We zijn allemaal druk bezig om, binnen de Corona-beperkingen, ons leven vorm te geven op de meest haalbare manier. Soms een beetje smokkelend, vaak keurig binnen de lijntjes. Maar hoe zou dit jaar eruit hebben gezien zonder Corona? En hoe gaan we het straks weer inrichten na Corona? Grote vragen voor een kleine zondag-column.

Één ding is zeker: zonder Corona had ik gisteren in Camp Nou gezeten om het voetbalpotje van mijn clubje tegen de koploper Atletico te zien. Misschien waren er wel een paar diehards zoals Harm ingevlogen. Misschien hadden we dan wél gewonnen. Omdat ik uit volle borst het Cant del Barça had gezongen én die schoppende kampers uit Madrid verrot had gescholden. Maar zonder de steun van 100.000 socios werd het een taai potje en verspeelde FCB het kampioenschap. Geen schande is zo’n overgangsjaar. Maar als die Witte Reus uit Madrid de aankomende 4 potjes wint, heeft Barcelona ze indirect kampioen gemaakt. Ik moet janken als ik eraan denk.

Zonder Corona was ik al een keer of 25 zonder vliegschaamte naar Rosamar gevlogen. Ik had dan als een kasteelheer, kijkend over mijn eigen (oog)wallen, op de rand van mijn zwembad zitten bijkomen van weer een pittig cateringweekje. Had ik bij kunnen kletsen met Ibrahim, die vast zit in Gambia en  niet terug kan. Of met Jimmy, die ik ook al maanden probeer te helpen zijn papieren in orde te krijgen om na 16 maanden naar Spanje terug te komen. Maar de Spaanse autoriteiten halen weer alle trucs uit de bureaucratische kast om dat te voorkomen en dus valt hij tussen wal en schip. Maar we geven niet op. Anders winnen de pennenlikkers, de regeltjesneukers.

Ik had ook geen NOW aangevraagd voor De Groene Artisanen, geen MT ontmanteld, makkelijker afscheid genomen van medewerkers, niet ons businessmodel helemaal omgeturnd. Dat laatste was pure noodzaak, maar het blijkt een blessing in disguise te worden. Het gros van de nieuwe contracten die we scoren zijn veel meer hospitality diensten dan cateringwerk. Receptionistes, hosts, gastvrouwen, interne dienst. We gaan de aankomende maanden 7 à 8 nieuwe locaties opstarten. Nog geen idee hoe…. Maar met good old Bob, een nieuwe Manager Operations en wat extra hulptroepen zal het best goed komen. Zoals het ook voor Corona altijd lukte.

Is er leven na Corona? Ik denk het wel, maar zonder spuit wordt dat lastig. Marion en ik draaien nu rondjes in de bureaucratische carrousel. We kunnen geen spuit in Nederland krijgen, want onze Nederlandse huisarts volgt strikt de regels (wij hebben geen Nederlands adres) en durft niet stiekem een overtollig Zeneca spuitje om 8 uur ’s avonds in ons bovenarmpje te spuiten. Ook niet onder druk en voor een kleine tegemoetkoming… Onze Duitse noodarts in Kranenburg, een theelepelvrouwtje uit het sprookjesboek van Grim, is ronduit sceptisch over het Duitse systeem en wenst ons viel Erfolg. Marion is al dagenlang bezig in te loggen op de Duitse afsprakensite, aber Schade und Scheisse. Onze leeftijdscategorie is aan de beurt, ik heb hard gewerkt aan een BMI van 30+, Marion’s dossier heeft genoeg aanknopingspunten, maar spritzen ho maar.

Wij willen naar Spanje! ‘Bootje varen, treetje drinken, varen we naar de overkant.’ Ons laven aan copieuze lunches bij Vila Mas, Can Roquet, Canyelles, Es Blancs, Can Segura, Escribá. Avonden aan de Gin-Tonics met vrienden in de achtertuin. Potje golf of tennis om 7.00 uur ’s morgens om de hitte te vermijden. Mijn dochters ophalen uit Lloret om 6 uur ’s morgens en kijken naar volle straten met laveloze, uitbundige jeugd, knagend op koude pizza’s en knoeiend met mega broodjes shoarma. Toeristje spelend in Barcelona, op zoek naar de verborgen schatten van deze fascinerende metropool.  

Zou Rutte de verkiezingen gewonnen hebben zonder Corona? Zat Trump dan nog in het Witte Huis te friemelen aan Melanie? Waren de files weer met 10% toegenomen in een jaar? Hadden we wel een beetje menselijkheid getoond door die intrieste vluchtelingenkampen in Lesbos op te heffen en deze mensen eerlijk te verdelen in Europa? Was Peter R. de Vries minder op TV geweest? En André van Duin juist meer?

We weten niet hoe, maar we gaan dit overwinnen. Nelson Mandela zei ooit: een winnaar is een dromer die nooit opgeeft. Ik wens jullie allemaal Sweet Dreams deze week.

Al een jaartje of 8 val ik jullie Vroeg op Zondag lastig met mijn hersenspinsels. In het begin vooral korte stukjes met veel emoties, de laatste jaren gevarieerde potpourri van rond de 700 woorden. Midden 2019 kreeg ik last een stevige writer’s block en zat ik vaak, zoals een konijn verstijfd in de koplamp van een auto staart, naar mijn monitor te kijken: waarover in godsnaam deze keer?”

Het krankzinnige begin van de Corona-tijd in maart 2020, was de aanleiding om de draad weer op te pakken. Want ik vind schrijven gewoon een leuke hobby. Na de HAVO was ik aangenomen op de School voor Journalistiek Utrecht om wellicht in de voetsporen te treden van mijn vermaarde peetoom Rob Wouters, maar een speling van het lot én de drang om veel te kunnen beunen bracht me uiteindelijk op de Middelbare Hotelschool in Wageningen. En na vier uiterst relaxte en vochtige jaren, was het tijd om de werkwereld in trekken in plaats van verder te studeren. The rest is history!

