Deze week balanceert het onderwerp tussen twee uitersten van ons menselijk gedrag: risicomijding of waaghalzerij. Er zijn mensen die al zout gaan strooien op de oprit als de temperatuur daalt van 20 naar 12 graden. Er zijn ook mensen die op een Formule 1 racebaan nog snel even oversteken tussen Jos Verstappen en Lewis Hamilton door. Gelukkig zitten de meeste mensen er ruim tussen.

Ik werd getriggerd door een interview met Annelien Bredenoord, hoogleraar Medische Ethiek. Die ergert zich dood aan een ‘angstige’ overheid die geen enkel risico durf te nemen. De 2^e prikstop van Astra Zeneca is daar een prachtig voorbeeld van. De overheid denkt dan: ‘wat als die ene gevaccineerde een bijwerking krijgt?’ en is dan schijtsbang om het verkeerde te kiezen. Dus daarom ook maar allemaal binnen blijven en geen terrassen open.

Terwijl Hugo had moeten denken: “wat als al die anderen ziek worden?”. Je moet niet de indruk wekken dat risico’s niet bestaan. Maar het risico op een bijwerking van Astra Zeneca is statistisch net zo groot als dood gebeten te worden door een hond. Of door de bliksem te worden getroffen…. Je kunt beter zorgen dat je het tempo van het prikken hoog houdt. Zonder onnodige voorraden aan te houden.  Ziekenhuizen erbij halen. Sputnik kopen. Volspuiten dat volk!

Ik geef het toe, ik zit meestal aan de andere kant van het risico-spectrum. Heb veel en vaak onbezonnen dingen gedaan. Als puber hing er weleens een oor half los, als een kraker met een baksteen mijn hoofd wilde splitten. Met diepzeeduiken een hele school barracuda’s moeten ontwijken om veilig boven water te komen met bijna lege tanks. En nog niet zo heel lang geleden met illegale kentekenplaten van Spanje naar Duitsland gereden. Vaak ben je te bang…

Gelukkig kan ik, naarmate ik ouder word, wat beter risico inschatten dan vroeger. Wat zeker ook helpt is een partner die vooral de veilige kant kiest. Ik wil, met nog 10 km op de tankmeter, nog wel een keertje op en neer naar Nijmegen rijden, terwijl Marion bij 70 km al klotsende oksels krijgt. Met skiën zat jarenlang een gapend gat tussen roekeloze snelheid en mijn technische ski-kwaliteiten. Maar sinds ik overgestapt ben op snowblades gaat alles een stuk makkelijker en veiliger, want die kortere ski’s gaan gewoon minder hard. En is de kans op een bananen-ritje een stuk kleiner.

Het was ook wel een gokkie om 4 jaar geleden weer met een nieuw (catering)bedrijf te beginnen. Het was een combi van twee dingen: groeiende ontevredenheid over mijn rol als interim-directeur in een traag opererend bedrijf én een onderbuikgevoel dat mijn eigen THT als “senior consultant” aan het verlopen was. Er komt namelijk altijd een moment dat er goede jonge mensen voor veel minder geld jouw klus kunnen overnemen. En als je dat niet bijtijds in de gaten hebt, word je zo’n zeurende ouwe lul die alles beter weet en voor je het weet ben je Edgar van Debiteuren-Crediteuren.

Aankomende week gaan we met de Groene Artisanen een keuze maken uit 50 hele goede kandidaten voor een nieuwe functie in ons bedrijf: Hospitality Coach. En ik denk dat ik samen met compagnon Marcel wel een gokje ga wagen en dat we eerder zullen kiezen voor een frisse jonge wind vanuit een andere bedrijfstak in plaats van nog zo’n eigenwijze ouwe rot als ik. Ook zo’n fout die ik als jonge hond maakte; altijd hetzelfde type mensen als jezelf aannemen. Terwijl elk succesvol bedrijf juist zorgt voor een goede mix van aanvullende karakters en verschillende managementkwaliteiten.

Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig welk risico jullie ooit hebben genomen, dat goed heeft uitpakt. Een gammele auto gekocht van een louche kamper, die toch 15 jaar vlekkeloos door bleef tuffen? Een rijtjeshuis gekocht voor een pittige prijs, die 5 jaar later het dubbele opbracht? Je schoonmoeder in huis gehaald en toch nog steeds getrouwd? Toe, maak mij eens blij met vrolijke positieve reacties. Of laat me lachen om verkeerd uitgepakt risico’s. Bv. vlak na de beursgang World-online aandeeltjes gekocht? Heel veel geld geïnvesteerd in een totaal geflopte Nailhoover, een mobiele stofafzuig-installatie voor nagelstudio’s? Als je er maar zelf om kunt lachen. Want zonder risico’s is het leven saai!  

Ik ben best blij met jullie, mijn trouwe lezers. Gistermorgen haakte ik op het allerlaatste moment af, omdat mijn linker hersenkwab niet wilde doen wat de rechterkwab van plan was. Er kwam geen zinnig woord op papier. Ik had zaterdag nogal ruim vloeibaar ingenomen. Maar ik kreeg voor mijn afmelding bijna net zo likes als voor een gemiddeld stukje… Toch ga ik jullie vandaag weer lastig vallen met mijn gepruttel. De aan(deel)houder wint.

