voor de fietstest vergeten. En dus zat ik in overhemd, sokken en onderbroek de hele Alpe d’Huez omhoog te rammen. Ik kreeg ook het plasflesje met moeite vol gedruppeld, want ik was na binnenkomst eerst naar de WC gerend omdat mijn blaas op springen stond. Ik kreeg bijna een liesbreuk van het ge-pers in dat Tupperware-potje .

Maar met de uitslag kan ik prima leven, ook al zijn de slijtagesporen zichtbaar in de grafieken. Het cholesterol zat nog net in het groene vakje tegen het oranje aan te prikken, hartslag en bloeddruk waren prima, fitheid iets boven het gemiddelde, bloed- en urinewaardes normaal. Maar de slotregel van de keuringsarts was: Algemene indruk van cliënt: stevige bouw, stevige benen, wel wat overgewicht maar niet adipeus ook gespierd!. HAHAHAHA!!! Adipeus staat voor overtollig buikvet. Als ik naar beneden kijk, trek in een heel andere conclusie, maar ik ben geen arts hè? En het scheelt een beetje in de maandpremie..

Omdat bij een gespierd lichaam ook een dito kapsel hoort, besloot ik de Duitse dorpskapper weer eens te bezoeken. Tot een half jaartje terug deed de Turkse knipper dat voor € 10,= in tien minuten, maar tijden veranderen. De shampoo-beurt was nieuw en verplicht, terwijl mijn mondkapje zoek raakte in de kappersschort. De jonge Syrische kapper sprak moeizaam Engels en misschien dat het daarom verkeerd uitpakte. Bovenop mijn knar is een soort platform ontstaan waar je champignons kunt kweken. Het lijkt nog het meest op een Japans theehuis met gestucte grijzen zijmuren. En dat voor maar liefst € 17,50!

Je hoeft je overigens geen zorgen te maken of dat Hiroshima-kapsel mijn eigenwaarde aantast. De meeste mannen van mijn leeftijd hebben in dat potje een onuitputtelijke laag zitten. Waar we altijd gebruik van kunnen maken, ook al richt de tand des tijds onherstelbare schade aan. We blijven onszelf woest aantrekkelijk vinden, houden even onze buik in als de omgeving daartoe aanleiding geeft en investeren in fake-onderzoeken waaruit blijkt dat vrouwen een bierbuik aantrekkelijk vinden. Met andere woorden: een biervat in plaats van een six-pack. Zelfs onze nieuwe nationale knuffelbeer Gommers meet zich een hipper kapsel aan en gaat volledig los op zijn nieuwe Instragram-account na wat opbeurende woorden van Famke Louise.

Het is niet eens ijdelheid wat ons mannen drijft, maar een ruime mate van zelfvertrouwen. De vraag ‘hoe vind je dat dit mij staat?’ komt niet eens bij ons op. Laat staan een eerlijk antwoord als het nergens op lijkt. Dat is echt relationele Harikiri, die je nog jaren achtervolgt. Wij kijken niet naar knappere mannen, maar juist naar de lelijkere. En werken daarmee onbewust onze twijfels weg. Een kalende haardos wordt dan een mariniers-look en wallen onder de ogen bakens van levensintensiteit. En een dikke bierbuik is zelden adipeus. Eerder amoureus.    

Heb je trouwens die lelijke Natnekken al herkend op onderstaande foto? Toppertjes ook allemaal, he? Niet één kijkt goed uit zijn ogen. Het zijn 10 van de 13 verdachten die van plan waren de gouverneur van Michigan te ontvoeren en om te brengen. Allemaal zijn ze lid van de Proudboys, die zo lekker opgejut worden door Trump. Met opmerkingen als “Free Michigan” en “Stand Back and Stand By”. Amerika is moreel failliet, ongeacht wie de verkiezingen wint. Laten we hopen dat Biden wint, onverwachts overlijdt aan een tongzoen van Poetin en dan running mate Kamala Harris president wordt. Ze heeft als enige aan de Amerikaanse politieke top Balls and Brains.

Het wordt een naar najaar, want de boel gaat weer verder op slot. Ik verlang naar Spaanse zon…

Voor mensen met een optimistische kijk op het leven, begon de week bar slecht. Rutte kondigde aan dat de dwangbuis weer moest worden aangetrokken, Biden en Trump maakten elkaar af in een nooit eerder vertoond partijtje bekvechten en de herfst besloot zich bijtijds aan te sluiten bij de misère. Het enige lichtpuntje was misschien het aanstaande einde van Chateau Kwijland. Ik kan in ieder geval niet wachten dat het nichterige toneelspel van die engerd van de TV verdwijnt.