Ik kan me scheel ergeren aan taalvouten in brieven, mails of comments. Maar ik ben geen taalnazi, zo’n iemand die een ander op zijn/haar fouten wijst en daarna de verbeterde variant erbij zet. Het is een misplaatst superioriteitsgevoel, alsof je als taalpurist een beter mens zou zijn. Bah. Meestal ontspoort daarna de communicatie en vooral op Twitter en Facebook wordt het dan heel snel heel lelijk. Ik ben daarom gestopt met Twitter, want dat is dé vergaarbak van onbeschofte reacties geworden. Maar op Facebook, vaak net zo erg, kan ik soms genieten van een domme opmerking  die honderden comments oplevert. Ik gluur dan heerlijk mee, maar waag me niet aan commentaar. Een duimpje hier, een smiley daar, meer ook niet.

Hét woord van de week is natuurlijk ‘sensibiliseren’ geworden. Omdat ‘sensible’ in het Frans, Spaans en Engels allemaal met gevoel te maken heeft, kon ik de opmerking van Hoekstra in de kabinets-notulen niet zo goed plaatsen. Was het nou de bedoeling dat Omzigt gevoelig werd gemaakt voor het regeringsstandpunt in de toeslagen-affaire? Of wilde ze Pietertje een beetje kortwieken en terug in zijn kamerhok duwen? Of moest Pieter Omzigt bewust worden gemaakt van een mogelijke burn-out als hij zo doorging? Dat laatste is niet gelukt, want Pieter zit voorlopig nog wel even ziek thuis.

Het is een riskant standpunt in dit pro-Omzigt tijdperk, maar ik ben geen fan van deze saaie en soms taaie politicus. Hij heeft samen met Renske Leijten van de SP tegen de windmolens van dit kabinet gevochten om de hufterigheid van de belastingdienst aan de kaart te stellen. Chapeau, hulde, een diepe buiging.

Maar hij heeft zich ook als een naïeve Alfred Jodocus Kwak laten misbruiken in de lijsttrekkers-verkiezingen van het CDA. Alleen die afkorting al: Christen-Democratisch Appèl. Ik heb nog nooit een kneuzerigere interne machtsstrijd gezien als bij het CDA. Eerst duwde Hugo de Jonge Pieter van het podium met een laf bosje tulpen en daarna walste Hoekstra over Omzigt heen. Dan ben je toch helemaal klaar bij zo’n clubje linkmichels? Maar deze droeve Cockerspaniel bleef loyaal. En ging niet als een valse Doberman Pincher vol in de aanval op de knieschijven van Hoekstra. Laf en treurig.

Sinds 1997 waren er geen grammaticale aanpassingen aan de Nederlandse taal meer gedaan, maar in april 2021 zijn er een paar doorgevoerd. ‘Groter dan’ mag nu ook ‘groter als’ zijn. Wat nu ook mag is een dubbele negatie: “hij heeft nooit geen geld”. Maar de ergste van allemaal is nu toegestaan: ‘Ik heb hun een drankje gegeven.’ Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik krijg kortsluiting in de bovenkamer van deze mutaties. Wat een armoede!

Dan heb ik nog liever die schattige foutjes: ‘Dat vindt ik ook!” . ‘Hoera, geslaagt!’ ‘mondkapje verplicht, geld voor iedere bezoeker!’ ‘Hij steekt er met kop en schotel bovenuit!’ ‘Ik heb een verassing voor je!’

Bij het nalezen van mijn column heb ik veel fouten ontdekt. Voor de competitieve lezers: schrijf bij de comments hoeveel jij denkt dat het er zijn en win een fles Spaanse Cava. Die kom ik, met één van mijn 12 negatieve sneltesten in mijn achterzak, persoonlijk brengen en meehelpen soldaat te maken. Dat heb ik wel goed geleerd in Wageningen.

In deze contactarme tijden moet je zoeken naar kleine lichtpuntjes om de moed erin te houden. En dan heb ik het niet over de nationale massa-hysterie “We willen naar het terras!”.  Ik heb nooit in de gaten gehad dat ‘GVD Terras Open!’ voor Nederlanders de primaire levensbehoefte nr. 1 was. Maar blijkbaar is ‘GVD Terras Open!’ dé metafoor voor het terugkrijgen van onze vrijheid en ons normale leven.

Mijn geluksmomentje deze week was dat ik gisteren al mijn zussen weer tegelijkertijd gezien heb. Met zijn vieren hebben we een groepsapp Brussen (Broer en Zussen) en zaten we al meer dan een jaar te azen op een geschikt moment om bij elkaar te komen. BBQ in Duitsland? Mag niet. Borrelen op terras bij Maaike? Kan niet. Tripje met zijn allen naar Rosamar in oktober? Gecancelled. En zo waren we gisteren dus burgerlijk ongehoorzaam, strafbaar en in overtreding. Met partners erbij heerlijk geluncht bij Kaat. Ik had ze best wel gemist, allemaal.

Het was voor mij ook een ideaal moment om 8 volle dozen uit mijn Gartenhaus te halen. Die stonden daar al 4 jaar te wachten op een reünie-momentje. Want alle, nog niet verdeelde persoonlijke dingen van mijn vader en moeder moesten nog een keer door 4 paar handen om het definitieve lot te bepalen. Dat soort momenten zijn ook vaak een reis door je eigen jeugd en leven. De jeugdfoto’s van je ouders met hun ouders (jouw opa en oma), je eigen jeugdfoto’s, oude diploma’s, echtscheidings-papieren, bankafschriften, oude paspoorten; persoonlijke prullaria; het maakt alles weer levendig.

Het is ook grappig om te zien hoe de onderlinge rolverdeling tussen broers en zussen ooit is ontstaan en eigenlijk daarna nog nauwelijks verandert. De één wil zo snel mogelijk de vuilnisbak vullen, de ander wil alles vasthouden, bekijken en beoordelen, de 3^e kiest selectief haar targets. Zelf heb ik nooit de behoefte om oude dingen te bewaren, ook niet van mijn ouders. Ik heb wat relikwieën, maar weet uit ervaring dat de rest vaak in een doos op zolder belandt en na vijf keer in 10 jaar verplaatsen toch in de kliko verdwijnt. En je eigen kinderen er mee opschepen is eigenlijk uitgestelde opruimdrift.