Ik moet wel iets opbiechten wat de meeste volgers vorige week is ontgaan. Dat hele juridische gesteggel over de vergunning van mijn semi-illegale zwembad was helemaal verzonnen. Donderdag was zogenaamd de rechtszaak. Maar het was donderdag ook 1 april. Ik wil iedereen oprecht bedanken voor de hartverwarmende appjes en berichtjes op de dag zelf. Er waren ook een paar mensen bang dat ze bij een volgende bezoek aan Rosamar in een plastic opblaaszwembadje met gele eendjes moesten dobberen. Maar het enige geel is mijn Speedo zwembroek!

Met mijn zwembad-leugentje heb ik wel meegedaan aan de Pinokkio-Award. Daarin moet zelfs Marco Borsato het afleggen tegen Mark “Ich habe es nicht gewuβt” Rutte. Het is niet langer verantwoord om ons kikkerlandje te laten leiden door iemand die Alzheimer en Vroeg-Dementie met elkaar mixt tot een enge cocktail van liegen en bedriegen. Ik ben best wel vergeetachtig aan het worden, zeker als het goed uitkomt. Maar de belangrijkste zaken onthoud ik echt wel, vooral als het om de communicatie met mijn eega gaat. Marion heeft het geheugen van een olifant en het gif van een ratelslang als ik om de waarheid loop te draaien. Er is maar een optie: meteen met de billen bloot!

Het is geen geheim dat ik nooit fan van Mark Rutte ben geweest. Hij heeft zijn best gedaan en ik denk dat hij zelf oprecht overtuigd is van zijn Grote Gelijk. Maar iemand die er trots op is geen lange termijn visie te hebben en bij elke crisis-situatie 180 graden de andere kant op draait dan hij een week/maand/jaar ervoor heeft beloofd, hoort niet langer dan een jaartje of 8 de tent te runnen. Niet in een groot bedrijf en ook niet in de politiek. Uiteindelijk is het macht die corrumpeert. En als er één partij in Nederland is, die het niet zo nauw met de waarheid neemt, is het toch de VVD.

Ik heb gisteren geschaterlacht om de Paas-reacties van prominente VVD-ers, die allemaal boos waren op die Segers van de Christen-Unie: Judas! Huichelaar! Farizeeër! Jarenlang heeft de Christen Unie alleen maar mogen ja-knikken om het kabinet te steunen en nu pas zien ze dat de THT (de maximale houdbaarheid) van Rutte is verstreken. Jorritsma (akkefietje met een gemeente-aannemer voor haar eigen verbouwing) boos, Teeven de buschauffeur (“waar is mijn bonnetje?”) gepikeerd, Wiegel (dolk in de rug van Den Uyl) over de flos. Ben benieuwd wanneer Jos van Rey, de grote corruptiekoning uit Limboland, vindt dat er amoreel wordt omgegaan met zijn vriendje Rutte. CU is trouwens de straattaal-afkorting voor See You: m.a.w. Toedeledokie!

Ik heb trouwens geen oplossing hoe het verder moet, nu er 813 partijen in de 2^e kamer zitten. Ik heb wel een leuk crisis-kabinet in gedachten: Esther van de Diertjes gaat Defensie doen, Sylvana Simons Landbouw, Bidet wordt minister van Klimaat, Wilders doet Cultuur en Onderwijs, Klavertje4 Justitie en Veiligheid, Marijnissen Financiën, Pluimen op Buitenlandse Zaken (praat al Limburgs) . Allemaal volkomen onlogische en levensgevaarlijke keuzes. Maar het is een beetje zoals Cruyff ooit het voetbal veranderde, door een slechte keeper gewoon lekker te laten meevoetballen, een spits als laatste man op te stellen, de linksbuiten van de rechterkant te laten voetballen. Lekker out of the box!

Want eigenlijk valt er straks niets meer te regeren, als door Corona alles naar de kloten is gegaan. Zitten we met een staatsschuld waar we nooit meer van af komen. Durft  niemand meer een festival te organiseren omdat er onmogelijke regels ontstaan. Kan geen Horeca-terras meer open omdat al het personeel is omgeschoold naar pakketjesbezorger, CoolBlue adviseur, GGD-prikkenzetter, AH-vakkenvuller. En kan de CEO van AH nog meer zijn zakken vullen. Die man kreeg vorige maand een bonus van 1,6 miljoen omdat ze in 2020 zo leuk gedraaid hadden… Vast en zeker een VVD-Prominent..

Grappig hoe jullie allemaal eensgezind dachten over Marco vorige week. Die pizzabakker heeft het goed verbruid. Grappig woord trouwens, ver-bruid. Hij kan inderdaad beter in Thailand op zoek naar een nieuw moppie, die zijn jankverhalen nog niet kent.

Ondertussen kijk ik met angst en beven uit naar de tweede helft van aankomende week. Er komt een donkere onweerswolk aan die elke dag in mijn hoofd groter en groter wordt. Door onze langdurige afwezigheid in Spanje mis ik de kans om te ritselen en te regelen met de lokale notabelen. Zoals dat vroeger vaak ging in Spanje; even een vergunninkje voor een verbouwing rochelen, met een paar flessen wijn voor de hoofdcommissaris van de politie de boete voor een illegaal aangelegde stoepdrempel voorkomen, de achterstallige onroerendgoedbelasting van een paar jaar met fikse korting ineens aftikken. De Spanjaarden hebben daar een mooi woord voor: manejar. Vrij vertaald: bewerken/ritselen.