Om mij heen merk ik dat mensen vooral last krijgen van het gebrek aan perspectief. De meeste rationeel denkende mensen snappen wel dat een hernieuwde LockDown wellicht noodzakelijk is om erger te voorkomen, maar het gemis van leuke dingen die het leven kleur geven, begint op te breken. De weekendtrips zijn niet meer geboekt, het verlanglijstje van Netflix is afgewerkt, de tuin staat al in winterstand, alle creatieve kookinspiratie is opgebrand en de winterkleding hangt al keurig op kleur in de kast. En als je allebei uit grote gezinnen komt, is de beperking om maximaal drie mensen thuis uit te nodigen, ook link voor de verhoudingen. Voordat je het weet, zit je in het TV-format Het Familiediner.

En dus gingen Marion en ik gisteren troostkopen. Koopgedrag om weer een gemist weekend naar Spanje te compenseren. Op zoek naar een nieuwe buitenlamp (want het wordt alweer zo vroeg donker..), winterviolen (het woord alleen al..) en een vijverbarrière om die motherfuckende reigers tegen te houden die onze lieve jonge visjes willen prikken aan hun Allah Akhbar-snavel. Ik kan toch niet de hele dag met een luchtbuks vanuit de serre op de loer blijven liggen? Ik heb een stroomdraadje gespannen, precies op de hoogte van de reigers-ballen. Benieuwd hoe dat uitpakt…  

Nijmegen was getroffen door een verkeersinfarct, omdat de Waalbrug weer eens was afgesloten. Door een toeval kwamen we daardoor langs de luxe Horeca-groothandel Hanos. Als je elkaar al wat langer kent, is een zijwaartse blik vaak genoeg om te weten wat er van je wordt verlangd. Via de middenberm en boos toeterende Honda Civics vermijdend kwamen we op het parkeerterrein uit. Likkebaardend kwamen we een half uurtje later naar buiten, met 24 kakelverse Zeeuwse oesters (Fine Claire no3 voor de kenners), een blok verse ganzenlever, twee kreeften en een doos nieuwe Champagneglazen. Troostvoer.

Voordat we eraan konden beginnen, moesten er ook nog waterplantjes gekocht worden om de tere vislijfjes wat meer bescherming tegen die vijverterroristen te bieden. Daarvoor gingen we naar de Intratuin, een soort Ikea voor buiten. Met dezelfde hufterige, verplichte looproute en absurde prijzen voor vooral overbodige tuinmeuk. Maar ook zonder fatsoenlijke waterplanten, want “die komen pas weer over twee weken Meneer.” Op mijn vraag waarom het dan een tuincentrum heette, kreeg ik geen antwoord.

Maar ik wil, hier en nu, een duidelijke waarschuwing geven aan mijn mannelijke lezers: PAS OP! HET IS ALWEER BEGONNEN! ALARM FASE 1! De hele godverlaten Intratuin stond in de steigers om omgebouwd te worden tot één exorbitant KERST-circus. Meer dan de helft van de stellages stonden al vol met de jaarlijkse prullaria aan zingende rendieren, trompetterende engelen, vliegende arrensledes en op het Corona-virus lijkende kerststerren met Gordon-achtige kerstballen. De inkopers van Intratuin hebben 4 maanden geleden gejuicht bij de aankondiging van de 2^e golf en hebben meteen massaal China, Taiwan en India leeggekocht. Want ze wisten het 100% zeker: als compensatie voor alle ellende wordt elk huis dit jaar volgestouwd met nutteloze rommel.

Dus zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb: Vanaf de herfstvakantie worden jullie allemaal, met subtiele smoesjes, meegelokt naar prutsparadijzen als Intratuin en Blokker. Om honderden euro’s later de kofferbak vol te douwen met LED-roze kerstballen in Chateau-stijl, een kerstboom van Taiwanees Slingerboshout en een 50 meter-lichtstring die de poolkap nog een meter laat smelten. Die in januari allemaal op zolder komen te liggen. Naast de edities 2005-2019.

Omdat mijn geduld opraakte, gaf ik Marion een luide subtiele hint: “zullen we naar de kassa gaan of wil je nog een blauw luik?”. Ze had i.v.m. een vervelende ingreep één oog potdicht zitten. Om mij heen doken angstige mensen snel in de gangpaden. In no time waren we buiten en konden we op huis aan om onszelf gastronomisch te verwennen. Zo werd het toch een mooi weekend.    

Sorry dat ik wat aan de late kant ben vanochtend. Ik heb er een klusje bij en dat is vooral veel avond- en nachtwerk. Toch weer even wennen, want de onregelmatige horecajaren liggen alweer decennia achter mij. Tegenwoordig lig ik al op bed voordat Jinek begint.