Het lastigste waren toch de ‘grotere’ dingen. Zo bleken er 3 grote, totaal verschillende klokken te zijn, die moeizaam onder de hamer kwamen. Uiteindelijk hangt straks de ronde antieke klok van mijn vader zeer passend in de Amsterdamse buurtkroeg van Maaike. De iets te opzichtige staartklok van mijn oma en peetoom heeft al een paar jaar in Rosamar ons ochtendhumeur verziekt door onregelmatig en keihard te klingelen en is daarna langdurig weggemoffeld in onze Spaanse garage. Die mag nu gaan shinen bij een neef die per app toehapte. Het is een opknappertje, zullen we maar zeggen.

Zeer tegen mijn gewoonte in heb ik toch klok 3 mee terug naar huis genomen. Een klok met een familieverhaal. Mijn overgrootvader was meubelschilder en vooral met Hindelopen-motieven werden kasten, tafeltjes, klokken en kookkacheltjes verfraaid. Maar alle familieleden, tot in de 3^e graad, zelfs in Spanje en Australië, hebben al een erfstuk toebedeeld gekregen. Ik heb al een prachtig beschilderd antiek kookkacheltje en vind deze klok eigenlijk foeilelijk. En Marion’s ogen spraken duidelijke taal: die komt nergens in het zicht te hangen! En nu staat ie dus in een doos. Zurück zum Gartenhaus..

Ik heb daarna een rondje door ons eigen huis geschuifeld. Om een beetje gevoel te krijgen wat mijn dochters te wachten staat, ooit. Wij hebben geen vol huis met spullen, want Marion hanteert het d’rin-d’ruit principe: iets nieuws erin, iets ouds eruit. En we hebben zeker geen klokken-fetisj, omdat ik er een hekel aan heb om te weten hoe laat het precies is. Ik draag ook al 45 jaar geen horloge. Soms gaat er een piepje af op mijn telefoon om me ergens aan te herinneren. Maar meestal staat ie op stil. En kom ik een kwartiertje te laat. Zomer(en)tijd.

Gisteren hebben we een stukje verleden opgeruimd, maar ook mooie herinneringen weer opgehaald. Met zelfs een krakerige video van het laatste interview met mijn peetoom Rob als toetje. In een tijd dat Aids de wereld deed sidderen. Er is veel en toch ook weinig veranderd in 40 jaar. The circle of life.

Overal in Nederland worden proefballonnetjes en Fieldlabs gehouden om te kijken wat er allemaal weer kan. Voor als de boel weer open gaat.. Terwijl we elke week opnieuw teleurgesteld raken. Geen terrassen, geen gewone winkelopenstelling, geen versnelling van het vaccineren.. Sommige mensen gingen deze week als vakantieproef naar Rhodos. Alsof je daar van opknapt..

Omdat wij net over de grens in fabelhaft Deutschland wonen, moeten we goed opletten wat de Nederlandse én de Duitse Corona-regels zijn. Niet dat we vaak gecontroleerd worden, want sinds Corona heb ik pas één keer mijn Pendler-Erklärung (grenswerkers-verklaring) moeten laten zien. Het groene formulier begint achter de warme vooruit van de auto al een beetje flets te worden. En als ik ’s morgens Nederland inrijdt, staan er soms knulletjes van de Douane bijdehand te doen. Maar nog nooit mijn rijbewijs, paspoort of PCR-test tevoorschijn hoeven te toveren. Gas op de lollie und weiter rasen!

Twee weken geleden werden de Duitse grensplaatsen verrast door een nieuwe Ordnung van Akela Angela: iedereen die het land inrijdt moet een negatieve test van max. 24 uur kunnen laten zien. Het werd voor ons grenswerkers al snel aangepast naar 72 uur, maar dat maakt het niet meteen makkelijker. En in tegenstelling tot Nederland is het wel verstandig om je in die Heimat aan de maatregelen te houden. Regeln sind Regeln, de boetes behoorlijk en in een klein dorp kent iedereen elkaar, dus moet je voorzichtig zijn. De kans is best groot dat één van je buren belt met de Bürgerleiter van het Sozial Amt van het Gemeindehaus om te zeggen dat jij je niet aan de Regeln houdt. Dan is “ich habe es nicht gewusst” niet het beste antwoord..

En dus gingen Marion en ik vorige week zondagmorgen naar het Bürgerhaus om een sneltest te laten doen. Ingezetenen van Duitsland mogen 1 x per week gratis testen. Bürger en Bürgerinnen die in grensgebieden wonen mogen onbeperkt testen. Terwijl de laatste sneeuwvlokken rond het treurige gebouw dwarrelden, stond er buiten een rij van een man of 20 te mopperen. Wij waren de laatsten van die ochtend en kregen “den Auftrag”” om diegene die nog na ons in de rij wilde aansluiten, weg te sturen, best leuk om te doen.. Je wacht tot een gezin de auto heeft geparkeerd, ze alle papieren bij elkaar hebben gezocht, in een ganzenrijtje komen aanlopen en dan meld je lomp: “Schon geschlossen, Sie sind zu spät!”. Om je daarna heel irritant om te draaien en op je mobiel te gaan rammen. Super toll!

Rillend van de kou, stonden we pas na een uurtje in het treurige halletje van het Bürgerhaus. Het zag er allemaal Oostduits uit, met zware houten balken, aftands meubilair uit de jaren 60 en een ouwerwets podium waar de Prinz Karnaval en der Schützen-König jaarlijks worden toegejuicht door een enthousiaste lokale menigte van gemiddeld 81 jaar. De dorpszaal was fel verlicht en werd in tweeën gesplitst door een grauwe schutting. Aan de ene kant de nerveuze debutanten die nog getest moesten worden, aan de andere kant de zenuwachtige burgers in afwachting van de uitslag.