Maar ook in Spanje heeft de politieke correctheid toegeslagen. De nieuwe burgemeester is een kordate dame van begin 30 die rigoureus afscheid neemt van de oude politiek. Voortvarend achterstallig onderhoud in het dorp en de wijken aanpakt. Duistere lange contractjes met de lokale fine fleur stopzet en netjes aanbesteedt. Openhartig in videostreams op facebook het beleid uitlegt in plaats van achterkamertjes-geritsel. Kortom, een frisse wind. Weliswaar ook een overtuigde Independista; het helaas nog niet uitgestorven streven naar een onafhankelijk Catalunya.

Een paar jaar geleden heb ik ons oude kleine zwembadje La Gotita (het druppeltje) omgetoverd naar een moderne, grotere variant, inclusief een paar inloop-tredes voor de oude dag. Mijn beun-zwembadje-mannetje Antonio heeft er een hele winter samen met semi-legale Gambiaanse vriend Jimmy aan geknutseld. Door het uitgraven kwam er een gigantische bult overtollige grond op de gemeentegrond aan de overkant te liggen. Af en toe kwam de lokale politie vragen van wie de grond was, maar mijn antwoord (“es la nuestra”) was afdoende om ze zwaaiend de straat uit te laten rijden.

In onze wijk Residencial Park is er de laatste jaren veel gerommel met illegale stroomaftapping voor cannabiskweek. Twee jaar geleden werd er een lijk gevonden in zo’n drugspand en bleek de 1e verdieping van het wijkrestaurant Vila Rua de kraamkamer te zijn van 800 vrolijke hennepplantjes. Daarna werd er door Natalia, onze actieve burgermoeder, verscherpte controles ingevoerd, om de criminaliteit en illegaliteit terug te dringen. Er werd zelfs, heel modern, een drone ingezet om foto’s te maken.

Een pietlullig lokaal ambtenaartje heeft waarschijnlijk de hele winter, al Corona-thuiswerkend in een duf groezelig kamertje, die foto’s zitten bekijken en vergeleken met Google Earth foto’s uit 2015. En daarna de metamorfose van ons zwembad proberen te matchen met de aangevraagde vergunningen sinds 2015. Met een Corona-antwoord als uitkomst: negatief! Dat kan kloppen, want behalve wat geritsel met het lokale grondverwerkingsbedrijf Hermanos Banus (inmiddels niet meer werkzaam voor de gemeente….) is de realisatie van het Olympische zwembad van Rosamar nergens officieel  vastgelegd. En dus illegaal!

Deze Catalaanse dienstklopper Joan heeft een maandje of twee geleden een brief naar ons verstuurd, waarin we werden gesommeerd om het zwembad in de originele staat terug te brengen. Of een nieuwe bouwvergunning aanvragen en een bijbehorende boete van € 4500,= betalen. Waarbij er geen garantie is dat de vergunning wordt toegekend, ook omdat er nog een akkefietje loopt met verkeerd aangelegde regenopvang uit 2016. Dat dossier had ik jaren geleden door een vriendje laten verhuizen naar de kelder van het gemeentehuis, maar is door de nieuwe frisse wind toch weer in beeld gekomen.

Op de eerste dag van de volgende maand vervalt mijn bezwaarmogelijkheid. Die moet ik persoonlijk inleveren, aan de balie bij dienstklopper Joan. Maar dat lukt niet, want onze vriend Rutte wil nog steeds niet dat we naar Spanje gaan. Best lastig, want de nood is hoog, de wil is sterk, de drang is enorm om ons andere leven weer op te pakken. En die klootviool van de Gemeente aan te vallen.

Misschien loopt het met een sisser af en kan ik aankomende week een paar lokale vriendjes inschakelen om het brandje te blussen. Die dan zachtjes in het oor van Joan fluisteren dat zijn ouders niet zo principieel waren en nog een rekening open hebben staan…  En kan ik na donderdag de 1^e april gerust ademhalen.

Gelukkig. Het volk heeft gekozen. De rode potloodjes kunnen naar Ikea, alle vrijwilligers hebben zich van hun glorieuze taak gekweten, onze democratie functioneert prima. In Wit-Rusland snappen ze niet dat Rutte niet op 104% van de stemmen uitkomt. Dat is daar al jaren de uitslag voor de zittende president. Hoef je niet voor naar de stembus.

We gaan dus hetzelfde kunstje nog een jaartje of 4 doen, met misschien een iets groener sausje erover. Ben wel benieuwd welke verrassingen er nog uit de hoge hoed gaan komen. De politieke transfermarkt is geopend, dus Aboutaleb op Justitie en GDL Bruls (GDL = Grote Dikke Leider, zijn geuzennaam in Nijmegen) op Binnenlandse Zaken zijn grote potentiële toppers.

Ik heb nergens de roep om het herinvoeren van referendum meer gehoord. Gelukkig maar, want daarom hebben we deze week nou juist gestemd. Bij het Oekraïne-referendum bleken veel van de TEGEN-stemmers niet eens te weten waar het over ging. Die waren gewoon boos, op alles. Dat mag best, maar dan stem je PVV of FvD en laat je hen gewoon 4 jaar boos voor jou doen. Kun je zelf weer een vrolijker mens worden.

Genoeg over politiek, ik heb een ander dringend issue met jullie te bespreken. Dat er bijna tussendoor glipte deze week, in al het politieke geweld. Het gaat over het gênantste en hypocrietste gedrag van de afgelopen decennia: de Mea Culpa van Marco Borsato. Al weken worden we geterroriseerd met interviews, liefdesverklaringen en een werkelijk tenenkrommend nieuw plaatje van de gevallen pizzabakker. Ik was nooit fan van deze zoetsappige kanarie. Populist van afgekauwde versjes: ‘rood is de kleuren van jouw lippen’ en ‘ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis’. In Myanmar word je voor minder opgepakt.