Ik had het in de drukte niet meegekregen, maar woensdagavond zat ik met mijn meiden te eten en zij gingen helemaal stuk over het optreden van Famke Louis bij Jinek. Ik had die naam wel eens gehoord, maar had geen idee of het een soapsterretje uit GTST, een Jan Smit-zangeresje of een wauwelend fotomodelletje was. Maar Famke bleek een influencer en rapper te zijn met 1 miljoen volgers. Aangezien ik ouwerwets op Smoelenboek zit en niet op Instagram en Tok Tok, had ik nog niets meegekregen van haar belangrijke rol in onze maatschappij.

Mijn meiden lieten haar optreden zien en eerlijk is eerlijk: ik heb zelden iemand zo compleet zien falen als Famke. Ik kreeg er een Karremans-gevoel bij en lag in een deuk over zoveel domheid. Totdat je je realiseert dat ze 1 miljoen fans heeft, die waarschijnlijk kritiekloos haar statements overnemen. Dat had die Gommers wel goed in de gaten, want die bleef als enige aan tafel proberen om haar niet kwijt te raken. Intelligente kerel. Mag van mij premier worden.

Al haar mede-BNers van #ikdoenietmeermee hadden al schijterig hun keutel ingetrokken. Geschrokken van alle commotie kregen ze in de gaten dat ze zich als makke en domme schapen voor het karretje van Raspoetin Willem Engerd van actiegroep Viruswaanzin hadden laten spannen. En dus besloot Famke woensdagavond, 24 uur na haar fatale optreden, een Mea Culpa te plaatsen op Social Media. (https://www.gids.tv/artikel/10598/famke-louise-betuigt-spijt-voor-social-media-actie-en-doet-een-stap-achteruit ). Dat vond ik best knap van het grietje, die moederziel alleen de hele strontkar over zich heen had gekregen. Ook ging ze op zoek naar een bijzonder en inspirerend iemand die haar kan educaten.

Na een nachtje slapen besloot ik donderdag het volgende appje naar Famke te sturen: “Yo mOpp, mattie F. hiero. Helpen met je madezooi en weg bij alle Maffos? BT4Y”  Binnen 1 minuut kreeg ik een reactie: “WTF Bro, ben je Daap of Real? iig ASAP hulp nodig”. Ik heb haar daarna gewoon gebeld, met een telefoon! En uitgelegd dat ik in een totaal andere wereld leef, met een andere realiteit en waarheid. En dat ik ook veel volgers heb, wel 300! En dus prima in staat ben om haar te educaten i.v.m. al mijn ervaring met mijn dochters en 50 vrouwelijke medewerkers. Weliswaar weinig succesvol, maar wel streetwise. Ze ging overstag en gisteren ben ik dus in haar wereld gestapt.

Als je op je 57^e denkt alles al een keer meegemaakt te hebben, is het educaten van Famke een louterende ervaring. Haar eerste vraag (‘waar ging het mis?’) gaf de complexiteit al aan. Ze liet me haar Insta-account met alle comments na haar optreden bij Jinek lezen. In haar wereld had ze zich prima geweerd, goed haar punt weten te maken en was ze een heldin. ‘Waarom word ik dan tot mijn enkels afgefakkeld?’, vroeg ze me. Ik legde uit dat als je in Nederland afwijkt van de doorsnee BMM (Blanke Mannen Mening), je op het schavot gaat. Vraag maar aan Akwasi, Halsema, Grapperhaus. Het komt waarschijnlijk, legde ik Famke uit, door onze protestante/calvinistische roots. Alles wat afwijkt wordt in conservatieve kerkkringen als zondig en slecht gezien. Niks tolerant, gewoon hel en verdoemenis, overgoten met een modern sausje hufterigheid.

“En nu?”, vroeg Famke. “Je hebt een goede stap gezet. Eerst stilzitten als je geschoren wordt”, zei mattie F. wijs. Famke zei dat ze altijd geschoren was, maar die opmerking heb ik gezien het leeftijdsverschil maar even genegeerd. Wel vroeg ik of er wat te doen was aan de combinatie van dikke eendenlippen en zuur kijken, omdat dat op TV nogal dombo over kwam. Met een selfie keek ze naar haar eigen reactie en snapte de boodschap. Toch een slimme, straatwijze meid. Ze komt er straks beter uit. En dan gaat haar business-modelletje als influencer weer op volle toeren draaien.

Als je jong bent, doe je soms domme dingen. Dat deden wij ook, lang geleden. Alleen was er geen exposure. Nu word je keihard aangepakt. Het is geen fijne tijd om nu op te groeien.

Ik heb een bekentenis te doen. Met een laagje schuld eromheen geplamuurd. Omdat ik een puberale actie heb uitgehaald, die niet past bij een gezette 50+er. Ik heb zelfs getwijfeld om het via dit platform te melden. Je wordt namelijk voor minder aan de schandpaal genageld tegenwoordig.