Na 20 minuten waren we als laatsten aan de beurt. We moesten de zelf ingevulde testformulieren afgeven aan de lokale ambtenaar die in zijn eentje het hele administratie-circus runde. Zonder controle van legitimatie werd het wattenstaafje in de neus gefrot door de chagrijnige dame die normaal de parkeerbonnen uitdeelt. Onnodig om te zeggen dat ze geen Freundin van mij is.  Ik heb ooit een bon van haar gekregen, omdat ik met de neus van de auto de verkeerde kant op stond. Die € 10,= was natuurlijk een lachertje, maar die Truthahn had ook de eerste keer even kunnen warnen. Aber Regeln sind Regeln..

Donderdagmorgen ben ik weer geweest, nu naar de Drive-in Teststrasse achter onze tuin. Ik kan vanaf onze slaapkamer zien of er een rij staat. In 5 minuten klaar en daarmee de eerste week zonder kleerscheuren doorgekomen. Jammer alleen dat ze geen PDF’s mailen, maar een JPEG-fotootje van het resultaat, want die zijn een stuk moeilijker te vervalsen…Maar ja. het is hier in ieder geval wel gratis.

Op Koningsdag ga ik kennis maken met mijn Duitse huisarts, waar ik in 21 jaar nog nooit ben geweest. Met een beetje mazzel heb ik dan een BMI van boven de 30 en krijg ik voorrang bij het impfen (inenten). Zenecaatje erin en doorrrrr. Want we willen dringend op reis. En niet naar Rhodos..

Deze week balanceert het onderwerp tussen twee uitersten van ons menselijk gedrag: risicomijding of waaghalzerij. Er zijn mensen die al zout gaan strooien op de oprit als de temperatuur daalt van 20 naar 12 graden. Er zijn ook mensen die op een Formule 1 racebaan nog snel even oversteken tussen Jos Verstappen en Lewis Hamilton door. Gelukkig zitten de meeste mensen er ruim tussen.

Ik werd getriggerd door een interview met Annelien Bredenoord, hoogleraar Medische Ethiek. Die ergert zich dood aan een ‘angstige’ overheid die geen enkel risico durf te nemen. De 2^e prikstop van Astra Zeneca is daar een prachtig voorbeeld van. De overheid denkt dan: ‘wat als die ene gevaccineerde een bijwerking krijgt?’ en is dan schijtsbang om het verkeerde te kiezen. Dus daarom ook maar allemaal binnen blijven en geen terrassen open.

Terwijl Hugo had moeten denken: “wat als al die anderen ziek worden?”. Je moet niet de indruk wekken dat risico’s niet bestaan. Maar het risico op een bijwerking van Astra Zeneca is statistisch net zo groot als dood gebeten te worden door een hond. Of door de bliksem te worden getroffen…. Je kunt beter zorgen dat je het tempo van het prikken hoog houdt. Zonder onnodige voorraden aan te houden.  Ziekenhuizen erbij halen. Sputnik kopen. Volspuiten dat volk!

Ik geef het toe, ik zit meestal aan de andere kant van het risico-spectrum. Heb veel en vaak onbezonnen dingen gedaan. Als puber hing er weleens een oor half los, als een kraker met een baksteen mijn hoofd wilde splitten. Met diepzeeduiken een hele school barracuda’s moeten ontwijken om veilig boven water te komen met bijna lege tanks. En nog niet zo heel lang geleden met illegale kentekenplaten van Spanje naar Duitsland gereden. Vaak ben je te bang…

Gelukkig kan ik, naarmate ik ouder word, wat beter risico inschatten dan vroeger. Wat zeker ook helpt is een partner die vooral de veilige kant kiest. Ik wil, met nog 10 km op de tankmeter, nog wel een keertje op en neer naar Nijmegen rijden, terwijl Marion bij 70 km al klotsende oksels krijgt. Met skiën zat jarenlang een gapend gat tussen roekeloze snelheid en mijn technische ski-kwaliteiten. Maar sinds ik overgestapt ben op snowblades gaat alles een stuk makkelijker en veiliger, want die kortere ski’s gaan gewoon minder hard. En is de kans op een bananen-ritje een stuk kleiner.

Het was ook wel een gokkie om 4 jaar geleden weer met een nieuw (catering)bedrijf te beginnen. Het was een combi van twee dingen: groeiende ontevredenheid over mijn rol als interim-directeur in een traag opererend bedrijf én een onderbuikgevoel dat mijn eigen THT als “senior consultant” aan het verlopen was. Er komt namelijk altijd een moment dat er goede jonge mensen voor veel minder geld jouw klus kunnen overnemen. En als je dat niet bijtijds in de gaten hebt, word je zo’n zeurende ouwe lul die alles beter weet en voor je het weet ben je Edgar van Debiteuren-Crediteuren.

Aankomende week gaan we met de Groene Artisanen een keuze maken uit 50 hele goede kandidaten voor een nieuwe functie in ons bedrijf: Hospitality Coach. En ik denk dat ik samen met compagnon Marcel wel een gokje ga wagen en dat we eerder zullen kiezen voor een frisse jonge wind vanuit een andere bedrijfstak in plaats van nog zo’n eigenwijze ouwe rot als ik. Ook zo’n fout die ik als jonge hond maakte; altijd hetzelfde type mensen als jezelf aannemen. Terwijl elk succesvol bedrijf juist zorgt voor een goede mix van aanvullende karakters en verschillende managementkwaliteiten.

Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig welk risico jullie ooit hebben genomen, dat goed heeft uitpakt. Een gammele auto gekocht van een louche kamper, die toch 15 jaar vlekkeloos door bleef tuffen? Een rijtjeshuis gekocht voor een pittige prijs, die 5 jaar later het dubbele opbracht? Je schoonmoeder in huis gehaald en toch nog steeds getrouwd? Toe, maak mij eens blij met vrolijke positieve reacties. Of laat me lachen om verkeerd uitgepakt risico’s. Bv. vlak na de beursgang World-online aandeeltjes gekocht? Heel veel geld geïnvesteerd in een totaal geflopte Nailhoover, een mobiele stofafzuig-installatie voor nagelstudio’s? Als je er maar zelf om kunt lachen. Want zonder risico’s is het leven saai!  