Marco is niet zielig. Hij heeft bewust jarenlang in het rond geneukt. Hij had last van een ‘intimiteits-vacuüm’, echte mannen zeggen dan eerlijk: “ ik had jeuk aan mijn snikkel”. Dat maakt het niet beter, maar is wel eerlijker naar je partner. En Leontine lijkt me ook niet iemand die elke week met pikstraf dreigt. Dus als jij een keertje geswaffeld hebt in een ander kippenhok, draait zij vast niet meteen alle nummertjes om. Zij is een soort Hyacinth Bucket van Keeping Up Appearances.

Ter promotie van zijn nieuwe deuntje ‘Een Moment’ mocht de treurwilg uithuilen bij Linda de Mol, onze Nationale Kampioen Kritiekloos Interviewen. In 2007 zag ik een aflevering van Zomergasten, waarin Bram Moskowicz volledig ongestoord zijn criminele praktijken mocht goedpraten. Linda legde hem geen strobreed in de weg en zat alleen maar schaapachtig lachend witte wijn weg te lurken. Sindsdien loop ik altijd ver weg als er iets met Linda Hol op TV komt. Ze is de vrouwelijke Harrie Mens onder het motto: Jij bepaalt, als je maar betaalt!

Dat Marco in andere roompotjes heeft geroerd, vind ik niet zo spannend. Dat doet namelijk meer dan 30% van de Nederlanders. Dus ook hier, onder mijn lezers, zitten er tientallen. Wat zal ik zeggen, het leven is geen krentenbol. Britt Dekker, ons nationale (toch niet zo) domme blondje had een mooie spreuk: ‘spijt is verstand dat te laat komt’. Maar wat bezielt iemand om dan overal zielig te gaan lopen doen en schaamteloos berouw te tonen. Op de radio, in de bladen, op TV en er ook nog een jankerig liedje over te schrijven. Waarom?

Misschien is dat wel het probleem van de meeste BN-ers; ze hebben geen idee meer wat normaal gedrag is. Losgekoppeld van de realiteit. Als je altijd alleen maar mensen om je heen verzamelt die zeggen dat je FANTASTISCH bent, ga je er zelf in geloven. Kijk maar naar Gordon. Fred van Leer. Memphis Depay. Quincy Promes. Patricia Paay. En met stip op 1: mijn BFF Patty Brard. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ze zelden een correctie-gesprekje krijgen van een goede vriend. Die tegen ze zegt: Wat ben je nou aan het doen, mafketel?

Dus ik stel voor dat we geen plaatjes meer kopen van Marco. Dan gaat hij nog één keer net zo openbaar janken als na zijn 1e faillissement. En daarna lekker pizza’s bakken in Alkmaar. Met Leontine in de bediening. Relaxed samen anoniem oud worden. Daar droom je toch van? Of is dat bedrog?

Het bleek deze week weer eens; humor heeft veel gezichten. Ongewild heeft de als humor bedoelde ‘roast’ in de kletsclub Jinek een handje geholpen om het partijtje van Terry Bidet weer wat stemmen te bezorgen. Zo blijkt de fake media toch ook zijn voordelen te hebben.

Ik heb de roast van Martijn Konings gezien en eerlijk is eerlijk: er was niks grappigs aan. Onder de gordel, onacceptabele persoonlijke opmerkingen, grof en onfatsoenlijk. Nog een tikkie erger dan Freek de Oude of Youp. Maar wat een hypocriete reacties kwamen er los. Terry Bidet schoffeert iedereen en alles. Hij  maakt in Coronatijd gevaarlijke moves die de rechtstaat ondermijnen. Dus er zit wel een hele grote klont boter op zijn hoofd om nu gepikeerd te zijn. Maar wel groot gelijk dat hij opstond en weg liep. En Martijn Konings treedt vanaf nu alleen nog maar op in de bedompte achterzaaltjes van treurloze theatertjes in Ootmarsum en Oude Pekela. Mexit.

Ik ga hier geen stemadvies uitbrengen. Je moet lekker zelf weten waar je op stemt. Ik ben zelf geen fan van Bidet, Wilders, Rutte, Hoekstra, Ploumen, K(l)aag, Klaver. Ook in de Christenunie  en SGP heb ik geen geloof. Op ‘50-Plus’ stemmen is natuurlijk nog veel te vroeg. En ‘Lijst Henk Krol’, hét synoniem voor ijdelheid, zal ook geen potten breken. Ik zie wel de humor in van ‘Jezus Leeft’ (nr27), ‘DE FEESTPARTIJ’ (nr32) of ‘Blanco lijst met als eerste kandidaat Zeven, A.J.L.B.’ (nr 30). Ik heb best sympathie voor de ‘Partij voor de Dieren’, maar die (lijsttr)ekster wil dierentuinen sluiten terwijl haar achternaam Ouwehand is. Hoe dan????