Laat ik de casus voorzichtig opbouwen, want het is complexe materie. Na jaren van rekken en uitstellen heb ik anderhalf jaar geleden een jongere Zafira gekocht voor Spanje. Onze ouwe trouwe Zaffi gaat, na 10 jaar dienst als de Hoer van het Parcours, vutten in Gambia en wordt de familietaxi van Ibrahim. Eerst heeft Marion nog een jaartje in de nieuwe Zaffi met Duitse kenteken getuft, maar eind maart zou hij verhuizen en de Spaanse nationaliteit aannemen. Een zonnig vooruitzicht, totdat Corona uitbrak..

Met 4 maanden vertraging sjeesden we begin juli in één streep naar Spanje met onze 7 persoons “iedereen mag hem gebruiken”-Zaf. We parkeerden haar op de uitgestrekte toendra achter het huis van onze vrienden Gerard & Lenny en stopten de nummerplaten KLE-FZ4 stiekem in onze handbagage mee terug naar die Heimat. De volgende dag regelde ik de afmelding bij het Strasse Verkehrsamt in Kleve, leverde de platen in en kreeg een uitvoerverklaring voor de Spaanse verkeersdienst Tránsito. Tot dan toe ‘todo perfecto.’

Een paar weken later reed ik naar het regionale Spaanse keuringsstation om de eerste afspraak te maken in een kettingreeks van bureaucratische formaliteiten. Mijn vraag wanneer de afspraak kon plaatsvinden, leverde een scheef opgetrokken wenkbrauw bij de baliejuf, die verdacht veel leek op Mrs. Slocombe van ‘Are you being served?’. Haar antwoord was ontluisterend, ik was begin 2021 aan de beurt, omdat er door Corona zo veel achterstand bij de normale Spaanse keuringen was opgelopen dat los Extranjeros (de buitenlanders) maar moesten wachten. Wat ik ook probeerde: het bleef ‘NO!’

Met alle papieren meldde ik me weer in Duitsland om dan maar opnieuw een Duits kenteken te gaan halen, tot na de Spaanse vertraging. Maar de (Duitse) tweelingzus van Mrs. Slocombe had ook slecht nieuws: de Duitse keuring was ondertussen verlopen en dus kreeg ik geen kenteken: “nur mit ein Tüv-geprüfte Aussage herr van Zomeren”! Dat Zaffi in Spanje stond, dat de keuring daar ook niet kon, dat ik dus niet naar de Tüv kon, het was Frau Miesepeter scheiss egal.. Dan moest ik hem maar met een trailer ophalen. Alsof ik niets beters te doen heb. Zaffi was statenloos…

En toen ontstond het wilde plan waar ik me een beetje voor schaam. Marion wilde er niets van weten, maar ik wilde een gewaagde truc uit halen: met een nep Duits kenteken in één streep van de Spaanse toendra via Frankrijk, Luxemburg en België naar huis kachelen. Die nummerplaten had ik toevallig nog in huis, maar daarover wens ik geen uitleg te geven. Is ondertussen ook verjaard denk ik. Één vriend bood zich spontaan aan mee te gaan, zodat mij een gênant belrondje bespaard bleef. Vrijdag morgen samen erheen gevlogen, zondagmorgen om 06.00 uur teruggereden.

Er was maar één billenknijp-momentje. De grenscontroles tussen Spanje en Frankrijk zijn wel weg, maar la Police staat nu meestal vlak na de Péage en deze keer ook. Omdat aanvallen soms de beste verdediging is, besloot ik zelf naar ze toe te rijden en in vloeiend Frans te vragen of ik moest wachten of door mocht rijden. “Continuez-vous!” was best een fijn antwoord. Ik heb daarna onderweg nog serieus overwogen om keihard voorbij alle flitspalen te racen, omdat de bonnen ivm het nep-kenteken niet zullen aankomen. Toch maar niet gedaan..

12,5 uur later waren we in Eindhoven.. En een uurtje later stond Zaffi al (zonder de illegale platen) voor de poorten van het TüV-keuringsstation in Kleve. Want de volgende ochtend had ik om 8.00 uur de keuringsafspraak gemaakt. 27 uur nadat we uit Spanje waren vertrokken had ik de keuring achter de rug én mijn oude kenteken KLE-FZ4 terug. Dat laatste vond Duitse mrs Slocombe wel een brutale eis, maar we blijven Hollanders hè? Volgende week gaat Zaffi in de verkoop, snel gevolgd door mijn oververmoeide ouwe Touareg, die de keuring ternauwernood heeft overleefd en met 350.000 km op de teller waarschijnlijk naar het Oostblok verhuisd.

Dus als iemand nog een auto zoekt, ze zijn allebei officieel gekeurd en volkomen legaal. Van een oud mannetje geweest.. Ik help je wel de invoer te regelen, wees niet bezorgd. Vaak ben je te bang.