Ik ben best blij met jullie, mijn trouwe lezers. Gistermorgen haakte ik op het allerlaatste moment af, omdat mijn linker hersenkwab niet wilde doen wat de rechterkwab van plan was. Er kwam geen zinnig woord op papier. Ik had zaterdag nogal ruim vloeibaar ingenomen. Maar ik kreeg voor mijn afmelding bijna net zo likes als voor een gemiddeld stukje… Toch ga ik jullie vandaag weer lastig vallen met mijn gepruttel. De aan(deel)houder wint.

Ik moet wel iets opbiechten wat de meeste volgers vorige week is ontgaan. Dat hele juridische gesteggel over de vergunning van mijn semi-illegale zwembad was helemaal verzonnen. Donderdag was zogenaamd de rechtszaak. Maar het was donderdag ook 1 april. Ik wil iedereen oprecht bedanken voor de hartverwarmende appjes en berichtjes op de dag zelf. Er waren ook een paar mensen bang dat ze bij een volgende bezoek aan Rosamar in een plastic opblaaszwembadje met gele eendjes moesten dobberen. Maar het enige geel is mijn Speedo zwembroek!

Met mijn zwembad-leugentje heb ik wel meegedaan aan de Pinokkio-Award. Daarin moet zelfs Marco Borsato het afleggen tegen Mark “Ich habe es nicht gewuβt” Rutte. Het is niet langer verantwoord om ons kikkerlandje te laten leiden door iemand die Alzheimer en Vroeg-Dementie met elkaar mixt tot een enge cocktail van liegen en bedriegen. Ik ben best wel vergeetachtig aan het worden, zeker als het goed uitkomt. Maar de belangrijkste zaken onthoud ik echt wel, vooral als het om de communicatie met mijn eega gaat. Marion heeft het geheugen van een olifant en het gif van een ratelslang als ik om de waarheid loop te draaien. Er is maar een optie: meteen met de billen bloot!

Het is geen geheim dat ik nooit fan van Mark Rutte ben geweest. Hij heeft zijn best gedaan en ik denk dat hij zelf oprecht overtuigd is van zijn Grote Gelijk. Maar iemand die er trots op is geen lange termijn visie te hebben en bij elke crisis-situatie 180 graden de andere kant op draait dan hij een week/maand/jaar ervoor heeft beloofd, hoort niet langer dan een jaartje of 8 de tent te runnen. Niet in een groot bedrijf en ook niet in de politiek. Uiteindelijk is het macht die corrumpeert. En als er één partij in Nederland is, die het niet zo nauw met de waarheid neemt, is het toch de VVD.

Ik heb gisteren geschaterlacht om de Paas-reacties van prominente VVD-ers, die allemaal boos waren op die Segers van de Christen-Unie: Judas! Huichelaar! Farizeeër! Jarenlang heeft de Christen Unie alleen maar mogen ja-knikken om het kabinet te steunen en nu pas zien ze dat de THT (de maximale houdbaarheid) van Rutte is verstreken. Jorritsma (akkefietje met een gemeente-aannemer voor haar eigen verbouwing) boos, Teeven de buschauffeur (“waar is mijn bonnetje?”) gepikeerd, Wiegel (dolk in de rug van Den Uyl) over de flos. Ben benieuwd wanneer Jos van Rey, de grote corruptiekoning uit Limboland, vindt dat er amoreel wordt omgegaan met zijn vriendje Rutte. CU is trouwens de straattaal-afkorting voor See You: m.a.w. Toedeledokie!

Ik heb trouwens geen oplossing hoe het verder moet, nu er 813 partijen in de 2^e kamer zitten. Ik heb wel een leuk crisis-kabinet in gedachten: Esther van de Diertjes gaat Defensie doen, Sylvana Simons Landbouw, Bidet wordt minister van Klimaat, Wilders doet Cultuur en Onderwijs, Klavertje4 Justitie en Veiligheid, Marijnissen Financiën, Pluimen op Buitenlandse Zaken (praat al Limburgs) . Allemaal volkomen onlogische en levensgevaarlijke keuzes. Maar het is een beetje zoals Cruyff ooit het voetbal veranderde, door een slechte keeper gewoon lekker te laten meevoetballen, een spits als laatste man op te stellen, de linksbuiten van de rechterkant te laten voetballen. Lekker out of the box!

Want eigenlijk valt er straks niets meer te regeren, als door Corona alles naar de kloten is gegaan. Zitten we met een staatsschuld waar we nooit meer van af komen. Durft  niemand meer een festival te organiseren omdat er onmogelijke regels ontstaan. Kan geen Horeca-terras meer open omdat al het personeel is omgeschoold naar pakketjesbezorger, CoolBlue adviseur, GGD-prikkenzetter, AH-vakkenvuller. En kan de CEO van AH nog meer zijn zakken vullen. Die man kreeg vorige maand een bonus van 1,6 miljoen omdat ze in 2020 zo leuk gedraaid hadden… Vast en zeker een VVD-Prominent..

Grappig hoe jullie allemaal eensgezind dachten over Marco vorige week. Die pizzabakker heeft het goed verbruid. Grappig woord trouwens, ver-bruid. Hij kan inderdaad beter in Thailand op zoek naar een nieuw moppie, die zijn jankverhalen nog niet kent.

Ondertussen kijk ik met angst en beven uit naar de tweede helft van aankomende week. Er komt een donkere onweerswolk aan die elke dag in mijn hoofd groter en groter wordt. Door onze langdurige afwezigheid in Spanje mis ik de kans om te ritselen en te regelen met de lokale notabelen. Zoals dat vroeger vaak ging in Spanje; even een vergunninkje voor een verbouwing rochelen, met een paar flessen wijn voor de hoofdcommissaris van de politie de boete voor een illegaal aangelegde stoepdrempel voorkomen, de achterstallige onroerendgoedbelasting van een paar jaar met fikse korting ineens aftikken. De Spanjaarden hebben daar een mooi woord voor: manejar. Vrij vertaald: bewerken/ritselen.