Maar terug naar het onderwerp. Voor mij is veel toegestaan, op discriminatie na. Dat wil niet zeggen dat ik overal om kan lachen. Ik vind grappen over ziektes of ongelukken niet leuk. En grappen over het miljardje schuld van FC Barcelona zijn ook zóóó makkelijk. Zoek maar eens een oplossing als je € 420 miljoen hebt uitgegeven voor Dembele, Coutinho en Griezmann en ze raken geen Spaanse pepernoot. En je ook nog elk maand € 3 miljoen salaris aan die kneuzen moet overmaken. Daar is toch niks grappigs aan? De nieuwe president Laporta gaat obligaties uitgeven, waarmee je dan een stukje nieuw stadion en een stukje oude schuld financiert. Ik denk dat ik al mijn spaargeld inzet op deze briljante investering. Weet alleen niet of Marion er ook zo over denkt…..

Humor is per cultuur verschillend. In mijn woonland Duitsland moet je diep graven om een kluitje humor te vinden. Laatst maakte de Duitse cabaretier Martin Schneider in Corona-tijd een tour langs bejaardentehuizen. Het hele zaaltje stond, keurig op 2 meter afstand, vol met rollators, rolstoelen, schuifkrukken en looprekjes. Hij begon sterk: “sind wir Allen da?”.  In koor klonk het krakerig: “JA”. Het antwoord van Martin was verbijsterend: “aber nicht mehr lange!” .De drie seconden doodse stilte leken wel een eeuwigheid,  maar daarna barstte de hele zaal minutenlang in lachen uit. En ik ook.

In Spanje zijn er veel moppen over het macho-gedrag van mannen. Machos die opschepperig aan de bar praten over hun viriliteit, terwijl alle matties in de bar weten dat zijn vrouw achter zijn rug om vreemd gaat. Je zegt dan: “Pablo lleva los cuernos”(Pablo heeft de horens op). Er hoort ook een gebaar bij: met je twee wijsvingers boven je oren aan de zijkant van je hoofd een knippende beweging maken. (er zijn nu lezers die het uit proberen haha). Het bijpassende scheldwoord cabrón (bastaard) komt van cabra (bok/geit) en kun je beter niet gebruiken als je wordt aan gehouden door de Guardia Civíl. Die zien daar de humor niet van in. Weet ik uit ervaring…

Voor mannen van mijn leeftijd is vaak het leukste momentje van de dag in de auto om 16.10 uur luisteren naar de moppen van Somertijd op radio 10. Ze zijn allemaal in de categorie “komt een man bij de dokter”. Zoals dit raadsel van de week: in welk sprookje met in de hoofdrol een prinses heeft de prins geen Happy End? Het antwoord: …. Doorn Doosje.

Misschien valt er woensdag na de verkiezingen van alles te lachen. Krijgen we een humorvolle regering die Corona verplaatst naar het hoekje seizoen griepje. Bleek het toch een grap. Veel wijsheid allemaal woensdag.

Echt verbaasd was ik over alle reacties op mijn column vorige week. Blijkbaar was mijn bekentenis over verslavingen hét ultieme Coming-Out moment. Met stip op nr. 1 staat drop als grootste boosdoener. Dit zwarte troostvoer helpt ons wel door Corona heen…. En dan komt vanzelf een kilootje drop d’rop.

Deze week gaan we het hebben over mijn grootste frustratie: golfen. Gisteren was weer zo’n dag. Na een week snoeihard werken en een paar uurtjes rommelen met de hogedruk spuit in de tuin, gingen mijn lieftallige ega en ik naar golfbaan Bleijenbeek voor een rondje van 9 gaten (holes). Sinds mijn bezoek aan de chiropractor donderdag jl. krijg ik doorlopend prikkels in mijn rugspieren, alsof er stroom op is gezet. Na 30 jaar rugproblemen weet ik dat dit een goed teken is, omdat de boel weer een beetje los getrokken is. Maar mijn golfclubs weten dat niet. Die ijzeren klojo’s zijn wereldvreemd en hebben schijt aan de baas.

Bij mijn eerste afslag onthoofde ik bijna een hitsige knoflookpad, die niets vermoedend wat kikkerdril aan het bevruchten was. Angstig keek ik om heen: gelukkig waren nergens Ester Ouwehand van de Partij vd Dorre Dieren of Jesse Klaver van Groezelig Links te bekennen. De met uitsterven bedreigde knoflookpad mag in modderpoeltjes op onze golfbaan nog proberen de opwarming van de aarde te weerstaan om in 2038 in een pannetje met knoflookboter te belanden. Gaan we niks aan missen, aan die lelijkerd.

Marion wist meteen hoe laat het was en trok zich terug in haar eigen golfbubbel. Vorig jaar raakte ze nog van slag als ik weer vloekend, tierend en scheldend achter haar aan hobbelde. Maar haar nieuwe approach (mij negeren en zelf blijven concentreren) werkt prima. Sterker nog, mijn infantiele gedrag maakt haar alleen maar beter, onder het motto: “What doesn’t kill you, makes you stronger.” En dus sloeg ze de ene na de andere wereldbal. Kaarsrechte afslagen, keurig veldspel, mooie chips en strakke puts. Wat ik ook deed, ze vertrok geen spier. Toen ik op hole 6 demonstratief mijn bal de vijver in ramde, putte zij voor een birdie. Fijn voor d’r…….

Iedereen die een keertje met mij gesport heeft, kent mijn handicap. Ik kan heel goed tegen mijn verlies, maar kan er helemaal niet tegen als ik zelf er geen reet van bak. Ik speel tennis in Nederland met Gaico en die is technisch gezien veel beter. Dus ik weet dat hij mooiere en betere ballen slaat en daar kan ik van genieten. Maar als ik zelf loop te klooien en makkelijke ballen mis word ik helemaal gek. Scheld ik mezelf verrot, wil ik mijn racket kapot slaan. In Spanje tennis ik met vriendje Gerard. Zijn vrouw Lenny dacht in het begin dat al dat getier tegen haar man was. Totdat ze zag dat Gerard lachend mijn domme frustratie onderging:  “Hé, niet met je racket gooien, Frank”.