Wat een opluchting. Geslaagd. Met vlag en wimpel. Nog net niet cum laude, maar het schuurde er tegenaan. Ik hoor nu tot het selecte clubje van 350.000 Illuminati. Allemaal lotgenoten die dezelfde marteling ondergingen, afgezien hebben en met klotsende oksels aan het examen begonnen. Maar allen nu in het bezit van het hoogst haalbare: Het Golf Vaardigheid Bewijs!

Als je nu besmuikt zit te lachen, snap je de ernst en de noodzaak niet. Al 10 jaar beweeg ik me als een lomp illegaal wild zwijn op de Golfbaan, zonder de finesse en noodzakelijke etiquette te kennen. Ik was een regelrechte schande voor deze nobele sport. Een patjakker, een tokkie, een pauper. Natuurlijk had ik als Nouveau Riche alle materialen aangeschaft: de stokken, de golfrollator, de OJ Simpson-handschoen, de kakkineuze schoenen. Maar toch was ik door mijn ongeciviliseerde gedrag van grote afstand te herkennen. En te horen…

Want, net zoals al 45 jaar op de tennisbaan, kan ik er met sporten slecht tegen als iets niet helemaal lukt. Dan vloek ik als een bootwerker of sla een racket of golfclub kapot. Ook een struikje wat iets te dicht in de buurt staat en mijn slag belemmert, blijft als een napalm-stompje over, na mijn wraak. Vriendje Gerard ligt met tennissen regelmatig aan de andere kant van het net in een deuk. Marion vindt het met golfen meestal minder prettig, maar is er wel beter door gaan spelen. Als je je in het golfspel leert afsluiten voor storende elementen, maak je sprongen vooruit. Graag gedaan, Marion!

Met veel bluf heb ik jarenlang het gemis van het GVB omzeild. Ik kan zonder blikken of blozen in zes talen uitleggen dat ik dat in Australië en Amerika helemaal niet nodig had als ik op de Champion-Course van Sydney of LA speelde. Maar nu ik het spelletje steeds vaker speel en aan wedstrijden mee wil doen, heb ik dat flut papiertje nodig om serieus te worden genomen. Ik verwacht de aankomende jaren, zeker nu ik samen met compagnon Marcel een business-abonnement heb afgesloten, vaker met klanten of relaties te gaan ballen op vrijdagmiddag. Toch lullig als een ijverige receptioniste je bullshit-verhaal niet gelooft en je de toegang tot de baan weigert.

Iedereen die mij een beetje kent of mijn columns volgt, weet dat ik er heel slecht tegen kan als iets verplicht moet. Typisch gevalletje van een stevig autoriteitsprobleem. Dus zo’n examen-oproep ligt eerst 12 maanden onderin een la. Af en toe vraagt Marion voorzichtig of ik er al aan toe ben. Maar mijn gegrom nam de laatste tijd af en het onomkeerbare moment kwam dichterbij: lezen, oefenen, leren en examen doen. En zo geschiedde.

Het GVB gaat alleen maar over etiquette en wedstrijdregels. Zoals: wat moet je doen als je bal in een konijnhol terecht komt? (de fik erin steken en konijn roosteren). Mag je je medespeler advies geven over een slag? (als je het bij mij doet, ben je suïcidaal). Hoeveel strafpunten krijg je als je de verkeerde bal uit de bosjes slaat? (hoezo straf?). Wat gebeurt er als je de verkeerde punten hebt ingevuld? (bek houden en door spelen). Je raakt per ongeluk een los takje en daardoor beweegt je bal, wat doe je? (schelden dat Groen Links alles naar de kloten helpt). Kortom, zinloze info die ik nooit ga gebruiken, maar wel uit mijn hoofd moest leren.

Op een donderdagavond zat ik met 15 nerveuze jong bejaarden in een dompig vergaderzaaltje van de golfclub 30 geneuzel-vragen te beantwoorden. Ik was na 10 minuten als eerste klaar, net als vroeger. Niet nadenken, eerste ingeving, niet terugkijken of veranderen, inleveren en naar buiten lopen. Toen iedereen klaar was, mochten we terug naar binnen en kreeg je je score uitgereikt. Ik had er 25 goed, ruim voldoende. Als ik vroeger vergelijkbare scores had gehaald, had ik waarschijnlijk nu niet meer zo hard hoeven werken om broodjes te verkopen in lege kantoorpanden…

Acht jaar geleden heb ik mijn Vaarbewijs gehaald. Nooit hoeven laten zien op zee. Maar overal waar ik nu kom met golfen, leg ik pontificaal dat GVB-kaartje op de balie. Want het is het laatste diploma wat ik heb gehaald. Zeker als je het kinderlijke diplomaatje bekijkt. GVB staat bij mij voor Geen Verdere Behoefte. Ik ben uitgestudeerd. Met een handicap…

Soms zit ik, peinzend boven een werkeloos toetsenbord, te broeden op een onderwerp. Gewoontegetrouw neem ik dan de week door. Eerst passeren de onderwerpen die in het nieuws waren en daarna neem ik mijn privé-week onder de loep. Meestal borrelt er wel iets naar boven.