Maar ook in Spanje heeft de politieke correctheid toegeslagen. De nieuwe burgemeester is een kordate dame van begin 30 die rigoureus afscheid neemt van de oude politiek. Voortvarend achterstallig onderhoud in het dorp en de wijken aanpakt. Duistere lange contractjes met de lokale fine fleur stopzet en netjes aanbesteedt. Openhartig in videostreams op facebook het beleid uitlegt in plaats van achterkamertjes-geritsel. Kortom, een frisse wind. Weliswaar ook een overtuigde Independista; het helaas nog niet uitgestorven streven naar een onafhankelijk Catalunya.

Een paar jaar geleden heb ik ons oude kleine zwembadje La Gotita (het druppeltje) omgetoverd naar een moderne, grotere variant, inclusief een paar inloop-tredes voor de oude dag. Mijn beun-zwembadje-mannetje Antonio heeft er een hele winter samen met semi-legale Gambiaanse vriend Jimmy aan geknutseld. Door het uitgraven kwam er een gigantische bult overtollige grond op de gemeentegrond aan de overkant te liggen. Af en toe kwam de lokale politie vragen van wie de grond was, maar mijn antwoord (“es la nuestra”) was afdoende om ze zwaaiend de straat uit te laten rijden.

In onze wijk Residencial Park is er de laatste jaren veel gerommel met illegale stroomaftapping voor cannabiskweek. Twee jaar geleden werd er een lijk gevonden in zo’n drugspand en bleek de 1e verdieping van het wijkrestaurant Vila Rua de kraamkamer te zijn van 800 vrolijke hennepplantjes. Daarna werd er door Natalia, onze actieve burgermoeder, verscherpte controles ingevoerd, om de criminaliteit en illegaliteit terug te dringen. Er werd zelfs, heel modern, een drone ingezet om foto’s te maken.

Een pietlullig lokaal ambtenaartje heeft waarschijnlijk de hele winter, al Corona-thuiswerkend in een duf groezelig kamertje, die foto’s zitten bekijken en vergeleken met Google Earth foto’s uit 2015. En daarna de metamorfose van ons zwembad proberen te matchen met de aangevraagde vergunningen sinds 2015. Met een Corona-antwoord als uitkomst: negatief! Dat kan kloppen, want behalve wat geritsel met het lokale grondverwerkingsbedrijf Hermanos Banus (inmiddels niet meer werkzaam voor de gemeente….) is de realisatie van het Olympische zwembad van Rosamar nergens officieel  vastgelegd. En dus illegaal!

Deze Catalaanse dienstklopper Joan heeft een maandje of twee geleden een brief naar ons verstuurd, waarin we werden gesommeerd om het zwembad in de originele staat terug te brengen. Of een nieuwe bouwvergunning aanvragen en een bijbehorende boete van € 4500,= betalen. Waarbij er geen garantie is dat de vergunning wordt toegekend, ook omdat er nog een akkefietje loopt met verkeerd aangelegde regenopvang uit 2016. Dat dossier had ik jaren geleden door een vriendje laten verhuizen naar de kelder van het gemeentehuis, maar is door de nieuwe frisse wind toch weer in beeld gekomen.

Op de eerste dag van de volgende maand vervalt mijn bezwaarmogelijkheid. Die moet ik persoonlijk inleveren, aan de balie bij dienstklopper Joan. Maar dat lukt niet, want onze vriend Rutte wil nog steeds niet dat we naar Spanje gaan. Best lastig, want de nood is hoog, de wil is sterk, de drang is enorm om ons andere leven weer op te pakken. En die klootviool van de Gemeente aan te vallen.

Misschien loopt het met een sisser af en kan ik aankomende week een paar lokale vriendjes inschakelen om het brandje te blussen. Die dan zachtjes in het oor van Joan fluisteren dat zijn ouders niet zo principieel waren en nog een rekening open hebben staan…  En kan ik na donderdag de 1^e april gerust ademhalen.

Gelukkig. Het volk heeft gekozen. De rode potloodjes kunnen naar Ikea, alle vrijwilligers hebben zich van hun glorieuze taak gekweten, onze democratie functioneert prima. In Wit-Rusland snappen ze niet dat Rutte niet op 104% van de stemmen uitkomt. Dat is daar al jaren de uitslag voor de zittende president. Hoef je niet voor naar de stembus.

We gaan dus hetzelfde kunstje nog een jaartje of 4 doen, met misschien een iets groener sausje erover. Ben wel benieuwd welke verrassingen er nog uit de hoge hoed gaan komen. De politieke transfermarkt is geopend, dus Aboutaleb op Justitie en GDL Bruls (GDL = Grote Dikke Leider, zijn geuzennaam in Nijmegen) op Binnenlandse Zaken zijn grote potentiële toppers.

Ik heb nergens de roep om het herinvoeren van referendum meer gehoord. Gelukkig maar, want daarom hebben we deze week nou juist gestemd. Bij het Oekraïne-referendum bleken veel van de TEGEN-stemmers niet eens te weten waar het over ging. Die waren gewoon boos, op alles. Dat mag best, maar dan stem je PVV of FvD en laat je hen gewoon 4 jaar boos voor jou doen. Kun je zelf weer een vrolijker mens worden.

Genoeg over politiek, ik heb een ander dringend issue met jullie te bespreken. Dat er bijna tussendoor glipte deze week, in al het politieke geweld. Het gaat over het gênantste en hypocrietste gedrag van de afgelopen decennia: de Mea Culpa van Marco Borsato. Al weken worden we geterroriseerd met interviews, liefdesverklaringen en een werkelijk tenenkrommend nieuw plaatje van de gevallen pizzabakker. Ik was nooit fan van deze zoetsappige kanarie. Populist van afgekauwde versjes: ‘rood is de kleuren van jouw lippen’ en ‘ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis’. In Myanmar word je voor minder opgepakt.

Marco is niet zielig. Hij heeft bewust jarenlang in het rond geneukt. Hij had last van een ‘intimiteits-vacuüm’, echte mannen zeggen dan eerlijk: “ ik had jeuk aan mijn snikkel”. Dat maakt het niet beter, maar is wel eerlijker naar je partner. En Leontine lijkt me ook niet iemand die elke week met pikstraf dreigt. Dus als jij een keertje geswaffeld hebt in een ander kippenhok, draait zij vast niet meteen alle nummertjes om. Zij is een soort Hyacinth Bucket van Keeping Up Appearances.