Of ik er wat mee bereik, met al die frustratie? Niks, nada, noppes. Pas als ik op mijn eigen reset-button druk, kom ik uit mijn psychose. Word ik weer voor rede vatbaar en ga ik, diep door mijn neus ademhalend, overnieuw beginnen. Met een beetje mazzel heb ik dan nog één racket over wat niet kapot geramd is of heeft mijn golfclub Iron7 de harde klap tegen de dichtstbijzijnde boom overleefd. Het is interessant voer voor psychologen, mijn gedrag. Maar niet echt van toegevoegde waarde, als ik sport met mijn vrienden. Want het is best gênant.

In een jaartje tijd ben ik met golfen op handicap 35 uitgekomen. Voor de niet-golfers: als je heel slecht bent heb je handicap 54, als je heel goed bent onder de 10. Ik ben dus een labiele midden-motor. Voor de golfers onder ons: ik kom eraan! Ben bloed fanatiek, heb wekelijks les,  ga net zo lang door totdat jullie allemaal zenuwachtig worden, koop net zo veel stokken als er kapot gaan.

Maar het allerlastigste van golfen is dat je tegen jezelf speelt. Tuurlijk loop je een rondje met een ander, maar iedereen heeft zijn eigen niveau en dito score. Mijn grootste tegenstander ben ik dus zelf. Niks nieuws onder de zon, dat is al mijn hele sportleven zo. Misschien toch tijd voor een cursusje Anger Management. Zou Gordon tijd vrij hebben? 

Het zijn zware tijden. Hollen om op tijd thuis te zijn voor de avondklok, bij bezoek het principe van één erin-één eruit volhouden, wachten tot je een prikkie krijgt, je hoofdhaar als een beschimmelde rieten mand op je knar, winkelbezoek met een stopwatch in je hand.

Het gevaar ligt overal op de loer. Vooral als je gevoelig bent voor verslavingen. Hoe makkelijk is het om door de weeks ’s avonds een flessie wijn weg te tikken omdat er verder toch niets valt te beleven, al helemaal niet op TV. Hoe verleidelijk is het om op sombere momenten toch weer een peuk op te steken en met een diepe zucht rookcirkeltjes in de lucht te lanceren.

Ik heb afgelopen week, midden in Corona-tijd, een jarenlange hardnekkige gewoonte doorbroken. Eentje die nachtrust kostte en continu onrust veroorzaakte. Het is denk ik 4 of 5 jaar geleden dat ik voor het laatst een paar dagen in bed géén Ipad heb gebruikt. Het was een vaste routine; tanden poetsen, rolluik dicht, alle kussens naar de hoek van de slaapkamer sjoelen en dan: de Ipad aan. Meestal was ik dan minimaal een uurtje bezig om alle kranten en nieuwssites, Feesboek, Autoscout, alle Catalaanse sportbladen,  Linkedin etc. te spellen en uit te pluizen. Avond na avond…  

Vorig weekend las ik ergens, voor de zoveelste keer, over de slechte effecten van beeldschermen (telefoon, TV, Ipad) voor het slapen gaan. Het blauwe licht verstoort je ritme en je verhoogt als het ware je alertheid, terwijl je juist langzaam moet gaan ontspannen om goed te kunnen slapen. Ik wist het, maar toch was de lokroep van de Ipad altijd te groot. Ik wil niets missen en alles lezen. Een zwaar verslaafde news-junk.

Gevolg van deze verslaving is ook dat ik al jaren te weinig boeken lees, ooit één van mijn grootste hobby’s. De stapel ‘must reads’ is al verplaatst naar de boekenkast beneden, omdat mijn nachtkastje onder het boekengewicht door de frêle Ikea-pootjes dreigde te zakken. En terwijl Marion veel leest op de E-reader en ook mijn Ipad vol staat met digitale boeken, ben ik nog een ouderwetse lezer. Ik wil een boek voelen, aanraken en koesteren. Voordat ik een nieuw boek ga lezen, laat ik altijd de bladzijdes even door mijn vingers glijden. Dan kunnen we vast aan elkaar wennen.

Mijn eerste boek, na de droogte, was de autobiografie van Marco van Basten: Basta. Het is niet mijn favoriete type boek, maar het was misschien een makkelijke start om het lezen weer te reactiveren. En dat klopte. Marco, onze jeugdheld door zijn goals op het EK van 1988, schrijft eerlijk en openhartig over zijn voetbalcarrière en zijn privéleven. Het leest makkelijk weg, maar is zeker geen literair hoogstandje. Het is eerder een chronologische opsomming van ups-and-downs, met veel teleurstelling over een verrotte enkel. En ook is Marco terecht snoeihard in zijn conclusie dat hij als coach vooral gefaald heeft. Donderdag had ik het boek al uit.

Nu ik deze hobbel genomen heb en mijn Ipad van Personal Assistent is gedegradeerd tot leeshulpje, voel ik ook de druk om mijn andere verslavingen aan te pakken. Zoals mijn doorlopende hunkering naar Limburgse Katjesdrop van Venco. Misschien zit je me nu smalend uit te lachen om zo iets triviaals, maar onderschat het niet: Katjesdrop van Venco is dé ultieme Gutmacher na een dagje operationeel geneuzel. In de auto, bij de Shell aan de A-15 bij Dordrecht gekocht, en dan opgevreten voordat je bij het knooppunt Deil bent.