Deze week lijkt de herfst in mijn hoofd al begonnen. Harde wind en regen, veel autokilometers en het weinig aanlokkelijke perspectief van een oplaaiend virus zorgen voor een passieve matheid. Zelfs de heisa rond het aanstaande vertrek van Messi uit Camp Nou glijdt van mijn hangende schouders af. Ik heb hem in februari, vlak voor de Corona-uitbraak, voor de 51^e en laatste keer live zien spelen. Door wanbeleid en gebrek aan lef moet FC Barcelona door een diep dal. Misschien kunnen we er maar beter meteen aan wennen dat we dat zonder Messi gaan meemaken. That’s life.

Ik kan me ook niet druk maken om zo’n foutje van Grapperhaus. Bijna vier jaar geleden overleed na een kort en zwaar ziektebed zijn eerste vrouw. Als je daarna weer het geluk weet te vinden, mag je best blij zijn. Eerst moet hij het feessie nog uitstellen, maar dan is het zover. Je nodigt wat familie en vrienden uit, een mannetje of 30. Het gaat best goed met afstand houden, tot de groepsfoto. Dan kruipen de setjes familieleden te dicht bij elkaar. Snel een foto van dit mooie moment. Voor later.

Iemand heeft die foto dus gelekt of stiekem genomen. Ik hoop dat het niet één van de gasten was, want die heeft dan nu een Karremans-gevoel. Maar wat er daarna gebeurt, is Nederland ten voeten uit. Alles en iedereen duikt er bovenop, schreeuwt moord en brand, roept om ontslag, wil Ferdje op het hakblok. Wat zijn we dan toch een zielig jank volk. Tuurlijk is het dom en niet handig van Ferdje, zeker vanuit zijn functie. Dus excuses aanbieden, sorry zeggen. Maar wat zaagt Nederland hem graag door midden. “Hij die onze vrijheid inperkt, die nazi die alles verbiedt”.

Alsof je geen fouten mag maken. Het is ons allemaal de afgelopen maanden wel een keer gebeurd. Een onverwachte omhelzing, te dicht langs elkaar in de supermarkt, iets te volle lift, geen 1,5 meter in een rij bij de kassa. Slim? Nee. Logisch? Ja. Er was eens een man in een badjas op slippers die zei: “Diegene die zonder zonde is, mag de eerste steen werpen”. We worstelen allemaal met de beperkingen, terwijl het overgrote gedeelte van Nederland wel snapt dat het niet anders kan. Misschien valt de tweede golf wel mee, maar vooral als we een beetje meewerken. Ook al zijn niet alle regels logisch.

Hoe anders gaat het hier in Duitsland. Daar houdt 99% zich keurig aan de regels, anders word je er op aangesproken of krijg je een vette boete. Typisch Duits; Ordnung soll sein. Maar daardoor wel de beste cijfers binnen Europa. Ik heb van de week een Corona-test gedaan op vliegveld Weeze. Met zichtbaar plezier stak de Krankenpfleger de reusachtige wattenstaaf via mijn neus dwars door mijn achterste hersenkwab. Om daarna met de andere kant van de staaf via mijn mond wat biervocht uit mijn maag te schrapen. Het was gruwelijk, maar binnen 24 uur had ik via de QR-code de uitslag. Ik denk altijd positief, maar was nu blij met een negatief resultaat. Zeker deze week..

Gisteren viel in de zaterdagkrant mijn oog op de kop boven een artikel: Geen alcohol en toch dronken. Snel begon ik te lezen, hopend op een geldvriendelijk wonder. Helaas stak het anders in elkaar. Een man veroorzaakte een auto-ongeluk, met een alcohol-bloedwaarde van 10 glazen bier. Hij beweerde niet gedronken te hebben, maar verloor zijn baan en bijna zijn huis, moest de schade aan de leaseauto betalen en raakte aan lager wal. Niemand geloofde hem. Totdat de oorzaak werd gevonden: in zijn darmen worden koolhydraten uit zichzelf omgezet in alcohol. M.a.w. een brouwerij in je darmen. Het bestaat echt: het zeldzame Auto-BrouwerijSyndroom. ABS.

Ik loop al de hele dag te mijmeren of ik wat met ABS kan. In plaats van een Gin-Tonic een bordje kale pasta naar binnen werken en klaar is Kees. Een Frietje Met en kachel naar bed. Best goed nieuws in een troosteloze week.