Ter promotie van zijn nieuwe deuntje ‘Een Moment’ mocht de treurwilg uithuilen bij Linda de Mol, onze Nationale Kampioen Kritiekloos Interviewen. In 2007 zag ik een aflevering van Zomergasten, waarin Bram Moskowicz volledig ongestoord zijn criminele praktijken mocht goedpraten. Linda legde hem geen strobreed in de weg en zat alleen maar schaapachtig lachend witte wijn weg te lurken. Sindsdien loop ik altijd ver weg als er iets met Linda Hol op TV komt. Ze is de vrouwelijke Harrie Mens onder het motto: Jij bepaalt, als je maar betaalt!

Dat Marco in andere roompotjes heeft geroerd, vind ik niet zo spannend. Dat doet namelijk meer dan 30% van de Nederlanders. Dus ook hier, onder mijn lezers, zitten er tientallen. Wat zal ik zeggen, het leven is geen krentenbol. Britt Dekker, ons nationale (toch niet zo) domme blondje had een mooie spreuk: ‘spijt is verstand dat te laat komt’. Maar wat bezielt iemand om dan overal zielig te gaan lopen doen en schaamteloos berouw te tonen. Op de radio, in de bladen, op TV en er ook nog een jankerig liedje over te schrijven. Waarom?

Misschien is dat wel het probleem van de meeste BN-ers; ze hebben geen idee meer wat normaal gedrag is. Losgekoppeld van de realiteit. Als je altijd alleen maar mensen om je heen verzamelt die zeggen dat je FANTASTISCH bent, ga je er zelf in geloven. Kijk maar naar Gordon. Fred van Leer. Memphis Depay. Quincy Promes. Patricia Paay. En met stip op 1: mijn BFF Patty Brard. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ze zelden een correctie-gesprekje krijgen van een goede vriend. Die tegen ze zegt: Wat ben je nou aan het doen, mafketel?

Dus ik stel voor dat we geen plaatjes meer kopen van Marco. Dan gaat hij nog één keer net zo openbaar janken als na zijn 1e faillissement. En daarna lekker pizza’s bakken in Alkmaar. Met Leontine in de bediening. Relaxed samen anoniem oud worden. Daar droom je toch van? Of is dat bedrog?

Het bleek deze week weer eens; humor heeft veel gezichten. Ongewild heeft de als humor bedoelde ‘roast’ in de kletsclub Jinek een handje geholpen om het partijtje van Terry Bidet weer wat stemmen te bezorgen. Zo blijkt de fake media toch ook zijn voordelen te hebben.

Ik heb de roast van Martijn Konings gezien en eerlijk is eerlijk: er was niks grappigs aan. Onder de gordel, onacceptabele persoonlijke opmerkingen, grof en onfatsoenlijk. Nog een tikkie erger dan Freek de Oude of Youp. Maar wat een hypocriete reacties kwamen er los. Terry Bidet schoffeert iedereen en alles. Hij  maakt in Coronatijd gevaarlijke moves die de rechtstaat ondermijnen. Dus er zit wel een hele grote klont boter op zijn hoofd om nu gepikeerd te zijn. Maar wel groot gelijk dat hij opstond en weg liep. En Martijn Konings treedt vanaf nu alleen nog maar op in de bedompte achterzaaltjes van treurloze theatertjes in Ootmarsum en Oude Pekela. Mexit.

Ik ga hier geen stemadvies uitbrengen. Je moet lekker zelf weten waar je op stemt. Ik ben zelf geen fan van Bidet, Wilders, Rutte, Hoekstra, Ploumen, K(l)aag, Klaver. Ook in de Christenunie  en SGP heb ik geen geloof. Op ‘50-Plus’ stemmen is natuurlijk nog veel te vroeg. En ‘Lijst Henk Krol’, hét synoniem voor ijdelheid, zal ook geen potten breken. Ik zie wel de humor in van ‘Jezus Leeft’ (nr27), ‘DE FEESTPARTIJ’ (nr32) of ‘Blanco lijst met als eerste kandidaat Zeven, A.J.L.B.’ (nr 30). Ik heb best sympathie voor de ‘Partij voor de Dieren’, maar die (lijsttr)ekster wil dierentuinen sluiten terwijl haar achternaam Ouwehand is. Hoe dan????

Maar terug naar het onderwerp. Voor mij is veel toegestaan, op discriminatie na. Dat wil niet zeggen dat ik overal om kan lachen. Ik vind grappen over ziektes of ongelukken niet leuk. En grappen over het miljardje schuld van FC Barcelona zijn ook zóóó makkelijk. Zoek maar eens een oplossing als je € 420 miljoen hebt uitgegeven voor Dembele, Coutinho en Griezmann en ze raken geen Spaanse pepernoot. En je ook nog elk maand € 3 miljoen salaris aan die kneuzen moet overmaken. Daar is toch niks grappigs aan? De nieuwe president Laporta gaat obligaties uitgeven, waarmee je dan een stukje nieuw stadion en een stukje oude schuld financiert. Ik denk dat ik al mijn spaargeld inzet op deze briljante investering. Weet alleen niet of Marion er ook zo over denkt…..

Humor is per cultuur verschillend. In mijn woonland Duitsland moet je diep graven om een kluitje humor te vinden. Laatst maakte de Duitse cabaretier Martin Schneider in Corona-tijd een tour langs bejaardentehuizen. Het hele zaaltje stond, keurig op 2 meter afstand, vol met rollators, rolstoelen, schuifkrukken en looprekjes. Hij begon sterk: “sind wir Allen da?”.  In koor klonk het krakerig: “JA”. Het antwoord van Martin was verbijsterend: “aber nicht mehr lange!” .De drie seconden doodse stilte leken wel een eeuwigheid,  maar daarna barstte de hele zaal minutenlang in lachen uit. En ik ook.