Misschien speelt leeftijd een rol en worden de vaste gewoontes overheersend. En is het geen verslaving, maar eerder semi-autistische dwang. Want hoe verklaar je mijn gewoonte om elke week minimaal twee keer op auto-websites te zoeken naar dezelfde auto die ik al op de oprit staan? En waarom eet ik 5 keer per week een mini-Magnum na het eten, ook al heb ik mijn chocoladehonger allang gestild? Ik heb niet echt het bijpassende BMI om me dat te permitteren.

En jullie, wat zijn jullie verslavingen? Waar kun je niet zonder? Wat veroorzaakt kortsluiting onder de hersenpan als je het een tijdje niet krijgt of hebt? Durf je het aan om het heel discreet en vertrouwelijk hier te melden? Kom maar op!

Het is een godsgeschenk, al die sneeuw en dat knisperende ijs. Van een zwaarmoedig, negatief volkje vindt er in één week een metamorfose plaats naar een vrolijke, optimistische buitenbende. We zeuren niet meer over de vertraging bij het inenten, hebben ineens begrip en medelijden voor de relschoppers die gestraft worden en negeren de fouten van onze overheid. Want er ligt ijs!

Ik heb niet de moeite genomen om mijn 55 jaar oude Noren uit de Duitse kelder te halen. Ze zijn van mijn oom André geweest, die in 1966 is overleden. Ik heb ze helemaal laten opknappen en slijpen, maar het laatste natuurijs-schaatsrondje is alweer 5 jaar geleden op het Wylerbergmeer, met Marloes. Het is in deze fase van mijn leven vragen om problemen om weer te gaan schaatsen. Te ongetraind, te zwaar, te druk..

Ik merk ook dat mijn mentale veerkracht afneemt. Ik kijk elke dag treurig via de Webcam naar de maagdelijk witte, lege skipistes in Masella en Andorra, wetende dat het er dit jaar niet inzit. Daarnaast laten de weer-apps temperaturen in Spanje zien waar ik depressief van word. We zijn al 5 maanden niet in Macanet geweest, waar we vorig jaar in dezelfde periode 12 keer zijn geweest.

Ik begin me steeds meer te ergeren aan de kleine triviale dingen van het leven. Het wegvallen van de telefoonverbinding als je de grens over rijdt. Het niet afleveren van een pakketje op de afgesproken dag. Het parkeerlampje van de auto dat voor de 2^e keer in zes maanden kapot is. Een venkel die na drie dagen al begint te rotten. Of dat je haar weer niet goed zit.

Dat laatste behoeft uitleg. Mijn kopdeksel, in overheersend 50 tinten grijs, heeft het zwaar in Corona-tijden. In normale tijden mag de lokale kapper in Macanet of in Kranenburg eens in de twee maanden voor € 12,00 er een strook afhalen. Zijkanten op tondeuse stand 13 en bovenop beetje bijknippen met de schaar. Aan de bovenkant vallen er al wat kale gaten, dus het moet wel ‘dekkend blijven’.

Maar in het begin van het Corona-tijdperk heb ik een profi-tondeuse gekocht, om huiselijke vlijt van Marion mogelijk te maken. De allereerste keer, april vorig jaar, was het een nerveuse bedoeling in de tuin. Achterop mijn kanis werd een proefstrookje gemaakt op standje 15 en dat zag er veelbelovend uit. Na een stief kwartiertje leek Marion haar roeping misgelopen te hebben en kon ik fris en fruitig een maandje vooruit. Het gebruikelijke tarief heb ik ’s avonds keurig in natura voldaan.

Maar eerlijk is eerlijk, bij elke volgende knipbeurt bleken Marion’s knipambities minder evident. En het dieptepunt hebben we uiteindelijk gisteren bereikt. Omdat de Duitse tuin nog onder een wit tapijt van 50 cm lag, werd de logeerkamer als kapsalon gebruikt. Maar alle voorzichtigheid in haar handelen is verdwenen. Zij plantte de tondeuse net boven mijn oor op standje: 3….. en veroorzaakte een gapende inham, ter grootte van een ei.

Nadat we proestend van het lachen de schade in de spiegel hadden aanschouwd, heeft Marion tegen beter weten in nog een beetje aangeklooid. Maar het kwaad was al geschied. Aankomende week moet ik een achtergebleven lokje over het ei draperen om nog een beetje representatief voor de dag te komen. Gelukkig ben ik niet de enige in Nederland die toe is aan een fatsoenlijke, professionele kappersbeurt. Ik zag deze week NOS-verslaggever Gerri Eickhof  in beeld komen en ik dacht werkelijk dat hij een gigantische zwarte bontmuts van gorillahaar op had.

Toch gloort er hoop in de tunnel. Volgend weekend wordt het bijna 15 graden, mannen tussen de 50 en 60 met ietwat overgewicht mogen eerder gevaccineerd worden, mijn PC Hooft-tractor is goed hersteld van zijn motorproblemen, NEC staat in de kwartfinale van de KNVB-beker, vriendje Gaico wordt vandaag 50, mijn catering-business gaat weer richting het pre Covid-nivo.