Ik heb een tijdje verstoppertje gespeeld en de harde realiteit vermeden, maar het wordt tijd voor een ‘coming out’: ik  ben kaal aan het worden. Zo, dat is eruit. Point of no return, het ligt vast in de analen van Facebook, er worden  algoritmen op los gelaten. De eerste advertenties staan over 3 minuten  op mijn startpagina: haarproblemen.nl, haartransplant.nu, zonderhaargeen.org.

Het is ook allemaal niet zo schokkend, op mijn 57^e. Als ik het kort knip, geen klodders gel erin verwerk, niet te diep buk waar andere mensen bij zijn, ga staan bij presentaties en me verstop achter het PC -scherm, zie je er niks van. Vind je mij misschien wel een jankende 50+-er. Zeker als jezelf op je 20^e alleen nog maar een paar vlashaartjes op je knar had. Of op je 35^e uit pure armoede de de laatste plukjes heb afgeschoren en afgezworen. Maar voor mij is echt even wennen. En slikken.

Omdat de mannelijke kant  van mijn vaders familie overwegend weelderige rood of roestoranje hoogpolig tapijt bezat, was ik ervan uitgegaan tot mijn 75^e vooruit te kunnen met mijn inmiddels aluminium gekleurde dakplaat. Maar ergens heeft er de afgelopen jaren lichamelijk een aardverschuiving plaats gevonden; het groeit veel harder op mijn rug dan op mijn knikker.

Vroeger kon ik mijn dochter Marloes in april vragen om de wintervacht eraf te scheren en kwam ik redelijk glad de Spaanse zomer door. Tegenwoordig moet ik vaker de tondeuse voor mijn rug gebruiken dan voor mijn haardos. Ik heb weleens jaloers naar die pluizenbollen met rughaar gekeken en gedacht dat je er een puike hoofdtoupet van kon  maken. Maar het is meer geschikt als Russische winterpels. Die rare donkere rugkrullen zouden op je hoofd eerder lijken op schaamhaar dan op een zorgvuldig geprepareerde camouflage-pruik.

Stiekem heb ik er vaak over gefantaseerd om de hele plafondbedekking op  mijn hoofd eraf te scheren. Ik las ook vaak fascinerende studies over de woeste aantrekkelijkheid van kale mannen. Dat het een verkapt viriliteits-bewijs was. Nooit bewezen, maar altijd als een pré gebracht. Ik kon mij er niets bij voorstellen, zeker als ik inzoomde in mijn sociale netwerk. Maar sommige dingen moet je misschien ook niet willen weten of vragen….Als ik alles eraf had geschoren, zou ik eruit zien als een paarse bowlingbal met een paar extra gaten voor alle noodzakelijke functies.

Of ik  er wat aan ga laten doen? Natuurlijk niet! Ik wil er niet uitzien als een Dick Advocaat, Frans Bauer of Wesley Sneijder. Iedereen kent je met een monnikenkapsel, diepe Fjorden of een vlasdun donsje op je harde schijf. En daarna lijk je ineens op Michael Jackson in zijn jonge jaren.. Dan word je toch recht in je gezicht uitgelachen op straat? Je vraagt bij het Gemeentehuis een nieuw rijbewijs aan en de dienstdoende ambtenaar zegt proestend dat je je broer niet mag sturen. Lijkt me trouwens ook  pijnlijk, zo’n transplantatie. Ik begrijp dat haartje voor haartje in je hoofd wordt gestanst….Mijn God, je zou haast verlangen naar pikstraf….

Bij het sporten los ik het makkelijk op met een pet op de kanis. Onder geen beding mag die kale klets  aanleiding zijn voor een zonnesteek. Ook bij het bootje varen is dat een absolute must, want de temperaturen lopen zomers in Spanje op tot Sahara-hoogten. Maar niemand kan mij een checklist geven hoe ik in het dagelijks leven de aandacht van mijn kalende knar kan afwenden.

Dus een verzoek aan lotgenoten met een dun laagje nestveren: Heeft het zin om het wekelijks in te smeren met de keutels van de Zambiaanse grasparkiet? Helpt dompelen in een bad van links draaiende Bulgaarse yoghurt echt? Mag je van je echtgenote vragen om de aandacht af en toe ook een meter naar boven te verplaatsen? Je leest het goed. In mijn vertwijfeling en wanhoop heb ik de zoektermen <thin hair, alternative solutions, loss of masculinity> gecombineerd en ben daarna het spoor compleet bijster geraakt.

Om de ernst van de situatie te kunnen inschatten, heb ik een selfie gemaakt vanaf de bovenkant. Graag even niet op dat irritante eendenstaartje linksboven letten. Die opstandigheid moet wel dagelijks onderdrukt worden met wax.

Alle hulp is welkom. Foto’s van lotgenoten ook. Flauwe grappen worden minder gewaardeerd. Ik wil niet als Donald Trump eindigen.