In Spanje zijn er veel moppen over het macho-gedrag van mannen. Machos die opschepperig aan de bar praten over hun viriliteit, terwijl alle matties in de bar weten dat zijn vrouw achter zijn rug om vreemd gaat. Je zegt dan: “Pablo lleva los cuernos”(Pablo heeft de horens op). Er hoort ook een gebaar bij: met je twee wijsvingers boven je oren aan de zijkant van je hoofd een knippende beweging maken. (er zijn nu lezers die het uit proberen haha). Het bijpassende scheldwoord cabrón (bastaard) komt van cabra (bok/geit) en kun je beter niet gebruiken als je wordt aan gehouden door de Guardia Civíl. Die zien daar de humor niet van in. Weet ik uit ervaring…

Voor mannen van mijn leeftijd is vaak het leukste momentje van de dag in de auto om 16.10 uur luisteren naar de moppen van Somertijd op radio 10. Ze zijn allemaal in de categorie “komt een man bij de dokter”. Zoals dit raadsel van de week: in welk sprookje met in de hoofdrol een prinses heeft de prins geen Happy End? Het antwoord: …. Doorn Doosje.

Misschien valt er woensdag na de verkiezingen van alles te lachen. Krijgen we een humorvolle regering die Corona verplaatst naar het hoekje seizoen griepje. Bleek het toch een grap. Veel wijsheid allemaal woensdag.

Echt verbaasd was ik over alle reacties op mijn column vorige week. Blijkbaar was mijn bekentenis over verslavingen hét ultieme Coming-Out moment. Met stip op nr. 1 staat drop als grootste boosdoener. Dit zwarte troostvoer helpt ons wel door Corona heen…. En dan komt vanzelf een kilootje drop d’rop.

Deze week gaan we het hebben over mijn grootste frustratie: golfen. Gisteren was weer zo’n dag. Na een week snoeihard werken en een paar uurtjes rommelen met de hogedruk spuit in de tuin, gingen mijn lieftallige ega en ik naar golfbaan Bleijenbeek voor een rondje van 9 gaten (holes). Sinds mijn bezoek aan de chiropractor donderdag jl. krijg ik doorlopend prikkels in mijn rugspieren, alsof er stroom op is gezet. Na 30 jaar rugproblemen weet ik dat dit een goed teken is, omdat de boel weer een beetje los getrokken is. Maar mijn golfclubs weten dat niet. Die ijzeren klojo’s zijn wereldvreemd en hebben schijt aan de baas.

Bij mijn eerste afslag onthoofde ik bijna een hitsige knoflookpad, die niets vermoedend wat kikkerdril aan het bevruchten was. Angstig keek ik om heen: gelukkig waren nergens Ester Ouwehand van de Partij vd Dorre Dieren of Jesse Klaver van Groezelig Links te bekennen. De met uitsterven bedreigde knoflookpad mag in modderpoeltjes op onze golfbaan nog proberen de opwarming van de aarde te weerstaan om in 2038 in een pannetje met knoflookboter te belanden. Gaan we niks aan missen, aan die lelijkerd.

Marion wist meteen hoe laat het was en trok zich terug in haar eigen golfbubbel. Vorig jaar raakte ze nog van slag als ik weer vloekend, tierend en scheldend achter haar aan hobbelde. Maar haar nieuwe approach (mij negeren en zelf blijven concentreren) werkt prima. Sterker nog, mijn infantiele gedrag maakt haar alleen maar beter, onder het motto: “What doesn’t kill you, makes you stronger.” En dus sloeg ze de ene na de andere wereldbal. Kaarsrechte afslagen, keurig veldspel, mooie chips en strakke puts. Wat ik ook deed, ze vertrok geen spier. Toen ik op hole 6 demonstratief mijn bal de vijver in ramde, putte zij voor een birdie. Fijn voor d’r…….

Iedereen die een keertje met mij gesport heeft, kent mijn handicap. Ik kan heel goed tegen mijn verlies, maar kan er helemaal niet tegen als ik zelf er geen reet van bak. Ik speel tennis in Nederland met Gaico en die is technisch gezien veel beter. Dus ik weet dat hij mooiere en betere ballen slaat en daar kan ik van genieten. Maar als ik zelf loop te klooien en makkelijke ballen mis word ik helemaal gek. Scheld ik mezelf verrot, wil ik mijn racket kapot slaan. In Spanje tennis ik met vriendje Gerard. Zijn vrouw Lenny dacht in het begin dat al dat getier tegen haar man was. Totdat ze zag dat Gerard lachend mijn domme frustratie onderging:  “Hé, niet met je racket gooien, Frank”.

Of ik er wat mee bereik, met al die frustratie? Niks, nada, noppes. Pas als ik op mijn eigen reset-button druk, kom ik uit mijn psychose. Word ik weer voor rede vatbaar en ga ik, diep door mijn neus ademhalend, overnieuw beginnen. Met een beetje mazzel heb ik dan nog één racket over wat niet kapot geramd is of heeft mijn golfclub Iron7 de harde klap tegen de dichtstbijzijnde boom overleefd. Het is interessant voer voor psychologen, mijn gedrag. Maar niet echt van toegevoegde waarde, als ik sport met mijn vrienden. Want het is best gênant.

In een jaartje tijd ben ik met golfen op handicap 35 uitgekomen. Voor de niet-golfers: als je heel slecht bent heb je handicap 54, als je heel goed bent onder de 10. Ik ben dus een labiele midden-motor. Voor de golfers onder ons: ik kom eraan! Ben bloed fanatiek, heb wekelijks les,  ga net zo lang door totdat jullie allemaal zenuwachtig worden, koop net zo veel stokken als er kapot gaan.

Maar het allerlastigste van golfen is dat je tegen jezelf speelt. Tuurlijk loop je een rondje met een ander, maar iedereen heeft zijn eigen niveau en dito score. Mijn grootste tegenstander ben ik dus zelf. Niks nieuws onder de zon, dat is al mijn hele sportleven zo. Misschien toch tijd voor een cursusje Anger Management. Zou Gordon tijd vrij hebben?