Zou 2021 dan toch een mooi jaar gaan worden? Zouden die kleine irritante ergernissen weer gewoon verdwijnen? Mogen we weer met de vliegbus naar Spanje? Terrasje pikken? Soms mis ik zelfs de verplichte looproute in de Ikea. Op zoek naar kussentjes. Want het geld moet weer gaan rollen. En snel.

Ik heb groot nieuws. Een serieuze primeur, exclusief voor jullie. Eentje in de categorie: “’die zag ik niet aankomen”. En vanaf vandaag zijn jullie onderdeel van het toekomstige succes; jullie worden mijn achterban, mijn klankbord, mijn volgers, mijn discipelen: ik heb ‘ons’ ingeschreven als 42^e partij voor de Tweede kamer verkiezing van maart 2021: ONS1-0.

Ik heb me hier altijd minachtend uitgelaten over de Nederlandse politiek, zonder enige ambitie om actief deel te nemen. Maar niemand wil straks de opvolger worden van onze nationale brokkenpiloot Hugo de Jonge als Minister. Te groot afbreukrisico, teveel tricky dossiers, geen privéleven, constant bedreigingen en intimidaties. Toch heb ik in mijn vriendenkring genoeg kandidaten om zelfs dit soort rotbanen in te vullen. Omdat ze het niet durven te weigeren als ik het vraag. Het is wel een beetje de Mexicaanse methode, maar ik weet dingen die beter niet openbaar worden en dus gedwongen loyaliteit opleveren.

Ons politieke clubje gaat ONS1-0 heten. ONS staat voor Onafhankelijk Nieuw Samen. 1(één) = Écht Éerlijk Normaal; dus geen bullshit of duikgedrag, maar zeggen waar het op staat. En de 0 staat voor het aantal doelpunten van Umtiti bij FC Barcelona de afgelopen 3 seizoenen. Of het aantal zetels voor flapdrol Henk Krol bij de aanstaande verkiezingen. ONS is ook een eerbetoon aan vriendje Ramon, die ooit een clubje oprichtte met die naam.

Ik heb alvast uit mijn vriendenkring een puik kabinet samengesteld. Zelf zal ik onder het pseudoniem Frank Zombie de tent aansturen. Wel vanuit Duitsland of Spanje, want het Nederlandse Torentje heb ik onderverhuurd aan Peter R. de Vries, op voorwaarde dat hij de eerste 6 jaar zich nergens meer bemoeit. Het gehele Ministeriële Secretariaat en de Persvoorlichting staat onder leiding van Marion, dus lekken (van informatie hè) is verboden. Je moet ook altijd eerst een perfect lijstje aanleveren, anders maak je geen kans op een interview. Alle klaplopers en gelukzoekers worden rigoureus door haar kaltgestellt. Ze ruikt ze al op 100 km.

Vriendje Gerard en zoon Bob worden parttime-Ministers van Feestzaken. Primaire taak is het land weer in de kroegen, restaurants, theaters en op de festivals te krijgen. Hun secondant wordt mijn petekind Thijs Baas, gespecialiseerd in Carnavelske zaken. Buitenlandse zaken komt onder de hoede van amigo Robert, waarbij vooral intense banden met Zuid-Amerika en heel Azië een hoge prioriteit krijgen. Ik heb vertrouwen in zijn heel persoonlijke aanpak en verwacht regelmatig mee te moeten op handelsmissies.

Natuurlijk komt maatje Gaico op Financiën. Een beetje creatief boekhouden mag, maar aan het eind van het jaar moet het wel in balans zijn. Sociale Zaken wordt een trio-baan voor mijn zussen; het wordt een perfecte mix tussen intuïtief(Kaat), duidelijk(Maaike) en eerlijk (Pieternel). Het zal even schrikken worden voor Nederland, maar het Standaard Basisinkomen wordt de eerste stap naar een nieuw sociaal stelsel.

De Ministeries van Economische zaken (EZ) Landbouw (LNV), Infrastructuur (I&W) worden samengevoegd met Welzijn en Sport onder één nieuwe naam: Ministerie van de Gezonde Toekomst. Prima als er op elk onderdeel slimme specialisten zitten, maar er komt telkens 1 eindoordeel: wat is het beste oplossing voor een gezonde toekomst. Ik geef één voorbeeld waar ik me deze week suf aan heb geërgerd: een plan voor 70 windmolens in Gelderland gaat niet door omdat in het plaatsings-gebied maar 94 broedpaartjes van de wespendief leven i.p.v. minimaal 100. De wespendief is een soort valk, die hier zomers komt wippen, eieren leggen en wespen eten. Als het te koud wordt, pleit ie hem naar Afrika om te overwinteren. Voor zo’n schijtlijster passen wij straks ons beleid niet meer aan.

Ministerie van Onderwijs lijkt me een leuk deelklusje voor Mariska en Dunja , Defensie gaat naar schoonzoon Flip, vriendje Alex doet Algemene Zaken (jaren ervaring met AZ) en het nieuwe Ministerie van vrolijke Social Media komt onder Lenny. Justitie & Veiligheid lijkt me echt iets voor de hele familie van Roekel.

Het hete hangijzer blijft Volksgezondheid. Iets voor Ruud S.? Het mag en moet anders, niet zo bangig. Wil je niet vaccineren? Prima, maar dan verplicht vakantie in Drenthe. Ook een gedegen plan voor de lange termijn, om het volgende virus (Lovit-24) voor te zijn.

Ik reken op een zeteltje of 60 en rochel elke keer wel wat steun links of rechts om een meerderheid te krijgen voor plannen en wetten. Wie doet er mee met ONS1-0?