Morgen zit het er alweer op. Mogen we ons, na een vroege landing in Eindhoven, weer gaan melden voor werkzaamheden in de hulpmiddelen of in cateringland. Niet meer elke dag lunchen met een sloot wijn, tennissen en bootje varen met amigo Gerard, golfen met cabrón Robert, borrelen op Can Pastera terwijl op de achtergrond de lokale FC wordt afgeslacht door een Beiers precisiewerk.

Gistermorgen kwamen voorzichtige reacties binnen op mijn app. Of ik nog leefde, mijn shirt had verbrand, de TV had ingeslagen of de auto op een boom had gereden? Blijkbaar was de verwachting dat mijn Spaanse temperament na de onthutsende nederlaag tot een kookpunt was gekomen. Maar niets is minder waar. Ik weet allang dat mijn cluppie niet goed genoeg meer is om serieus mee te dingen naar de grote prijzen. Te oud, te traag, te saai. Al na een half uur, om 21.26 uur, appte ik naar mijn voetbalmaten dat het zomaar 7-2 voor Bayern kon worden en dat misschien wel een blessing in disguise zou zijn. Het was de kroniek van een aangekondigde dood. Barcelona werd vernederd, zoals Ajax met het afscheid van Cruyff in 1978 ook vernederd werd. Kun je wel overlaten aan Duitsers..

Maar het heeft een leuke tweede vakantieweek niet verpest. Het slechte voetbal, de onrust over de reisadviezen (geel-oranje-rood, verschillend per land), de extreme hitte en droogte, de kapotte airco in de auto; we hebben het samen glansrijk doorstaan. Er was na de eerste week nog wat twijfel of we onze eigen accu genoeg konden opladen, maar we gaan zoals altijd met frisse tegenzin doch goed uitgerust terug. Het blijft gissen wanneer we weer naar Spanje kunnen, want langzaamaan tekent zich de tweede golf aan met nieuwe beperkingen. Hadden we net alle (15) vliegvouchers van Ryanair omgeboekt richting het najaar, gaat de boel waarschijnlijk weer op slot. Kleine (luxe) dingen hou je toch..

Eigenlijk heb ik me afgelopen weken best veilig gevoeld in Catalonië. Zelfs gisteren op het strand Fenals bij Lloret de Mar. Normaliter gaan we daar met een bocht omheen in de zomer, maar het was gisteren beheersbaar druk, met ruim 2 meter tussen de Spaanse strandgasten. Er wordt streng toezicht gehouden, want eerder werden we om 9.15 uur al weggestuurd bij het mooie baaitje Sant Francesc. Het was al vol! Je zou haast wensen dat het altijd zo blijft, maar Spanje kan niet lang zonder het buitenlands toerisme. In elke badplaats zie je legio winkels die al gesloten zijn of niet eens meer open zijn gegaan na de lockdown. Het wordt een slachtveld, net als in Nederland.

Waar ik me wel zorgen over maak, is het schijnbaar toenemende geweld op straat in Nederland. Afgezien van de verbijsterende moord op Bas van Wijk op klaarlichte dag, lees ik dagelijks over massale vechtpartijen en rellen in de Schilderswijk in Den Haag of Overvecht in Utrecht. Is het de verveling van een zomer zonder voetbal, te hoge temperaturen of “gewoon” zin in knokken? Ik lees in de media (zelfs in de Volkskrant) dat er in verhouding ontzettend veel jongens met een Marokkaanse of Turkse achtergrond bij betrokken zijn. Die in normale zomers daar vakantie vieren en dan in de pas lopen. Maar nu dus rotzooi trappend de snikhete Nederlandse zomer verpesten. Is het een idee om de Marokkaanse of Turkse politie, bij gebrek aan toerisme daar, te vragen hier een handje te komen helpen, maar wel geheel volgens hun eigen regels?

Ik ben blij dat de hittegolf voorbij is als we thuis komen. Blijkbaar gaat het onder onze hersenpan ook een paar graden omhoog en vallen cruciale sociale functies uit. Die zitten met name in de frontale hersenkwab en zorgen voor empathie, regulering van emoties en motivatie. Dat zorgt ervoor dat je niet een weerloos iemand die op de grond ligt, tegen zijn kop blijft schoppen. Ik ben vroeger nooit vies geweest van een knokpartijtje, maar er was één gouden regel: iemand die ‘out’ was, liet je met rust. Dat zat nl ook in je frontale hersenkwab: beheersen van irreële prikkels.

Maandagavond op de weegschaal zal blijken of mijn defect aan de “altijd-zin-om-lekker-te-eten-prikkel” veel schade heeft veroorzaakt. Ik denk zelf een kilootje of twee. Vandaag nog maar even extra luxe lunchen. Je kunt het maar in the pocket hebben….